Management, Cultuur & Verandering

“Máxima, una historia real,” is de titel in het Spaans (in het Nederlands zou het kunnen worden: Maxima, een koninklijke biografie). Het boek wordt in Argentinië gepubliceerd, is geschreven door Gonzalo Álvarez Guerrero en Soledad Ferrari en komt in Nederland rond 8 april op de Markt. Het is een niet geautoriseerde biografie, maar natuurlijk wel met een aantal saillante details: - de 1,6 miljoen die betaald is voor de overtocht van vrienden en kennissen - het bezoek aan de Amsterdamse koffieshop waar “legaal hachis gerookt kan worden” - haar baan bij een bedrijf waarvan de eigenaar voor witwassen van geld gezocht werd in 1998 (Aldo Ducler die bovendien de vader -Jorge Zorreguieta - van Maxima kende) Verder zou de AIVD getracht hebben om verder onderzoek naar de achtergrond van Maxima tegen te houden. Ja, het kon niet uitblijven. In Argentinië dachten ze ook, hoe kunnen we aan dit succes nog wat geld verdienen. Het toerisme in Argentinië bloeit de laatste jaren op en het is een cu

Als de beurzen niet snel aantrekken zal ambtenarenpensioenfonds ABP zijn pensioenpremies verhogen. Dat is nodig om de financiële buffer binnen de door de overheid gestelde termijn van vijf jaar op orde te krijgen (schrijft Elsevier ).   Spaarzaam Nederland. Denken aan de toekomst… ach en dan opeens is er de beurskrach. Interessant is dat de evaluatie van een systeem jaren positief kan zijn tot er iets wezenlijks verandert en dan slaat het beeld om. Vergelijkbaar met het boek over de zwarte zwaan. Nederland heeft naast de AOW-premies die het omslagdeel bepalen een kapitaaldekkingssysteem. In engelse benamingen gaat het om het "Paygo" (pay as you go) of om een "funded" benadering. Nederland werd altijd geroemd om dat kapitaaldekkingssysteem, omdat Nederlanders spaarzaam vooruit keken. Mede door het verhogen van de beleggingen in aandelen de laatste jaren, zijn er nu problemen met dit systeem. Het beste jongetje uit de klas heeft nu opeens een probleem. Maar er zijn

Dat klinkt altijd zwaar, “een bank” die overheidshulp nodig heeft (9 miljard als waarborg, waar misschien 2 of 3 van gebruikt gaat worden). We hebben dan nog het beeld van een bank als een statussymbool voor vertrouwen… en dan is het opeens weg. In dit geval gaat het niet om de ING van Spanje, maar eerder om de bank van Overijssel (als die er zou zijn). CCM heeft een zeer beperkt marktaandeel (een paar procent). CCM is de (spaar)bank van Castilla La Mancha, een van de autonome regios. De eerste C staat namelijk voor CAJA; in het Spaanse betekent dat Spaarbank. CCM zou fuseren met Unicaja, de grootste spaarbank van Zuid Spanje, maar die schijnt afgelopen vrijdag de onderhandelingen stop gezet te hebben, hetgeen heeft geleid tot de situatie van nu. In de krant (El Pais) van 31 maart staat een verder uitleg van hoe het tot deze situatie is gekomen bij CCM: 1. Toename van credietverlening terwijl de depositos van klanten steeds verder afnamen. 2. Een verdubbeling van de managementbel

We lopen nu weer gelijk met de Verenigde staten, waar de zomertijd al een maand eerder inging. Waarom een maand eerder? Verschillende culturen voeren zomertijd op hun eigen manier uit. Zoals op de kaart te zien is doet niet de hele wereld mee aan het verschijnsel zomertijd, maar wel veel landen. In Afrika zijn er maar vier landen die meedoen. Logisch omdat zomertijd een culturele uitvinding is om energie te besparen, en bij de meeste Afrikaanse landen is er nauwelijks energie (te besparen) Zomertijd is ook een vast ritueel geworden waar we steeds weer even aan moeten wennen. Door de klok vooruit te zetten, komt je (natuurlijke) bioritme in conflict met het cultureel opgedrongen nieuwe ritme. Het is maar een tijdelijk; de aanpassing duurt kort. Earth Hour was afgelopen weekend ook georganiseerd door het WWF. Of het helpt is moeilijk te zeggen, het uit- en inschakelen van licht kost ook geld. Maar waar het vooral om gaat is de bewustwoording voor de klimaat te beschermen, net als de vijf

“Soms ben je nog zo ouderwets,” zei Helen. “Je praat gewoon met die man en klaar, meer is het niet. De tijden zijn veranderd, dat hoef ik jou toch niet uit te leggen.” Die middag sprak ik met “de man.” Ook in die wereld ging het organiseren gewoon door. Als eerste wilde hij niet direct ter zaken doende informatie van me ontvangen. Die gaf ik braaf. Bij mijn leeftijd aangekomen keek hij even op. Wenkbrauwen omhoog. Hmm. Hij vatte het eerste half uur van het gesprek samen in zijn eigen woorden: “u heeft behoefte aan een verandering.” Hij legde zijn aantekeningblok neer en na een korte pauze zoekend naar de beste woorden zei hij: “en hier loopt u al enige tijd mee rond.” Vooral deze laatste samenvatting kwam hard aan, maar de formulering raakte wel de kern. Het was tijd om wat te doen. Het leek me opeens een mooi moment om een nieuwe afspraak te maken. De rest zou ik zelf wel oplossen. Ik was aan een verandering toe. Zo was het. Wat hield die verandering dan tegen, die vraag stelde ik aan

