Management, Cultuur & Verandering

Ik las Walden, van Henry David Thoreau - nadat ik vaker op dit werk geattendeerd was, maar dit keer wilde ik toch het verhaal kennen. Dat viel me wat tegen. Ook al wordt het gezien als een magistraal werk.  Het idee is mooi. Iemand besluit een jaar (in feite twee jaar) uit het normale leven te stappen en zichzelf te confronteren met het alleen zijn in de natuur. Die natuur staat symbool voor een hoop dingen in het boek. In de Nederlandse versie van het boek zit ook een tweede werkje van de auteur: De plicht tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Alleen al die titel is monumentaal. hoe verzin je het: plicht en ongehoorzaam! Thoreau is dan ook een filosoof van naam. Het boek is thematisch opgebouwd. Daarnaast volgt Walden een natuurlijk stramien van de vier jaargetijden. Walden is trouwens niet de hoofdpersoon, of misschien ook wel, want het is het natuurgebied of de plek aan het meer dat deze naam draagt. hij is niet zo afgelegen als je zou verwachten want het / een dorp ligt op loopafstand

Dat hele idee van Café Weltschmerz heb ik nog niet zo goed door. Maar ik zag toch een irritant interview, dat wil je niet weten. Dat alles omdat ik zocht naar Hugo Priemus.  "Die," had ik niet lang voor het bekijken van het interview gespot in een klein maar toch niet onbelangrijk werkje: De Canon van de Economie. Daarin schrijft de woningmarktexpert samen met een collega-econoom over vastgoedeconomie. Of concreter: de woningmarkt. In de inleiding van dat stuk gaat het over Nicolaas Pierson,  die "Haagse woningmarkthervormer, die in 1893 als minister-president verantwoordelijk was voor de invoering van de hypotheekrenteaftrek en het huurwaardeforfait. en het was ook in zijn kabinet dat de woningwet (1901) werd ingevoerd en daarmee woningcorporaties publiekelijk ingekaderd werden als toegelaten instellingen." Deze twee pijlers van de Nederlandse woningmarkt (de eerder genoemde progressieve hypotheekrenteaftrek en het grootschalig corporatiebestel) zijn "vooral a

 In Hemelsnaam zou ik vijf jaar geleden niet hebben kunnen lezen. Ik was toen zeker de "cynicus" in het verhaal. "Iemand die zegt en denkt, dat kan je toch niet veranderen ." Die stellingname in het boek is wellicht ook om de critici een beetje de wind uit de zeilen te nemen.  Maar nu denk ik... Allereerst denk ik dat dit een mooi boek is (uit 2005 dus het idee leeft al enige tijd) en dat Arjo Klamer kan rekenen op mij als fan, en dat terwijl ik voorheen vaak moeite had wanneer hij met voorspellingen kwam. Dat de euro zou vallen, e.d. wat nooit gebeurd is. Maar dit is een mooi verhaal. Dat begint met "Waar gaat het toch om?" Een vader die hard werkt voor zijn bedrijf maar het contact met zijn kinderen verliest. Dat is vaak een taboe, maar juist deze taboes wil de econoom doorbreken. Want waar doe je het nu precies voor? Die paradox dat het op zich goed gaat maar dat men ook tegelijkertijd onbehagen voelt is het centrale thema van dit boek. het - over de ec

 Volgers & Vormers is een boek van Tobias Rijngoud die een groep betrokkenen uit de onderwijs wereld heeft geïnterviewd en waardoor dit boek tot stand is gekomen. De titel verwijst naar het centrale probleem in het onderwijs. Onderwijs leert je namelijk mee te kunnen gaan in deze wereld die zichzelf in stand houdt, en als volger opgaat in de massa van het onderwijssysteem. Dat systeem maakt mensen klaar om in de maatschappij te overleven. Maar daarnaast is het onderwijs ook een middel om je eigen identiteit of weg te vinden, en dat gaat in de hoedanigheid van vormer. je geeft je eigen wereld Vorm.  beiden doelen, die van volgzaam zijn in een systeem, maar ook vormend proberen te zijn door je te onderscheiden, staan haaks op elkaar en daarin zit de uitdaging van het onderwijs.  Volgers en vormers is een oproep. het is geen boek om te lezen. Het is een alarm, eerder 5 over dan 5 voor 12. Maar het is ook een boek dat me aan het denken zet. Allereerst de betrokkenen, want de schrijver

 Op Bol.com staat er slechts een Nederlandstalig boek van zijn naam (medepublicatie uit ...): De Weg van de Hoop, over de problemen van onze tijd en dat de mens in opstand moet komen. Op bol.com staan 137 boeken van zijn hand. Morin "was" een veelschrijver, en actueel: zijn laatste boek gaat over de consequenties van Covid-19. Over en met Morin staan ook vele video's op Youtube. Een van zijn thema's als socioloog of filosoof - zelf noemt hij zich autodidact - is het anti-foundationalism . Er bestaat geen fundament voor het leven of kennis. Verder heeft hij al vrij vroeg geschreven over complexiteit en zijn eerste boek ging over Duitsland. Morin heeft een Joodse (Spaanse) achtergrond. Verder is hij een fan van het denken van Pascal, die zegt dat je het geheel niet kan kennen zonder de delen te kennen en visa versa. Hij meent mede daarom dat specialisme niet werkt, wanneer je de mens wil leren kennen moet je niet biologie en psychologie apart nemen. Hij verwijst hiermee

