Turkije Lid EU?
Als het aan Ben Noteboom ligt dan moet Turkije lid worden van de EU. "Het is de enige groeiende bevolking en we hebben die mensen hard nodig", schrijft Het Financiële Dagblad (FD)… Er is volgens Noteboom geen keus: "Anders loopt de welvaart terug en hebben straks vele ouderen geen gezondheidszorg."
Men zou de uitbreiding van de EU als een cultuurvraagstuk kunnen opvatten. Zelfs als bedrijfscultuur; we willen uitbreiden en de vraag is of deze uitbreiding haalbaar is gezien… Een feasibility-study is nodig om de voordelen en nadelen op een rijtje te zetten. Maar dan, hoe werkt dat? Zelfs binnen een bedrijf is een investeringsbeslissing geen optelsom van kosten (nadelen) en baten (voordelen). Er is meer nodig om een goede beslissing te nemen.
Wikipedia is altijd een solide source die over elk onderwerp wel zinvolle informatie kan geven; zo ook over de mogelijke toetreding van Turkije:
In 1963 sloten Turkije en de Europese Gemeenschap een associatieovereenkomst. In 1987 vroeg Turkije het EU-lidmaatschap aan. Deze aanvraag stuitte op een veto van aartsvijand Griekenland, sinds 1981 lid van de Unie. Pas in 1999 gaf Griekenland zijn verzet op. Nog dat jaar kreeg Turkije de status van kandidaat-lid van de EU...
Wikipedia (Turkije en de Europese Unie) geeft vervolgens 10 argumenten VOOR en 10 tegen.
Maar aan de hand van die argumenten kan een managementteam (of in dit geval een parlement) geen beslissing nemen.
Wat in wikipedia niet mogelijk is is om de tijdgeest een plaats te geven bij de informatie. Die tijdgeest verandert, en de informatie op het Internet is vast.
Puur kijkend naar de tijdgeest zou het antwoord op de uitbreiding NEE moeten zijn. Er zijn op dit moment teveel problemen met de EU en verdere uitbreiding lost die problemen niet op, maar verergert ze.
Ook als cultuurvraagstuk levert de uitbreiding een NEE op: Het is al moeilijk om de Europese Unie een eigen identiteit te “geven.” Op dit moment is het niet meer dan een lappendeken en een grootmacht als Turkije zou de vraag naar de identiteit van Europa alleen maar meer in problemen brengen.
Immigratie is mogelijk omdat de immigranten zich geleidelijk en in beperkte mate aanpassen aan de nieuwe cultuur waar ze onderdeel van worden. Het inhuren van nieuwe medewerkers met een andere achtergrond dan de bedrijfscultuur is mogelijk, omdat deze slechts een beperkte invloed zullen uitoefenen om de organisatie. Echter een fusie van twee bedrijven die een zeer verschillende cultuur hebben, werkt meestal niet. Sowieso gaan fusie meer fout dan goed, dus waarom zou de toetreding van Turkije wel werken?
Waar bemoeit Obama zich opeens mee. Hij lijkt wel een Europeaan.
President Barack Obama van de Verenigde Staten heeft op een top met Europese regeringsleiders gepleit voor het EU-lidmaatschap van Turkije. Hij deed dat vandaag op een speciale EU-VS-top in Praag.
De Franse president Nicolas Sarkozy en ook minister Maxime Verhagen van Buitenlandse Zaken reageerden afwijzend. 'Het is niet aan de VS om te bepalen wie lid wordt van de EU', zei Verhagen na afloop van de top.(bron: FD)
Ook een manier om een beslissing te nemen is door te letten op principes.
Zoiets lees ik in de VOLKSKRANTBLOG (Principiële verschillen - vrijheid van meningsuiting):
In deze periode zal het politieke draagvlak, bijvoorbeeld voor verdere uitbreiding van de EU, minimaal zijn. Kandidaat lidstaten kunnen het alleen al om die reden voorlopig schudden, denk ik... waarover individuele Turken in mening niet openbaar mogen uiten.
En dan speelt nog het gevoel. Is het mogelijk om over deze toetreding een rationele beslissing te nemen zonder te vervallen in een emotionele discussie die niet te beheersen valt. Bijvoorbeeld, wat betekent de toetreding voor de Turkse immigranten versus de immigranten uit Marokko? Marokko zal nooit bij de EU horen.
