Management, Cultuur & Verandering

Onlangs verkondigde een beursveteraan de volgende metafoor: Olies komen altijd bovendrijven. Hij doelde op Shell, de oliemaatschappij. Dat deed me denken, want komt nog meer en vaak bovendrijven.   De waarheid is als olie. Dat lijkt me ook een mooie metafoor, en toepasselijk op deze tijd. Het aardige is dat nu Fake-news zo populair topic is, je meteen ziet dat het lang zal duren voordat die tijd weer voorbij is. Misschien wel een generatie. Dat betekent niet dat er in deze tijd geen ruimte is voor de waarheid, maar deze komt meestal toch niet op de eerste plek. Maar waarheid is wel te vergelijken met olie. Er komt een moment dat de waarheid boven komt drijven, zoals een lijk dat vanuit een diep meer, opeens aanspoelt aan de oever. En daarmee de hele achterliggende geschiedenis ook haar come-back maakt. Wat heeft dit met cultuur te maken? Ik denk o.a. de illusies die we ons vaak voorspiegelen om gemotiveerd te raken. Om in actie te komen. Alle mode zou je kunnen zien als leugens:

... Is een boek van Waqas Ahmed. "Unlocking the power of human versatility." Hij pleit voor een multi-facette vorm van leven, waar iemands potentieel niet afhangt van een enkele specialisatie. De mens is zoveel meer dan dat. In het begin van de menselijke ontwikkeling moest men een bredere vorm van kennis hebben om te kunnen overleven in een vijandige omgeving. We moesten zoeken voor voedsel en een veilige woonomgeving maken. Echter in de tegenwoordige tijd hebben alleen kinderen nog die speelse nieuwsgierigheid om de wereld te verkennen. Maar daarmee is de drang om ons in meerdere facetten uit te kunnen drukken niet verdwenen. De maatschappij echter waardeert voornamelijk enkelvoudige talenten. Een voorbeeld echter van een moderne polymath is Nathan Myhrvold, voormalig CTO van Microsoft, hij is een archetypische "jack of all trades:" wildleven fotograaf, professionele kok, uitvinder van patenten en CTO. De huidige maatschappij is gebaat bij polymaths, omdat de

Ik schrijf vooral voor mezelf, dat motto van Jan Pen heb ik hier al eens herhaald. Maar helemaal kloppen doet het natuurlijk niet. Ik heb twee doelen in mijn leven: geld verdienen en de wereld een klein stukje helpen beter te maken. Dat laatste door mezelf beter te maken. En daardoor schrijf ik weer. Geld verdienen en de wereld beter maken, zou dat niet elk motto van een bedrijf kunnen zijn: iets doen voor anderen, en er nog geld aan over houden ook. Soms is die relatie wel erg indirect. Geld-verdienen kan je geen purpose statement noemen. De wereld beter maken misschien nog wel. Toch was mijn schrijven altijd wel een beetje doelloos. Ik schreef maar wat, binnen de contouren van M Cen V. Maar wat was nu echt het doel. Toevallig vandaag kwam ik daar achter. Of kreeg ik een voorbeeld om mijn leven meer doelgericht te maken, voor dat deel dat niet direct geld verdienen behelst. Schrijven over bedrijven waarbij de balans tussen geld verdienen en de wereld beter maken totaal niet mee

Ik kwam op dit boek terecht na het lezen van het verhaal, een boek van Guy Spier , en later in het boek van Andy Core (Change your day...). Dus het verhaal van de Boeing kende ik al. Maar als korte samenvatting: Boeing deed voor de oorlog mee met een nieuw vliegtuigontwerp, dat na de oplevering werd gevlogen door een zeer ervaren piloot. Echter, het nieuwe toestel vroeg om een extra gebruiksaanwijzing, die de piloot niet kende. Hij overleefde de vlucht niet, en door deze ervaring begonnen piloten checklisten te gebruiken bij hun vluchten. Niet alleen piloten hebben een checklist nodig, ook andere beroepen die met zeer complexe situaties te maken hebben, zoals medisch specialisten. De wereld is juist complexer geworden door al deze specialisten. Een deel van het boek gaat over de medische wereld, hetgeen niet zo vreemd is want de schrijver is een chirurg. De complexiteit waar professionals mee te maken hebben zijn tweeledig: 1. Menselijk geheugen kan het ontgelden in situaties van

