Dit

Dit

 Ik ben niet vooruit te branden. Typisch zo'n cliché, maar ook precies zo voelt, ware het niet dat branden niet de vorm is. Misschien moet ik een emmer koud water over me heen krijgen, dat ik dan wakker word en zin krijg om iets te gaan doen.

Die zin ontbreekt.

Al vaker.

Ik kom de laatste dagen steeds vaker met mezelf in aanraking op deze manier, dat ik voel dat mijn lichaam niet meehelpt.

En ik kan steeds beter andere begrijpen die al langer met dat probleem zitten,

om niet te zeggen, lopen.

Maar is het het lichaam dat niet wil, of de geest? Is het mijn verstand zegt dat ik alles al gezien heb - een leugen - en wat het voor een zin heeft. 

Allemaal. 

En toch voelt het zo.

Ik voel me niet goed. Het enige dat ik kan opvoeren als reden is dat ik thuis niet happy ben.

En ik ben een huismus.

Maar dan overvalt me de gedachte dat het toch niet zo moeilijk kan zijn om je over een emotionele hobbel heen te zetten.

Hoeveel problemen hebben andere mensen die gewoon doorzetten. Omdat het moet.

Typisch geval ook van procrastinatie. Dat begrip dat ik niet kende. Een vreemd woord uit een andere taal. Exotisch soms.

Maar nu een vertaling vereist.

Uitstelgedrag?

Ik stel alleen niks uit. Ik kom nergens toe.

Teveel aan denken? Overschot aan gedachtes die als een boomstam over de weg liggen en die me de doorgang beletten?

Of gewoon een gevoel dat dwarsligt. Wederom dat: dwars. Het leven moet rechtdoor. 

Nostalgie?

Nee. Ik weet niet.

Wat moet je doen in zo'n geval? Bang zijn dat dit zich als een virus verspreid en dat je binnenkort nergens meer toe komt?

Of even over laten waaien. Niet teveel nadruk op leggen.

Even iets anders doen, of jezelf toch gewoon dwingen om door te zetten. Dat klinkt dan weer zo geforceerd.

Misschien heeft dit tijd en aandacht nodig?

"Dit."