Ik ben nog uit de tijd van Bambi

Een.

 Ik een gesprek over coaching en coaches, en over de rol en het belang van emoties daarin dacht ik aan hoe de tijden en tijdgeest zijn veranderd. 

"Ik ben nog uit de tijd van Bambi" kan je in dat licht zien, dat je opgroeit in een tijd met haar eigen kenmerken. Zoals de harde wereld van Bambi en kinderen die door hun ouders weinig werden begeleid op het gebied van emoties.

Hoe anders is dat nu. Ik kwam laatst het voorbeeld tegen van Inside-Out, een Disney animatiefilm waar emoties de hoofdrol spelen. Maar ook eerder al is er op tv een serie geweest, begin jaren 90, waar iemand door emoties gedreven werd: Hermans' Head, heette die serie en ik geloof zelf niet dat ik die toen gezien heb. Of ooit. [Heeft dan wel weinig indruk op me gemaakt]. Dus in de jaren 90 was de wereld al anders dan in mijn tijd, 70-80, en nu is dat weer anders, Inside-out kan je wel zien als dat emoties een normaal onderdeel van de cultuur vormen.

Twee. Een tijd later weer...

Ik schrijf dit in het kader van het project over coaching. Ik heb me altijd wel bezig gehouden en geïnteresseerd voor psychologie maar ik heb er nooit mijn primaire focus op gezet. Het was altijd bijzaak. NU zit ik weer in zo'n moment waar emoties erg belangrijk zijn, en voel en denk ik niet over emoties voor ij persoonlijk, maar juist de emoties in mijn omgeving, of eigenlijk de emoties in de wereld. Waar vind je nu veel emoties?

En ja dit is een vlak waar coaches een competitief voordeel hebben, want over emoties moet je in gesprek. Schrijven kan ook wel, mar juist de interactie is bedoeld en een sterk mechanisme om (het fenomeen) emoties uit te diepen.

Op dit moment bekijk ik een boek van Alfonso Espinoza, Becoach geheten en dat gaat in vier delen in op de ontologische coachingsmethode, en een boek daarvan is puur gericht op emoties (de andere zijn, taal, lichaam en de methode op zich).

Luisteren naar emoties. Daar begint hij mee, en vervolgens het emotionele kompas, over primaire emoties en emoties die erbij komen (compañeros).

Fobieën zijn de eerste grote categorie. En daarin begint hij met de mythologische wortels van angst. Bijbehorende emoties hiervan zijn jaloezie (wie ben ik bang om te verliezen) lafheid (mijn leugen), moed (durf ik het risico te nemen) en hebzucht (wat heb ik te verliezen). Dan is er nog - binnen hetzelfde thema - traagheid (een valse emotie), die samengaan met cynisme en hypocrisie.

Van wrok naar geluk en vreugde. Wrok is een creatieve emotie. De maatjes van deze emotie zijn: afgunst, bitterheid, frustratie en boosheid. Bij geluk hoort dankbaarheid en vrede. Deze laatste is de connectie met het heden.

Dan komen gelatenheid en berusting ter sprake. Een gevangenis waar je uit kunt ontsnappen, maatjes hiervan zijn passiviteit (tekort aan betrokkenheid) en pessimisme. Doel van deze emoties is om weer ambitie te ontwikkelen. Deze heeft als maatjes het optimisme en passie (daarvan zegt hij: het leven schreeuwt "doelpunt").

Van eenzaamheid naar liefde.

Is eenzaamheid een keuze (vrijheid) of opsluiting. Eenzaamheid gaat gepaard met schaamte, egoïsme en arrogantie. [Voor mij was deze een openbaring, want van arrogantie heb ik zelf soms last.] Schaamte is jezelf onzichtbaar willen maken. Arrogantie is een façade.

Bij liefde gaat het om "partners in crime," en dat zijn erotisme, tederheid, geduld en solidariteit.

Van verdriet naar vertrouwen. Verdriet is de verbinding met het afwezige, schuld en melancholie zijn bijkomende emoties. Vertrouwen gaat weer samen met trots (de emotie van succes) en bewondering (het ontwaken van nieuwsgierigheid).

Drie. Tijden veranderen. Maar ook weer niet zo heel veel... Tegenwoordig is er een nieuwe film gebaseerd op een coming-of-age-boek, Autobiographie d'une Courgette van Gilles Paris, "[hij] werd geboren op 5 april 19591 in Suresnes, is de broer van singer-songwriter Geneviève Paris... 

Hij werkte in zijn jeugd in verschillende beroepen (ober, drugstester, kantoorjongen, ontwerper van persmappen). Op 18-jarige leeftijd trad hij in dienst bij het Ministerie van Jeugd als documentalist. Daarna werd hij journalist op het gebied van film en muziek voor de populaire pers...

 zijn eerste roman, Papa et Maman sont mort, is uit 1991... De volgende, Autobiografie van een courgette, werd in verschillende talen vertaald en er werden meer dan 350.000 exemplaren van verkocht (ref ontbreekt nog). Het was het onderwerp van een bewerking voor televisie, geproduceerd in 2007, getiteld Het leven is beter als je volwassen bent, en van een bewerking in de vorm van een tekenfilm, Ma vie de Courgette." (bron: https://fr.wikipedia.org/wiki/Gilles_Paris)

Deze roman vertelt het leven van Icare, ook bekend als Courgette, een jonge jongen van negen die alleen woont met zijn alcoholische moeder sinds de dag dat zijn vader vertrok om “met een kip de wereld rond te reizen”. Hij verstopt zich vaak op zijn zolder omdat dat de enige plek is waar zijn moeder, die hem de hele tijd slaat, niet naar boven kan gaan om hem te slaan omdat ze een stijf been heeft door een auto-ongeluk. Op zolder speelt hij met appels en kijkt naar de kleine buurman die in de tuin met de varkens van zijn vader speelt.

Op een dag, wanneer zijn moeder in een complete depressie verkeert en de lucht aanvalt, vindt Courgette haar revolver terwijl ze haar spullen doorzoekt en probeert zijn het wapen van hem af te pakken, maar het pistool gaat af, waardoor zijn moeder dodelijk gewond raakt. Na dit dramatische ongeval wordt hij in een kindertehuis, geplaatst.

Zijn leven verandert daar radicaal door de vele personages die in rondom hem verschijnen, waaronder vooral Raymond, de ‘aardige politieagent’ en zijn zoons en Camille, op wie hij verliefd wordt... (bron: idem fr.wikipedia.org)

--
De-coach-in-de-economie