Management, Cultuur & Verandering

Mario Vargas Llosa schreef naar aanleiding over een onderzoek naar geluk dat landen niet gelukkig kunnen zijn. "Geluk is een persoonlijk gevoel." Hij had de studie niet juist geinterpreteerd m.i. want natuurlijk is geluk persoonlijk, maar ik kan me ook voorstellen dat er landen zijn waar je eerder gelukkig bent of gemiddeld de mensen gelukkiger zijn dan in andere landen. Zo stond Denemarken hoog op de lijst ("ha, ha, " schreef Mario, "en nu zijn ze opeens bang voor de isis terreur") en Peru en Spanje staan lager op de lijst. Logisch want in Peru en Spanje is er een groter verschil tussen rijk en arm en vooral in het eerste land met relatief veel armoede zal de gemiddelde inwoner minder gelukkig zijn. Vrijheid is in het geluksonderzoek een factor die geluk beïnvloed. En in Nederland wordt je die vrijheid op allerlei vlakken ontnomen. Bijvoorbeeld in het verkeer.   Toen ik in Nederland was kreeg ik een bekeuring, dat merkte ik pas een maand later toen er

Uit de notulen van de ECB bleek dat niet iedereen met de zetten van de ECB om QE te introduceren het eens was, of het niet eens was met de timing. De noordelijke landen die nu het meeste profiteren op de beurs waren in principe tegen. Nog belangrijker was dat de vrees voor deflatie nog steeds geen echte aanleiding gaf om tot QE over te gaan. De cijfers laten geen beeld zien dat de deflatie toeneemt. Waarom dan toch QE in Europa? Dat kan maar - als besluitvormingsproces - aan één factor liggen en dat is de culturele beïnvloeding. Tegenstanders van het beleid van de ECB zeggen dat de instelling, net als de FED, niet politiek onafhankelijk is, maar daarmee is nog niet alles gezegd. Wat veel "erger" is dat de academische wereld de begrippen behavior finance heeft geintroduceerd om te laten zien dat beleggers en beslissers, investeerders als de ECB soms niet rationeel denken. En juist die emotie zit ook bij de ECB-top dwars. Ook al spreken de feiten van deflatie tegende in

Het zijn er maar een aantal, die het tot directeur van de Nederlandse Bank schoppen. Vroeger gaf dat trouwens nog een hogere status dan "nu" sinds het verschijnen van de ECB. Er is altijd een baas boven baas. Maar dan ben je in je professionele carrière opgeklommen tot president van DNB, dan is de volgende vraag; hoe ben je daar weggegaan? Met welke status? Praat iedereen nog over je in termen van "dat was pas een goede..." Sommige professionals redden het tot manager en branden dan vervolgens helemaal af. Het burnout-verschijnsel heeft hiermee te maken, met het feit dat professionals willen groeien, maar dan opeens niet meer beseffen dat ze niet meer kunnen. Nu heeft Wellink geen burnout gekregen, maar hij is wel van zijn voetstuk gevallen. Wie niet zou je zeggen in de financiële crisis. De crisis van 2008 is ongekend en de maatregelen die genomen moesten worden en die veelal gelaten werden zijn te danken een een terrein dat voor bijna iedereen onbekend was.

Onlangs kwam onderstaand bedrijf in opspraak door een (onderzoeks)product wat zij in 2011 heeft afgeleverd. Dit leidt mogelijk tot een claim tegen het bedrijf o.a. omdat het product "onzorgvuldig" zou zijn geweest. Ik richt me hier even op een ander element: namelijk dat van "onafhankelijkheid" bij het tot stand komen van het product. Het bedrijf ... levert, als partner van zijn opdrachtgevers, een bijdrage aan het bevorderen en borgen van de integriteit van organisaties, bestuurders en medewerkers. ... is het erkende expertisecentrum op het gebied van integriteit van het binnenlands bestuur. Door zijn werkwijze bereikt ... zichtbaar resultaat voor organisaties, bestuurders en medewerkers. ... werkt integer, zorgvuldig, objectief en verricht grondig onderzoek ... vult zijn missie in vanuit zijn drie kernwaarden: 1. Onafhankelijkheid Wij werken vóór opdrachtgevers, maar in volstrekte onafhankelijkheid ván opdrachtgevers. Wij benaderen elke opdracht met een o