Schrijven en zo
“Als je het niet zeggen kan, zing het dan.” Zo begon het in of meer. Alleen kan ik ook niet zingen. Ik pakte een stuk papier en een pen.
Een kind leert lopen, waarbij het zich eerst nog moet vasthouden en daarna loopt het alleen. Zelfstandig. Niet alleen met lopen, maar die zelfstandigheid wordt steeds meer onderdeel van de ontwikkeling; bij lopen, leren, praten, … Bij de geboorte zit het kind nog fysiek aan de navelstreng. Als deze doorgeknipt wordt gaat deze zichtbare band over in een emotionele en zwakkere band totdat het kind volwassen is. Toch blijven we vastzitten aan onze ouders, aan onze omgeving, waar we geboren worden. Echt los van onze achtergrond komen we nooit. Een mens verandert maar beperkt en sommigen worden nooit zelfstandig. Op eigen benen staan gaat maar deels op. Waarom hecht ik er zoveel waarde aan?
Als je iets opschrijft is het weg. Zolang je gedachten niet naar buiten brengt blijven ze je lastigvallen. Weg is weg.
Ooit kwam ik iemand tegen en die had vliegangst. Hij had het nooit tegen iemand gezegd, maar de spanning die hij voelde in het vliegtuig was natuurlijk wel zichtbaar. Op een gegeven moment besloot hij er eens over te praten. “ik heb vliegangst,” vertelde hij toen eens aan een passagier die naast hem zat. “al mijn hele leven.
... het volledige verhaal:
...
Geen doel zetten en te blijven treuzelen zoals nu het geval was. Mogelijk.
Wat ik wilde had iets met cultuur te maken. Maar precies weten wist ik het niet. Ik moest het maar een opschrijven. Voer voor een column?
Een kind leert lopen, waarbij het zich eerst nog moet vasthouden en daarna loopt het alleen. Zelfstandig. Niet alleen met lopen, maar die zelfstandigheid wordt steeds meer onderdeel van de ontwikkeling; bij lopen, leren, praten, … Bij de geboorte zit het kind nog fysiek aan de navelstreng. Als deze doorgeknipt wordt gaat deze zichtbare band over in een emotionele en zwakkere band totdat het kind volwassen is. Toch blijven we vastzitten aan onze ouders, aan onze omgeving, waar we geboren worden. Echt los van onze achtergrond komen we nooit. Een mens verandert maar beperkt en sommigen worden nooit zelfstandig. Op eigen benen staan gaat maar deels op. Waarom hecht ik er zoveel waarde aan?
Als je iets opschrijft is het weg. Zolang je gedachten niet naar buiten brengt blijven ze je lastigvallen. Weg is weg.
Ooit kwam ik iemand tegen en die had vliegangst. Hij had het nooit tegen iemand gezegd, maar de spanning die hij voelde in het vliegtuig was natuurlijk wel zichtbaar. Op een gegeven moment besloot hij er eens over te praten. “ik heb vliegangst,” vertelde hij toen eens aan een passagier die naast hem zat. “al mijn hele leven.
... het volledige verhaal:
...
Geen doel zetten en te blijven treuzelen zoals nu het geval was. Mogelijk.
Wat ik wilde had iets met cultuur te maken. Maar precies weten wist ik het niet. Ik moest het maar een opschrijven. Voer voor een column?
Reacties