In gesprek met ... de Wielrenner van het jaar
Van harte gefeliciteerd met deze eretitel!
-Wel bedankt.
Mag ik overigens u zeggen.
- Ach dat hoeft niet, zeg maar gewoon je.
Nou goed. Ik zeg het want je bent natuurlijk een echte held...
(Geen reactie)
Ik moest net als velen erg lachen om je reactie bij Pauw en Witteman; hij vraag naar je training en jij begint over die mediatraining...
- Ach. Ik zit er niet mee.
Nee precies, Die nuchtere eerlijkheid. Komt die van het platteland?
- Misschien
En dan die vraag van, ik weet niet of het Pauw of Witteman was, maar over die doping. Ik dacht: precies, zo werkt het. De aanbieders zoeken de zwakkere schakel op en die verleiden ze met het gebruik van doping. Mensen willen geen risico’s lopen.
En u, ik bedoel, jij bent geen zwakke broeder, jij laat je niet snel beïnvloeden. Dat siert je.
(...)
Goed ik zal een vraag stellen. Je vertelde dat je door je lichaamsbouw – je bent een lichtgewicht – goed geschikt bent om in de bergen te fietsen. Maar is dat het enige?
Is het niet zo dat iedereen de sport uitzoekt die het beste bij hem past? Zo zag ik laatst op de TV een programma waarin een paar advocaten met elkaar in de ring gingen om te boksen. Dat is een echte contactsport, en dat past bij de advocatuur waar je ook moet vechten voor het winnen van een case. Het is heel competitief en relatiegericht.
- Ja dat zou kunnen.
Ik ben zelf geen sportman, maar ik doe natuurlijk wel aan sport en ik heb altijd moeite gehad om iets te vinden dat bij me past. Totdat ik het opeens vond.
- En dat was?
Ja, het is geen officiële sport. Hardlopen ligt me niet echt, maar het is wel een sport die heel eenvoudig is voor een amateur: je doet sportschoenen aan en je begint te lopen. Maar ik heb behoefte aan flexibiliteit. Dat mis ik namelijk in mijn leven. En dat ontbreekt bij hardlopen. Toen kwam ik opeens op het idee om tijdens mijn zaterdagse loopje op het strand te gaan lopen op de rand van het strand en de zee zodat je de golven moet ontwijken. Je moet steeds springen en uitwijken zonder dat je precies weet wanneer die golf nu komt. Dat is nog een hele uitdaging.
- Meen je dit nu serieus? ... ik denk niet dat zoiets ooit een officiële sport wordt. Het lijkt niet erg competitief.
Nee dat is weer een nadeel, maar daar houd ik toch niet zo van.
Wielrennen is ook wel een sport die bij de Rabobank hoort, en jij speelt dan een echt voorbeeldige rol, alle waarden die de Rabo in het vaandeel heeft draag jij uit: doorzetten, eerlijkheid, misschien ook wel die nuchterheid.
- ja, ik weet niet precies hoe ik hier op moet reageren.
Ja, het is ook geen echte vraag. Ik zoek eerlijk gezegd zelf ook nog: zou het kunnen dat je door het boerenleven dichter bij de natuur staat en je daardoor eerlijker bent? Ik denk dan toch even aan die mediatraining waar je zelf over begon. Daar begint het vaak mee, met trainingen om te leren omgaan met de media, met anderen... en voor je het weet ben je jezelf niet meer.
- Dat gebeurt bij mij niet zo snel denk ik.
Terug naar de prijs die je ontvangen hebt: wielrenner van het jaar 2009. Is dat moeilijk al die aandacht? Ik bedoel helpt een dergelijke prijs om je nog meer in te spannen of maakt het ‘t eerder moeilijker omdat de verwachtingen steeds hoger worden?
- Ach dat gaat geleidelijk, ik sta natuurlijk al wat langer in de schijnwerpers, daar wen je wel aan.
Dan die val. Je valt je lijdt pijn. Wat zorgt ervoor dat je toch doorzet?
- Concentratie denk ik. Ik laat me niet snel afleiden.
Maar je hebt ook een keer je pols gebroken, je longen zijn dacht ik eens geperforeerd door een val. Hoe dan ook; hoe weet je nu of je niet teveel risico loopt? Ik vraag het omdat dit typisch zo’n punt is. Mensen die nooit iets breken hebben waarschijnlijk te weinig risico genomen in hun leven. Neem jij teveel risico?
- Nee dat geloof ik niet. Soms heb je gewoon pech.
En soms geluk. Geen enkele held kan zonder geluk zou Baltasar Gracián zeggen.