Ik heb het debat niet gevolgd dat zeg ik er alvast bij, van de hele Nederlandse politiek sta ik behoorlijk ver af. Maar dit is wel weer een case over veranderen. Dat begint namelijk, net zoals in het bedrijfsleven bij RUIMTE. Is er ruimte dan neem je die, is er geen ruimte dan zorg je dat er eerste ruimte komt. Het organiseren van ruimte kan op twee manieren: 1. door puur te verkopen; zoals de vertegenwoordiger die zijn voet tussen de deur zet. Dat is ruimte maken. 2. de andere manier is om te onderhandelen over ruimte. Onderhandelingsruimte creëren. Past weglopen hierbij? Noch in de politiek noch in het bedrijfsleven werkt dit – en zo lees ik ook de kop van de Telegraaf: Weglopen Wilders Fout en Theatraal . Geert Wilders zou zich af kunnen vragen, hoe Pim Fortuyn dit opgepakt zou hebben. Zou die ook weggelopen zijn? Ik denk het niet; Fortuyn was een meester in het debat en zou denk ik geen enkel debat uit de weg gaan, want dat is toch wat Wilders doet. Het nadeel van weglopen is dat h

Managementsite: ‘The Chinese use two brush strokes to write the word crisis. One brush stroke stands for danger; the other for opportunity. In a crisis, be aware of the danger, but recognise the opportunity.’ John F. Kennedy  ...   NRC: het verschil tussen excuseren en fout zijn Zo toonde Van het Reve al eens aan dat de twee elementen van het Chinese woord voor ‘crisis’ niet ‘gevaar’ en ‘kans’ betekenen. Een letterlijke vertaling zou eerder in de buurt komen van ‘hachelijke situatie’, dus is er geen enkele taalkundige reden om aan te nemen dat Chinezen zich meer uitgedaagd voelen door een crisis dan wij.  De vraag is of en in hoeverre verschillende culturen verschillend met een crisis omgaan. Velen hebben de afgelopen tijden gehoopt op een leidende rol van de Chinesen om aandelen te kopen van westerse banken, maar het was behoorlijk stil in het oosten. De chinezen wachtten af nasst dat ze omvangrijke infrastructurele werken aankondigden. Net als andere landen. Toch een interessante

De Zeeuwse Courant rapporteert met enige scepsis. "Er moeten kwaliteitsslagen gemaakt worden. Anders gaat het fout. Als het zo doorgaat, komen de ziekenhuizen in een negatieve spiraal. De kans bestaat dat één van de twee ziekenhuizen omvalt" en: "Het is inderdaad zo dat de bereikbaarheid onder druk komt te staan. Maar ik moet daarbij voorop stellen dat er geen objectieve norm is voor de bereikbaarheid van een ziekenhuis, behalve voor spoedeisende hulp. Als er spanning is tussen kwaliteit en bereikbaarheid, dan gaat kwaliteit voor. We kunnen natuurlijk niet allemaal een ziekenhuis om de hoek hebben." “Zorg op menselijke maat, dus geen fusie” schreef de SP vorig jaar.  De destijds gedachte onderverdeling zag er als volgt uit: de acute en complexe zorg zou in Goes worden ondergebracht en de overige behandelingen in Vlissingen. Vlissingen heeft te maken met een grote concurrentie uit Antwerpen, en de vraag is of daar nog wat aan te veranderen is. Men is daar nu al

Ja, die vraag houdt menig een zich bezig. Sterker nog velen zijn al veel eerder ingestapt en die hopen nu dat anderen erbij komen, dan steunt de koersen misschien weer wat. Dus met een titel als deze kijkt de angstige belegger snel wat de boodschapper te brengen heeft. En wat merk ik dan bij het lezen van het bericht: Royce Tostrams biedt een seminar aan: of we al moeten instappen. Dus niets van het delen van belangrijke kennis, maar gewoon ordinair een marketing boodschap. Waar er al zo veel van zijn. Mensen die op de beurs geld verdienen zijn vooral zij die zich in marketing en sales begeven. Of dat precies hetzelfde is als Madoff zo ver wil ik niet gaan, maar soms denk ik van wel. Tostrams had het enige tijd geleden ook bij het verkeerde eind toen hij gesteund door zijn collega het tijd vonden, er werd toen een mooi mandje van lange termijn opties gekozen. Tja… Blijf gewoon zelf nadenken. Het volgen van dit soort seminars is echt een teken dat je te veel vertrouwen hebt in goer

In het nieuws kunt u lezen: - Waarom Nederland zo weinig vrouwelijke hoogleraren heeft (nieuwsbank) - Het einde van het door ego gedreven leiderschap. (vrouwen aan de top gedragen zich vaak als mannen, schrijft express.be) Het ontbreekt aan vrouwelijk leiderschap, schrijft Cristina Galindo in El Pais. Als het gaat om verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke leiders dan brengt de vrouw een meer voorzichtige stijl in, die meer ethisch gericht is en “transversaal” (naar organisatietermen vertaald als: minder direct doelgericht). Hiertegenover staat het mannelijke model dat meer autocratisch gericht is. Lehman Brothers had beter Lehman Brothers & Sisters kunnen heten, schrijft ze. Eerder al hebben we kunnen zien dat in de RvC van ING geen enkele vrouw voorkwam, de overheid heeft daar zojuist verandering in aangebracht (die nog op goedkeuring wacht overigens) door Tineke Bahlmann voor te stellen. In “de bedrijfsarchitect van het ziekenhuis;” lees ik: Verder zijn er nog ander

