WK Voetbal en cultuur
Argentinië.
Hugo Borst vroeg zich af wat er nog meer te weten was over dat knuffelen van Maradona, die daar zelf niets van wilde weten. Het betrof als ik me niet vergis een vraag van een Engelse verslaggever.
In de cultuur van Argentinië is het allereerst gewoon dat er contact is tussen mensen, fysiek contact, veel meer dan dat het gewoon is in Nederland en Zeker in Engeland (van McEwan zeg maar). Het cultuurelement om elkaar aan te raken is volgens mij binnengebracht door de Italianen die elkaar ook veel eerder aanraken. Als een Argentijn iets vertelt dan gebruikt hij ook zijn armen en maakt hij contact om zijn beweringen extra kracht bij te zetten.
Dat Maradona de vraag niet precies begreep, of wilde begrijpen heeft ook met cultuur te maken. Als het gewoonte is, dan valt er ook niets bijzonders over te zeggen.
In het macho Argentinië is het vreemd genoeg ook gewoon dat mannen elkaar een zoen geven als ze elkaar begroeten; als ze elkaar enigszins kennen. In het vrouwelijke Nederland zou dat not-done zijn. Hoe het macho en zoenen samengaat was voor mij ook altijd een vraag, als ik eraan denk voel ik de prikkelende stoppels nog, maar als je het gewoon wordt denk je er niet meer over na.
Het contact hebben en aanraken is ook een productief element dat eigen is aan verkopers. Zonder contact doe je geen verkoop en fysiek contact verlaagt de drempel. Zowel Italianen als Argentijnen zijn perfecte verkopers.
Maar Maradona heeft al die technieken niet nodig opdat zijn team naar hem luistert. Dat doen de spelers sowieso puur om het feit dat hij Maradona is. Net als Evita een ster was in Argentinië zo is Maradona ook een natuurlijke autoriteit, ook al heeft hij zijn diploma als coach niet gehaald (of aangevraagd).
Of het Maradona effect vervolgens veel uithaalt vraag ik me af (ook al vroegen we ons een jaar geleden af of zijn team het WK wel zou halen). De Argentijnse cultuur is bijzonder sterk en dat is een ander element in de cultuurdiscussie en vooral interessant voor de vraag waarom Messi het er zo moeilijk heeft. De Argentijnen zien Messi als een Europeaan en geen drager van de Argentijnse cultuur. Dat conflict is voelbaar ook al speelt Messi niet (veel) minder goed dan bij Barca.
De voetbal-cultuur is Argentinië is sterk en dat betekent dat spelers voor het Nationale team meer doen dan voor een internationale voetbalclub. Dat is denk ik de reden dat Argentinië (maar ook landen als Duitsland en Brazilië) vaak favoriet zijn; de spelers geven meer voor hun nationale team dan ze voor hun club geven.
Dit in tegenstelling tot een land als Spanje waar de spelers tijdens de Wereldcup soms nog met hun regionale vlag (van bv Catalunia) op hun borst pronken. Dat nationale gevoel kennen ze niet, en dat werkt tegen een land als Spanje. Het zou me niet verbazen als Spanje daarom nooit een WK zal winnen*. Het land weet geen team te maken met dezelfde emotie als Argentinië dat wel kan. Of Duitsland. Dat geldt in principe ook voor Groot-Brittannië dat helemaal geen nationaal elftal geeft. Alleen Engeland.
--
4 juli 2010, na de "vernedering" van het Argentijnse team door Duitsland.
Los van wat er gezegd wordt over de kwaliteiten van Maradona als coach of DT, is er een hoop te vertellen over de cultuur van het Argentijnse team. Dat werd duidelijk toen na afloop van de wedstrijd toen Maradona op Messi afliep. Aan deze laatste was weinig respect af te lezen op het gezicht. Messi kreeg de vrijheid, maar had een geheel andere speelstijl ten opzichte van de andere "Argentijnen;" hij speelde de bal over en handelde uit een team-mentaliteit, in tegenstelling tot de andere spelers die puur individualistisch speelden. Een te groot cultuurverschil binnen het team?
Een Spaanse krant suggereert dat Maradona teveel de rivaal van Messi is geweest en heeft gezorgd dat Messi niet zou uitblinken omdat het ten koste zou gaan van zijn eigen ego. Rivaal in plaats van coach... Klinkt aannemelijk.
Verder zijn er voldoende andere aanknopingspunten als parallel voor management en organisatie. Het motiveren van spelers - de coach van Portugal liet de de spelers naar de film Invictus kijken - is lang niet zo belangrijk als het zorgen voor een goede strategie en tactiek...
--
Nawoord 28 juli 2010. Maradona is niet langer bondscoach. Julio Grondona, voorzitter van de Argentijnse voetbalbond AFA, die eerder een wijziging wilde maken in de technische staf door Alejandro Mancuso te vervangen, wilde niet ingaan op de eisen van Maradona om zelf de vrije hand te krijgen in selectie van de technische staf. Grondona heeft daarna de onderhandelingen met "pluisje" afgebroken (bron: Elfvoetbal).
* - inmiddels is dit een achterhaalde stelling. Toch zit er in de bewering wel waarheid want coach Del Bosque heeft een teamgeest weten te introduceren die eerder ontbrak.
