De vos

 Laatste fietste ik door de bergen en zag ik een vos. Het beest liep rustig over de weg en verdween toen, voordat ik echt dichterbij kon komen. Daarna was het moeilijk om het dier nog te vinden, want ook al ging de berm over in een abrupte afdaling, door het struikgewas liet het dier geen spoor achter.

Zo snel als een vos, maar in ieder geval, zo sluw als een vos. In die "ontmoeting" komt het typische van de vos niet terug. Het dier vluchtte voordat er echt gevaar kwam. Maar dat doet me denken, wanneer een vos echt sluw moet zijn? Dat komt natuurlijk uit de literatuur, maar er zal een kern van waarheid in zitten.

Zelf hoorde ik laatst een verhaal van iemand die vertelde met een echte vos samen te leven. Dat was iets dat als een experiment was begonnen, van de persoon die haar huis was kwijt gemaakt en dicht bij haar moeder wilde gaan wonen of anders gezegd, door voor haar moeder te gaan zorgen haar eigen problemen kon verbloemen. Die moeder was al onderdak bij een zoon of dochter en deze dochter kwam daarbij helpen, zo begon het.

Op zich al een verhaal. Vooral in deze tijd, wie zorgt er nog op die manier voor zijn ouder(s) door deze thuis op te nemen, in de gezinssituatie. Het verhaal vertelt niet of er nog kinderen waren in dat gezin of dat die uit huis waren. 

Maar deze persoon had dus zelf geen leven kunnen opbouwen, nooit een eigen huis gehad en ging nu tijdelijk bij haar broer, of zus inwonen om zodoende in de hulp bij te dragen. Dat laatste viel erg tegen en wat steeds meer duidelijk werd, was dat de vrouw, zelf ook al op leeftijd, maar nog niet gepensioneerd, gewoon veel tijd voor zichzelf nodig had. Ze had allerlei idealen voor het schrijven van een kinderboek en was in de weer op opvang voor honden of andere dieren te verzorgen. Mensen die zelf hun leven niet hebben kunnen inrichten gaan voor de hondenbescherming werken.. Maar goed.

Punt was dat die broer zich volledig liet mangelen door deze vrouw. Al vrij vroeg in het begin zei ze verontwaardigd tegen hem, "waarom moet ik met je vrouw praten." Nou, die vrouw was er namelijk ook en totaal niet gecharmeerd van deze extra inwoner, en zeker niet voor eeuwig.

Maar zoals het vaak gaat, is er niets tijdelijk en werd bij het verstrijken van de tijd, duidelijk dat de vrouw niet meer wegging. Het was wel mooi zo, de logistiek van de boodschappen werd geregeld, het huishouden en eens in de zoveel tijd bakte ze een taart of ging ze koken om haar steentje bij te dragen.

De gelijkenis met de vos, zo vertelde de broer mij, (dit ging via via, ik heb het verhaal niet uit eerste hand) kwam toen steeds meer duidelijk werd dat deze "verstekeling" zich zo goed had ingewerkt in het gemoed van de broer dat deze haar niet alleen meer de deur zou wijzen, maar zelf medelijden had gekregen, of anderszins overtuigd was dat ze niet meer weg kon, want dat zou een teleurstelling voor e gezamenlijke moeder zijn.. Zoiets.

Een heel verhaal. Als advies gaf de persoon die me dit vertelde, dat ze er direct uitgezet zou moeten worden. Hoe eerder hoe beter. Empathie kent zijn grenzen...

In een eerdere versie had ik hier al iets over gehoord in relatie met vertrouwen. Want zo begon het advies. De broer vroeg hoe en waaraan je kon zien of iemand te vertrouwen zou zijn. En daarmee kwam het idee van bedoeling ter sprake. Wat is nu precies de bedoeling? Wat wil ze en maakt ze dat bekend? Authenticiteit als begrip kwam zelf nog in me op. Wanneer iemand zo binnenkomt, met onduidelijke bedoelingen, maar ook als onvolwassen nog zoveel tijd voor zichzelf nodig heeft, en niet weet wat ze wil en kan, dan heeft ze ook nog een authenticiteitsprobleem. Je kan niet authentiek zijn als je niet laat zien waar je voor staat. Maar goed dat is misschien een ander verhaal.

Zelf bedacht ik me, waarom kunnen mensen niet in vrede leven. Ok, de situatie zoals geschetst is niet ideaal. Ik moest ook even denken aan de adoptie van kinderen. Zelf zou ik dat niet kunnen, maar als je het dan toch doet, dan ligt de grens bij één. Hier was al de moeder als vijfde wiel aan de wagen en daar kwam er nog een extra bij....

--