Management, Cultuur & Verandering

The Wisdom of crowds klinkt veel overtuigender en imponerend dan "de wijsheid van de menigte." En dat komt misschien omdat crowd in het Engels niet goed te vertalen is. Want volgens  Three is a crowd begint de menigte al bij drie. Bijzonder aan dit boek is dat het inzicht geeft in organisatiecultuur, aan de hand van een totaal andere invalshoek. Normaal gaat het bij cultuur over leiderschap, over de manier van beslissen (coöperatief of competitief) over over imitatie, en vooral over emoties en dat alles binnen het geheel van een groep. Maar in dit boek gaat het juist over de rationele groep en over de menigte die totaal niet georganiseerd is. De wijsheid die je dan tegenkomt is opmerkelijk en de grote vraag is dan ook, waarom wordt die intelligentie veelal niet gebruikt, of opgemerkt? Of, welke kennis gaat verloren wanneer we specifiek gaan organiseren? Collectieve intelligentie is te gebruiken bij drie soorten van problemen: bij puur cognitieve problemen, bij coöperatie

  Wanneer je de cover van dit boek ziet, dan verwacht je (ik dus) niet te veel. Je ziet een man op leeftijd, geconformeerd met stropdas, zijn naam en de titel: over leiderschap . Het zoveelste boek over leiderschap dacht ik. In de VS is Wooden wel een bekend fenomeen (uit de jaren zeventig) en zal deze cover een heel ander beeld oproepen. Maar zelf had ik zoiets van, "nou maar eens zien of dit wat is." En dan realiseer je je dat je een boek niet op de kaft mag beoordelen. Aan het begin van dit boek bespreekt de coach, John Wooden, zelf ooit basketballer, maar later coach en leraar Engels op UCLA (de universiteit van LA) zijn succes piramide. Die piramide komt een beetje uit de lucht vallen. De inleiding is bijzonder behulpzaam om de context te plaatsen voor iemand die deze coach niet kent. Zijn vader heeft een grote rol in zijn productieve leven gespeeld en hij sluit het boek dan ook af met zeven constructieve regels die zijn vader hem heeft nagelaten.  In tegenstelling

De jonge Dalí is een biografie geschreven door Ian Gibson, een Ierse schrijver, biograaf en vooral Hispanist en misschien nog belangrijker - voor deze biografie - is dat hij bezeten (mijn woord) is door de dichter uit Granada, Frederico García Lorca. Juist deze laatste speelt een centrale rol in dit werk. Als voorbarige conclusie zou ik zelfs zeggen dat de biografie bedoeld is geweest om meer licht te laten schijnen op de Andalusische dichter, terwijl de schilder Dalí slechts voor de context en beeldvorming stond. Dat is natuurlijk niet zo, maar in elk hoofdstuk valt de term Lorca. Het is een interessante biografie, al enige tijd oud, uit 2004, en laat zoals de titel zegt, de jongen jaren zien van de schilder. "Het is een introductie op zijn leven, waarin de vraag centraal staat: hoe werd Dalí zoals hij was? en hoe kon hij een schilderij als Cenicitas produceren nog voordat hij de surrealisten had ontmoet?" (Dalí blijkt zelfs een hekel gehad te hebben aan deze groep, en vo

In het boek fusion pleit de brandconsultant Denise Lee Yohn voor een alignment van de interne cultuur met de externe brand-uitstraling. Doe binnen je bedrijf hetzelfde als wat je naar buiten toe verkondigt, zo stelt ze. Dat is een nobel streven en haar stelling dat wanneer een bedrijf dit lukt het tot een fusie zal leiden spreekt tot de verbeelding. Maar het is niet meer dan een theorie. Het probleem begint met de merkcategorieën, zoals: Disruptive Brand, Conscious Brand, ... Value Brand, Performance Brand, Luxury Brand, ....  Voorbeelden zijn AirBnb en Virgin voor Disruptive. De kernwaarden die daarbij horen zijn dan: Competition, standing out, risk-taking. De toon waarop het merk gecommuniceerd wordt is Rebellious, confident, daring . Dit zijn echter redelijk nieuwe bedrijven en vooral voor wat betreft de eerste is dit niet zozeer een nieuw bedrijf als wel een nieuw economische concept, dat vroeger niet bestond: the sharing economy of collaboration, of welke andere term je daarvoo

