Onvoorbereid op de terugkomst
Van sommige anekdotes circuleren diverse versies. Het ene verhaal lijkt op het andere. De details verschillen soms, maar de strekking is vaak hetzelfde. Zoals in het verhaal van de twee collega’s.
Deze vertrekken naar de Verenigde Staten en krijgen daar een nieuw product te zien. Ze waren geselecteerd om deze reis te maken en onder de thuisblijvers waren er die behoorlijk jaloers waren. Wil iedereen niet een keer genieten van een snoepreisje?
Maar voor de twee collega’s was dat geen probleem, zij gingen onbezorgd op reis naar het land van de mogelijkheden.
In New York leerden ze het bedrijf kennen. Een jong bedrijf dat ik korte tijd een succesvolle start had gemaakt en volop bezig was met een uitbreiding. Het enthousiasme werd niet onder stoelen of banken gestoken en het werkte aanstekelijk op de twee collega’s.
“Geweldig product, vindt je niet?”
- Dit is inderdaad iets dat wij ook moeten gaan doen. Het is precies de schakel die bij ons altijd heeft ontbroken en eerlijk gezegd heb ik al vaker gedacht of er niet juist zoiets op de markt te vinden zou moeten zijn.
“Die Amerikanen weten wat ze doen, dat merk ik steeds weer. Wij Europeanen lopen veel te lang achter de feiten aan.”
- Wat je zegt. Sterker nog, wij Europeanen denken vaak nog over die simpele zielen, cultuurbarbaren, maar zie nu wat er gebeurt op de effectenbeurs. Onder leiding van de Amerikaanse beurzen gaat ook de Europese beurs omhoog. En dat komt door de Amerikaanse steunmaatregelen. De laatste dagen begint Amerika zich zorgen te maken over de volgende fase, terwijl Europa nog na-ijlt in euforie. Europa ijlt altijd na.
“Dus wij moeten zorgen dat we dit product in onze organisatie gaan gebruiken. Dat moet de les zijn.”
- Wedden dat de organisatie zich daar tegen gaat richten. Die denken dat ze er zo ook wel komen.
Na terugkomst bleek de organisatie inderdaad niet eenvoudig te overtuigen van het nieuwe product. “Het is niet de tijd voor dat soort investeringen,” en andersoortige gedachten namen al snel de overhand.
Bovendien wat de twee collega’s zich niet hadden gerealiseerd was dat er zich een nieuw probleem had voorgedaan op het werk; een afdeling had zich uitgekocht en. Iedereen was bezig om de impact te bepalen van deze management buy-out.
“Wie neemt de plaats in van de manager?”
“Moeten we dit nog zelf doen af uitbesteden en gaan we zaken doen met de partij die voor zichzelf is begonnen?”
“Of, moeten we deze impasse gebruiken om de organisatie te reorganiseren?”
En daar stonden de twee. Met het nieuwe initiatief en wens om zaken te veranderen. Ze waren niet betrokken bij de ontwikkeling van de organisatie gedurende slechts korte tijd. En bij terugkeer hadden ze moeite om te integreren. De mensen die niet op reis geweest waren hadden hele andere zaken meegemaakt en zo groeiden de twee groepen uit elkaar.
Terwijl ze dachten aan een dominerende positie bij een grote verandering die zij konden leiden, moesten ze zich opeens zorgen maken om hun positie in de organisatie. Hadden ze niet gezien dat het snoepreisje onderdeel was van een groter geheel. Hadden ze de stilte voor de storm niet aangevoeld?
Aan dat verhaal moest ik denken toen ik zelf terugkwam van de reis. Bij terugkomst begint de ellende pas vaak. In mijn geval klopte precies; de situatie die ik aantrof was niet precies dezelfde als die toen vlak voor mijn vertrek. In de tussenliggende communicatie had ik misschien een en ander kunnen afleiden. De ene e-mail, het korte telefonische gesprek. Het is logisch denk je achteraf. Maar vaak is het probleem dat je achter ontwikkelingen wel kunt verklaren. De echte uitdaging is om veranderingen te zien aankomen.
