Anders zijn of anders doen?
Goed er lag een brief. Dat gaf wat perspectief, maar het paste ook niet helemaal in het plan. Het idee was om op eigen benen te gaan staan. Ik deed van alles, maar niet dat wat ik eigenlijk wilde: voor mezelf beginnen. Of zoiets.
Binnen stond de tv aan: iemand bij RTLZ deed verslag van de gebeurtenissen. Je kon als belegger twee dingen doen: meegaan met de flow of een eigen koers volgen.
Hmm… wat had hij nu al die tijd gedaan? Na school ga je werken, je komt bij een bedrijf, krijgt collega’s, doet ervaring op, je groeit je wordt ouder, je stapt over naar een nieuw bedrijf, daar groei je verder… Tot zover was hij met de flow meegegaan. Tot het moment van ontslag.
Dat leidde tot een stijlbreuk, zo noemde hij het. Het oude patroon van werken voor een baas was gestopt. En nu lag er die uitnodiging voor een sollicitatie. Dat was meer van hetzelfde.
“Waarom ga je nu solliciteren,” had Helen gevraagd, “je wilde toch voor jezelf beginnen.” Ja dat was wel zo, maar niet direct. Ik wilde een geleidelijke verandering. Het rustig opbouwen. Dus je gaat solliciteren en tegelijkertijd iets voor jezelf opstarten. Klonk dat logisch? Nee. Dat plotselinge vertrek was het probleem. Ik was niet voorbereid op een leven waar ik zelf moest sturen. Opeens moest ik denken aan het boek van Arnold Cornelis, de logica van het gevoel. Dat moest hij nog maar eens nalezen. Dat was ook iets met zelfsturing.
Ik wilde die laatste jaren in een onderneming overdoen, en dan tegelijkertijd iets erbij opstarten. Dan was het gat niet zo groot. Voor mij leek het allemaal logisch, maar voor het bedrijf? Die hoefde dat natuurlijk niet te weten.
Hij haatte dit soort veranderingen. Onaangekondigd.
De beurs ging naar beneden. “het positieve sentiment van eerder op de dag werd niet vastgehouden.”
Hij moest aan zijn eigen portefeuille denken. Er was een tijd dat hij aardig wat vermogen had opgebouwd, maar dat was ook weer weg. Nu wilde hij even niet beleggen. Niet nog meer risico erbij, dat leek hem verstandig. Maar ooit wilde hij weer instappen.
Het probleem met beleggen vond hij was dat je moest kiezen om mee te gaan met de stroom of af te wijken van diezelfde stroom.
Deze wijsheid had hij geleerd door beleggingsfondsen te onderzoeken. Die “mochten” maar een bepaalde percentage afwijken van een benchmark. Dat is een soort index waarin aandelen van bedrijven staan genoteerd. Een fondsmanager kan nu “de markt verslaan” die index dus, door afwijkende beslissingen te nemen. Maar in plaats van de markt verslaan kon de markt ook de fondsbeheerder verslaan. In dat soort termen. Wel. Met deze problematiek worstelde ik nu ook:
Stel nu de beurs gaat omhoog en ik doe mee, dan is het goed. Als ik niet meedoe en de beurs gaat omhoog vind ik dat vervelend. Want dan verdienen anderen geld en ik niet. Als de beurs omlaag gaat en ik doe mee dan is dat ook vervelend, maar het is wel gedeelde smart want “iedereen” zit in het zelfde schuitje. Gaat de beurs omlaag en doe ik niet mee (ik heb mijn aandelen in portefeuille verkocht) dan is dat extra prettig. Want nu lach ik iedereen uit. Ik moet dan niet vergeten om op een lager niveau weer in te stappen..
Maar daar zat dus de uitdaging. Meedoen of niet. Ik durfde eigenlijk niet af te wijken van wat anderen deden. Daar kwam het op neer.