Het Reformatorisch Dagblad heeft moeite met het boek van Dimitri Verhulst; Vloek in Titel stoort Librisjury niet: Dat in literaire romans vloeken voorkomen is trieste werkelijkheid. Maar dat een auteur en een uitgever het aandurven twee glasharde vloeken in een boektitel op te nemen gaat nog een stap verder. Het betreft het boek: Godverdomse dagen op een godverdomse bol. En het is op zich logisch dat het Reformatorisch Dagblad hier een probleem mee heeft. Zeker in het licht van de beperkte tolerantie die een enkele Islamitische organisaties heeft op soortgelijke aanstootgevende uitspraken. Ik weet niet of er eerder al ophef is geweest op dit boek en dan vooral op de titel. Het boek zelf gebruikt een zeer ruwe taal die past bij het verhaal. Inhoud en vorm zijn perfect op elkaar afgestemd. Ik vraag me af of de redactie het boek heeft gelezen, want het is toch een boek dat genomineerd is voor de Librisprijs. En niet voor niets. En als ze het gelezen hebben zullen ze gemerkt hebben dat ni

Vorige week maandag stond in de telegraaf een artikel dat de Staatsloterij meer openheid van zaken gaat geven: de Staatsloterij gaat de winkansen per prijs en het uitkeringspercentage per trekking publiceren. Er was nogal wat commotie en men voelde zich bedrogen. In 2005 werd er in de Staatsloterij ongeveer 1 miljard euro omgezet. Als we de postcodeloterij, andere gokinstellingen en de diverse casino’s erbij nemen dan geeft men in Nederland veel uit het gokken. Hoe staat die gokcultuur in verhouding tot de aandeelhouderscultuur? De kleine belegger die de afgelopen periode het aandeel ING had gekocht voor 2 euro 50, zou vandaag de dag 5 euro terugkrijgen; een winst van 100%. Het grote verschil tussen beleggen en het kopen van een staatslot is dat voor het eerste meer geld nodig is, en men moet wachten – geduld hebben – op het rendement. Een staatslot of een dagje casino levert direct een kick op en voor sommigen een winst en voor de meeste een verlies. Per saldo wint bij het casi

Stakeholdermanagement heet dat in het bedrijfsleven. Opeens heeft een bedrijf er een community bij en deze gemeenschap is "not-ammused." De verdediging van Rob Eijt in de telegraaf ( meldt trouw ) en eerder in DWDD is rationeel gezien juist: "ze hebben er hard voor gewerkt en dus verdiend." Maar als het slecht gaat, roept dat juist vragen op. "Hoezo hard werken en verdiend, door jullie is mijn vermogen gehalveerd." Het moreel appel van Hommen gaat wel in op de emotie, want de massa staat voor de Franse Bastille, zo lijkt het wel. Maar of het helpt. IS het de juiste vorm van Anger Management? En hoever gaat dit nog? Met welke overheidsbemoeienis moet het bedrijf nog meer rekening houden? Trichet van de ECB zei terecht; "ik weet niet of we dat hier in Europa ook gaan doen." Referend aan de maatregelen van de FED. "De ECB en de overheid hebben elk een eigen verantwoordelijkheid." En zo is het ook in het bedrijfsleven. Alleen lijken nu de r

Pondman tegen Ernst Daniël Smid in DWDD: “We zijn allemaal kapot gegaan aan het conservatorium, jij ook.” Op één en dezelfde (blog) dag: het begon met het diploma ( zonder diploma ben je wel / geen loser ) en het eindigde daar zo’n beetje mee. Het gaat ook in deze discussie om de officiele weg (via het conservatorium) of op een andere manier (de Pondman manier). En ik moet zeggen zonder al te veel beiden heren nog hun werk te kennen: ja zo kan het dus ook; de Pondman manier. Kan iemand met een formele achtergrond zoals Smid laten zien of er wel of geen liefde voor muziek te vinden is. Onzin. Zou hier jalouzie een rol spelen. Had hij zelf ook liever een ander weg gevolgd. En ja logisch dat een authoriteit in Wenen zegt dat de Pondman methode niet deugt, maar die staat ook aan de kant van de authoriteiten. Laat die Pondman maar zijn gang gaan. En zijn kinderen natuurlijk, want daar gaat het om. Het is het eeuwige gevecht tussen de authoriteit en de ondernemer, of in dit geval: Ern

Dit was niet de figuur uit 2009 Geboren in Belgrado, het oude Joegoslavië, met een Slowaakse moeder en een Bosnische vader. Een culturele mix. toen hij negen was gingen zijn ouders in Parijs wonen. In een artikel van de Spaanse krant El Pais vertelt Enki: “ik hield van de breekbaarheid van Joegoslavië, die smeltkroes (de Spaanse krant gebruikt het woord: mestizo). Dat alles is uit elkaar gevallen.”. Over cultuur zegt Bilal: “de werkelijke kwestie van cultuur is het morgen.” Het is natuurlijk niet vreemd dat deze schrijver en tekenaar geïnterviewd wordt door de Spaanse media. Spanje trekt haar troepen terug uit Kosovo, omdat ze de onafhankelijkheidsverklaring niet onderschrijft (o.a. bang voor de precedentwerking) en omdat iedereen in Europa toch zijn eigen hachje redt…