Ik zie (de wat meer generieke) architect niet snel een formule gebruiken, dat lijkt me (productief gezien) meer iets voor de (wat specialistische) ingenieur. Maar los daarvan, wat zou "K = Talent - Naïviteit" kunnen beteken? Zijn het twee begrippen die je in een en dezelfde vergelijking kan vinden. Ja, want hij is te vinden in de roman van Arnon Grunberg, De man zonder ziekte . Kracht is talent - naïviteit, zegt een architect in het verhaal. Nee, want de vergelijking slaat nergens op, maar in literatuur kan natuurlijk alles. Kracht vind ik niet zo'n interessant begrip qua productiviteit. De een heeft meer kracht dan de ander. Macht en kracht worden vaak gebruikt, de eerste vaak met een negatievere lading dat de laatste. Talent, daar zijn boekenkasten over vol geschreven. Productiviteit begint met talent, maar eindigt daar nooit. Doorzettingsvermogen is typisch iets wat talent moet aanvullen. Maar hoe zit het met naïviteit? Ik zocht op mijn eigen blog naar waar ik dit

Ik las dit boek in 2016, en herlas het opnieuw. Tot mijn verbazing merkte ik bij het herlezen hoeveel ik toch vergeten was. Dat betekent dat ik of het te weinig ingeprint heb, of ik ben het gewoon weer vergeten. In beide gevallen heeft het te weinig indruk op me achter gelaten denk ik. Of ik kan gedacht hebben, ik doe al veel in die richting. Vergeet het dus maar, ik heb het opgenomen... Change your day... is van Andy Core, en uit 2014.  A realistic guide to sustained motivation, more productivity, and the art of working well. Het boek gaat over Strugglers, Strivers & Thrivers . De eerste "categorie" professionals die worstelen om hun doelen te bereiken, de tweede die "goed bezig zijn," maar niet presteren als de High Performers, die als de laatste, the Thrivers, alles doen om hun doelen te behalen. En dat zijn niet altijd de minste doelen, maar Big Hairy Audacious Goals. De doelgroep van het boek heeft vaak geen energie, is snel afgeleid, te bezorgd over

The leader who had no title, is een boek van Robin Sharma, en gepubliceerd in 2010 vlak na de financiële crisis. Dat voorval heeft een grote invloed gehad op de publicatie. De essentie van het boek is dan ook dat slechte tijden om goede leiders vragen. Juist dan. Precies wat we niet zien, overigens. Obama was niet een echt goede leider, maar iemand met een mooi verhaal. Het boek is een combinatie van een verhaal en coachingslessen die eruit gedistilleerd kunnen worden. Een jongeman die werkt voor een grote winkelketen van boeken ontmoet een oudere man, en die vertelt dat hij zijn vader gekend heeft. De man rijdt in een Ferrari lezen we later (en dat refereert denk ik aan een ander boek van de auteur). De oudere man nodigt de jonge wat verdwaalde kerel uit om naar een begraafplaats te komen. Daar laat hij hem twee graven zien. In het eerste graf ligt iets dat te vertalen is als spijt. De spijt die je voelt bij de dood wanneer je niet in volle teugen geleefd hebt, en niet het beste uit j

Bij het lezen van dit boek voelde ik me even een "loser" dat iedereen dit verhaal kende en ik niet. Ben ik de laatste die dit boek gelezen heeft? Misschien heb ik destijds van de inhoud gehoord, want de kaft is zeker niet aan me voorbij gegaan zonder dat ik er iets over las, al was het maar in het nieuws. Maar toch vreemd dat een onderwerp dat zo dicht bij me staat (o.a. Argentinië) ik volledig heb laten passeren. Je kan niet alles weten en lezen. Maar na het lezen van dit verhaal, denk ik dat anderen er naast zitten, over Milton Friedman en de Chicago School. Naomi Klein schrijft over de shock doctrine als een interventiemechanisme van de economische machthebbers die hun visie van liberale economische politiek (voornamelijk gericht op de "CHicago-school") vooral bij de minder oplettende en minder krachtige landen in de praktijk brengen. Het verhaal begint bij Chile en de afzetting van Allende, en de opkomst van Pinochet die door de Chicagoschool aanhangers ge

