Management, Cultuur & Verandering

In het consultantsjargon hoor je vaak over guiding principles, dit zou er een kunnen zijn: Zonder vrees, zonder overmoed of wees niet bevreesd, maar ook niet overmoedig. Het gezegde kent geen echte eigenaar, maar volgens wikipedia gebruikte Aristoteles het in zijn boek ethica nicomachea in deel drie over het onderwerp Moed. We have already said that courage is the moderation of the mean with respect to feelings of fear and confidence , zo begint in de Engelse vertaling het hoofdstuk over moed. En het is bijzonder te noemen dat tweeduizend jaar geleden, een filosoof al zo duidelijk over rationaliteit en gevoel kon spreken. Emotionele Intelligentie is nogsteeds een struikelblok voor menig staatsman (lees: manager): Of those who go to excess he who exceeds in fearlessness has no name (we have said previously that many states of character have no names), but he would be a sort of madman or insensible person if he feared nothing, neither earthquakes nor the waves, as they say the Cel

Wat is kwaliteit precies? Een hele simpele definitie is: dat je doet wat je zegt, en dat je zegt wat je doet. Om te beginnen met het laatste, wanneer je kan zeggen wat je doet, dan betekent dat dat je proces duidelijk is, je doet niet zomaar iets (willekeurig), maar je doet de dingen maar op één manier, de juiste manier. En doen wat je zegt, dat is nog belangrijker bij kwaliteit, wanneer een huisbaas met een keurig maatpak op bezoek komt, dan kijk je als huurder niet alleen naar dat uiterlijk, maar let je ook of wat de man zegt ook gebeurt. "Komt voor mekaar mevrouw, dat gaan we doen." Zoiets kan iedereen zeggen. Iedereen kan een Armani pak aandoen, maar worden ze daardoor meer betrouwbaar? Vandaag werd ik gebeld door de MVGM. De man moest mijn moeder hebben en ik zei dat wat hij wilde zeggen ook tegen mij kon zeggen, "ik weet wie de MVGM is," zei ik. Maar "om wille van privacy regels," kon dat niet. Toen ik vertelde dat ik de administratie verzorgde

Mijn stelling van een tijd terug was dat de #metoo gehyped was vanuit de Hollywoodomgeving en dat je er niet te veel veranderingen van mag verwachten. Ja de vrouwen voor de Golden Globe lopen gezamenlijk triomfantelijk in het zwart. Big deal. Maar er wordt wel veel over geschreven. Dat is ook cultuur, dus er gebeurt wel wat. Zo las ik een stuk van een journalist - die blijkbaar wel vaker over het feminisme schrijft, Colin van Heezik en hij haalt daar (hoe de man in zijn eigen zwaard viel - ik begrijp deze titel niet goed) twee vrouwelijke filosofen aan, De eerste Olivia Gazalé die vindt dat viriliteit een mythe is, en de andere vrouw Elisabeth Badinter, vindt dat de emancipatie van de man achter loopt bij die van de vrouw, en zoals haar boektitel aangeeft - X en Y maken de identiteit van de man uit (losjes vertaald) en dat er twee type mannen bestaan, de harde en de zachte versie. In navolging van haar ideeën schrijft de journalist over de opkomst van mannelijkheid in het begin van d

"Wie is er bij grote treinvertragingen eigenlijk de schuldige? Prorail of NS ... en waarom wijzen die twee zo vaak naar elkaar?" Een krantenkop. Als het gaat om de uitdaging NS - Prorail, dan gaat het om bedrijfskunde en om bestuurskunde. Aan de ene kant staat iemand als Rogier van Boxtel, iemand met vooral een bestuurskundige achtergrond, en aan de andere zijde staat Pier Eringa, en die heeft eigenlijk ook meer een bestuurs-  (gemeente Nijmegen, korpschef, etc.) dan een bedrijfseconomische achtergrond. Hij heeft zelfs nog bij de NS gewerkt als regio en programmadirecteur. Frappant dus. De omgeving van zowel NS als Prorail is voornamelijk bestuurlijk en beide organisaties vallen onder het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. Bestuursomgeving hebben veel met politiek te maken en zijn (daardoor) minder beheersbaar dan private ondernemingen, die met puur bedrijfseconomische principes (kunnen) werken. Bestuurskunde is voor publieke organisaties wat bedrijfskunde v