ING vraagt bonussen 2008 terug. ING-topman Jan Hommen spreekt in de Volkskrant van een 'moreel appel'. Dat lees ik dan weer in Trouw. Bij veranderingsmanagement of change management heeft men het vaak over weerstand . In dit geval komt de weerstand van buiten het bedrijf. De zogenaamde stakeholders zijn het er niet meer mee eens. Die buitenstaanders zoeken een zondebok en dat is op dit moment de bonus. De bonuscultuur staat in een slecht daglicht, maar dat heeft (dus) meer met emotie te maken dan met rationaliteit, ook al wordt die bonus betaald door de overheid. De mensen die nu roepen dat de bonus het moet ontgelden, zijn waarschijnlijk dezelfde personen die op het laatste moment van de hype nog even aandelen hebben gekocht tegen een hoge prijs en nu op de blaren zitten. Zelf niet nadenken en meedoen met een hype en dan als het fout gaan niet als eerste de fout bij jezelf zoeken. Ook dat is weerstand; de ander de schuld geven, terwijl menig individu bij zichzelf te raden moet

Zonder diploma ben je geen loser, schreef Trouw . Bij bedrijven zie je vaak de certificaten aan de muur hangen van medewerkers die een cursus hebben afgerond. Diploma’s en certificaten zijn nu eenmaal een bewijs van een formele opleiding. Iemand die een diploma heeft gehaald, krijgt hierdoor een nieuwe status. Dit speelt op elk vlak. Op de middelbare school, academische bul die afgestudeerden ontvangen van de universiteit, de certificaten zowel op individueel niveau als ook de (ISO 9001) certificering van een bedrijf op zich. Diploma’s horen bij het establishment en met een diploma op zak ligt de opname of integratie bij datzelfde establishment een stap dichter bij. Er zit echter – of juist hierdoor – ook een cultuurelement in het uitdelen en ontvangen van diploma’s. Want zo’n diploma op zich zegt niet zoveel. Het gaat erom wat je erna mee doet en bereikt. In organisatietermen: een diploma is geen garantie voor een goede performance. Iemand die een zwemdiploma haalt kan daardoor niet a

"Dat mensen mijn excuses berekenend vinden en onoprecht, vind ik heel vervelend." vertelt Floris Deckers aan de Volkskrant als uitleg bij zijn ingezonden brief aan het NRC. "Ik zat hier al heel lang mee." blijkbaar was de timing zo vlak voor de presentatie van de jaarcijfers wat ongelukkig. Toch moet iets de trigger hebben gegeven en logisch egezien waren het dezelfde jaarcijfers die een paar dagen later gecommnuiceerd moesten worden. En na de jaarcijfers zou de aandacht op de resultaten en de ontslagen vallen. Dus het was nu of nooit ... Ongelukkige timing dus.

Goed er lag een brief. Dat gaf wat perspectief, maar het paste ook niet helemaal in het plan. Het idee was om op eigen benen te gaan staan. Ik deed van alles, maar niet dat wat ik eigenlijk wilde: voor mezelf beginnen. Of zoiets. Binnen stond de tv aan: iemand bij RTLZ deed verslag van de gebeurtenissen. Je kon als belegger twee dingen doen: meegaan met de flow of een eigen koers volgen. Hmm… wat had hij nu al die tijd gedaan? Na school ga je werken, je komt bij een bedrijf, krijgt collega’s, doet ervaring op, je groeit je wordt ouder, je stapt over naar een nieuw bedrijf, daar groei je verder… Tot zover was hij met de flow meegegaan. Tot het moment van ontslag. Dat leidde tot een stijlbreuk, zo noemde hij het. Het oude patroon van werken voor een baas was gestopt. En nu lag er die uitnodiging voor een sollicitatie. Dat was meer van hetzelfde. “Waarom ga je nu solliciteren,” had Helen gevraagd, “je wilde toch voor jezelf beginnen.” Ja dat was wel zo, maar niet direct. Ik wilde ee

"Waar bemoeit u zich mee?" Dat is een opmerking die we allemaal wel eens te horen krijgen van dan wel kind, vriend, collega, baas, etc. Dit speelt ook binnen organisaties: wat is je rol en wat hoort daar wel en niet bij. Schoenmaker hou je bij je leest. Koningin Beatrix bemoeit zich regelmatig actief met de benoeming van topfunctionarissen. Dat zeggen de voormalige bewindslieden Henk Koning, Ben Bot en Peter Kooijmans komende zondag in het tv-programma ’Reporter’ schrijft Trouw . Wat houdt dat bemoeien precies in? En welke rol speelt Koningin Beatrix op een dergelijk moment? De rol van ambassadeur lijkt het meest passend. Een ambassadeur is iemand die onzichtbaar op de achtergrond opereert in een netwerk van contacten om te bemiddelen tussen mensen en zaken. Te vergelijken met de goedkopere variant zoals de netwerker van tegenwoordig. De netwerker heeft altijd wel een contact en weet iemand te vinden voor een klus. De mate van effectief netwerken heeft er natuurlijk wel mee t

Vers van de pers : verandering in raad van commissarissen bij de ING: Kok wordt vervangen door Van der Veer. Jeroen van der Veer heeft zich in de beginperiode bezig gehouden met het repareren van de schade bij Shell die ontstaan was door de reserve-kwestie. Dus aan crisiservaring ontbreekt het niet. Aan de andere kant heeft hij wel jaren meegemaakt van een stijgende olieprijs. Toch is de verandering sprekend voor deze tijd. Een ex-minister president moet het veld ruimen. Business is politiek en politiek is business, maar men mag niet vergeten dat het twee verschillende terreinen blijven en Kok had wel een groot netwerk en een aanzienlijk imago – dat nu enigszins een deuk heeft opgelopen – maar verstand van business had hij minder. Prof. dr. Tineke Bahlmann is (dus) hoogleraar bedrijfseconomie, en heeft onder andere gewerkt als directeur strategie bij de Rabobank groep. Wat belangrijker is misschien nog wel aan deze verandering is dat zij de eerste vrouw is in de RvC van ING. Ook een ke