Wat een geweldig boek en idee, om marketing of het externe gezicht van een bedrijf en cultuur, hoe het van binnen werkt bij elkaar te brengen. Van de vele boeken die ik gezien en gelezen of gereviewed heb, is dit wel een van de meest relevante op het gebied van management, cultuur en verandering. En een met een grote inzet. Toch is er de nodige kritiek, of misschien juist daarom wel, niet in de laatste plaats omdat de schrijver consultant is op het gebied van branding en dat op zich is prima, maar daardoor ziet ze weinig bedrijven van de binnenkant. Alle marketingexperts die ik heb ontmoet, kregen opdrachten van twee tot drie maanden en hadden weinig ervaring met de cultuur van een bedrijf. De grote vraag die ik heb ten aanzien van dit boek is dan ook: waar komt die cultuurkennis vandaan, want die is er wel degelijk. Fusie is een wat sterke benaming voor het fenomeen dat het externe merk samensmelt met de interne cultuur. Amazon is een van de bedrijven die voor dit idee model sta

Wie kent (kende) Napoleon Hill niet? Nou ik dus. Al is dat maar voor de helft waar. Ik heb wel een aantal boeken van hem gelezen, waaronder Think and grow rich , maar de persoon achter die verhalen kende ik niet zo goed. Outwitting the devil (2011) is een boek dat afgemaakt is door Sharon Lechter, maar de eigenlijke inhoud is van Napoleon Hill, die het schreef in 1938. Het boek gaat om de manier om succes te krijgen in het leven. Wat ik vooral uit dit boek - Slimmer dan de duivel - leer is dat Hill dit schreef ten tijd van de grote depressie. Volgers de schrijfster Lechter, die een NH fan is, en zelf een boek over deze schrijver heeft gepubliceerd met daarin zijn belangrijkste bijdragen, is NH één van de beste zelfhulp-schrijvers ooit. Dat is eenvoudig te verifiëren door het aantal kopieën van zijn boeken te tellen en te vergelijken met andere grootheden. Vooral bijzonder is dat NH de eerste echte zelfhulp goeroe werd en het detail dat hier naar boven komt dus, is dat hij begonnen

In twee verschillende culturen is dit een vraag die essentieel, dan wel totaal irrelevant is. In Nederland is de vraag wat doe je voor werk, een normale vraag op feestjes en partijen. We praten in Nederland veel over werk. In Spanje is het echter veel minder gewoon om over werk te praten op feesten en uitjes. Men praat er over alles, maar wanneer je er nieuw bent in een groep is het niet het eerste wat ze je vragen. De vraag komt wel eens aan de orde, maar wanneer de relatie al enigszins opgebouwd is. In het boek minimalism, live a meaningful life (Joshua Fields Millburn, Ryan Nicodemus, 2011) is dit thema één van de zaken die te maken heeft met minimaliseren, met minderen. Je bent niet je werk! "Geld en stressvol werk zijn niet de sleutel tot geluk," stellen de beide auteurs. En daar voegen ze een lijst van (vijf) waarden aan toe die belangrijker zijn dan werk: gezondheid, relaties, passies, groei en contributie (aan de samenleving). De inleiding van het boek begint als

Dit is een boek uit 1998 (de vertaling). Ik weet niet meer precies wanneer (maar wel in hetzelfde jaar dat het uitkwam) en in welke context (op vakantie?) dit boek heb gelezen, maar ik herinner me wel een aantal zaken, o.a. dat ik destijds de woorden van de monnik meer ten harte nam. Nu sta ik neutraler ten opzichte van dit werk. Ik las het opnieuw door twee redenen. Ik kwam het hier in Spanje in de bibliotheek tegen en dat betekent dat of wel Spanje na twintig jaar een nieuwe markt is voor het boek, dat ze hier destijds nog niet klaar waren voor deze discussie, of dat er opnieuw een marketing campagne voor het werk in het algemeen is. Het thema - westerse filosofie versus oosterse spiritualiteit - is redelijk tijdloos. En dat blijkt ook wel na het herlezen. Het boek houdt zijn waarde en de argumenten zijn zeker niet passé. Het verhaal van de monnik - Matthieu Ricard - is wel bekend of anders uitgebreid te vinden op het internet. Jean François Revel is veel minder "bekend"