Al dat geschrijf

 IK zit op een dood punt. Dat heb ik de afgelopen achttien jaar dat ik zo aan het schrijven ben, niet gehad. Maar misschien komt een schrijversblok. Wanneer ik hier vervolgens op zoek, vind ik allerlei tips om er vanaf te komen. Of er doorheen te komen?

Is een blokkade iets waar je doorheen moet, of is het gewoon het eind van het schrijven?

Schrijven was tot nu toe iets vanzelfsprekends. Ik schrijf al sinds mijn twintigste of iets later en ik heb nooit erectieproblemen gehad om het zo maar te zeggen. Schrijven kwam altijd als natuurlijk. Dat de industrie een markt heeft gevonden voor problemen met seksualiteit is op zich niet vreemd.

Maar is schrijven te vergelijken met seks? Alles zou je kunnen vergelijken met seksualiteit. Vertrouwen, zo meende - schreef - ik laatst is ook te associëren met liefde en liefde weer met...

En dan stopt het opeens. Dat kan natuurlijk. De drive om te schrijven komt altijd ergens vandaan, en dat motief kan een keer ten einde lopen. Misschien heb je op een moment alles wel gezegd. Schrijven is herhalen. Gerrit Krol noemde literatuur - fictie - de kunst van het samenvatten. En misschien is non-fictie wel de kunst van het herhalen. Steeds weer dezelfde boodschap die tot vervelends toe maar blijft terugkomen.

Is er ook zoiets als "het is genoeg geweest?" Daar heb ik het zelf ook over gehad. Waarom blijven mensen altijd maar doorgaan met hetzelfde? Komt er niet een tijd dat je je energie ergens anders op moet richten?

Of is die energie gewoon op? 

Daar lijkt het in mijn geval wel een beetje op.

Het leven is een gevecht en ik ben het worstelen zat.

Een van de tips, zo zag ik vluchtig, had te maken met het publiek. In mijn geval is dat eenvoudig want dat heb ik niet. Dus daar kan het niet aan liggen. Ook niet aan het feit of ik wel enige impact bereik met al die woorden. Op het moment dat je stopt maak je plaats voor een andere, of de ander kan steeds meer ruimte opsouperen. Uiteindelijk is alles commercieel en als de zoekmachine me geen enkele aandacht meer geeft, dan zou dat toch een keer moeten leiden tot een eindfase, waarin ik het opgeef. "Opgeven" klinkt wat buiten de context. Alsof dit een onderneming is om iets te bereiken en waar je een publiek voor nodig zou hebben. Zoals een marathon.

Zo herinner ik me de aankomst op die bekende berg in Japan. Veel Australiërs riepen me toe dat het eind inzicht was. Dat ik er bijna was. Dat was niks persoonlijks, dat deden ze bij iedereen die bij het donker worden boven kwam. En boven op het plateau was ik even één van de groep. Ik was aangekomen. Ik had mijn doel bereikt.

Bij bloggen is dat doel er niet zo concreet. Maar misschien ben ik dan te oneerlijk. Ik wilde een ander verhaal vertellen over cultuur. Daarin ben ik gefaald, want dat verhaal is niet aangekomen. En misschien kom ik erachter dat ik ook geen echt verhaal had.

Cultuur begint bij jou. Bij wat jij doet zonder rekening te houden met anderen. Of beter gezegd, wat jij doet in het geheel van wat anderen doen. Je kiest voor iets waar anderen niet voor gekozen hebben. Bijvoorbeeld dat de groep, dat zijn al die anderen, zich steeds meer gaan interesseren voor entertainment en vermaak en dat schrijven die functie moet invullen. Het moet leuk blijven en je moet met een verhaal impact bereiken. Je moet iets kunnen zeggen over deze tijd. Een kant van het verhaal moet daarbij op de voorgrond staan. We leven in een burn-out society, of.. burn-out is een term die totaal niet de volledigheid van de problematiek van onze maatschappij kan duiden. Zoiets.

Maar ik blijf zelf liever onderzoeken, zonder dat er ooit een enkele theorie of idee uitkomt. Ik ben ook steeds minder overtuigd van iets. De wereld wordt overspoeld door verhalen, die als eb-en-vloed verschijnen en verdwijnen. Steeds weer een ander verhaal.

Daar zit dus toch een bepaalde vermoeidheid in. Als ik dit teruglees, bedoel ik. Een bepaalde vermoeidheid. Dat je een plicht hebt, of iets gestart bent wat totaal zinloos is. Iets wat anderen die deze onderneming zinloos vonden vanaf het begin, al lang wisten.

En bij mij komt dat besef pas laat.

Schrijven is illusionair. Je moet een verbeelding hebben van iets, van de nabije toekomst. Van je eigen rol in het leven. En die illusie moet niet te ver van de waarheid af zitten. Maar ver genoeg om er energie uit te halen.

Stoppen is werkelijk. De echte werkelijkheid staat stil. Of om de echte werkelijkheid te zien, moet je stilstaan. Volledig.

Dat is ook wat de dood is. Alles om je heen draait misschien door, maar jij niet meer. Jij beweegt totaal niet meer. Op geen enkele impuls kom je nog tot leven.

(zondag 15 juni)