De Waterland-case
Is Waterland een passende naam voor een ziekenhuis? Dat lijkt op het eerste gezicht een wat onzinnige vraag.
Eerlijk is eerlijk, zonder de presentatie van Tonia Wolters in het programma KvdB zou ik niet geïnformeerd zijn omtrent deze case. Het bestuur van het Waterlandziekenhuis noemt het zelf De-Bruin-case.
Reactie Waterlandziekenhuis
Dinsdag 30 november jl. heeft u ons per e-mail het verzoek gestuurd waarin u vraagt om een onderhoud met onze raad van bestuur.
Na overleg met de raad van bestuur kan ik u berichten dat wij er geen behoefte aan hebben (wederom) een aantal ouwe koeien uit de sloot te halen.
Er is de afgelopen periode zóveel over geschreven en gefilmd dat er geen enkel nieuw aspect meer aan te bedenken valt. Dokter De Bruin is vertrokken, zijn methode wordt niet meer gebruikt; de rugkliniek gaat - voor op zijn minst die operaties die dhr. De Bruin deed - dicht. De patiënten die menen gelaedeerd te zijn, hebben zich gemeld; zij zitten allen in een nazorg- dan wel klachtenprocedure waar we naar vermogen met extra-capaciteit aan werken. U kunt zich daarbij wellicht voorstellen dat als het om een operatie van jaren geleden gaat, het niet eenvoudig meer is na te gaan of en zo ja in welke mate een operatie wel of niet verantwoord was. Dat vergt extra expertise inschakelen en dus tijd. Dat noch de patiënt noch wij daar blij mee zij, moge duidelijk zijn. Helaas is het niet anders. Daar de zoveelste publicatie aan wijden, draagt niets meer bij.
We zetten nu onze tijd en energie verder in op het doorlichten van onze kwaliteits- en veiligheidssystemen en vragen daarbij advies van het Radboud-ziekenhuis in Nijmegen dat veel expertise op dit gebied heeft opgebouwd. Naar schatting in het voorjaar zijn wij daarmee gereed en kunnen wij presenteren hoe veilig het in het Waterland al goeddeels was en wat we nog aan extra-bewaking hebben opgezet als lessen die we uit de De Bruin-case hebben getrokken.
Dus we gaan niet op jullie verzoek in.
Met vriendelijke groet,
Marjolein Beijne-Muller
communicatiemedewerkerWaterlandziekenhuis
Afdeling Communicatie (Bron: KRO Reporter)
Het schrijnende verhaal van mevr. Wolters vraagt toch op zijn minst om een analyse. En die ben ik nog niet tegengekomen. Wel is er op het internet veel informatie te vinden. O.a. bij KRO reporter waarin een gerespecteerde orthopeed aan het woord komt. Belangrijke ingredienten van een analyse zijn volgens mij de volgende.
1. De zwijgcultuur tussen medisch specialisten onderling.
2. Wat is nu precies de rol van (het) management (bestuur)?
3. Het bedrijfsprofiel van het Waterlandziekenhuis en evidence-based practices in relatie met Zimmers' Dynesis producten.
4. De Amerikaanse claimcultuur. Zimmer is een Amerikaans bedrijf. dus: Why not?
5. De rol van de patient (client). Tonia Wolters is een ijzersterke dame, maar niet iedere patient is zo vastberaden. Maar ook: valt haar misschien ook iets te verwijten?
Allereerst de "zwijgcultuur" tussen medisch specialisten onderling. Dit is denk ik niet het probleem en ook niet een probleem dat te veranderen is. Medisch specialisten hebben als een god het leven van mensen in handen, maar zelf blijven ze gewoon mensen. Dat de specialisten elkaar niet terugfluiten is begrijpelijk. Zelf kan de ander ook ooit in een vergelijkbare situatie komen en dan wil deze ook niet "direct" verlinkt worden.
