Management, Cultuur & Verandering

 Ook een "oud" verhaal. Maar hoe actueel is het nog? En wat is er veranderd, wat is de invloed van het boek geweest? Het boek - in het Engels, Plato not Prozac! - begint en is doorspekt met filosofische uitspraken, en gedachtes waar je zelf over na kunt denken, zoals: De Chinese filosofie leert ons dat eindes vervat zijn in het begin (principes); hevige stormen vormen zich snel, maar duren kort. Zowel de christelijke als de hindoeïstische filosofie leren ons dat we oogsten wat we zaaien (karma in de laatste, voeg ik stilletjes toe). -- Een eigen overzicht van het werk geeft Lou a.d.h.v. deze inleiding: " In dit eerste deel komen de filosofische praktijk aan bod, de vormen van het gebruik van filosofie om jezelf en de grenzen ervan te helpen zelfhulp. Na dit hoofdstuk over de perikelen die de filosofie zoals die in de echte wereld wordt gebruikt (of niet wordt gebruikt). zijn recente herstel), hoofdstuk 2 overweegt de successen en zwakke punten van psychologie en psychiat

 Dit boek is enkel in het Spaans beschikbaar, Locos por los classicos, en is van de hand van Emilio del Río. Op de kaft staan de klassiekers in uitgaven van dezelfde uitgeverij: Espasa. "Je moet zoveel," is een gedachte die me bij dit korte project te binnen schiet. Ja de klassieken zijn belangrijk. maar er is zoveel belangrijk. "Vroeg geleerd oud gedaan," is een andere gedachte. Ik ben niet "klassiek" opgevoed. Dat was denk ik ooit wel de bedoeling, maar dat is een ander thema. Een bloemlezing van de belangrijkste klassiekers. Dat biedt dit boek. En uit die bloemlezing laat ik weer wat fragmenten zien of beter gezegd, pluk ik er wat krenten uit. Een aantal bekende klassiekers komen hier ook aan de orde: Odysseus en Illias. Van deze laatste schetst de auteur een mooi beeld van Achilles en Priamus, wanneer deze elkaar ontmoeten omtrent de dood van de zoon van deze laatste gedood door de eerste. De menselijke conditie, zo noemt Emilio het hoofdstuk. Illias i

Heeft een filosofische roman, dezelfde impact als de filosofie van zijn of haar eigenaar? Op de Engelse wikipedia staat het verhaal samengevat. [Dit is in geen enkele andere taal beschikbaar, op wikipedia!] History of the novel Synopsis Part I: Ancestry Further analysis on Ancestry Part II: Boyhood Part III: First Pilgrimage Part IV: In The Home Orbit [deze beschrijving ontbreekt] Part V: Last Pilgrimage Characters Symbolism and a summary of Santayana's implications A memoir in the form of a novel Santayana's Spirit in The Last Puritan References The Last Puritan --- - -- - - - The Last Puritan: A Memoir in the Form of a Novel is een roman uit 1935 van de Spaans-Amerikaanse filosoof George Santayana. Het speelt zich grotendeels af in de fictieve stad Great Falls, Connecticut, Boston en Engeland, in en rond Oxford, en vertelt het leven van Oliver Alden, de telg uit een oude familie uit Boston. Santayana schreef over de roman dat "het de emoties van mijn ervaringen weergeeft

Spontaniteit is iets van en voor kinderen. De associatie is niet onlogisch en poneert de oosterse filosofie, misschien op een impliciete manier. Zo las ik op een filosofieblog*: " Het taoïsme streeft naar bevrijding van gevestigde ideeën en gebruiken, om open te blijven voor het spontaan volgen van een pad van meegaan met het universum als een voortdurend proces van transformatie. Tao houdt kinderen voor als een paradigma van spontaniteit, openheid voor verandering, verrassing en onderdompeling in het hier en nu. " De tegenstelling van spontaniteit is berekenend, bedachtzaam en wanneer je het beeld van het kind hebt opgenomen, dan zie je de ouder naast hem of haar staan. Ergens in het leven verliest het kind zijn spontaniteit en wordt deze "ouder," en volwassen. Het advies van de filosoof is : "Het overheersen van kinderlijke spontaniteit en gemak was nodig om in de evolutie te overleven. Maar in het onderwijs kun je proberen iets ervan te behouden." In ee

Sinds ik Tesla en Edison zag voorbijkomen in een verwijzing in dit boek, besloot ik het toch eens nader te bestuderen. Van Robert Greene had ik eerder het boek, Laws of Human Nature gelezen. The 48 Laws of Power (van Robert Greene en in samenwerking met Joost Elffers) interesseert me door het thema macht, dat moeilijk wetenschappenlijk ontleed kan worden. Maar vooral als thema van mensenkennis. Draagt dit boek daarin bij? Wat in ieder geval waarde aan dit boek geeft zijn de groot aantal voorbeelden van bekende personen die bij elke wet een rol spelen [hier tussen haakjes aangegeven, in de transgressie als negatief en observatie waar de wet wel werkt]. Wat zijn die 48 wetten? En lijkt dit boek op andere werken (zoals dat van Gracian, bijv bij wet 3)? -- Wet 1 - Overtref nooit de Meester. Zorg er altijd voor dat degenen boven u zich comfortabel superieur voelen. Ga - in je verlangen om te behagen of indruk te maken - niet te ver in het tonen van je talenten, anders bereik je misschien he

Een Review door Adagbo Onoja Jan 2021. Het is één ding om te beweren dat de populaire cultuur de mondiale ruimte schrijft, maar iets anders om de verschillende manieren aan te tonen waarop dit gebeurt. Door dit te doen op een manier die het complex van sociale theorie, geschiedenis, definitieve concepten en praktijken die ten grondslag liggen aan elk van de manieren waarop de populaire cultuur zich ontvouwt naar voren brengt, moet het element van mystiek een dwingende constante verwijzing naar de tweede editie van Popular Culture, Geopolitic and Identity zijn. . Het maakt het boek van Jason Dittmer en Daniel Bos van respectievelijk het University College London en Oxford University een overtuigend naslagwerk over de productiviteit van discours. [De inhoudsopgave van het boek is als volgt:   Geopolitics: Histories, Discourses, and Mediation   Popular Culture: Theories, Methods, and Intertextuality   Representation of Place and the British Empire   Narration of Nation in the Post-WWII Un