Er is duidelijk een verschil tussen moed en lef en dat wordt hier zichtbaar. In het bedrijfsleven is in het algemeen meer moed dan in de politiek, waar lef overheerst. En dat lijkt nu duidelijk met de uitspraak van Mevr. Kroes. … erkent voor het eerst dat ze ook zelf fouten heeft gemaakt in de aanloop naar de financiële crisis en de problemen duidelijk onderschat heeft. ,,We hadden de kredietbeoordelaars eerder moeten aanpakken, maar ik vond het destijds geen prioriteit." schrijf dft . Ja, en de lezer is zeker vergeten hoe ze met Fortis is omgegaan. Zo lang was dat nog niet geleden, dus toen wist iedereen al – en zij vooral – dat er een crisis gaande was. Fortis vroeg om extra tijd om de HBU te mogen verkopen , maar die tijd gaf ze niet. Zo ging de HBU voor een prikkie naar de Deutsche Bank. Langer wachten was misschien ook niet goed geweest, maar Kroes heeft zeker niet geholpen.

De Saxofonist Hans Dulfer bij DWDD: “De wereld gaat kapot omdat mensen niet kunnen improviseren… Een Jazzmuzikant kan van niets iets maken. Een popmuzikant kan van iets niets maken…” Hij vertelde over zijn grote voorbeeld – de Saxofonist Sonny Rollins, “iemand die een eigen geluid heeft gecreëerd.” Prachtige televisie natuurlijk dat je aan het denken zet. Jazz versus Popmuziek. Maar beiden komen uit de Verenigde Staten, waar ook de kredietcrisis vandaan is komen overwaaien. Jazz is een (vaak improviserende) muziekvorm die ontwikkeld is door Afro-Amerikanen en is beïnvloed door zowel Europese harmonische structuur en Afrikaanse ritmische complexiteit (lees ik in de online-encyclopedie) Een vorm van cultuur waar dus heel wat van te leren valt. Zie de onderdelen: Europa wil structuur aan-brengen, Africa: Ritme en complexiteit , zeg maar de kunst . En Amerika die het improviserende element er aan toevoegde. En dat (improviseren) kunnen we nu niet meer. Overigens terwijl ik even sn

Een uitzondering misschien dit bericht over de leraar die werkte aan een middelbare school en wiens vak, Turks, niet serieus genomen werd ... Maar vertaal dit naar het gewone bedrijfsleven en er is altijd wel een groep die werk doet wat niet geapprecieerd wordt, terwijl er toch voor “gekozen” is. Leidt dat dan automatisch tot een burn-out bij die mensen? Het onderwijs is de sector met de meeste burn-outs. Volgens cijfers van het CBS voelt 10 procent van alle werkende Nederlanders zich opgebrand; onder leraren is dat 14 procent… de hoge werkdruk en de geringe zeggenschap over het eigen werk de belangrijkste oorzaken van burn-outs stelt het CBS. Het lijkt erop dat dit incident van een andere orde is. Hoe werkdruk zal in dit geval niet het probleem geweest zijn. Doorgaans is dus de combinatie van werkdruk en het ontbreken van zeggenschap de oorzaak. Daar zit wel wat in. Stelt u zich voor dat iemand erg zijn best doet, hard werkt, steeds wat werk erbij krijgt (wat niet precies tot zijn opd

Heeft het een met het ander te maken: - De Europese Unie heeft plannen om tegen 2012 alle gloeilampen te verbieden, zodat de consument verplicht wordt om spaarlampen te kopen. - Britse artsen … trekken fel van leer tegen die plannen. Verenigd in de groepen Right to Light en Spectrum Alliance, pleiten ze ervoor om gloeilampen (enkel) in bepaalde situaties toch toe te laten… Hoe dit op te vatten? De Britten liggen weer eens dwars in Europa Een onderzoeker opereert meestal op de achtergrond en wil ook wel eens het nieuws halen; een alternatieve uitkomst helpt daarbij. Er is altijd wel een contraire mening / studie, maar laat je dardoor de strategie wijzigen?

Een aantal andere bestuurders zal zich nu achter de oren krabben; “wat moet ik nu doen? Meedoen en ook verontschuldigingen aanbieden of heeft Floris Deckers nu het gras onder mijn voeten weggemaaid?” In managementland maakt men vaak het onderscheid tussen leiders en managers. De eersten betreden een terrein dat nog braak ligt. Ze nemen beslissingen die afwijken van de heersende norm. De managers zijn meer de mensen die mee-doen (met het spel, op welk vlak dan ook). In de financiële wereld waren er veel managers en maar weinig leiders: iedereen deed mee. Dat de heer Deckers nu leiderschap toont laat daarmee een verandering zien: “laat ik dan tenminste nu een leider zijn.” Zo zou je het kunnen opvatten. “We hadden het moeten weten.” Dit is bijna voor iedereen van toepassing, maar de bankiers zaten wel erg dicht op de bal. Dat Van Lanschot complexiteit die het niet begreep, vermeden heeft, moge een voortreffelijke beslissing zijn geweest. Dat ik het ongemakkelijke gevoel, dat ik