Ik was “op vakantie gegaan,” zoals Helen dat noemde. Naïef, zou je nog kunnen toevoegen. Want thuis ging het leven door.
Deze vertrekken naar de Verenigde Staten en krijgen daar een nieuw product te zien. Ze waren geselecteerd om deze reis te maken en onder de thuisblijvers waren er die behoorlijk jaloers waren. Wil iedereen niet een keer genieten van een snoepreisje?
Maar voor de twee collega’s was dat geen probleem, zij gingen onbezorgd op reis naar het land van de mogelijkheden.
In New York leerden ze het bedrijf kennen. Een jong bedrijf dat ik korte tijd een succesvolle start had gemaakt en volop bezig was met een uitbreiding. Het enthousiasme werd niet onder stoelen of banken gestoken en het werkte aanstekelijk op de twee collega’s.
“Geweldig product, vindt je niet?”
- Dit is inderdaad iets dat wij ook moeten gaan doen. Het is precies de schakel die bij ons altijd heeft ontbroken en eerlijk gezegd heb ik al vaker gedacht of er niet juist zoiets op de markt te vinden zou moeten zijn.
“Die Amerikanen weten wat ze doen, dat merk ik steeds weer. Wij Europeanen lopen veel te lang achter de feiten aan.”
- Wat je zegt. Sterker nog, wij Europeanen denken vaak nog over die simpele zielen, cultuurbarbaren, maar zie nu wat er gebeurt op de effectenbeurs. Onder leiding van de Amerikaanse beurzen gaat ook de Europese beurs omhoog. En dat komt door de Amerikaanse steunmaatregelen. De laatste dagen begint Amerika zich zorgen te maken over de volgende fase, terwijl Europa nog na-ijlt in euforie. Europa ijlt altijd na.
“Dus wij moeten zorgen dat we dit product in onze organisatie gaan gebruiken. Dat moet de les zijn.”
- Wedden dat de organisatie zich daar tegen gaat richten. Die denken dat ze er zo ook wel komen.
Na terugkomst bleek de organisatie inderdaad niet eenvoudig te overtuigen van het nieuwe product. “Het is niet de tijd voor dat soort investeringen,” en andersoortige gedachten namen al snel de overhand.
Bovendien wat de twee collega’s zich niet hadden gerealiseerd was dat er zich een nieuw probleem had voorgedaan op het werk; een afdeling had zich uitgekocht en. Iedereen was bezig om de impact te bepalen van deze management buy-out.
“Wie neemt de plaats in van de manager?”
“Moeten we dit nog zelf doen af uitbesteden en gaan we zaken doen met de partij die voor zichzelf is begonnen?”
“Of, moeten we deze impasse gebruiken om de organisatie te reorganiseren?”
En daar stonden de twee. Met het nieuwe initiatief en wens om zaken te veranderen. Ze waren niet betrokken bij de ontwikkeling van de organisatie gedurende slechts korte tijd. En bij terugkeer hadden ze moeite om te integreren. De mensen die niet op reis geweest waren hadden hele andere zaken meegemaakt en zo groeiden de twee groepen uit elkaar.
Terwijl ze dachten aan een dominerende positie bij een grote verandering die zij konden leiden, moesten ze zich opeens zorgen maken om hun positie in de organisatie. Hadden ze niet gezien dat het snoepreisje onderdeel was van een groter geheel. Hadden ze de stilte voor de storm niet aangevoeld?
Aan dat verhaal moest ik denken toen ik zelf terugkwam van de reis. Bij terugkomst begint de ellende pas vaak. In mijn geval klopte precies; de situatie die ik aantrof was niet precies dezelfde als die toen vlak voor mijn vertrek. In de tussenliggende communicatie had ik misschien een en ander kunnen afleiden. De ene e-mail, het korte telefonische gesprek. Het is logisch denk je achteraf. Maar vaak is het probleem dat je achter ontwikkelingen wel kunt verklaren. De echte uitdaging is om veranderingen te zien aankomen.
Ik was “op vakantie gegaan,” zoals Helen dat noemde. Naïef, zou je nog kunnen toevoegen. Want thuis ging het leven door.
Het hele verhaal:
Reacties