Moet deze praktijk doorbroken worden? Misschien zal het incidenteel gebeuren, maar de algehele productiviteit zal er niet direct door toenemen. Net zoals de schoenmaker zich bij zijn leest moet houden, moet elke professional zich met zijn eigen zaken bemoeien. Dat is over het algemeen - in elke willekeurige organisatie - het beste.
Maar hoe komen dan de fouten aan de oppervlakte? Daar heeft een organisatie bestuurders en managers voor. Deze professionals zitten verder van de dagelijkse business af, maar krijgen desondanks de informatie over fouten. Die komen van klachten, geruchten en andere bronnen, en zelfs de slechtste manager ontvangt informatie over fouten in het productieproces.
Naast het proces, is er de structuur en is er de cultuur van de organisatie. De structuur verandert minder snel, al heeft het Waterland ziekenhuis al drie nieuwe bestuurders in de laatste drie jaar. De organisatie is duidelijk niet stabiel en dat weerspiegelt interne problemen.
De naam van het ziekenhuis komt vervolgens in beeld. Bedrijven behoren een duidelijk en niet misleidende naam te hebben. Dat past bij de algehele bedrijfsarchitectuur, net als het gebouw er behoorlijk en functioneel uit hoort te zien. De naam Waterland is aan de ene kant niet duidelijk. Gaat het daar nu om water of om land? Dit is geen onbelangrijk detail, maar hoort bij het gehele bedrijf. Maar goed, het detail zien we door de vingers. Essentieel aan die onduidelijke naam is echter dat ze refereert aan een GEBIED. Het Waterlandziekenhuis, is een streekziekenhuis. Patiënten komen er omdat ze in de buurt wonen. Bij echt complexe ziekten, zal de mondige patiënt uitwijken naar een Academisch Centrum.
Bij een dergelijk ziekenhuis past dus een conservatieve organisatiecultuur. Dat betekent, evidence-based-beleid en toepassingen en producten die daarbij horen.
Wie is voor een dergelijk beleid verantwoordelijk? de specialist Cees W. De Bruin, of de inkoopmanager, of gewoon de directie? "De Bruin werkte geïsoleerd," lees ik op het internet. "Hij had de patiënt beter moeten informeren." maar gezien het bovenstaande heeft hier vooral het ziekenhuis de verantwoordelijkheid. Niet de specialist.
Cultuur wordt verspreid als een virus, door kopieergedrag. Het Amerikaanse bedrijf Zimmer dat de producten Dynesys levert, blijkt een grote multinational te zijn, met geld en invloedrijk waar medische specialisten door beïnvloed kunnen worden. Of De Bruin nu wel een consultancy-contract had afgesloten het de producent is me niet duidelijk, maar dat deze praktijken plaatsvinden mag bekend verondersteld worden.
Dat Tonia nu als eerste Nederlandse naar Amerikaans voorbeeld met een miljoenenclaim komt zou wel eens een verandering kunnen inluiden. Al gaan de veranderingen niet zo snel, ook niet in de zorg. Of juist niet in de zorg. Maar dat de Amerikaanse producent een cultuur-element uit het land mee overneemt zou op zich wel interessant zijn. Wie zou dat bij dat bedrijf gedacht hebben. Want die bedrijven kunnen zich voorbereiden op een nieuw klimaat in het kleine Holland.
Er dan is er natuurlijk nog de klant. De patiënt. Elk geval in zorg met dergelijke verminkingen is schrijnend. Maar ook hier geld net als in de financiële wereld het begrip risico. Heeft mevr. Wolters of elke andere patiënt een second opinion gevraagd. Heeft ze het internet nagezocht op informatie over haar chirurg. Op Hyves zijn er talloze groepen over Het Waterland, over orthopedie, etc. Het kan niet zo zijn - zonder haar gehele geval te kennen - dat zij zelf geen enkele fouten heeft gemaakt in deze case. Dat zou me verbazen.
Toevallig in dezelfde uitzending KvdB zat ze naast Roos Vonk. Desondanks hoop ik dat haar claim gewaardeerd wordt: daarmee zou ze de zaken in de zorg veranderen.