En dan opeens is de tijd om. In een half jaar lees ik zo'n honderd boeken. Van het ene boek kom je in het andere. Je zou zo door kunnen gaan, maar ik kom erachter dat lezen belangrijk is, maar dat er meer is dan boeken.  Toch blijf ik in een andere ritme wel doorlezen. Ik wil tegelijkertijd ook deze periode afsluiten met een terugblik. Wat doet dat lezen van al die boeken met je? Heel algemeen gesteld, kom ik erachter - expliciet - dat er heel wat kennis is in de wereld. Heel veel. Niet alleen in boeken, maar "expertise" kan je daar toch wel uithalen. In de Zwarte Zwaan stelt Taleb hierover, wanneer hij de bibliotheek van Umberto Eco als voorbeeld neemt, dat mensen niet kijken naar de boeken die er niet staan. En dat een grote bibliotheek niet betekent dat je alles gelezen moet hebben. Er is veel kennis, en lezen vermeerdert sommige delen van je eigen kennis, maar belangrijk voor mij was te voelen of zien dat je toch niet alles kan weten. Ik lees dus zeker niet om me

Dit boek begreep ik in eerste instantie niet. Ik dacht wat moet dit nu precies. Speciale momenten. Ik begon met het lezen van het voorbeeld op het werk. De eerste dag bij twee verschillende bedrijven, het ene bedrijf doet gelijk alsof deze dag normaal is zoals elke andere en het andere bedrijf maakt er een feest van. Het deed denken aan rituelen. Ja die zijn belangrijk... Het belang om dingen te vieren. Daar gaat het hier ook om. Maar dan meer de psychologie erachter. bron: Forbes dat interview houdt met een van de auteurs Toen ik het bijna op wilde geven, kwam ik na het begin van deel II over momenten van perceptie, tot nieuw inzicht. Misschien had dat voorbeeld op de eerste plaats moeten staan, dan zou ik direct door gelezen hebben, zo meende ik. The power of moments, is een boek van Chip en Heath. Een boek uit 2017. Een eenvoudige boodschap, een eenvoudig verhaal. Maar toch wel speciaal. Denk aan de momenten in je leven. En denk aan het vieren of benadrukken van momenten.

"Bouw een cultuur van vrijheid en verantwoordelijkheid." Ik las het boek en stuitte (in hoofdstuk drie) op onderstaande paragraaf: "Cynisme is als een kanker die zich uitzaait als zo'n zelf versterkend misnoegen. En leidt tot intriges en achterbaks gedoe." Ze vertelt dan over eerlijkheid en dat mensen een hekel hebben aan het horen van halve waarheden. Dan worden ze cynisch, waarop ze de kanker-metafoor inzet. Krachtig! Verder is het een leuk boek om te lezen. Veel uitweidingen, maar echte openbaringen over HR vind je toch niet. Korte bloemlezing c.q. samenvatting: De inleiding, een nieuwe manier van werken, begint met wat algemene gedachtes. Ze vertelt over haar relatie met Reed Hastings, de oprichter van Netflix en over de uitdagingen waar het bedrijf mee te kampen heeft zoals de internet bandbreedte die nodig is voor haar streamingdiensten die een derde van de VS-bandbreedte beslaat. "Kunnen we dat wel?" Is de vraag? Er is "geen script"

Waarom had ik dit boek niet in 1993 gelezen? Ok, een verklaring zou kunnen zijn dat het boek oorspronkelijk in 1999 werd gepubliceerd. Deze versie is uit 2010 en werd uitgegeven als een soort tribuut aan het succes. Op bijna alle plekken van het boek staat een sectie, "Ten years later," waar hij de theorie en praktijk van nu spiegelt aan die van 1999. Recent is John Bogle overleden, maar zijn aanhangers - zo lees ik uit dit boek - de Bogleheads leven voort. Wat ik bij zijn vorige boek nog niet wist was de vertaling van het Engelse Bogle, kabouter, boeman of vogelverschrikker was. Dat plaatst die naam toch in een heel ander licht. Desondanks of dankzij is hij oprichter van de Vanguard groep geworden. In het boek komen overigens ook (meer) biografische details naar voren, in deel IV. Een voorwoord in het boek is geschreven door Peter Bernstein, een goede vriend van de investeerder. En bekend van Against the Gods . In het voorwoord van Bogle zelf gaat hij in op het begrip C

