De biografie van ... een manager
Er is altijd wel een grote vraag naar biografieën dat maakt ze zowel aantrekkelijk voor de schrijver om eraan te beginnen als voor de lezer.
1. Mart Smeets als recent voorbeeld.
De biografie van Mart Smeets staat ook in de steigers, zo bleek laatst bij DWDD. Smeets had er zelf geen goed woord voor over. "Deze biografie zit vol met fouten," en dat terwijl het werk nog niet gereed is.
Waarom zegt hij dat? Dat is een van de vragen die je in zo'n werk wil tegenkomen. Wat zijn iemands motieven? Is het puur gebruik van macht waar hij gebruik van maakt omdat hij als enige weet wat de biograaf nu schrijft en daar het niet mee eens is, en zijn mening alvast verkoopt aan het publiek? Of is het hem meer te doen om commotie en verdeeldheid te zaaien en zo mogelijke oplage cijfers te laten stijgen. Maar krijgt hij wel een percentage van de opbrengst?
Bij hetzelfde programma zei Smeets over de actie van Cohen bij Witteman: " dat is nu echt leiderschap... hij laat zien dat je niet op elke vraag hoeft te antwoorden."
Leiderschap in een interview. Zo had ik het nog niet gezien. Als Cohen de leider is dan zullen vanaf nu velen gaan volgen bij P&W. Dus als er een vraag komt die ze niet aanstaat, gaan ze niet antwoorden. Gezellig wordt dat. Van te voren even een lijstje maken met vragen waar voor dit geldt en klaar. De spontaniteit daalt dan wel.
Zelf denk ik dat het geen leiderschap betreft, maar een initiatief, dat niet in het voordeel van Cohen uitviel.
Niet elk initiatief is direct ook (het resultaat van) leiderschap.
Ook hoop ik in de biografie van Smeets het andere voorval bij DWDD terug te vinden; waarin Nico Dijkshoorn een gedicht aan Smeets wijdt. Iedereen kon er spontaan om lachen. Iedereen behalve Smeets zelf. Die keek met een serieus gezicht enigszins neerkijkend op de dichter. We weten nu dat hij dacht: "die dichterlijke schets van Dijkshoorn zit vol met fouten!"
2. Biografieën in het algemeen. Soms worden biografieën gebruikt om geld te verdienen, zoals in het geval van de biografie over Maxima door twee Argentijnen. Het aardige van een biografie is dat de persoon wordt gespiegeld in de tijd. Wie op tijd het levensverhaal van Madoff had gelezen had geweten van zijn relatie met de beurs en van zijn grote netwerk... en dat journalisten hem al lang verdachten, maar dat de SEC – dezelfde SEC die porno op het internet zat te kijken – legde de verdenking naast zich neer.
Waarom zijn zowel Soros als Gates een filantropische instelling begonnen, nadat ze vermogens hebben verdiend. En hoe.
3. Andere voorbeelden. Ergens las ik bij het lezen van een biografie dat de wereldgeschiedenis niet gemaakt wordt door landen of naties, maar geschreven wordt door personen. Het is de individuele persoon (de held) die geschiedenis schrijft. Is dat niet de droom van iedereen? Er zijn overigens ook antihelden. Zoals de Oostenrijkse Fritlz...
De biografie over Hitchcock (Ronald Spoto) vertelt bij de opening over een anekdote waarin de jonge Hitchcock door zijn vader de gevangenis in gestuurd wordt; “zijn vader besloot hem een lesje te leren.”
Hoeveel van onze achtergrond bepaalt onze toekomst? En hoe op welke manier.
Biografieën blijven fascineren.
De biografie van Lula da Silva* (door Leonardo Diaz) vertelt hoe hij al vroeg begint te werken en waar hij zijn pink verliest bij een arbeidsongeluk. Zo besluit hij – waar de lezer al weet over de miserabele arbeidsomstandigheden in Brazilië en daardoor mede gemotiveerd - om bij de vakbond in dienst te treden.
Over Luciano Pavarotti (door Roger Alier) valt te lezen over zijn talent, of hij dat zelf heeft uit ontwikkeld of vooral van huis af mee heeft gekregen? Dat is altijd weer een vraag.
De biografie over Galeazzo Ciano valt te lezen hoe deze verandert van diplomaat in piloot van bommenwerpers en over de relatie met zijn schoonvader Mussolini die een “verwoestende” invloed heeft gehad op zijn schoonzoon. Het boek is een must voor iedereen die geïnteresseerd is in psychologie, intriges en persoonlijke ontwikkeling.
Er zijn twee soorten biografieën, afhankelijk van het feit of deze wel of niet geautoriseerd is door de persoon over wie het gaat.