Eerlijk is eerlijk, zonder de presentatie van Tonia Wolters in het programma KvdB zou ik niet geïnformeerd zijn omtrent deze case. Het bestuur van het Waterlandziekenhuis noemt het zelf De-Bruin-case.
Reactie Waterlandziekenhuis
Dinsdag 30 november jl. heeft u ons per e-mail het verzoek gestuurd waarin u vraagt om een onderhoud met onze raad van bestuur.
Na overleg met de raad van bestuur kan ik u berichten dat wij er geen behoefte aan hebben (wederom) een aantal ouwe koeien uit de sloot te halen.
Er is de afgelopen periode zóveel over geschreven en gefilmd dat er geen enkel nieuw aspect meer aan te bedenken valt. Dokter De Bruin is vertrokken, zijn methode wordt niet meer gebruikt; de rugkliniek gaat - voor op zijn minst die operaties die dhr. De Bruin deed - dicht. De patiënten die menen gelaedeerd te zijn, hebben zich gemeld; zij zitten allen in een nazorg- dan wel klachtenprocedure waar we naar vermogen met extra-capaciteit aan werken. U kunt zich daarbij wellicht voorstellen dat als het om een operatie van jaren geleden gaat, het niet eenvoudig meer is na te gaan of en zo ja in welke mate een operatie wel of niet verantwoord was. Dat vergt extra expertise inschakelen en dus tijd. Dat noch de patiënt noch wij daar blij mee zij, moge duidelijk zijn. Helaas is het niet anders. Daar de zoveelste publicatie aan wijden, draagt niets meer bij.
We zetten nu onze tijd en energie verder in op het doorlichten van onze kwaliteits- en veiligheidssystemen en vragen daarbij advies van het Radboud-ziekenhuis in Nijmegen dat veel expertise op dit gebied heeft opgebouwd. Naar schatting in het voorjaar zijn wij daarmee gereed en kunnen wij presenteren hoe veilig het in het Waterland al goeddeels was en wat we nog aan extra-bewaking hebben opgezet als lessen die we uit de De Bruin-case hebben getrokken.
Dus we gaan niet op jullie verzoek in.
Met vriendelijke groet,
Marjolein Beijne-Muller
communicatiemedewerkerWaterlandziekenhuis
Afdeling Communicatie (Bron: KRO Reporter)
Het schrijnende verhaal van mevr. Wolters vraagt toch op zijn minst om een analyse. En die ben ik nog niet tegengekomen. Wel is er op het internet veel informatie te vinden. O.a. bij KRO reporter waarin een gerespecteerde orthopeed aan het woord komt. Belangrijke ingredienten van een analyse zijn volgens mij de volgende.
1. De zwijgcultuur tussen medisch specialisten onderling.
2. Wat is nu precies de rol van (het) management (bestuur)?
3. Het bedrijfsprofiel van het Waterlandziekenhuis en evidence-based practices in relatie met Zimmers' Dynesis producten.
4. De Amerikaanse claimcultuur. Zimmer is een Amerikaans bedrijf. dus: Why not?
5. De rol van de patient (client). Tonia Wolters is een ijzersterke dame, maar niet iedere patient is zo vastberaden. Maar ook: valt haar misschien ook iets te verwijten?
Allereerst de "zwijgcultuur" tussen medisch specialisten onderling. Dit is denk ik niet het probleem en ook niet een probleem dat te veranderen is. Medisch specialisten hebben als een god het leven van mensen in handen, maar zelf blijven ze gewoon mensen. Dat de specialisten elkaar niet terugfluiten is begrijpelijk. Zelf kan de ander ook ooit in een vergelijkbare situatie komen en dan wil deze ook niet "direct" verlinkt worden.
Moet deze praktijk doorbroken worden? Misschien zal het incidenteel gebeuren, maar de algehele productiviteit zal er niet direct door toenemen. Net zoals de schoenmaker zich bij zijn leest moet houden, moet elke professional zich met zijn eigen zaken bemoeien. Dat is over het algemeen - in elke willekeurige organisatie - het beste.
