Laat dat verleden toch met rust

“Laat dat verleden toch een keer met rust,” zei Helen op een avond. Ik vertelde dat de sollicitaties niet zouden lukken, na de zoveelste afwijzing. En op deze laatste wilde ik zelf niet meer wachten.
Het verleden gaf ik de schuld. Iets moet toch de schuld krijgen. Ik was al zover dat ik zelf de schuldige was, maar mijn ik werd in het verleden opgebouwd en ergens in dat verleden was het fout gegaan. Ik moest terug naar dat verleden, naar die splitsing en daar moest die fout hersteld worden.
“Zo werkt dat toch niet.”
Maar loslaten was iets dat ik niet kon. Daar was een wilskracht voor nodig die ik ontbeerde. Kracht bouw je op door steeds weer hetzelfde te doen, en bij veranderen kan je geen kracht opbouwen. Alleen maar flexibiliteit “opdoen;” Hoe meer je veranderde hoe eenvoudiger nieuwe veranderingen mogelijk zouden worden. Maar zelf kon ik niet veranderen, alvorens in het reine te komen met mijn verleden. Zo had ik dat zelf uitgedacht.
...


Het hele verhaal lezen?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Typisch Spaans: Balay

Economie - Teveel wiskunde, te weinig geschiedenis?

Begraven of cremeren?