Gokcultuur versus Aandeelhouderscultuur
Vorige week maandag stond in de telegraaf een artikel dat de Staatsloterij meer openheid van zaken gaat geven: de Staatsloterij gaat de winkansen per prijs en het uitkeringspercentage per trekking publiceren. Er was nogal wat commotie en men voelde zich bedrogen.
In 2005 werd er in de Staatsloterij ongeveer 1 miljard euro omgezet. Als we de postcodeloterij, andere gokinstellingen en de diverse casino’s erbij nemen dan geeft men in Nederland veel uit het gokken.
Hoe staat die gokcultuur in verhouding tot de aandeelhouderscultuur?
De kleine belegger die de afgelopen periode het aandeel ING had gekocht voor 2 euro 50, zou vandaag de dag 5 euro terugkrijgen; een winst van 100%.
Het grote verschil tussen beleggen en het kopen van een staatslot is dat voor het eerste meer geld nodig is, en men moet wachten – geduld hebben – op het rendement. Een staatslot of een dagje casino levert direct een kick op en voor sommigen een winst en voor de meeste een verlies. Per saldo wint bij het casino en bij de staatsloterij vooral het bedrijf.
Aandeelhouders echter kunnen ook meeprofiteren van de winst van een bedrijf en daarnaast kunnen ze meebeslissen over het beleid. Ze kunnen in de krant lezen hoe het bedrijf het doet en ze hebben de mogelijkheid om op de aandeelshoudersvergadering hun stem te laten horen.
Hoe zit het met het risicoprofiel van de gokker of de belegger. De gokker die steeds maar weer met een klein bedrag gokt, kan op lange termijn heel wat geld verliezen. Echter dat is niet zichtbaar. Bij beleggen is het eerder andersom; op de korte termijn kan de belegger ook veel geld verliezen, maar op de lange termijn levert zijn investering meestal winst op.
NU is de crisis van dit moment die hierin verandering heeft gebracht. Behalve voor mensen die maandelijks beleggen. DUS elke maand tot aan hun pensioen een vast bedrag in een fonds storten. Dat is een systematische methode en zorgt voor automatische vermogensgroei.
Echter beiden groepen, beide culturen – de aandeelhouderscultuur en de gokcultuur – zijn voornamelijk gericht op een korte termijn (gewin). En voor hen is het verlies van de afgelopen periode moeilijk te verdragen.
In 2005 werd er in de Staatsloterij ongeveer 1 miljard euro omgezet. Als we de postcodeloterij, andere gokinstellingen en de diverse casino’s erbij nemen dan geeft men in Nederland veel uit het gokken.
Hoe staat die gokcultuur in verhouding tot de aandeelhouderscultuur?
De kleine belegger die de afgelopen periode het aandeel ING had gekocht voor 2 euro 50, zou vandaag de dag 5 euro terugkrijgen; een winst van 100%.
Het grote verschil tussen beleggen en het kopen van een staatslot is dat voor het eerste meer geld nodig is, en men moet wachten – geduld hebben – op het rendement. Een staatslot of een dagje casino levert direct een kick op en voor sommigen een winst en voor de meeste een verlies. Per saldo wint bij het casino en bij de staatsloterij vooral het bedrijf.
Aandeelhouders echter kunnen ook meeprofiteren van de winst van een bedrijf en daarnaast kunnen ze meebeslissen over het beleid. Ze kunnen in de krant lezen hoe het bedrijf het doet en ze hebben de mogelijkheid om op de aandeelshoudersvergadering hun stem te laten horen.
Hoe zit het met het risicoprofiel van de gokker of de belegger. De gokker die steeds maar weer met een klein bedrag gokt, kan op lange termijn heel wat geld verliezen. Echter dat is niet zichtbaar. Bij beleggen is het eerder andersom; op de korte termijn kan de belegger ook veel geld verliezen, maar op de lange termijn levert zijn investering meestal winst op.
NU is de crisis van dit moment die hierin verandering heeft gebracht. Behalve voor mensen die maandelijks beleggen. DUS elke maand tot aan hun pensioen een vast bedrag in een fonds storten. Dat is een systematische methode en zorgt voor automatische vermogensgroei.
Echter beiden groepen, beide culturen – de aandeelhouderscultuur en de gokcultuur – zijn voornamelijk gericht op een korte termijn (gewin). En voor hen is het verlies van de afgelopen periode moeilijk te verdragen.
Reacties