Belastingwijzer: Bonustarief op Bonusuitkering

Stakeholdermanagement heet dat in het bedrijfsleven. Opeens heeft een
bedrijf er een community bij en deze gemeenschap is "not-ammused."
De verdediging van Rob Eijt in de telegraaf (meldt trouw) en eerder in DWDD is rationeel gezien juist: "ze hebben er hard voor gewerkt en dus verdiend." Maar als het slecht gaat, roept dat juist vragen op. "Hoezo hard werken en verdiend, door jullie is mijn vermogen gehalveerd." Het moreel appel van Hommen gaat wel in op de emotie, want de massa staat voor de Franse Bastille, zo lijkt het wel. Maar of het helpt. IS het de juiste vorm van Anger Management? En hoever gaat dit nog? Met welke overheidsbemoeienis moet het bedrijf nog meer rekening houden?

Trichet van de ECB zei terecht; "ik weet niet of we dat hier in Europa ook gaan doen." Referend aan de maatregelen van de FED. "De ECB en de overheid hebben elk een eigen verantwoordelijkheid." En zo is het ook in het bedrijfsleven. Alleen lijken nu de rollen omgedraaid omdat de overheid mee wil regeren. Maar dat is maar tijdelijk tot men inziet dat commissarissen goed moeten opletten (zoals de ex-politicus) en populistische oproepen niet helpen. Willen we niet een Zuid Amerikaanse situatie gaan creeeren. Dus ieder zijn eigen rol: een CEO leidt een bedrijf, de overheid heft belasting: dus zet er maar een toptarief of “bonustarief” op die bonusuitkering.

Het bedrijf en de werknemers moeten hier gewoon doorheen. De bonuscultuur zal niet van vandaag op morgen afgelopen zijn.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Typisch Spaans: Balay

Economie - Teveel wiskunde, te weinig geschiedenis?

Begraven of cremeren?