In DWDD vertolkte Vincent Icke een korte “column” waarin hij vertelde over een recente gebeurtenis waarin een man zelfmoord wilde plegen door van "de" Niagara watervallen te springen. Dit mislukte en Icke verklaarde dit (overleven) uit aan de hand van een experiment dat Simon Stevin in 1588 uitvoerde – voor het eerst sinds Galilei, die het experiment enkel had beschreven – als ik het goed begrepen heb. Het lijkt erop dat de laatste tijd de exacte kijk op de wereld (draait door) weer “geoorloofd” is. Langzamerhand is men de waan van de marketing en de betoverende boodschappen van de verkopers weer een beetje zat. Dat komt misschien door de recente financiële crisis waar men al te makkelijk dacht dat alles mogelijk waar de marketeers ons mee verleidden en de verkopers wisten te verkopen (en waar wij alles voor zoete koek aannamen). Nu gaat men weer wat meer op zoek naar gezond verstand en in dit nieuwe tijdsbeeld past de stelling van Icke: er zijn maar weinig wonderen (voor de

De Deutsche Bank heeft geen staatssteun nodig: “We zijn heel trots te kunnen zeggen dat we geen staatssteun nodig hebben”, zei topman Josef Ackermann ... Wat het exacte effect op de bedrijfscultuur is valt moeilijk te zeggen, maar er is zeker een invloed; staatssteun vragen is toch een teken van zwakte en dat heeft invloed op het imago. De ING zit wat dat in een betere positie dan de ABN omdat die niet geprivatiseerd is. Maar de ING heeft een nadeel ten opzichte van de Deutsche Bank, die geen steun nodig heeft gehad. De weg van de minste weerstand – even bij moeder staat aankloppen – lijkt handig, maar het langetermijn effect van deze ingreep is onduidelijk, maar niet positief. Een vergelijking in de persoonlijke sfeer zal dit verduidelijken: als u zelf in een moeilijke periode aanklopt bij uw ouders, dan laat u ook uw zwakte zien. Helaas was de afgelopen periode niet anders en gelukkig waren de Nederlandse banken niet de enigen die hulp nodig hadden. Tegelijkertijd wordt duidelij

De aandacht in de media is nu vooral gericht op de vader, terwijl de dochter moet proberen een nieuw leven op te bouwen. Een detail wat ik nog niet kende was dat ze een dagboek bijhield en dat verborg voor haar vader: “ Ze heeft alles minutieus opgeschreven . Vierentwintig jaar lang, 8642 dagen, 207.408 uur” Al lezend moet je dan direct denken aan het dagboek van Anne Frank. Dat is in een heel andere situatie geschreven, maar de belangrijkste overeenkomst is dat ze leefden in onderdrukking van een hogere macht. Een andere vraag ik me naar aanleiding van dit dagboek stel is hoe veel waarde het heeft. Het zal nu wel een markt waarde hebben voor “ramptoeristen” die in de details iets hopen te vinden, net als een bedelaar die de vuilnisbakken afzoekt in de hoop op etensresten. Heeft dit schrijven haar verder geholpen, heeft het redding gebracht of heeft het haar redding tegengehouden? Milan Kundera schreef een boek – Life is Elsewhere – over het leven van een dichter ten tijde van de

Een glas met resten sinasappelsap stond op het aanrecht. Had ze dat niet in de vaatwasser kunnen doen? Die was vol bemerkte ik. “Straks even aanzetten.” De kinderen zaten te eten voor de tv. Mijn dochter wilde een lift naar school, “omdat het regende.” Hoe moet dat dan met het milieu, vroeg ik haar, maar “daar konden we het vanmiddag wel over hebben,” zei ze. “Onder het eten.” Mooi is dat. ... ... Thuis in de hal lag de post op de grond. Een brief viel direct op, door het rood gefrankeerde poststempel bovenin. Ik maakte de brief meteen open en was aangenaam verrast. Veranderingen in je leven komen op momenten dat je het niet verwacht. Maar laat ik maar niet te snel van stapel lopen...

Het was al laat, maar ik besloot nog even te wachten. Hoe laat zou ze thuis komen deze keer? Op zolder had ik een aardig hok gekregen en ik zat met mijn benen op het bureau na te denken over de volgende stappen. Nadenken was het probleem niet zo zeer. Wat dan wel het probleem was kon ik moeilijk onder woorden brengen. Ik maakte maandelijks de giro-envelop open en zag een som geld binnenkomen. Tegenwoordig ging dat elektronisch. Hoe iemand zoveel kon verdienen was me nog steeds een raadsel. Gelukkig was het ook mijn rekening –“het is toch onze rekening” - benadrukte ze onlangs nog eens. Wat was dan het probleem? In de tussentijd schreef ik af en toe een column. “Schrijven is toch iets dat je leuk vindt,” zei ze laatst, “dat wat je toen vertelde over die banken, ik denk dat de mensen dat zeer zullen appreciëren.” Tja, dat schrijven was wel een aardige oplossing, al wist ik niet goed voor welk probleem: voornamelijk om de tijd te doden… Een column over banken, wie zit daar nu op te wach

