Management, Cultuur & Verandering

"De diplomatie heeft gefaald," hoorde ik een journalist zeggen over dit conflict, of de oorlog in Ukraine. Iedereen heeft het over de aansluiting van het land bij de Navo als oorzaak voor deze situatie. Of dat de toenadering tot de EU (associatieverdrag) of de westerse waarden de bron zijn voor het conflict. In 2015 kreeg een Wit-Russische (tegenwoordig Belarus) schrijfster de Nobelprijs voor de literatuur, o.a. voor het boek, het einde van de Rode mens. De timing daarvan is bijzonder en wat vaak gebeurt met Nobelprijzen is dat er een politiek tintje aan zit. In de laatste alinea van het NRC van dat moment valt te lezen dat ze niet verwacht dat Rusland verder moderniseert. Eerder het tegengestelde. En zo lijkt het er ook op met deze oorlog. Maar wat ook bijzonder is is dat het westen in conflict met zichzelf is. Het westen, zeg maar de neo-liberalistische ideologie waar iedereen het over heeft, heeft landen als Oekraïne nodig om haar producten te verkopen. De groei stopt in h

Zo kan je inderdaad een boek schrijven. Hoe zou de toekomst eruit kunnen zien, en aan de hand daarvan belangrijke thema's zoals robotisering, de milieu- of klimaatcrisis* daarin bespreken. Anders dan de literaire voorspellingen van de meer futuristische geesten, zoals Frase zelf stelt, kiest hij voor een academische invalshoek. Dat hij daarbij zelf nogal een duidelijk beeld heeft van de norm stuurt het werk wel eenzijdig een hoek in.   Samenvatting geschreven door Anthony Signorelli. (jan 2017).  Het kapitalisme zal het komende decennium ernstig worden uitgedaagd door de verstoring van de digitale overvloed, en iedereen die plannen maakt voor de toekomst, moet alternatieven voor het kapitalisme overwegen die het kunnen vervangen.... Frase is een serieuze denker die serieuze aandacht vraagt... Laat ik beginnen met twee opmerkingen. Ten eerste begrijp ik niet waarom schrijvers met socialistische sympathieën zo vaak fictie gebruiken als basis om de problemen en uitdagingen van een ve

 Wat kom je hier doen, zou je als een normale vraag kunnen zien. In een winkel is de aanwezigheid van een klant verbonden met het doel om iets te kopen. Of je daar dan weer iets achter moet zoeken is een andere vraag.  Bij een bezoek aan vrienden is het doel, gezelligheid. De tijd doorbrengen met goed gezelschap. Bij het werken voor een bedrijf is de relatie nog normaler. Je vervult een rol binnen een groter proces. Er is vraag naar kennis en kunde en daarin ben jij een van de spelers. En als je dan met pensioen gaat, is dat hele circus voorbij en kan je terugkijken op een leven waarin je een bijdrage hebt geleverd aan de maatschappij. Dat is het natuurlijk. een bijdrage leveren aan de wereld. Die wereld begint thuis. Je doet mee met het gezinsleven en op een moment vlieg je de deur uit. Net zoals een vogel die het nest verlaat. Dan trek je de wijde wereld in. Voor sommigen blijft dat gezin een rol spelen, later bijvoorbeeld wanneer je ouders op leeftijd raken en nu zelf zorg nodig heb

Twintigste-eeuwse filosofen in Engeland vallen in twee groepen uiteen. De grotere is degene wiens leden zich bezighouden met het analyseren van de betekenissen van woorden en de manieren waarop we ze gebruiken. Hoewel dit ongetwijfeld een belangrijke onderneming is, is het vaak nogal droog en raakt het niet aan wat echt belangrijk is voor de meeste mensen. Bryan Magee vergelijkt ze in zijn Confessions of a Philosopher met mannen die al hun tijd besteden aan het poetsen van hun bril, maar ze nooit op hun neus zetten om er doorheen naar de wereld te kijken. Deze filosofen hebben de neiging om ons slimheid te leren. De andere, wat kleinere groep, waartoe Isaiah Berlin behoorde (na te zijn begonnen als lid van de eerste groep), richt zich vooral op de menselijke bekommernissen, op hoe we zouden moeten leven. Ik blijf erbij dat mannen zoals hij ons wijsheid leren. De eerste groep kijkt vaak op hen neer: inderdaad, bij een recensie van het boek van Michael Ignatieff in The Times zegt Anthony

 De leugens die ons binden (The lies that bind, rethinking identity. Creed, country, color, class, culture), een nieuwe kijk op identiteit is een boek van filosoof, en ... Kwame Anthony Appiah. Hij is Ghanees, Engelsman, en precies daarover gaat het boek, dat identiteit complexer is dan een cultuurlabel. Appiah stelt dat we ons iet moeten reduceren tot een enkel hokje, we zijn meer dan man, vrouw, zwart, wit, hetero of lesbisch en dat hokjes denken zorgt voor polarisatie.  Je kan dit boek op twee manieren lezen, dacht ik toen ik aan het eind van het boek aangekomen was. Allereerst zoals de auteur het bedoeld heeft: Een boek vol familieverhalen, "omdat die verhalen ons begrip vormen van wie wij zijn."  Identiteit politiek is gericht op het verdedigen of aanvallen van een specifieke groep, waarvan Appiah meent dat die groep niet bestaat en de politiek niet werkt. Hij richt zich op vijf categorieën van identiteit: geloofsovertuiging, land, kleur, klasse en cultuur. Gender, wat h