Wat ik zelf de grootste misvatting vind over deze kwestie:
De zogenaamde brugfunctie die de EU met Turkije zou kunnen vervullen. Dat is een van de voordelen genoemd bij wikipedia. Een sterke cultuur bestaat juist niet uit zo’n brug, maar heeft een eigen identiteit. Een brugfunctie, of intermediair bestaat wel in de bedrijfswereld, maar niet in de wereld van politiek en naties. Een dergelijke brugfunctie maakt de cultuur alleen maar onzekerder.
Dit is ook het argument waar onterecht de Turkse schrijver Pamuk voor geëerd wordt, over zijn vermeende betrokkenheid in het denken over de brug tussen Oost en West, iets dat hij zelf altijd blijft ontkennen, en terecht. Als ik het witte kasteel (de witte vesting) lees, dan vraag ik me af of hij zelf bij de EU zou willen horen. Erg symbolisch overigens: "de Turkse worsteling met een eigen identiteit op het breukvlak van Oost en West..."
De toetreding tot de EU is als het wel of niet ontvangen van de Nobelprijs. Vergelijk dit maar met schrijver Mulisch; “er zijn zoveel goede schrijvers die geen Nobelprijs hebben ontvangen, ik vind het wel goed zo.” Turkije ontvangt geen “Nobelprijs” (Europese lidmaatschap) en ik denk dat ze het wel prima zullen vinden.
--
Oktober 2015... Opeens, zesenhalf jaar later blijkt deze discussie opeens weer actueel. Wat blijkt, er is inmiddels door de oorlog (nu is het Syrië, waar deze maar niet ophoudt) een vluchtelingenprobleem. Deze kunnen of willen niet door de lokale buurstaten (Saudie-Arabië) opgevangen worden en de reeks asielzoekers snelt naar Noord-Europa. Opeens praat Merkel met de Turkse Premier over een versnelde toetredingsprocedure - in exchange for - Turkije mer vluchtelingen opneemt, zodat deze niet verder EUropa inrukken..
--
15 maart 2017. Acht jaar later is de vraag of Turkije toe moet treden tot de EU nauwelijks meer actueel. Na de rel van dit weekend en de reactie van Erdogan dat Nederland een ‘overblijfsel van nazisme’ noemt (nrc), laat wel zien dat de Turkse cultuur zich gewoon niet kan verenigen met (west)
Europa. Het kan verkeren.
Men zou de uitbreiding van de EU als een cultuurvraagstuk kunnen opvatten. Zelfs als bedrijfscultuur; we willen uitbreiden en de vraag is of deze uitbreiding haalbaar is gezien… Een feasibility-study is nodig om de voordelen en nadelen op een rijtje te zetten. Maar dan, hoe werkt dat? Zelfs binnen een bedrijf is een investeringsbeslissing geen optelsom van kosten (nadelen) en baten (voordelen). Er is meer nodig om een goede beslissing te nemen.
Wikipedia is altijd een solide source die over elk onderwerp wel zinvolle informatie kan geven; zo ook over de mogelijke toetreding van Turkije:
In 1963 sloten Turkije en de Europese Gemeenschap een associatieovereenkomst. In 1987 vroeg Turkije het EU-lidmaatschap aan. Deze aanvraag stuitte op een veto van aartsvijand Griekenland, sinds 1981 lid van de Unie. Pas in 1999 gaf Griekenland zijn verzet op. Nog dat jaar kreeg Turkije de status van kandidaat-lid van de EU...
Wikipedia (Turkije en de Europese Unie) geeft vervolgens 10 argumenten VOOR en 10 tegen.
Maar aan de hand van die argumenten kan een managementteam (of in dit geval een parlement) geen beslissing nemen.
Wat in wikipedia niet mogelijk is is om de tijdgeest een plaats te geven bij de informatie. Die tijdgeest verandert, en de informatie op het Internet is vast.
Puur kijkend naar de tijdgeest zou het antwoord op de uitbreiding NEE moeten zijn. Er zijn op dit moment teveel problemen met de EU en verdere uitbreiding lost die problemen niet op, maar verergert ze.
Ook als cultuurvraagstuk levert de uitbreiding een NEE op: Het is al moeilijk om de Europese Unie een eigen identiteit te “geven.” Op dit moment is het niet meer dan een lappendeken en een grootmacht als Turkije zou de vraag naar de identiteit van Europa alleen maar meer in problemen brengen.