De Rijdende Rechter , mr. Frank Visser, was op bezoek bij Matthijs (en vooral Jan Mulder) in DWDD. Wat de heer Visser precies gedacht moet hebben weet ik niet, maar ik vrees het ergste. De goede man werd ronduit uitgelachen. Een zeer professionele instelling overigens van de rechter, precies als het voorbeeld dat hij zelf gaf over de dokter die serieus moet blijven als de patiënt zijn probleem uit: "als ik hier druk, heb ik daar pijn." Die professionaliteit kom je niet vaak tegen. En dan de rechtscultuur, "waarom moet rechtspraak alleen over aandeelhouders gaan, " of woorden van gelijke strekking. De "tingel-tanger" problemen zijn even serieus als anderen rechtszaken en vragen dus aandacht. Overigens is de rijdende rechter een programma dat al vijftien jaar meegaat. Langer dus dan de wereld draait door. Bij DWDD moeten ze even opletten; niet alleen het bankwezen werd gestraft voor arrogantie.   Jan Mulder: "Rechter in Zaandam? Ja..." Ik stel voor

... Een tweede ontdekking die Dudok van Heel deed, was dat Rembrandts beroemdste schilderij niet op zichzelf stond, maar oorspronkelijk deel heeft uitgemaakt van een serie in de grote zaal van de Kloveniersdoelen, wat destijds het belangrijkste trefpunt van de schutterij was. ,,De Nachtwacht is nooit als schilderij bedoeld, maar maakte met andere schuttersstukken deel uit van een muurbetimmering. In feite was dit één doorlopende voorstelling van schutters in de zaal. We kunnen dus concluderen dat het doek ten onrechte in zijn eentje nu in het Rijksmuseum hangt , schijft het AD . Volgens Dagblad Trouw kan men de Schutters van toen (1642) vergelijken met de ME (Militaire Eenheid) van nu. Maar Trouw schrijft dat elke buurt zijn schutterij had en die: … bestond uit vele tientallen personen die meestal uit de gegoede burgerij afkomstig waren. Ze konden in geval van ordeverstoring worden ingezet, maar hun taak was toch meer van representatieve aard. De vraag is wat hier mee bedoeld wordt. H

Midas Dekkers schreef zoals nu wel bekend is het boekenweekgeschenk: Piep, een kleine biografie der letteren. Schrijver Lydia Rood ... vindt het niet zo’n probleem dat er in de literatuur maar weinig over dieren wordt geschreven: ‘Als dieren er bekaaid afkomen in de literatuur, dan komt dat misschien doordat het geen mensen zijn. Zeker als je een dier op een mens laat lijken, kun je beter meteen over een mens schrijven', merkt ze nuchter op. Hoe staat het met het “gebruik” van dieren als metaforen in de bedrijfswereld? Daar worden ze wel regelmatig gebruikt o.a. voor het typeren van gedrag. “Hoe wordt ik een rat,” is daar een voorbeeld van. Maar er zijn diverse andere voorbeelden. Wat mij interesseert is hoe dieren of een dier gebruikt kan worden om de organisatie van een bedrijf mee te vergelijken. Net zoals bijvoorbeeld de portefeuille van een belegger gebruikt kan worden als parallel voor de resources van een organisatie. Zaken als STIJL en RISICO kunnen dan een plek krijg

Altijd aardig om een blik te werpen op trends die door lijken te breken. "Generatie G." Qua verandering is dat nog al een hele stap. Van GREED naar GENEROSITY . Maar je moet goed kijken op welke vlakken dit betrekking heeft...

“Medisch specialisten moeten verplicht worden aan ziekenhuisbestuurders verantwoording af te leggen over hun functioneren…” adviseert de RVZ. De ziekenhuisdirecteuren zitten nu (nog) in de houtgreep van de medisch specialisten. …”Als er echt een conflict is met specialisten over geld of de kwaliteit van de zorg, is het moeilijk optreden tegen specialisten… De Rvb is vleugellam door de macht van de medisch specialisten.” aldus een verslag van het NRC . Een deel van die macht komt door de asymmetrie van kennis. De medisch specialist is iemand die jaren gestudeerd heeft en een officiële titel heeft verworven en daar tegenover staat de directie, die heeft vaak ook gestudeerd maar heeft daar geen status mee verworven. Op zich niet vreemd wat manager wordt door ervaring op te doen en arts ben je vanaf de eerste dag. Door dat leertraject van de manager is het moeilijk te pijlen wanneer deze nu opeens een echte goede manager is geworden. Vaak zit er een carrierestap tussen; bij het ene (

Felix Maginn was in DWDD om achtergrond informatie te geven over de recente aanslag van Real IRA in Ierland, een afsplitsing van het ouderwetse Ira. Hij vertelde dat dezen geen steun meer krijgen van de Ierse bevolking en hij dus niet bang is voor een wederopstanding van de terreur. Overigens maakte hij een aardige politiek incorrecte woordspeling toen hij vertelde over de kogellager, “een ball bearing genoemd in Engeland…” Grappig. Hoe zou zoiets in Ierland heten? Overigens heeft Ierland toch wel een probleem nu ze enige tijd geleden De Juana Chaos als terreur vluchteling asiel hebben verleend. Deze man die 25 moorden op zijn geweten heeft loopt zonder enig berouw vrij rond (weliswaar na een lang uitgezeten gevangenisstraf) maar wordt opnieuw gezocht door de Spaanse justitie. Deze actie heeft het imago van Noord-Ierland als terreur land niet goed gedaan. Dit is toch een gevoelige stap die ze daarmee gezet hebben in een "modern" europa. Dat Venezuela nu zo'n ex-terrorist

Sommige veranderingen worden gesteund door de ontwikkelingen in de tijd, je hoeft er soms niets voor te doen. Neem nu de recessie. Wat blijkt, veel mannen verliezen hun baan en vrouwen (moeders) gaan meer werken om het inkomen op stand te houden. Dat is goed voor de zelfstandigheid van vrouwen .