 Dit boek, Alle 18 presidenten van de Nederlandse Bank, geschreven door Paul de Hen in een serie voor Elsevier naast Ondernemers, en Economen (over de crisis), is zowel beter als minder dan wat ik er van verwacht had. Allereerst beter dan verwacht. Want waar vindt je een boek dat beter de ontwikkeling van een tijdsbeeld in kaart brengt dan aan de hand van een opeenvolgende reeks van generaties bankpresidenten, van één en de zelfde bank? Aan de andere kant viel het boek me enigszins tegen omdat de persoon achter de president wat onderbelicht bleef. Het is vooral een verhaal over een veranderend tijdsbeeld gezien vanuit De Bank. Bij Wellink bijvoorbeeld gaat het over de Crisis, bij Duisenberg over de Euro, bij Knot over de ECB. Zonder dat zou het een heel klein werkje geworden zijn, want hoeveel moet je over een bankpresident weten? Wat ik mis is het relaas hoe de president opgroeide te midden van rivalen die ook voor de post strijden en deze het toch geworden was dan wel door de beste t

Op dezelfde dag (Europese tijdzone) zijn er twee voetbalfinales. Argentinië tegen Brazilië en Italië tegen Engeland. Van de eerste partij hoor ik dat er echt gevoetbald werd. Niet al dat penalty-werk zoals bij de Europacup. Hoeveel wedstrijden eindigden niet met penalties? Is het europese voetbal een uiting van hoe de cultuur erbij staat, dat men geen risico meer durft te nemen, en dan maar wacht op strafschoppen? Maar dat was misschien ook wel het mooie van dit toernooi. Penalties.  De laatste penalties won Italie, om het simpele feit dat de Italiaanse spelers minder mis schoten dan de thuisspelers.  Wat is er zo mooi aan penalties? Het is opeens geen teamsport meer. Dit is een man-tegen-man-combat, geen dubbelspel maar een enkeltje zoals bij tennis. Maar het leuke aan penalties vind ik ook dat het hier echt om emotie en zelfvertrouwen gaat. Je kan miljoenen verdienen, maar houd je daarmee ook je zenuwen onder controle. Het zijn opeens geen topvoetballers meer, maar gewone mensen. Zo

 Ik las deze autobiografie en werd positief verrast. Het is van een bekende professional in zijn veld, op latere leeftijd, die bijzonder veel heeft meegemaakt, zowel zelf als in familieverband. Heeft veel bereikt, boeken geschreven, theorieën uitgedacht en ontwikkeld, veel gereisd.  Het verhaal is chronologisch geschreven. Open en zonder feitelijk veel pretentie, een verhaal zoals het gegaan is, zonder het nog extra mooi te maken. Of lelijk, want op sommige plekken geeft de auteur zich bloot en stelt hij zich kwetsbaar op. Maar het is ook een leven waar hij nog steeds op zoek is. Hij verbaast zich waarom sommige wegen zich niet openden, waarom hij in sommige wateren niet toegelaten werd, of niet serieus aanzien kreeg. EN het is een verhaal waar hij laat zien dat wanneer je anders bent of doet, je weerstand ondervindt. De professional in het verhaal heeft een duidelijke studierichting gekozen, wijkt daar enigszins vanaf en gebruikt dan deze vooropleiding voor een vervolgstudie waarin hi

 Een boek uit al weer 2012, en ik had nooit van de schrijfster noch van het boek gehoord. In eerste instantie dacht ik dat dit een soort geromantiseerd biografisch verhaal was, maar het is pure geschiedenis, waar meerdere geschiedlijnen samenkomen. Of beter gezegd, vertrekken.  En met een mooie verzameling foto's halverwege.  Het verhaal is op wikipedia te vinden, bijna in volledige omvang. Mij interesseerde vooral het deel van de Nederlandse Kolonie in Tres Arroyos in de provincie van Buenos Aires. Een vader van twee dochters komt in dat gebied aan na eerder geëmigreerd te zijn naar Ned-Indië. Daar maakt hij de oorlog mee en ziet de Nederlandse kolonie in handen van de oorspronkelijke eigenaren overgaan. Zijn motief om te emigreren was werkloosheid, en vlak na de oorlog was het imago van Argentinië dat van een ontwikkelingsland met zeer positieve groeiverwachtingen. De vader stapt op de boot en vertrekt. Maar zowel de eerste als de tweede emigratieonderneming eindigt niet positief

In balans (het ging om meer dan geld alleen), de Memoires van Onno Ruding, schrijft hij waarom hij voor economie had gekozen. Hij volgde het gymnasium-bèta en zijn vader was arts, maar toch ... "de opleiding [gym] had geen band met economie maar toch was ik gemotiveerd in die richting omdat ik door het lezen van kranteninteresse had gekregen in het functioneren van onze samenleving: bedrijven, overheid, banken en geld. Overigens was ik bijna aan de TH in Delft gaan studeren. Ik heb toen zelf op het laatste moment besloten een treinstop minder ver, in Rotterdam, economie te gaan studeren. Daar heb ik geen spijt van gehad..." Verder gaan de memoires niet in op biografische details.  ... promoveren was voor de familie een traditie. De opa van zijn moederskant wees Onno erop "dat  hij zijn studie toch wel zou voltooien met een proefschrift." onderwerp: naar een geïntegreerde Europese kapitaalmarkt? Europa en de Europese integratie was na het verdrag van Rome in 1957 een