Daar is ze thuis
Ik luisterde naar een verhaal:
... over een broer of ik geloof een zus van iemand. Een persoon die geestelijke hulp nodig heeft. Eigenlijk al decennia lang, maar in toenemende mate. Dat is wat ouderdom en ouder worden doet. De ziekte krijgt een nieuwe medestrijder. In dit geval werd de psychische kwaal pas laat opgemerkt. Dat is inherent aan het tijdsbeeld. Vroeger was je gewoon lastig als kind of jong volwassene.
Ze heeft tijden gehad dat ze rustig kon wonen, dat werd op het laatst "beschermd," en of beter gezegd, maar, de roep naar de instelling bleef terugkeren.
Onlangs werd ze verhuist met eigen medeweten, maar op de nieuwe plek kon ze totaal niet aarden. Dat is was sterk uitgedrukt, want ze heeft er in totaal niet meer dan een maand gezeten.
Toen werd ze "weer opgenomen."
Dat is een terugkerend patroon in haar leven geweest. Zo begrijp ik.
Maar nu lijkt het, is dat opgenomen worden het nieuwe normaal is geworden. Wanneer ze opgenomen wordt is ze thuis. Of komt ze thuis. Dan verdwijnt al de illusie van zelfstandigheid en autonomie en eigen beslissingen.
Het centrum is haar definitieve plek geworden. En ik denk dat dat ook zo blijft.
...
--
Reacties