Beleggen is niet alleen een aardige sport waar je veel van kan leren en zien hoe dingen echt werken, het is ook de beste metafoor op het gebied van management. Op dit moment kan men zich (namelijk) afvragen hoe het zit met het dierlijke instinct, de onbeheersbare emoties tegenover de rationele afwegingen die men maakt. Ik dacht altijd – ook nog toen in voor een financiële instelling werkte – dat professionals rationele beslissingen namen en zich niet lieten leiden door de waan (zin) van de dag. Maar nu weten we vrijwel zeker dat dit beeld niet klopt. De professional weet het ook niet en doet en gooit maar raak op de beurs. Een verklaring zou kunnen zijn dat het toch niet hun geld is, maar dat van zoiets abstracts als een klant. De jongens die van de universiteit afkomen krijgen al vrijsnel – promotie is in het geding – een grote positie te beheren en deze jongens realiseren zich niet precies hoeveel geld – posities van 20 miljoen – dit in het echt is. Het geld hebben ze nooit gezie

Op vakantie in Nederland. Die oproep deed staatssecretaris van Heemskerk . Een aardig initiatief. Politici beginnen als heuse verkopers te worden. In plaats van beleid te ontwikkelen en maatregelen te nemen, zorg je gewoon dat je aan marketing doet. Dat doet iedereen, dus waarom de overheid ook niet. Het is een soort – Nederlandse variant – van nationalisme die typisch het tijdsbeeld karakteriseert. Misschien past een zomer vol regen bij het economische, politieke en maatschappelijke klimaat van dit moment. De Nederlandse gezelligheid wordt dan wel op de proef gesteld. Maar waarom ook niet. Er is veel te zien en een keertje thuisblijven is goed voor de verandering. Je gaat dingen weer eens van een andere kant zien. Qua samenhang: het is natuurlijk wel zo dat elk land dit op dezelfde manier al heeft bedacht. In Spanje (Duitsland, België, etc.) gaat men, na dit gelezen te hebben over de Nederlanders die thuis blijven, ook niet meer naar Nederland. Dus of het echt werkt. Cultuur: R

Na de eerste verwerking van de tragiek van het vliegtuigongeluk vlak bij schiphol op 25 februari mag er hopelijk een bespiegeling gemaakt worden. De feiten van het ongeluk zijn dat bij de meeste landingen en dus ook hier – daar komen we bij zo’n ongeluk dan opeens achter – gebruik gemaakt wordt van de automatische piloot. De tragiek wilde dat de hoogtemeter stuk ging en dat dit niet op tijd gesignaleerd werd door de piloot. Wat blijft is dat een automatische piloot geen verantwoordelijkheid kan dragen. Dat kan alleen een echte piloot. Ik vraag me af of dit incident, wat het natuurlijk is, toch ook niet kenmerkend is voor ons tijdbeeld. We zetten de “automatische piloot” aan en vertrouwen erop dat het wel goed komt. Het gemak is wat in deze tijd telt. Tevens zou je de link kunnen maken met de trend van outsourcing; wat doen we nu nog zelf? Misschien ligt de waarheid als de bespiegeling op cultuur genuanceerder, maar het geeft toch te denken. Juist in een tijd van automatische piloten mo

En dan, er is lang over gepraat, maar dan is het zo ver. Het vertrouwde blauw is er niet meer. Alleen op de internet archives is nog te zien hoe het eruit zag . Het geheugen van mensen wordt met nieuwe innovaties sterk op de proef gesteld en dit is weer een actie waar het verleden verder in de hoek wordt gezet. We vieren oud-en-nieuw maar het nieuwe krijgt toch meer aandacht. Tja die banken toch. Het gaat alleen nog maar om vertrouwen. Als belegger moet je je dan afvragen welke Europese bank de voorkeur heeft, er moet toch iets van de financiële sector in de portefeuille overblijven. Kiest u voor een degelijke Deutsche bank, het Spaanse Santander die als enige nog iets aan de ABN kon verdienen, of voor de Hollandse ING? Lastige keuze. Ik weet het nog niet zo (ING) Direct. -- update: zo zag de Postbank (website) er dus uit:

Ik twijfelde hoe ik het bericht het beste zou brengen. “Pa, ik ga trouwen met de zoon van de burgemeester.” Maar vroeg of laat zou ik zijn naam moeten zeggen, of hem moeten voorstellen en dan komt hij er meteen achter en dan is het huis te klein. “Is het uit met Geert dan,” vraagt hij natuurlijk ook. “Pa, Geert alsjeblieft, ik wil graag wat kleur in mijn leven.” Buitenlanders zijn goed om het vuile werk op te knappen. Dat was zo in de jaren zestig en dat is nog steeds zo. Kijk nu naar de ING. Michel Tilmant, de Belg die mocht het vuile werk opknappen; die unieke postbank was al lange tijd een doorn in het oog en dus moest het ontgelden. Met een Nederlander aan het stuur zou die klus niet geklaard kunnen worden. De buitenlander mag het vuile werk opknappen. En toen het eenmaal klaar was kon de Belg weg. Ik vraag me wel eens af hoeveel ABN AMRO nu op de beurs waard zou zijn. Fortis kost 1 euro, ING 3, hoeveel zou de ABN nu kosten 2 of 4 euro? Maar ook daar hadden de Belgen het geda