Management, Cultuur & Verandering

Er zijn vele invalshoeken als het gaat om coaching . Wanneer ik andere coaches zie dan vraag ik me altijd af hoe ik het zelf zou doen (al ben ik geen coach). Een van de zaken die ik zelf niet zou doen als coach is om mijn eigen leven uit te leggen. Laatst kwam ik iemand tegen en die vroeg me iets te vertellen "hoe ik het gedaan had." Ik zou daar in een coachingstraject nooit over beginnen.  Waarom niet? Omdat ik de norm niet ben. Ik - en vele coaches - ben eerder de uitzondering dan de regel. Toch hebben mensen er behoefte aan. Ze willen in een coach een sterke persoonlijkheid zien, zoals een voetballer, schrijver of kunstenaar waar ze tegenop kunnen kijken. Dat voetballers andere voetballers coachen lijkt me logisch, of dat traders traders coachen , maar binnen de wereld van organisatieprofessionals waar het normaal gesproken over gaat, is een een-op-een-voorbeeld haast onmogelijk te presenteren. Het gaat om de ander. Zo vertelde een coach op zijn site dat zijn vr

Christiano Ronaldo the biography is een boek van Guillem Balage, een sportjournalist die ook een biografie over het leven van Messi heeft geschreven (2013). Het boek begint misschien daarom wel met een anekdote waarin Ronaldo Messi zou hebben beledigd. De anekdote wordt in detail uitgepluisd maar het blijft vaag wat de echte intentie van Ronaldo is (geweest). Wat wel duidelijk wordt uit het boek is dat hij slecht tegen zijn verlies kon (en kan). De biografie heeft een chronologisch karakter, en bijzonder vond ik de Lissabon-periode, de periode waar hij klaar gestoomd wordt voor de verkoop naar de eerste echte grote club (Manchester United). De biografie begint - in het hoofdstuk Madeira - zoals velen met de beschrijving van zijn familieachtergrond waar de rol van zijn vader bijzonder is in het verhaal, deze geeft Ronaldo een soort anti-voorbeeld. Later in de Lissabon passage refereert de biograaf hieraan wanneer hij zegt dat Ronaldo niet drinkt, rookt noch drugs gebruikt, "hij

"Ik ook" klinkt lang niet zo krachtig als #MeToo, maar het gaat om hetzelfde, het basis-gedrag waarop cultuur gebaseerd is: kopieergedrag. Kopiëren is snel en efficiënt, wanneer je iemand iets ziet doen dat jij ook wilt doe je het ook. Wanneer een schaap over de dam is... Maar wat opvalt is dat de #metoo-beweging nu pas op gang komt en dat het door een actrice geïnitieerd is. Dat acteurs hun mening lieten zien zagen we eind vorig jaar toen het gilde massaal tegen Donald Trump begon te ageren. Misschien is de MeToo-uiting daar wel begonnen want Trump is zelf ook een behoorlijke macho. Het grote verschil met andere metoo bewegingen in de cultuur is dat dit - het gaat om sexual harassment, seksuele intimidatie - een soort tegenbeweging is. Normaal is het kopieergedrag een stille beweging. Zo wordt men meer "hufterig" wanneer het slecht gaat in de economie en dat weerspiegelt individueel gedrag en zo doet de ene boosheid de andere ontvlammen. Hufterigheid wordt een

De rol van wiskunde in het economische leven is groot, volgens een eerder genoemde studie. En die rol wordt alleen maar groter omdat de hoeveelheid gegevens over alles en nog wat alleen maar toeneemt. Big data o.a. In het boek van David Sumpter, komen de echte voorbeelden aan het bod als het gaat om wiskunde in de praktijk. Ik was dan ook wel benieuwd waar en hoe dit bij voetbal zou zijn. Een aantal voorbeelden kende ik wel, maar de meeste niet. Soccermatics of wiskunde in het voetbal gaat in op drie perspectieven: voetbal op het veld (deel een), voetbal vanaf de bank van de coach (deel twee) en vanaf de tribune (deel drie). Het begint met statistiek en de vraag of je nu wel of niet kan voorspellen. Sumpter legt uit aan de hand van een redelijk bekende formule, de Poisson-verdeling, zonder dat hij ingaat op de echte details, hoe deze verdeling inzicht geeft in het aantal doelpunten bij wedstrijden en de rol van toeval aan de ene kant maar ook de rol van statistische verdeling