En er is,
4. De biografie van een manager. In de biografie over Pavarotti schrijft Alier dat zijn carrière er een is van groei. “Elk talent moet groeien alvorens het kan excelleren... Zijn stem groeit, maar ook zijn repertoire.”
In hetzelfde verhaal kunt u lezen dat er na groei ook vaak verval komt...
En als het over stijl gaat is het leven van Dali of Picasso interessant... (Of hun stijlverschillen)
En dan is er “natuurlijk” de parallel tussen de gewone biografie en die van een manager. Dat laatste bestaat natuurlijk niet, maar die heb ik zelf verzonnen. Hoe zou een biografie van een manager eruit zien? (De biografie van een manager - nu nog enkel een e-book - komt later dit jaar uit...)
--
Tja, 16 maart zag ik Smeets opnieuw op de tv. En wederom begon hij over "zijn" biograaf en dat er niets van klopte. "Vol met fouten, mijn vader zou gereformeerd zijn, terwijl hij een liberaal was..."
Waarom doet Smeets dat?
Ik heb gelet op de relatie tussen Smeets en zijn tafelgenoot Diederik Samsom "van de PvdA" die over de kernramp in Japan sprak.
Allereerst vulde Samsom Smeets aan toen hij het over biografieën had; over Bush voegde hij aan het wat zwakke betoog van Smeets toe: "ik vond het een geweldig verhaal en begrijp nu veel meer over die man. Die rechtlijnigheid van Bush..." Oh Ja, zag je toen Smeets denken. Mart Smeets vond het niet prettig dat iemand anders beter of meer wist van een onderwerp waar hij tafel-eigenaar van was.
En wat gebeurde er?
Aan het eind was wederom Samsom die wel iets wist te vertellen over een biografie die hij had gelezen. De RTL verslaggever had zojuist daarvoor gezegd dat die vraag hem overviel. Zo niet Samsom; hij trok het boek over Christiaan Huygens uit de kast en vertelde enthousiast dat hij daarvan had genoten.
En opeens als een tijger kwam Smeets - in de vorm van "oh dan weet ik er ook nog wel één" - en kwam met de biografie van Johan Cruijff op de proppen. Voor de menige kijker zal deze rivaliserende actie van Smeets niet opgevallen zijn...
Maar voor mij lijkt het alsof Mart Smeets "iets heeft" dat niemand mag weten. Dus zijn verhaal over de fouten in zijn biografie zal wel een andere kant kennen. Ik zou het boek kopen, wanneer het op de markt komt.
--
Lula de Silva valt duidelijk door de mand als een corrupte bestuurder.
1. Mart Smeets als recent voorbeeld.
De biografie van Mart Smeets staat ook in de steigers, zo bleek laatst bij DWDD. Smeets had er zelf geen goed woord voor over. "Deze biografie zit vol met fouten," en dat terwijl het werk nog niet gereed is.
Waarom zegt hij dat? Dat is een van de vragen die je in zo'n werk wil tegenkomen. Wat zijn iemands motieven? Is het puur gebruik van macht waar hij gebruik van maakt omdat hij als enige weet wat de biograaf nu schrijft en daar het niet mee eens is, en zijn mening alvast verkoopt aan het publiek? Of is het hem meer te doen om commotie en verdeeldheid te zaaien en zo mogelijke oplage cijfers te laten stijgen. Maar krijgt hij wel een percentage van de opbrengst?
Bij hetzelfde programma zei Smeets over de actie van Cohen bij Witteman: " dat is nu echt leiderschap... hij laat zien dat je niet op elke vraag hoeft te antwoorden."
Leiderschap in een interview. Zo had ik het nog niet gezien. Als Cohen de leider is dan zullen vanaf nu velen gaan volgen bij P&W. Dus als er een vraag komt die ze niet aanstaat, gaan ze niet antwoorden. Gezellig wordt dat. Van te voren even een lijstje maken met vragen waar voor dit geldt en klaar. De spontaniteit daalt dan wel.
Zelf denk ik dat het geen leiderschap betreft, maar een initiatief, dat niet in het voordeel van Cohen uitviel.
Niet elk initiatief is direct ook (het resultaat van) leiderschap.
Ook hoop ik in de biografie van Smeets het andere voorval bij DWDD terug te vinden; waarin Nico Dijkshoorn een gedicht aan Smeets wijdt. Iedereen kon er spontaan om lachen. Iedereen behalve Smeets zelf. Die keek met een serieus gezicht enigszins neerkijkend op de dichter. We weten nu dat hij dacht: "die dichterlijke schets van Dijkshoorn zit vol met fouten!"
2. Biografieën in het algemeen. Soms worden biografieën gebruikt om geld te verdienen, zoals in het geval van de biografie over Maxima door twee Argentijnen. Het aardige van een biografie is dat de persoon wordt gespiegeld in de tijd. Wie op tijd het levensverhaal van Madoff had gelezen had geweten van zijn relatie met de beurs en van zijn grote netwerk... en dat journalisten hem al lang verdachten, maar dat de SEC – dezelfde SEC die porno op het internet zat te kijken – legde de verdenking naast zich neer.