Ooit vroeg ik aan iemand - al pratende over de medische wereld en en hoe zij daar als kenner over dacht - wat er toch was met het handschrift van doktoren. - "Oh, dat is puur status!" Ik meen dat hier studie naar gedaan is, over het  doktershandschrift, en dat één van de verklarende factoren is dat geneeskundestudenten moeten leren om snel aantekeningen te maken, en dat die druk tot in het handschrift zichtbaar is gebleven. Het handschrift als kenmerk van een professioneel gilde. Maar status kan daarbij inderdaad ook een factor zijn geweest in de vorming van zo'n onleesbaar gekrabbel. Veel van de artsen-taal is jargon en spijkerschrift als het op afkortingen aankomt. Terwijl men in de zorgwereld - net als in het bedrijfsleven - op zoek is naar performance, bestaat deze omgeving - en vooral die aan de cure-zijde waar het medische specialisten betreft - en dus de cultuur voornamelijk uit status-oriëntatie. Die performance is er natuurlijk (ook) wel. Ik hoorde een pat

Mijn moet tussen aanhalingstekens, "Mijn." Waar gaat het over? Opeens ben je al vijfentwintig jaar huurder bij het bedrijf, dat weliswaar niet als MVGM begon, maar bij een zelfstandige verhuurder die het grotere MVGM - in haar zoektocht naar misschien macht maar in ieder geval rendement - de kleinere partijen opkocht. Net als in de ziekenhuiswereld, waar al die concentratie toch niet (altijd) heeft geleid tot lagere kosten voor de patiënt. Vijfentwintig jaar huurder, en in die vijfentwintig jaar natuurlijk ouder geworden. Mijn moeder huurde destijds deze flat voor senioren, en is nu zelf ver in de tachtig. Ze is van het oude stempel, zuinig, zowel op haar eigen spullen als die van een ander. Mijn moeder zei altijd, wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. En dus is haar bijdrage aan het appartement van uitzonderlijke kwaliteit te noemen: ze woont en leeft er alsof het haar eigen huis is. Daar ligt het niet aan. Maar hoe zit dat met de verhuurder, M

Netflix begon nog in het DVD en videoverhuurtijdperk. Hoe ver weg lijkt dat nu wel niet. Maar zelf ben ik er geen fan van, want het is een ramp om een film uit te zoeken, en ik heb het idee dat films - met een database van meer dan tweehonderdduizend titels (anno 2011) niet meer zo centraal staan. Maar de gemiddelde Netflix-aanhanger kijkt geen films. Wat is het dan wel? Het fenomeen dat verslaving heet. Alle populaire en grote bedrijven hebben iets van een product dat voor een verslaving zorgt. Zoals de grote tabakproducenten. Die krijgen nu geen zendtijd meer, maar Netflix hoeft zelfs nauwelijks reclame te maken, de business gaat vanzelf. Netflix doet net als de grote social media bedrijven aan profilering en weet via cinematch-achtige algoritmes meer over iemands voorkeuren dan hij of zij zelf. En wanneer ik een film zoek zoals Tokio Blues dan komt de zender met een alternatief. Zo hoeft ze nooit NEE te verkopen. Denk aan een willekeurige film en Netflix heeft het niet. En dat

