Schijnveiligheid
"Veiligheid van Kamp Holland is schijn," schreef onlangs het NRC na aanleiding van de dood van de Nederlandse militair, door een raketaanslag van de Taliban.
Het is moeilijk te beoordelen in hoeverre dit inderdaad het geval is geweest, maar in het algemeen is het wel zo: veiligheid is voornamelijk een gevoelskwestie. We hebben een gevoel van veiligheid en dat gevoel wordt beheerst door vele factoren. In Afghanistan zal dat gevoel voornamelijk in “onveiligheid” omslaan, terwijl iemand die in Nederland om vijf uur op klaarlichte dag door een Nederlandse winkelstraat loopt zich wel veilig zal voelen.
Veiligheid heeft invloed op de productiviteit van de samenleving. Na de aanslagen op 11/9 werden de veiligheidsmaatregelen sterk opgevoerd en daar zijn de vliegtuigreizigers allemaal bekend mee geworden; langer wachten en meer controle. Voelt u zich sindsdien veiliger in het vliegtuig?
Obama stelde onlangs dat Europa ook (weer) het doelwit kan worden van een terroristische aanslag. Is dat retoriek om het veiligheidsgevoel over te dragen? Zouden de Amerikanen zich dan veiliger voelen als Europa eerder doelwit wordt dan Amerika?
Veiligheid is onderdeel van de infrastructuur van een land en van bedrijven en instellingen. Banken wapenen zich tegen indringers, hackers en fraude en terwijl we denken dat de vijand van buiten afkomstig is, lijkt de interne fraude veel grotere omvang te nemen. Neem nu – in de financiële wereld – het geval Jerome Kerviel bij Societe Generale in januari van dit jaar. De bank leek veilig, maar ook dat was maar schijn.
Even zo goed waren de Icesave spaarder zich niet bewust van de onveiligheid van hun spaargeld. De financiële crisis werd niet voorzien en men voelde zich veilig. Nu heeft de tijdgeest op dat vlak een andere perceptie. De (en het gevoel van) onveiligheid overheerst en die situatie lijkt alleen maar toe te nemen.
Veiligheid wordt in tegenstelling tot andere productiefactoren, gemeten in niveaus en niet in aantallen zoals bij normale productie. Ondanks de vele investeringen zal dat niveau toe kunnen nemen, maar of daarmee het gevoel van onveiligheid wordt weggehaald is moeilijk te zeggen.
Expats in het buitenland (in landen als Nigeria, Kenia of in Sao Paulo) laten soms hoge muren om hun huis plaatsen. Het lijken soms vestingen. Maar of ze daarmee veiliger zijn is de vraag.
Het culturele element van veiligheid is dat veiligheid afhankelijk is van waar en in welke productieve omgeving men zich bevindt. Militairen worden geacht met een ander veiligheidsniveau om te kunnen gaan, dan reguliere werknemers. De perceptie van risico heeft hier mee te maken. Ten tijden van hoogconjunctuur nemen de sporten als bungy-jumpen toe. Men voelt zich economisch sterk en veilig en men durft veel. Nu is er een omslag. Het gevoel van veiligheid neemt met de dag af, lijkt het wel.
En wat (hoeveel) is er nu precies veranderd zou men zich kunnen afvragen?
Het is moeilijk te beoordelen in hoeverre dit inderdaad het geval is geweest, maar in het algemeen is het wel zo: veiligheid is voornamelijk een gevoelskwestie. We hebben een gevoel van veiligheid en dat gevoel wordt beheerst door vele factoren. In Afghanistan zal dat gevoel voornamelijk in “onveiligheid” omslaan, terwijl iemand die in Nederland om vijf uur op klaarlichte dag door een Nederlandse winkelstraat loopt zich wel veilig zal voelen.
Veiligheid heeft invloed op de productiviteit van de samenleving. Na de aanslagen op 11/9 werden de veiligheidsmaatregelen sterk opgevoerd en daar zijn de vliegtuigreizigers allemaal bekend mee geworden; langer wachten en meer controle. Voelt u zich sindsdien veiliger in het vliegtuig?
Obama stelde onlangs dat Europa ook (weer) het doelwit kan worden van een terroristische aanslag. Is dat retoriek om het veiligheidsgevoel over te dragen? Zouden de Amerikanen zich dan veiliger voelen als Europa eerder doelwit wordt dan Amerika?
Veiligheid is onderdeel van de infrastructuur van een land en van bedrijven en instellingen. Banken wapenen zich tegen indringers, hackers en fraude en terwijl we denken dat de vijand van buiten afkomstig is, lijkt de interne fraude veel grotere omvang te nemen. Neem nu – in de financiële wereld – het geval Jerome Kerviel bij Societe Generale in januari van dit jaar. De bank leek veilig, maar ook dat was maar schijn.
Even zo goed waren de Icesave spaarder zich niet bewust van de onveiligheid van hun spaargeld. De financiële crisis werd niet voorzien en men voelde zich veilig. Nu heeft de tijdgeest op dat vlak een andere perceptie. De (en het gevoel van) onveiligheid overheerst en die situatie lijkt alleen maar toe te nemen.
Veiligheid wordt in tegenstelling tot andere productiefactoren, gemeten in niveaus en niet in aantallen zoals bij normale productie. Ondanks de vele investeringen zal dat niveau toe kunnen nemen, maar of daarmee het gevoel van onveiligheid wordt weggehaald is moeilijk te zeggen.
Expats in het buitenland (in landen als Nigeria, Kenia of in Sao Paulo) laten soms hoge muren om hun huis plaatsen. Het lijken soms vestingen. Maar of ze daarmee veiliger zijn is de vraag.
Het culturele element van veiligheid is dat veiligheid afhankelijk is van waar en in welke productieve omgeving men zich bevindt. Militairen worden geacht met een ander veiligheidsniveau om te kunnen gaan, dan reguliere werknemers. De perceptie van risico heeft hier mee te maken. Ten tijden van hoogconjunctuur nemen de sporten als bungy-jumpen toe. Men voelt zich economisch sterk en veilig en men durft veel. Nu is er een omslag. Het gevoel van veiligheid neemt met de dag af, lijkt het wel.
En wat (hoeveel) is er nu precies veranderd zou men zich kunnen afvragen?
Reacties