EEN  Het is OK om te vloeken zegt ... want Jezus deed dat ook... Dominee Michael Land, zei dat de kerk moest moderniseren, zelfs als dat betekende dat er taal moest worden gebruikt die wenkbrauwen zou doen fronsen. Hij gaf zelfs toe dat hij het K-woord gebruikte terwijl hij zijn witte kraag droeg nadat hij betrokken was geraakt bij een verkeersongeval met een andere bestuurder. De dominee, die jarenlang in East End in Londen heeft gewerkt, beweerde dat Jezus regelmatig vloekte en drong er bij kerkgangers op aan "hem niet op een voetstuk te plaatsen". Hij zei: “De kerk moet meer streetwise zijn en de taal gebruiken die de meeste mensen tegenwoordig gebruiken. “Mensen bekijken Jezus door een getinte bril en plaatsen hem op een voetstuk.  “De realiteit is dat hij arm was, geen echte opleiding had en noch verbroederde met Farizeeën noch met geleerden. "De mensen van vandaag zouden waarschijnlijk behoorlijk geschrokken zijn van de taal die hij destijds gebruikte." De nor

 Uitgebreid schrijven de business media over de heilzame werking van het fenomeen, Flow. Dat je zo opgesloten zit in - of een-bent met - je werk dat je de tijd en alles om je heen vergeet. De tijd vliegt. Niemand vertelt wat er daarna gebeuren kan, wanneer die FLOW een keer stopt. Want de boog kan niet altijd gespannen staan, als dat de passende metafoor is. Dan kom je dus tot stilstand.  En in een leegte.

Money: The Unauthorized Biography is al weer een boek uit 2014. De bitcoin was toen nog niet zo lang aan de gang, verre van de waarde van nu [] en toen al gebruikte de auteur een argument tegen de digitale munt.  Hier vier reviews: 1 door Nicholas Lezard. Dit vermakelijke boek biedt een van de beste verklaringen voor de financiële crisis die ik heb gelezen. Martin gebruikt het voorbeeld van Fei Steen, de voormalige munteenheid van Yap in Micronesië, om het concept achter bankbiljetten uit te leggen. Als het gaat om de "sombere wetenschap" (dismal science) van de economie, weet ik hoeveel verandering ik kan verwachten van een vijfje bij het kopen van een Creme Egg (kinderbueno, kinderei), maar alles wat ingewikkelder is, kan net zo goed het ruisen van de wind in de bladeren zijn. Ik dacht altijd dat ik begreep dat als je meer geld drukte de inflatie toenam, maar toen introduceerden ze kwantitatieve versoepeling, wat voor zover ik heb begrepen meer geld drukt, en de inflatie i

De ramen open bij de Rabobank.  Laat ik met de deur in huis vallen. Het is best stoer van de Rabobank om de ramen open te gooien en mij zonder voorwaarden vooraf,... toegang tot de bank te verlenen.   Zo opent het boek met een verantwoording. Het idee is om te kijken wat er in de financiële wereld is veranderd, bij de banken die een grote rol hebben gespeeld. Bij de ABN en de ING bleven de ramen dicht, de Rabo was wil in voor een experiment. "De bank van de goede bedoelingen," is een term die een Rabobank-medewerker zelf doorgeeft aan de schrijver en deze "rake typering" logisch oppakt omdat er twee dingen in zitten, bedoelingen en de moeilijkheden waar je als bank / medewerker mee geconfronteerd wordt. Bedoeling, denk ik zelf, draagt ook een soort doelmatigheid in zich. Het hebben van een doel is een belangrijk fenomeen bij bedrijven, en het ontbreken ervan is even bezwaarlijk. Waar doen we het ok al weer precies voor? In het eerste deel geeft de auteur zijn visie

Why Women have better sex under Socialism , is een boek van Kristen Ghodsee. De clickbait-titel is mede door de uitgever gepromoot... Een goede titel, maar de inhoud loopt ook gelijk op? Ze is geen voorstander van State socialisme. Gaat daar vooral in (bij hoofdstuk...) op child-care en birth control rate en fertility rates... En ze keert terug van het punt waarin The end of history (Fukuyama), verscheen, "dat toch niet helemaal juist bleek te zijn... Steeds meer mensen kijken weer naar socialisme, " stelt ze. Haar favoriete economische model is dat van Noorwegen. In hoofdstuk 1 - women - like men, but cheaper on work - schrijft ze dat 70% van de werknemers in de overheid in Noorwegen uit vrouwen bestaat. Het aardige is dat ze het staatsfonds wat Noorwegen heeft, zonder referentie te maken naar de olievondsten - als basis wil gebruiken voor andere modellen in de wereld. Dus dit in tegenstelling tot het idee van Universal Basic Income (UBI), Surplus value extraction, gender ba

 Terwijl "iedereen" zit te wachten op een  big reset  of devaluation , is er een ander fenomeen aan de gang: the big resignation. "Mensen hebben vanaf de pandemie massaal hun werk opgezegd, en niemand zag het aankomen." Diegenen die het fenomeen wel signaleerde was Anthony Klotz professor in management in Texas. Hij onderzoekt waarom en hoe mensen ontslag nemen en waar deze beslissing toe leidt. Wanneer je in dienst bent ligt de macht bij het bedrijf, wanneer je zelf opzegt komt die macht terug bij jouw, legt de hoogleraar uit. De vraag is dan, wat doe je ermee?  Over deze vorm van organisatiepandemie zegt hij dat mensen moe zijn. Chronisch en dat er veel stress heerst... The Quitters zijn geaffecteerd door de crisis en zoeken een leven dat veel meer vrijheid biedt, Hier komt het minimalisme wat al een soort van trend was, samen met de pandemie van stress op het werk en thuis. Onbeantwoord blijft de vraag: wie de toekomstige pensioenen gaat betalen? Toni Morrison, N