Anders zijn of anders doen? Wat dat het dilemma? Binnen de organisatie waar ik werkte kwam ik dit veelvuldig tegen. Mensen die altijd alles goed vonden en er waren er ook die overal tegen waren.
Je kon wel twee groepen onderscheiden, twee uitersten: de eerste dat waren de opportunisten die precies het juiste zeiden en deden al naar gelang het bedrijfssentiment. De anderen waren stugge dwarsliggers die altijd en enkel hun eigen plan wilden volgen. Zo flexibel als een loden deur. En daartussen zat de rest, een beetje een mix van beiden kampen.
Maar nu moest ik zelf een pad uitstippelen. Een eigen koers uitzetten. En daar kwam de sollicitatie naar voren. Om de belangrijke beslissing toch nog even uit te stellen. Solliciteren is niet afwijken. Dat doet iedereen. Ja, je kan je afvragen of je met mijn leeftijd nog een kans hebt. Maar wat is te oud om te leren, zal ik dan zeggen tegen de Human Resource Manager. “vind u niet.”
Maar wat had dit te maken met anders zijn, of anders doen en een eigen koers varen. Betekent dat als je voor een bedrijf in vaste dienst werkt je geen eigen koers kunt varen? Je moet toch een beetje passen bij de cultuur. Bedrijven kennen toch ook ondernemerschap. Ik wilde weten hoe je nu kan zien of je (en vooral ook wanneer je) voor je zelf “moet” beginnen.
Ik was er nog niet uit. Veranderen kan je ook binnen een organisatie. Daarvoor hoef je niet voor jezelf te beginnen. Dat is onzin. Dus eerst maar eens dat sollicitatiegesprek afwachten.
Iemand had wel eens tegen me gezegd: “jij wilt dat anderen de beslissing voor jou nemen, dan heb je zelf de verantwoordelijkheid niet. Dus als je aangenomen wordt ga je werken voor een bedrijf en als dat niet lukt ga je pas voor jezelf beginnen. Is dat niet laf?
Dit en andere entries onder het label VERHAAL zijn gepubliceerd in het boek: NU ECHT OP EIGEN BENEN.
Binnen stond de tv aan: iemand bij RTLZ deed verslag van de gebeurtenissen. Je kon als belegger twee dingen doen: meegaan met de flow of een eigen koers volgen.
Hmm… wat had hij nu al die tijd gedaan? Na school ga je werken, je komt bij een bedrijf, krijgt collega’s, doet ervaring op, je groeit je wordt ouder, je stapt over naar een nieuw bedrijf, daar groei je verder… Tot zover was hij met de flow meegegaan. Tot het moment van ontslag.
Dat leidde tot een stijlbreuk, zo noemde hij het. Het oude patroon van werken voor een baas was gestopt. En nu lag er die uitnodiging voor een sollicitatie. Dat was meer van hetzelfde.
“Waarom ga je nu solliciteren,” had Helen gevraagd, “je wilde toch voor jezelf beginnen.” Ja dat was wel zo, maar niet direct. Ik wilde een geleidelijke verandering. Het rustig opbouwen. Dus je gaat solliciteren en tegelijkertijd iets voor jezelf opstarten. Klonk dat logisch? Nee. Dat plotselinge vertrek was het probleem. Ik was niet voorbereid op een leven waar ik zelf moest sturen. Opeens moest ik denken aan het boek van Arnold Cornelis, de logica van het gevoel. Dat moest hij nog maar eens nalezen. Dat was ook iets met zelfsturing.
Ik wilde die laatste jaren in een onderneming overdoen, en dan tegelijkertijd iets erbij opstarten. Dan was het gat niet zo groot. Voor mij leek het allemaal logisch, maar voor het bedrijf? Die hoefde dat natuurlijk niet te weten.
Hij haatte dit soort veranderingen. Onaangekondigd.
De beurs ging naar beneden. “het positieve sentiment van eerder op de dag werd niet vastgehouden.”