Als je een wiskundige vraagt wat de rol is van zijn vak in de economie dan mag je verwachten dat het resultaat wat te imposant overkomt. Zelfs wanneer ze de studie uitbesteden aan een adviesbureau is de uitkomst verdacht, het bureau zal de opdracht niet negatief willen benaderen. De onderstaande studie van Deloitte is dan ook typisch zo'n product van een verkoopcultuur, gericht op het promoten van een idee, namelijk dat Nederland de boot dreigt te missen in de internationale concurrentiestrijd omdat het aantal bèta's, maar vooral wiskunde-studenten structureel afneemt en dat Nederland al zo'n laag percentage wiskundige heeft. Nederland zal de afname van wiskundigen merken aan haar BBP-afname. Daar lijkt veel voor te zeggen, maar klopt het ook? Het gaat om Mathematical sciences and their value for the Dutch economy, dat in opdracht van Platform Wiskunde Nederland is opgesteld en kan vergeleken worden met een eerdere en vergelijkbare studie omtrent dit onderwerp in het VK

Veel Nederlanders, recent geïnformeerd via 3 minuten DWDD en 14 minuten Pauw, applaudisseren voor de ontwikkelingen in Catalonië: laat ze toch, geef ze hun referendum, België is toch ook onafhankelijk geworden, dacht je dat er toen een constitutie lag die het mogelijk maakte, welnee! Als ik twitter (.nl) lees dan moet Catalonië maar onafhankelijk worden, want Spanje is een totalitair regime en Europa en de EU deugt ook niet. 2017 ten voeten uit. De Volkskrant is duidelijk een voorstander van de onafhankelijkheid. Let er wel op dat de onafhankelijkheidstrijders in het Noorden van Spanje politieke partijen zijn (Zoals de "CUP" candidatura de unidad popular, te vergelijken met Podemos, en andere populistische partijen) die zogenaamd tegen het systeem zijn, "anti sistema," het zijn partijen die de macht van grote ondernemingen willen doorbreken en tegen elke vorm van Kapitalisme zijn. Zelfs dit is nog ok, want er is het nodig mis in onze kapitalistische wereld. Maar

Een voorbeeld van een typische verkoopcultuur zag ik helaas onlangs. Ik kreeg een bekeuring voor te hard rijden. 100 euro. "Verdomme," dacht ik. Ik haat bekeuringen, net als iedereen, maar waarin mensen verschillen is in hoe ze er mee omgaan. Veel mensen laten de bekeuring liggen of komen in opstand, hetgeen de kosten voor de instanties doet stijgen. Dus lees ik de bekeuring en zie ik de volgende aankondiging: wanneer je direct - binnen 20 dagen - betaalt dan kost de bekeuring de helft van de prijs. in mijn geval 50 euro. (Een verkoopproces kent drie stappen: informeren, offreren en verkopen) Waarom is dit typisch een product van deze tijd? Een officiële instantie probeert zich beter te verkopen. Bij 100 euro denk je "wat waardeloos," maar wanneer je merkt dat vervolgens de bekeuring maar de helft kost is de grootste pijn al geleden. En daarboven op denk je nog positief over deze partij - de overheid. Het zijn precies dit soort partijen met een negatief imago,

We leven in een tijdperk van post-truth, de details en feiten zijn daarbij ondergeschikt aan de emotie die een standpunt uitstraalt. Dit is niet nieuw, maar er waren eerder van dit soort periodes. Maar de tegenwoordige tijd is toch wel bijzonder.  Wanneer ik typeringen van organisatiecultuur* op de maatschappij los laat dan leven we nu in een typische verkoopcultuur. Ik heb deze typeringen opgesteld omdat heersende cultuurmodellen te weinig economische realiteit uitstralen of te ver van economische processen af staan. Volgens dit model heeft elke organisatie de vier cultuurtyperingen, maar meestal is er één daarvan echt dominant. Dit model generaliseert natuurlijk net zoals andere modellen. In Nederland bijvoorbeeld is dan typisch de handelscultuur dominant (1). Nederlanders zijn van oudsher kooplieden, die na verre reizen nieuwe specerijen vonden en deze verhandelden. In de Spaanse cultuur overheerst veel meer de (traditionele) productie (2). Italië is een land waar een verkoopcul