Brief aan keynote speaker
Beste,
Een eenvoudige verklaring voor je voorliefde voor alliteraties is dat deze passen bij het domein van de stijl en stijlfiguren. Voor presentatoren is de stijl of vorm misschien nog wel belangrijker dan de inhoud. Dit komt niet zozeer door de presentator op zich, maar door het publiek dat hij dient. De mens die toeschouwt heeft vaak eerder oog voor een vlek op een stropdas of een ladder in een panty. Dit fenomeen speelt ook in het schriftelijke leven, maar is dan toch minder prominent. Allereerst zien we niet de panty van de vrouw of de das van de heer en ook niet het feit of deze met teen-slippers achter zijn computer zit. Een spelfout of stijlbreuk in een brief of internet-artikel valt gewoon minder op en stoort de lezer niet zo snel. In ieder geval niet te vergelijken met een scheef-zittende-stropdas.
Het probleem met "de inhoud" is dat vernieuwingen echt ver te zoeken zijn. Om inspiratie te vinden keert men dan weer terug op de klassieken, zoekt men de religieuze waarheden weer eens op, of valt men terug op de wijsheid van de jaren zestig. Het is moeilijk om echt iets nieuws te bedenken en zeker als presentator. Alles is al zo'n beetje gezegd en gedacht. Natuurlijk is er Het Nieuwe Werken en andere nieuwe inzichten, maar wanneer met het element technologie verwijdert blijft er weinig echt nieuws over.
En dus "moeten" - iemand uit de NLP-hoek wees me erop dat ik dat werkwoord beter kan vervangen door een positief klinkend alternatief - op zoek naar nieuwe vormen om het tijdloze opnieuw uit te vinden.
Meestal is deze energie vergeefs, ten minste voor de toehoorder die echt iets nieuws wil horen en door de verpakking heen kijkt. Zo is het geallitereerde credo van "hoofd, hart en handen" qua stijl een aardige om weer eens de nadruk te leggen dat naast de ratio ook de emotie een rol mag krijgen bij de professionele mens. Andere tegenstellingen zoals individu versus team, of het abstracte versus het concrete mag ook. Denken en voelen is hoe dan ook niet voldoende voor de moderne ondernemer. Hij (m/v) mag zijn handen niet vergeten. De oude Grieken waren wars van zelf dingen doen en gelukkig is dit manco door de Romeinen rechtgezet. Maar zelfs nu vergeet men de oude wijsheid nog wel eens.
En daar kan een nieuwe vorm helpen, om dat nog eens duidelijk te maken; om het oude bekende nieuw leven in te blazen.
Maar moeten we dit van een keynote speaker horen?
Het adagium voelen, denken en doen is al zo oud dat de internet-generatie het blijkbaar opnieuw moet uitvinden. Op zich prima zolang iedereen zich dit maar realiseert. Er is niets nieuws onder de zon, alleen de strik die deze on-liner versiert.
Verder alles goed.
Astor de Wit.
Een eenvoudige verklaring voor je voorliefde voor alliteraties is dat deze passen bij het domein van de stijl en stijlfiguren. Voor presentatoren is de stijl of vorm misschien nog wel belangrijker dan de inhoud. Dit komt niet zozeer door de presentator op zich, maar door het publiek dat hij dient. De mens die toeschouwt heeft vaak eerder oog voor een vlek op een stropdas of een ladder in een panty. Dit fenomeen speelt ook in het schriftelijke leven, maar is dan toch minder prominent. Allereerst zien we niet de panty van de vrouw of de das van de heer en ook niet het feit of deze met teen-slippers achter zijn computer zit. Een spelfout of stijlbreuk in een brief of internet-artikel valt gewoon minder op en stoort de lezer niet zo snel. In ieder geval niet te vergelijken met een scheef-zittende-stropdas.
Het probleem met "de inhoud" is dat vernieuwingen echt ver te zoeken zijn. Om inspiratie te vinden keert men dan weer terug op de klassieken, zoekt men de religieuze waarheden weer eens op, of valt men terug op de wijsheid van de jaren zestig. Het is moeilijk om echt iets nieuws te bedenken en zeker als presentator. Alles is al zo'n beetje gezegd en gedacht. Natuurlijk is er Het Nieuwe Werken en andere nieuwe inzichten, maar wanneer met het element technologie verwijdert blijft er weinig echt nieuws over.
En dus "moeten" - iemand uit de NLP-hoek wees me erop dat ik dat werkwoord beter kan vervangen door een positief klinkend alternatief - op zoek naar nieuwe vormen om het tijdloze opnieuw uit te vinden.
En daar kan een nieuwe vorm helpen, om dat nog eens duidelijk te maken; om het oude bekende nieuw leven in te blazen.
Maar moeten we dit van een keynote speaker horen?
Het adagium voelen, denken en doen is al zo oud dat de internet-generatie het blijkbaar opnieuw moet uitvinden. Op zich prima zolang iedereen zich dit maar realiseert. Er is niets nieuws onder de zon, alleen de strik die deze on-liner versiert.
Verder alles goed.
Astor de Wit.
-- 21 mei 2023. Ik lees opnieuw het boek Information Paradox, en kom daar deze figuur tegen. Die is van John Thorp (en dus niet van Torpe).
Reacties