Het beste restaurant ter wereld
Dit soort lijstjes zijn altijd wel aardig. Je kunt er een verhaal omheen houden en voor de restaurants (die meedingen) is het een ingrediënt dat meehelpt in de marketing.
Waar gaat het precies om, en wat is dan het verhaal erbij?
In de Belgische krant Het Laatste Nieuws (HLN) lees ik dat Hof van Cleve op de 26ste plaats staat in die ranglijst van beste restaurants ter wereld.
Als Nederlander let je dan direct op waar Nederland in het rijtje staat: op de 29ste plaats komt het eerste Nederlandse restaurant terecht: Oud Sluis in Sluis.
De ranglijst is gemaakt door S. Pellegrino – theworlds50best.com. S.Pellegrino is een producent van bronwater als ik het goed heb. Theworldsbest50.com is een bedrijf in Engeland.
De volgende stap is het verzinnen van een verhaal bij deze verschillen.
Allereerst staan er vier bedrijven uit Spanje in de top tien, El Bulli in Barcelona staat op nummer één, The Fat Duck uit Berkshire in Engeland staat op twee. HLN: “… maar in Spanje doet men tenminste moeite om de sector te steunen, zegt Dirk de Prins, daar wordt de culinaire top internationaal echt gepromoot… omdat men beseft dat het belangrijk is qua uitstraling.”
Weinig promotie in Nederland en België dus, maak ik op. Maar is dat niet logisch? Ieder geval in Nederland moet die uitstraling wel kloppen met het imago. En als ik denk aan het imago van Nederland dan denk ik niet direct aan culinaire grootheden, maar eerder aan de gewone, goedkope keuken.
In België zou het wel kloppen. België kent meer een eetcultuur; werken om te eten en niet eten om te werken zoals Nederland eerder geneigd is. Natuurlijk, een generalisatie.
In Spanje is eten ook belangrijk en het lijkt logisch dat een markt voor culinaire prestatie leidt tot culinaire toppers in de restaurantwereld.
Maar wat betekent zo’n lijst nu precies. Ik denk dan aan de ratingbureaus die financiële instellingen van een ster voorzien. En toch ging menige bank roet.
HLN: “… de op een na hoogste binnenkomer in de top 20 in de lijst is Les Creations de Narisawa in Tokio. Er wordt met zand gekookt en op de kaart staat foie-gras met aardbeien en kreeft, op smaak gebracht met tomaat en vanille. Veel stemgerechtigden in dit soort wedstrijden worden daar blijkbaar wild van… hoe experimentelen hoe liever.”
Een lijst bestaat bij gratie van criteria…
Nog even over de top tien: De VS staat er twee keer in (Per Se uit New York en Alinea uit Chicago, respectievelijk op plaats 6 en 10) Frankrijk op 7 en 9 (Ook een aardige Fait Divers, toch altijd het culinaire land bij uitstek), Spanje dus op 1, 4 en 5. Kopenhagen (Noma) op plaats 3.
HLN: “Op El Bulli na zijn de Spaanse toppers fameus aan het spartelen…”
We horen het wel, als er weer veranderingen komen.
Waar gaat het precies om, en wat is dan het verhaal erbij?
In de Belgische krant Het Laatste Nieuws (HLN) lees ik dat Hof van Cleve op de 26ste plaats staat in die ranglijst van beste restaurants ter wereld.
Als Nederlander let je dan direct op waar Nederland in het rijtje staat: op de 29ste plaats komt het eerste Nederlandse restaurant terecht: Oud Sluis in Sluis.
De ranglijst is gemaakt door S. Pellegrino – theworlds50best.com. S.Pellegrino is een producent van bronwater als ik het goed heb. Theworldsbest50.com is een bedrijf in Engeland.
De volgende stap is het verzinnen van een verhaal bij deze verschillen.
Allereerst staan er vier bedrijven uit Spanje in de top tien, El Bulli in Barcelona staat op nummer één, The Fat Duck uit Berkshire in Engeland staat op twee. HLN: “… maar in Spanje doet men tenminste moeite om de sector te steunen, zegt Dirk de Prins, daar wordt de culinaire top internationaal echt gepromoot… omdat men beseft dat het belangrijk is qua uitstraling.”
Weinig promotie in Nederland en België dus, maak ik op. Maar is dat niet logisch? Ieder geval in Nederland moet die uitstraling wel kloppen met het imago. En als ik denk aan het imago van Nederland dan denk ik niet direct aan culinaire grootheden, maar eerder aan de gewone, goedkope keuken.
In België zou het wel kloppen. België kent meer een eetcultuur; werken om te eten en niet eten om te werken zoals Nederland eerder geneigd is. Natuurlijk, een generalisatie.
In Spanje is eten ook belangrijk en het lijkt logisch dat een markt voor culinaire prestatie leidt tot culinaire toppers in de restaurantwereld.
Maar wat betekent zo’n lijst nu precies. Ik denk dan aan de ratingbureaus die financiële instellingen van een ster voorzien. En toch ging menige bank roet.
HLN: “… de op een na hoogste binnenkomer in de top 20 in de lijst is Les Creations de Narisawa in Tokio. Er wordt met zand gekookt en op de kaart staat foie-gras met aardbeien en kreeft, op smaak gebracht met tomaat en vanille. Veel stemgerechtigden in dit soort wedstrijden worden daar blijkbaar wild van… hoe experimentelen hoe liever.”
Een lijst bestaat bij gratie van criteria…
Nog even over de top tien: De VS staat er twee keer in (Per Se uit New York en Alinea uit Chicago, respectievelijk op plaats 6 en 10) Frankrijk op 7 en 9 (Ook een aardige Fait Divers, toch altijd het culinaire land bij uitstek), Spanje dus op 1, 4 en 5. Kopenhagen (Noma) op plaats 3.
HLN: “Op El Bulli na zijn de Spaanse toppers fameus aan het spartelen…”
We horen het wel, als er weer veranderingen komen.
Reacties