Hij moest aan zijn eigen portefeuille denken. Er was een tijd dat hij aardig wat vermogen had opgebouwd, maar dat was ook weer weg. Nu wilde hij even niet beleggen. Niet nog meer risico erbij, dat leek hem verstandig. Maar ooit wilde hij weer instappen.
Het probleem met beleggen vond hij was dat je moest kiezen om mee te gaan met de stroom of af te wijken van diezelfde stroom.
Deze wijsheid had hij geleerd door beleggingsfondsen te onderzoeken. Die “mochten” maar een bepaalde percentage afwijken van een benchmark. Dat is een soort index waarin aandelen van bedrijven staan genoteerd. Een fondsmanager kan nu “de markt verslaan” die index dus, door afwijkende beslissingen te nemen. Maar in plaats van de markt verslaan kon de markt ook de fondsbeheerder verslaan. In dat soort termen. Wel. Met deze problematiek worstelde ik nu ook:
Stel nu de beurs gaat omhoog en ik doe mee, dan is het goed. Als ik niet meedoe en de beurs gaat omhoog vind ik dat vervelend. Want dan verdienen anderen geld en ik niet. Als de beurs omlaag gaat en ik doe mee dan is dat ook vervelend, maar het is wel gedeelde smart want “iedereen” zit in het zelfde schuitje. Gaat de beurs omlaag en doe ik niet mee (ik heb mijn aandelen in portefeuille verkocht) dan is dat extra prettig. Want nu lach ik iedereen uit. Ik moet dan niet vergeten om op een lager niveau weer in te stappen..
Maar daar zat dus de uitdaging. Meedoen of niet. Ik durfde eigenlijk niet af te wijken van wat anderen deden. Daar kwam het op neer.
Anders zijn of anders doen? Wat dat het dilemma? Binnen de organisatie waar ik werkte kwam ik dit veelvuldig tegen. Mensen die altijd alles goed vonden en er waren er ook die overal tegen waren.
Je kon wel twee groepen onderscheiden, twee uitersten: de eerste dat waren de opportunisten die precies het juiste zeiden en deden al naar gelang het bedrijfssentiment. De anderen waren stugge dwarsliggers die altijd en enkel hun eigen plan wilden volgen. Zo flexibel als een loden deur. En daartussen zat de rest, een beetje een mix van beiden kampen.
Maar nu moest ik zelf een pad uitstippelen. Een eigen koers uitzetten. En daar kwam de sollicitatie naar voren. Om de belangrijke beslissing toch nog even uit te stellen. Solliciteren is niet afwijken. Dat doet iedereen. Ja, je kan je afvragen of je met mijn leeftijd nog een kans hebt. Maar wat is te oud om te leren, zal ik dan zeggen tegen de Human Resource Manager. “vind u niet.”
Maar wat had dit te maken met anders zijn, of anders doen en een eigen koers varen. Betekent dat als je voor een bedrijf in vaste dienst werkt je geen eigen koers kunt varen? Je moet toch een beetje passen bij de cultuur. Bedrijven kennen toch ook ondernemerschap. Ik wilde weten hoe je nu kan zien of je (en vooral ook wanneer je) voor je zelf “moet” beginnen.
Ik was er nog niet uit. Veranderen kan je ook binnen een organisatie. Daarvoor hoef je niet voor jezelf te beginnen. Dat is onzin. Dus eerst maar eens dat sollicitatiegesprek afwachten.
Iemand had wel eens tegen me gezegd: “jij wilt dat anderen de beslissing voor jou nemen, dan heb je zelf de verantwoordelijkheid niet. Dus als je aangenomen wordt ga je werken voor een bedrijf en als dat niet lukt ga je pas voor jezelf beginnen. Is dat niet laf?
Dit en andere entries onder het label VERHAAL zijn gepubliceerd in het boek: NU ECHT OP EIGEN BENEN.
Reacties