Waarom zijn zowel Soros als Gates een filantropische instelling begonnen, nadat ze vermogens hebben verdiend. En hoe.
3. Andere voorbeelden. Ergens las ik bij het lezen van een biografie dat de wereldgeschiedenis niet gemaakt wordt door landen of naties, maar geschreven wordt door personen. Het is de individuele persoon (de held) die geschiedenis schrijft. Is dat niet de droom van iedereen? Er zijn overigens ook antihelden. Zoals de Oostenrijkse Fritlz...
De biografie over Hitchcock (Ronald Spoto) vertelt bij de opening over een anekdote waarin de jonge Hitchcock door zijn vader de gevangenis in gestuurd wordt; “zijn vader besloot hem een lesje te leren.”
Hoeveel van onze achtergrond bepaalt onze toekomst? En hoe op welke manier.
Biografieën blijven fascineren.
De biografie van Lula da Silva* (door Leonardo Diaz) vertelt hoe hij al vroeg begint te werken en waar hij zijn pink verliest bij een arbeidsongeluk. Zo besluit hij – waar de lezer al weet over de miserabele arbeidsomstandigheden in Brazilië en daardoor mede gemotiveerd - om bij de vakbond in dienst te treden.
Over Luciano Pavarotti (door Roger Alier) valt te lezen over zijn talent, of hij dat zelf heeft uit ontwikkeld of vooral van huis af mee heeft gekregen? Dat is altijd weer een vraag.
De biografie over Galeazzo Ciano valt te lezen hoe deze verandert van diplomaat in piloot van bommenwerpers en over de relatie met zijn schoonvader Mussolini die een “verwoestende” invloed heeft gehad op zijn schoonzoon. Het boek is een must voor iedereen die geïnteresseerd is in psychologie, intriges en persoonlijke ontwikkeling.
Er zijn twee soorten biografieën, afhankelijk van het feit of deze wel of niet geautoriseerd is door de persoon over wie het gaat.
En er is,
4. De biografie van een manager. In de biografie over Pavarotti schrijft Alier dat zijn carrière er een is van groei. “Elk talent moet groeien alvorens het kan excelleren... Zijn stem groeit, maar ook zijn repertoire.”
In hetzelfde verhaal kunt u lezen dat er na groei ook vaak verval komt...
En als het over stijl gaat is het leven van Dali of Picasso interessant... (Of hun stijlverschillen)
En dan is er “natuurlijk” de parallel tussen de gewone biografie en die van een manager. Dat laatste bestaat natuurlijk niet, maar die heb ik zelf verzonnen. Hoe zou een biografie van een manager eruit zien? (De biografie van een manager - nu nog enkel een e-book - komt later dit jaar uit...)
--
Tja, 16 maart zag ik Smeets opnieuw op de tv. En wederom begon hij over "zijn" biograaf en dat er niets van klopte. "Vol met fouten, mijn vader zou gereformeerd zijn, terwijl hij een liberaal was..."
Waarom doet Smeets dat?
Ik heb gelet op de relatie tussen Smeets en zijn tafelgenoot Diederik Samsom "van de PvdA" die over de kernramp in Japan sprak.
Allereerst vulde Samsom Smeets aan toen hij het over biografieën had; over Bush voegde hij aan het wat zwakke betoog van Smeets toe: "ik vond het een geweldig verhaal en begrijp nu veel meer over die man. Die rechtlijnigheid van Bush..." Oh Ja, zag je toen Smeets denken. Mart Smeets vond het niet prettig dat iemand anders beter of meer wist van een onderwerp waar hij tafel-eigenaar van was.
En wat gebeurde er?
Aan het eind was wederom Samsom die wel iets wist te vertellen over een biografie die hij had gelezen. De RTL verslaggever had zojuist daarvoor gezegd dat die vraag hem overviel. Zo niet Samsom; hij trok het boek over Christiaan Huygens uit de kast en vertelde enthousiast dat hij daarvan had genoten.
En opeens als een tijger kwam Smeets - in de vorm van "oh dan weet ik er ook nog wel één" - en kwam met de biografie van Johan Cruijff op de proppen. Voor de menige kijker zal deze rivaliserende actie van Smeets niet opgevallen zijn...
Maar voor mij lijkt het alsof Mart Smeets "iets heeft" dat niemand mag weten. Dus zijn verhaal over de fouten in zijn biografie zal wel een andere kant kennen. Ik zou het boek kopen, wanneer het op de markt komt.
--
Lula de Silva valt duidelijk door de mand als een corrupte bestuurder.
Reacties