Hugo Borst vroeg zich af wat er nog meer te weten was over dat knuffelen van Maradona, die daar zelf niets van wilde weten. Het betrof als ik me niet vergis een vraag van een Engelse verslaggever.
In de cultuur van Argentinië is het allereerst gewoon dat er contact is tussen mensen, fysiek contact, veel meer dan dat het gewoon is in Nederland en Zeker in Engeland (van McEwan zeg maar). Het cultuurelement om elkaar aan te raken is volgens mij binnengebracht door de Italianen die elkaar ook veel eerder aanraken. Als een Argentijn iets vertelt dan gebruikt hij ook zijn armen en maakt hij contact om zijn beweringen extra kracht bij te zetten.
Dat Maradona de vraag niet precies begreep, of wilde begrijpen heeft ook met cultuur te maken. Als het gewoonte is, dan valt er ook niets bijzonders over te zeggen.
In het macho Argentinië is het vreemd genoeg ook gewoon dat mannen elkaar een zoen geven als ze elkaar begroeten; als ze elkaar enigszins kennen. In het vrouwelijke Nederland zou dat not-done zijn. Hoe het macho en zoenen samengaat was voor mij ook altijd een vraag, als ik eraan denk voel ik de prikkelende stoppels nog, maar als je het gewoon wordt denk je er niet meer over na.
Het contact hebben en aanraken is ook een productief element dat eigen is aan verkopers. Zonder contact doe je geen verkoop en fysiek contact verlaagt de drempel. Zowel Italianen als Argentijnen zijn perfecte verkopers.
Maar Maradona heeft al die technieken niet nodig opdat zijn team naar hem luistert. Dat doen de spelers sowieso puur om het feit dat hij Maradona is. Net als Evita een ster was in Argentinië zo is Maradona ook een natuurlijke autoriteit, ook al heeft hij zijn diploma als coach niet gehaald (of aangevraagd).
Of het Maradona effect vervolgens veel uithaalt vraag ik me af (ook al vroegen we ons een jaar geleden af of zijn team het WK wel zou halen). De Argentijnse cultuur is bijzonder sterk en dat is een ander element in de cultuurdiscussie en vooral interessant voor de vraag waarom Messi het er zo moeilijk heeft. De Argentijnen zien Messi als een Europeaan en geen drager van de Argentijnse cultuur. Dat conflict is voelbaar ook al speelt Messi niet (veel) minder goed dan bij Barca.
De voetbal-cultuur is Argentinië is sterk en dat betekent dat spelers voor het Nationale team meer doen dan voor een internationale voetbalclub. Dat is denk ik de reden dat Argentinië (maar ook landen als Duitsland en Brazilië) vaak favoriet zijn; de spelers geven meer voor hun nationale team dan ze voor hun club geven.
Dit in tegenstelling tot een land als Spanje waar de spelers tijdens de Wereldcup soms nog met hun regionale vlag (van bv Catalunia) op hun borst pronken. Dat nationale gevoel kennen ze niet, en dat werkt tegen een land als Spanje. Het zou me niet verbazen als Spanje daarom nooit een WK zal winnen*. Het land weet geen team te maken met dezelfde emotie als Argentinië dat wel kan. Of Duitsland. Dat geldt in principe ook voor Groot-Brittannië dat helemaal geen nationaal elftal geeft. Alleen Engeland.
--
4 juli 2010, na de "vernedering" van het Argentijnse team door Duitsland.
Los van wat er gezegd wordt over de kwaliteiten van Maradona als coach of DT, is er een hoop te vertellen over de cultuur van het Argentijnse team. Dat werd duidelijk toen na afloop van de wedstrijd toen Maradona op Messi afliep. Aan deze laatste was weinig respect af te lezen op het gezicht. Messi kreeg de vrijheid, maar had een geheel andere speelstijl ten opzichte van de andere "Argentijnen;" hij speelde de bal over en handelde uit een team-mentaliteit, in tegenstelling tot de andere spelers die puur individualistisch speelden. Een te groot cultuurverschil binnen het team?
Een Spaanse krant suggereert dat Maradona teveel de rivaal van Messi is geweest en heeft gezorgd dat Messi niet zou uitblinken omdat het ten koste zou gaan van zijn eigen ego. Rivaal in plaats van coach... Klinkt aannemelijk.
Verder zijn er voldoende andere aanknopingspunten als parallel voor management en organisatie. Het motiveren van spelers - de coach van Portugal liet de de spelers naar de film Invictus kijken - is lang niet zo belangrijk als het zorgen voor een goede strategie en tactiek...
--
Nawoord 28 juli 2010. Maradona is niet langer bondscoach. Julio Grondona, voorzitter van de Argentijnse voetbalbond AFA, die eerder een wijziging wilde maken in de technische staf door Alejandro Mancuso te vervangen, wilde niet ingaan op de eisen van Maradona om zelf de vrije hand te krijgen in selectie van de technische staf. Grondona heeft daarna de onderhandelingen met "pluisje" afgebroken (bron: Elfvoetbal).
* - inmiddels is dit een achterhaalde stelling. Toch zit er in de bewering wel waarheid want coach Del Bosque heeft een teamgeest weten te introduceren die eerder ontbrak.
Reacties