Dank je voor het gesprek.
-Wel bedankt.
Mag ik overigens u zeggen.
- Ach dat hoeft niet, zeg maar gewoon je.
Nou goed. Ik zeg het want je bent natuurlijk een echte held...
(Geen reactie)
Ik moest net als velen erg lachen om je reactie bij Pauw en Witteman; hij vraag naar je training en jij begint over die mediatraining...
- Ach. Ik zit er niet mee.
Nee precies, Die nuchtere eerlijkheid. Komt die van het platteland?
- Misschien
En dan die vraag van, ik weet niet of het Pauw of Witteman was, maar over die doping. Ik dacht: precies, zo werkt het. De aanbieders zoeken de zwakkere schakel op en die verleiden ze met het gebruik van doping. Mensen willen geen risico’s lopen.
En u, ik bedoel, jij bent geen zwakke broeder, jij laat je niet snel beïnvloeden. Dat siert je.
(...)
Goed ik zal een vraag stellen. Je vertelde dat je door je lichaamsbouw – je bent een lichtgewicht – goed geschikt bent om in de bergen te fietsen. Maar is dat het enige?
Is het niet zo dat iedereen de sport uitzoekt die het beste bij hem past? Zo zag ik laatst op de TV een programma waarin een paar advocaten met elkaar in de ring gingen om te boksen. Dat is een echte contactsport, en dat past bij de advocatuur waar je ook moet vechten voor het winnen van een case. Het is heel competitief en relatiegericht.
- Ja dat zou kunnen.
Ik ben zelf geen sportman, maar ik doe natuurlijk wel aan sport en ik heb altijd moeite gehad om iets te vinden dat bij me past. Totdat ik het opeens vond.
- En dat was?
Ja, het is geen officiële sport. Hardlopen ligt me niet echt, maar het is wel een sport die heel eenvoudig is voor een amateur: je doet sportschoenen aan en je begint te lopen. Maar ik heb behoefte aan flexibiliteit. Dat mis ik namelijk in mijn leven. En dat ontbreekt bij hardlopen. Toen kwam ik opeens op het idee om tijdens mijn zaterdagse loopje op het strand te gaan lopen op de rand van het strand en de zee zodat je de golven moet ontwijken. Je moet steeds springen en uitwijken zonder dat je precies weet wanneer die golf nu komt. Dat is nog een hele uitdaging.
- Meen je dit nu serieus? ... ik denk niet dat zoiets ooit een officiële sport wordt. Het lijkt niet erg competitief.
Nee dat is weer een nadeel, maar daar houd ik toch niet zo van.
Wielrennen is ook wel een sport die bij de Rabobank hoort, en jij speelt dan een echt voorbeeldige rol, alle waarden die de Rabo in het vaandeel heeft draag jij uit: doorzetten, eerlijkheid, misschien ook wel die nuchterheid.
- ja, ik weet niet precies hoe ik hier op moet reageren.
Ja, het is ook geen echte vraag. Ik zoek eerlijk gezegd zelf ook nog: zou het kunnen dat je door het boerenleven dichter bij de natuur staat en je daardoor eerlijker bent? Ik denk dan toch even aan die mediatraining waar je zelf over begon. Daar begint het vaak mee, met trainingen om te leren omgaan met de media, met anderen... en voor je het weet ben je jezelf niet meer.
- Dat gebeurt bij mij niet zo snel denk ik.
Terug naar de prijs die je ontvangen hebt: wielrenner van het jaar 2009. Is dat moeilijk al die aandacht? Ik bedoel helpt een dergelijke prijs om je nog meer in te spannen of maakt het ‘t eerder moeilijker omdat de verwachtingen steeds hoger worden?
- Ach dat gaat geleidelijk, ik sta natuurlijk al wat langer in de schijnwerpers, daar wen je wel aan.
Dan die val. Je valt je lijdt pijn. Wat zorgt ervoor dat je toch doorzet?
- Concentratie denk ik. Ik laat me niet snel afleiden.
Maar je hebt ook een keer je pols gebroken, je longen zijn dacht ik eens geperforeerd door een val. Hoe dan ook; hoe weet je nu of je niet teveel risico loopt? Ik vraag het omdat dit typisch zo’n punt is. Mensen die nooit iets breken hebben waarschijnlijk te weinig risico genomen in hun leven. Neem jij teveel risico?
- Nee dat geloof ik niet. Soms heb je gewoon pech.
En soms geluk. Geen enkele held kan zonder geluk zou Baltasar Gracián zeggen.
Dank je voor het gesprek.
Reacties