De beursintroductie van Avantium van vorig jaar heeft veel van een mislukking in zich. Achteraf is het altijd makkelijk. Ik kocht voor een paar honderd euro aandelen die al meer dan twintig procent onder de emissiekoers lagen, en twee dagen later kwam het bedrijf met de melding dat "de" fabriek in Antwerpen, een joint venture product met BASF uitgesteld werd. Niet zomaar een paar maanden, maar jaren. De koers noteert nu bijna 50% onder de openingskoers in april toen het aandeel voor het eerst verhandeld werd. En onder die 50% komt het waarschijnlijk ook nog wel, want wat is plan B bij het bedrijf? Met hindsight is het eenvoudig redeneren. Maar het risico was er en stond in de prospectus. Toch 100 miljoen euro opgehaald. Wat doet Avantium? Het produceert biologisch plastic dat gebruikt kan worden voor frisdrank en heeft zelfs een grotere dichtheid dan gewoon plastic. De houdbaarheid neemt dus bij dit product toe. Andere bio-tech bedrijven zoals Corbion produceren ook b

Ik las over dit boek op het internet, de commentaren op Amazon en zag vervolgens een aantal presentaties van de schrijfster op YouTube. Het is puur een psychologisch onderwerp, de vraag naar je mindset, dat dicht tegen beliefs aan zit. De centrale vraag voor iemand (op school, op werk, binnen (familie) relaties) is: denk jij dat je met inspanning alles kunt bereiken of zijn sommige doelen alleen voor de meest talentvolle professionals te bereikbaar? Hoe gaan talent en inspanning samen? En waar ligt je eigen focus? De vraag of dit mindset-dilemma altijd zo zwart-wit ligt valt even buiten het thema. Op het internet vertelt Professor Carol Dweck over (hele jonge) kinderen en dat deze eigenlijk nooit motivatieproblemen hebben. "kids are never unmotivated" waarom is dat? Omdat ze niet bang zijn om op voorhand te denken dat ze iets niet kunnen. En die faalangst is psychologisch, maar heeft alles te maken met de cultuur: een cultuur waar falen als normaal gezien wordt in een pr

Cultuurproblemen zijn die problemen die als neveneffect optreden door het succes van een nieuwe oplossing. Binnen organisaties zoeken managers en medewerkers naar oplossingen voor hun organisatieproblemen en elke gekozen oplossing zorgt altijd voor een keerzijde. Zo is het ook buiten organisaties. De gezamenlijke noemer heet dan cultuurprobleem, en dat is dus een probleem dat je er gratis bijkrijgt, iets waar je niet op hebt gerekend, vooral omdat het door de feitelijke gekozen oplossing in de schaduw wordt gezet. Cultuurproblemen komen worden dus pas later zichtbaar. Een van de cultuurproblemen die tijdloos is - en gedurende alle generaties opspeelt - is die van de toenemende snelheid van het leven. Alles gaat altijd sneller in een nieuwe generatie, dan bij de voorgaande. De essentie of de onderliggende oplossing is de technische innovatie, en in economische termen de toenemende productiviteit: dezelfde hoeveelheid werk kost minder arbeidskracht. Onze kinderen groeien op met nie

Een opmerkelijke tweet en bericht aan het begin van het nieuwe jaar. En een nieuw boek, Finks How the CIA tricked the world's best writers , door Joel Whitney. Het boek gaat over de jaren van de koude oorlog en hoe de CIA zich infiltreerde in de muziekgemeenschap om daar haar anti-Russische propaganda te verspreiden. Opmerkelijk natuurlijk. Aannemelijk? Ja, daar zie ik ze wel voor in staat. Maar waarom is er iemand - zelf een schrijver van bestsellers op het gebied van goud en andere populaire economische thema's - dan zo verbaasd over deze ontdekking? Wat is het productiviteitsprofiel van een inlichtingendienst, bedacht ik me als eerste. De essentie van zo'n dienst is om vijanden op te sporen. Wat is een vijand? Ten tijde van de koude oorlog was dat voor het westen, Rusland. Het proces van opsporen omhelst waarschijnlijk in sommige gevallen infiltratie in organisaties. Maar wanneer je dat eenmaal weet, wat is dan de volgende stap? Wat als je de vijand geïdentificeerd he