Immigratie is mogelijk omdat de immigranten zich geleidelijk en in beperkte mate aanpassen aan de nieuwe cultuur waar ze onderdeel van worden. Het inhuren van nieuwe medewerkers met een andere achtergrond dan de bedrijfscultuur is mogelijk, omdat deze slechts een beperkte invloed zullen uitoefenen om de organisatie. Echter een fusie van twee bedrijven die een zeer verschillende cultuur hebben, werkt meestal niet. Sowieso gaan fusie meer fout dan goed, dus waarom zou de toetreding van Turkije wel werken?
Waar bemoeit Obama zich opeens mee. Hij lijkt wel een Europeaan.
President Barack Obama van de Verenigde Staten heeft op een top met Europese regeringsleiders gepleit voor het EU-lidmaatschap van Turkije. Hij deed dat vandaag op een speciale EU-VS-top in Praag.
De Franse president Nicolas Sarkozy en ook minister Maxime Verhagen van Buitenlandse Zaken reageerden afwijzend. 'Het is niet aan de VS om te bepalen wie lid wordt van de EU', zei Verhagen na afloop van de top.(bron: FD)
Ook een manier om een beslissing te nemen is door te letten op principes.
Zoiets lees ik in de VOLKSKRANTBLOG (Principiële verschillen - vrijheid van meningsuiting):
In deze periode zal het politieke draagvlak, bijvoorbeeld voor verdere uitbreiding van de EU, minimaal zijn. Kandidaat lidstaten kunnen het alleen al om die reden voorlopig schudden, denk ik... waarover individuele Turken in mening niet openbaar mogen uiten.
En dan speelt nog het gevoel. Is het mogelijk om over deze toetreding een rationele beslissing te nemen zonder te vervallen in een emotionele discussie die niet te beheersen valt. Bijvoorbeeld, wat betekent de toetreding voor de Turkse immigranten versus de immigranten uit Marokko? Marokko zal nooit bij de EU horen.
Wat ik zelf de grootste misvatting vind over deze kwestie:
De zogenaamde brugfunctie die de EU met Turkije zou kunnen vervullen. Dat is een van de voordelen genoemd bij wikipedia. Een sterke cultuur bestaat juist niet uit zo’n brug, maar heeft een eigen identiteit. Een brugfunctie, of intermediair bestaat wel in de bedrijfswereld, maar niet in de wereld van politiek en naties. Een dergelijke brugfunctie maakt de cultuur alleen maar onzekerder.
Dit is ook het argument waar onterecht de Turkse schrijver Pamuk voor geëerd wordt, over zijn vermeende betrokkenheid in het denken over de brug tussen Oost en West, iets dat hij zelf altijd blijft ontkennen, en terecht. Als ik het witte kasteel (de witte vesting) lees, dan vraag ik me af of hij zelf bij de EU zou willen horen. Erg symbolisch overigens: "de Turkse worsteling met een eigen identiteit op het breukvlak van Oost en West..."
De toetreding tot de EU is als het wel of niet ontvangen van de Nobelprijs. Vergelijk dit maar met schrijver Mulisch; “er zijn zoveel goede schrijvers die geen Nobelprijs hebben ontvangen, ik vind het wel goed zo.” Turkije ontvangt geen “Nobelprijs” (Europese lidmaatschap) en ik denk dat ze het wel prima zullen vinden.
--
Oktober 2015... Opeens, zesenhalf jaar later blijkt deze discussie opeens weer actueel. Wat blijkt, er is inmiddels door de oorlog (nu is het Syrië, waar deze maar niet ophoudt) een vluchtelingenprobleem. Deze kunnen of willen niet door de lokale buurstaten (Saudie-Arabië) opgevangen worden en de reeks asielzoekers snelt naar Noord-Europa. Opeens praat Merkel met de Turkse Premier over een versnelde toetredingsprocedure - in exchange for - Turkije mer vluchtelingen opneemt, zodat deze niet verder EUropa inrukken..
--
15 maart 2017. Acht jaar later is de vraag of Turkije toe moet treden tot de EU nauwelijks meer actueel. Na de rel van dit weekend en de reactie van Erdogan dat Nederland een ‘overblijfsel van nazisme’ noemt (nrc), laat wel zien dat de Turkse cultuur zich gewoon niet kan verenigen met (west)
Europa. Het kan verkeren.
Reacties