Maar hoe komen dan de fouten aan de oppervlakte? Daar heeft een organisatie bestuurders en managers voor. Deze professionals zitten verder van de dagelijkse business af, maar krijgen desondanks de informatie over fouten. Die komen van klachten, geruchten en andere bronnen, en zelfs de slechtste manager ontvangt informatie over fouten in het productieproces.
Naast het proces, is er de structuur en is er de cultuur van de organisatie. De structuur verandert minder snel, al heeft het Waterland ziekenhuis al drie nieuwe bestuurders in de laatste drie jaar. De organisatie is duidelijk niet stabiel en dat weerspiegelt interne problemen.
De naam van het ziekenhuis komt vervolgens in beeld. Bedrijven behoren een duidelijk en niet misleidende naam te hebben. Dat past bij de algehele bedrijfsarchitectuur, net als het gebouw er behoorlijk en functioneel uit hoort te zien. De naam Waterland is aan de ene kant niet duidelijk. Gaat het daar nu om water of om land? Dit is geen onbelangrijk detail, maar hoort bij het gehele bedrijf. Maar goed, het detail zien we door de vingers. Essentieel aan die onduidelijke naam is echter dat ze refereert aan een GEBIED. Het Waterlandziekenhuis, is een streekziekenhuis. Patiënten komen er omdat ze in de buurt wonen. Bij echt complexe ziekten, zal de mondige patiënt uitwijken naar een Academisch Centrum.
Bij een dergelijk ziekenhuis past dus een conservatieve organisatiecultuur. Dat betekent, evidence-based-beleid en toepassingen en producten die daarbij horen.
Wie is voor een dergelijk beleid verantwoordelijk? de specialist Cees W. De Bruin, of de inkoopmanager, of gewoon de directie? "De Bruin werkte geïsoleerd," lees ik op het internet. "Hij had de patiënt beter moeten informeren." maar gezien het bovenstaande heeft hier vooral het ziekenhuis de verantwoordelijkheid. Niet de specialist.
Cultuur wordt verspreid als een virus, door kopieergedrag. Het Amerikaanse bedrijf Zimmer dat de producten Dynesys levert, blijkt een grote multinational te zijn, met geld en invloedrijk waar medische specialisten door beïnvloed kunnen worden. Of De Bruin nu wel een consultancy-contract had afgesloten het de producent is me niet duidelijk, maar dat deze praktijken plaatsvinden mag bekend verondersteld worden.
Dat Tonia nu als eerste Nederlandse naar Amerikaans voorbeeld met een miljoenenclaim komt zou wel eens een verandering kunnen inluiden. Al gaan de veranderingen niet zo snel, ook niet in de zorg. Of juist niet in de zorg. Maar dat de Amerikaanse producent een cultuur-element uit het land mee overneemt zou op zich wel interessant zijn. Wie zou dat bij dat bedrijf gedacht hebben. Want die bedrijven kunnen zich voorbereiden op een nieuw klimaat in het kleine Holland.
Er dan is er natuurlijk nog de klant. De patiënt. Elk geval in zorg met dergelijke verminkingen is schrijnend. Maar ook hier geld net als in de financiële wereld het begrip risico. Heeft mevr. Wolters of elke andere patiënt een second opinion gevraagd. Heeft ze het internet nagezocht op informatie over haar chirurg. Op Hyves zijn er talloze groepen over Het Waterland, over orthopedie, etc. Het kan niet zo zijn - zonder haar gehele geval te kennen - dat zij zelf geen enkele fouten heeft gemaakt in deze case. Dat zou me verbazen.
Toevallig in dezelfde uitzending KvdB zat ze naast Roos Vonk. Desondanks hoop ik dat haar claim gewaardeerd wordt: daarmee zou ze de zaken in de zorg veranderen.
Reacties
Ook de rol van de gewone zorgverzekeraar hoort nog in de opsomming thuis. Want de zorgverzekeraar bemiddelt tussen patiënt en ziekenhuis alvorens de uitvoering van de operatie.