In de Nederlandse vertaling heet dit boek: Van dier naar mens, de opkomst van infectieziekten . Spillover is een technische biologische term die voor de overdracht van infectieziekten van dieren naar mensen bedacht is. Het boek begint met een verhaal in het noord-oosten van Australië, in een subtropisch klimaat, waar opeens paarden ziek worden, neervallen en voor dat de dierenarts iets kan doen sterven. Het gaat in dat geval om het Hendra-virus en de grote vraag die in dat eerste hoofdstuk nog niet opgelost wordt is hoe paarden die slechts 200 jaar in Australië leven, besmet kunnen worden met een virus dat veel ouder is (heb ik dat goed begrepen?) Dan gaat het verhaal en reist Quammen naar een andere locatie en tijd, wanneer hij in Gabon op onderzoek was. Daar sterven op een onverklaarbare manier 13 gorilla's. Het verhaal leest als een soort roman, een soort van Paul Teroux, maar dan als bioloog cq. viroloog. De technische plaatjes en details ontbreken vaak, of zijn tot een mi

Ik heb bij dit boek eerst gekeken naar de boekreferenties en naar de structuur van het boek. De waarde van niets, The Value of Nothing, is uit 2009 vlak na of tijdens de crisis en is daar ook een antwoord op. Wat kunnen we leren van de mens, en vooral het mensbeeld - homo economicus - dat door de economen wordt opgevoerd. Het eerste hoofdstuk begint met de kredietcrisis en met de getuigenis van Greenspan, die toegeeft dat "zijn model," niet klopte. Waar komt dat vreemde mensbeeld vandaan (hoofdstuk twee)? En dat blijkt vooral vanuit het recente verleden van de Chicago-school waar Nobelprijswinnaar Gary Becker schuldig aan is. Hij heeft zijn ideeën weer van John Stuart Mill die ook een versimpeling van het mensbeeld maakte, zodat er een werkbaar model uit kwam. Net zoals een wiskundige lijn geen breedte heeft, zo heeft de politieke economie ook vereenvoudigingen moeten maken. Beckers' methode (hij was ook weer een beschermeling van Friedman) gaan uit van drie veronderst

The truth about employee engagement (2015) is een boek van Patrick Lencioni, "consultant en manager." De boeken van Lencioni vormen een reeks die allemaal in een zelfde soort format zijn geschreven en meestal voortborduren op een verhaal dat bij de introductie opgezet wordt. Ontevredenheid met een baan, die ook zo mooi klonk op het eerste gezicht, met een goed salaris en in de sector die je wilde, betekent een probleem van de werknemer zelf als ook voor het bedrijf. Voor het bedrijf is er een negatieve impact wanneer werknemers niet tevreden zijn, en voor de persoon in kwestie kan het probleem op werk zich uitbreiden naar de privé-situatie. Engagement is dus wel een serieus probleem. Dit boek gaat verder waar Three Signs of a Miserable Job afsluit. Een verhaal van een manager, Brian Bailey die als CEO van een fitnessbedrijf vertrekt wanneer dit opgekocht wordt, en hij alvorens met pensioen te gaan, de geschiedenis van zijn werk terugkijkt en daaruit de lessen probeert t

Ik kwam achter het bestaan van dit boek door mijn book-summary-app, en besloot op het internet te zoeken naar meer achtergrond informatie. Het thema spreekt me aan, ik wil graag weten waar het over gaat, maar ik hoef het niet per sé zelf ook helemaal te lezen. Dat komt denk ik, omdat de auteurs coaches en daarnaast ook schrijvers zijn. Ze zitten dus niet zelf in de vuurlinie. Maar hebben voor dit boek en hun voorganger (Peak Performance) wel veel theoretische en praktische research gedaan. Het boek bestaat uit een eenvoudige structuur van acht hoofdstukken en een inleiding. Dat zag ik op Amazon en daar vlak onder de vraag: moeten we alles in de wind slaan en onze passie volgen? Of moeten we een balans vinden en onze passie af laten koelen? Die vraag is een van de centrale thema's in het boek en komt ter sprake in hoofdstuk 6, de illusie van balans . Passie moet je dus voorzichtig behandelen (een), want het is niet enkel goed, maar vraagt om nuancering. De oorsprong van passie (