De griezelige lichtheid van een (persoonlijke) revolutie

EEN. Gisteren zag ik de film, die gebaseerd is op een boek van Peter Wensierski:

"De griezelige lichtheid van de revolutie: hoe een groep jonge Leipzigers in de DDR in opstand durfde te komen.

Ze zijn jong, ze zijn brutaal, ze weigeren het systeem en dagen de staat uit. Ze willen zich niet meer aanpassen. Ze wonen samen in gesloopte huizen, plannen hun volgende acties tijdens lange nachten aan het meer, drukken in het geheim folders, feesten tot het ochtendgloren in hun illegale nachtbar en demonstreren overdag op de eerste rij. Ze worden vervolgd, maar met elke nieuwe actie verliezen ze een beetje meer angst en verliest de dictatuur haar kracht. Vanuit Leipzig beleeft Duitsland voor het eerst in de geschiedenis een succesvolle revolutie.

Het waargebeurde verhaal van een onwaarschijnlijke groep jonge mensen die een strijd voeren die anderen als hopeloos beschouwen. En de spannend om te lezen close-up van een belangrijk moment in de Duitse geschiedenis." (Amazon.de - https://www.amazon.de/Die-unheimliche-Leichtigkeit-Revolution-SPIEGEL-Buch-ebook/dp/B01N4AW0H3)

Het jaar voor de val van de muur. Wat vooral op mijn netvlies achterblijft is de idealistische scene van de grote tafel buiten in een vervallen wijk, afgesloten van de ellende van Leipzig van die tijd, waar jongeren een plan smeden om een eind te maken aan de vervuiling en een nieuwe wereld verkennen.

Op dezelfde website is een korte bio te vinden van de auteur: "... geboren in 1954, begon zijn werk als journalist in 1979 met reportages uit de DDR. Als documentairemaker, verslaggever en auteur van boeken rapporteerde hij over de opkomende oppositiebeweging in Oost-Duitsland en zette zijn werk van 1986 tot 1993 voort voor het ARD-televisiemagazine "Kontraste", gevolgd door 25 jaar als redacteur op de Duitse afdeling van SPIEGEL. In 2006 opende hij het debat over misstanden in het thuisonderwijs met het boek ‘Strikes in the Name of the Lord’ en ontving daarvoor het Federal Cross of Merit. Zijn boek ‘The Forbidden Journey’ uit 2014, over een ongewone ontsnapping uit de DDR, werd een bestseller.

‘De griezelige lichtheid van de revolutie – hoe een groep jonge Leipzigers durfde te rebelleren in de DDR’ werd in 2017 gepubliceerd, ‘Berlijn – Stad van de Opstand’ in 2018 en ‘Venster naar de Vrijheid’ in 2019. Zijn huidige boek “Jena Paradise” verscheen in maart 2023 en haalde opnieuw de SPIEGEL-bestsellerlijst."

Zowel Wensierski als de groep revolutionairen houden zich bezig met veranderingen in hun tijd. uit de film wordt duidelijk dat er toch vaak een leider is, en dat een leider te herkennen is aan dat deze volgers afdwingt. Het romantische beeld in de film, een vrouw die verliefd wordt op Stefan, is cinematisch, maar ook wel zoals het in het echte leven werkt. De emotie mag niet ontbreken.

Maar het gaat ook over het plan, de ratio en het denken. Levensfilosofie misschien.

Alles heeft te maken met de toekomst die voor elk land en elk tijdstip anders is. Destijds een jaar voor de omwenteling in de DDR of nu in Venezuela. El Pais liet daar [destijds] een reportage zien over de toekomst en dat die voor Afrika (en in dit geval Venezuela) heel wat anders betekent dan voor ons het westen:

TWEE.

"De jongeman die over Plato praat aan de Colombiaanse grens met Venezuela

Jimmy Danilo Acosta is een sociaal leider uit de wijk Cucuteño in La Fortaleza die vrede en ethiek wil brengen in de ‘pelaos’ van een gemeenschap waar misdaad en geweld de norm waren.

Op het nachtkastje van Jimmy Danilo Acosta (23) ligt The Republic, van Plato, gemarkeerd op een van de eerste pagina's. “Ik heb het zonder toestemming van de bibliotheek geleend”, verontschuldigt hij zich lachend. “Maar is iemand die een boek steelt, wijs of slecht?”, zegt hij ironisch. Dankzij de ethiek, zegt hij, heeft hij leren luisteren. “Als iemand mij komt bekritiseren, geef ik hem alle aandacht van de wereld en dan reageer ik: Weet jij wel waar ik vandaan kom?”

In zijn buurt, La Fortaleza, aan de Colombiaanse grens met Venezuela, stierf een paar jaar geleden door een soortgelijke situatie "je doordat je werd neergestoken of ze namen je pistool af." Acosta bevordert al bijna vijf jaar andere vormen van dynamiek, zodat de pelao's leren over mensenrechten, vrede en dialoog, in wat een van de meest vergeten en bloedige gemeenschappen in Cúcuta was. Het volgende doel: “Maak het boek af en stuur het terug. Deze, en nog een van Karl Marx.”

Het gezin van de jongeman veranderde vier keer van stad als gevolg van het gewapende conflict in Colombia. Eerst in het departement Vaupés, grenzend aan Brazilië; toen kwamen ze aan in Guaviare; vervolgens naar Villavicencio en uiteindelijk verhuisden ze naar Cúcuta. Ze zijn inwoners van deze gemeenschap sinds hij 11 jaar oud was. Hij was eraan gewend alles achter te laten en groeide op met zijn ouders die hem aanspoorden ‘niet in de problemen te komen, zoals zijn broer’.

En de tweede van de zeven kinderen zit al enkele jaren vast, na ‘misverstanden’ met de bende die hem rekruteerde. “Het is heel gemakkelijk om je te laten meeslepen en kattenkwaad uit te halen als er geen andere opties of vrije tijd zijn”, zegt hij. En hij weet waarover hij spreekt. Hij betrad ook de cirkel van drugs en misdaad. “Ik ben er niet trots op, maar ik ben veranderd.” Een UNHCR-workshop heeft veel te maken met deze verandering in houding.

In 2014 lanceerde de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties (UNHCR) een project genaamd Courses of Peace, dat het leiderschap promootte van jonge mensen die zich inzetten voor gezonde vrije tijd en ontwikkeling. Hoewel Acosta aanvankelijk niet veel aandacht kreeg, ging hij uiteindelijk toch. Ze voerden verschillende dynamieken uit die verband hielden met stedelijke kunst, muziek en rap. Dat laatste, een van zijn hobby’s: “Het was de beste beslissing van mijn leven, omdat ze mij steunden om weer naar school te gaan. En ik leerde over doorzettingsvermogen en respect voor anderen en ik kon mijn kunst delen.” Dit is wat hij nu repliceert met een groep jonge mensen die hem volgen. 

Het plan van de jeugd in de buurt begon te veranderen. Bij de ontmoetingsplaatsen waren geen gevechten of drugs meer betrokken. Ze richtten in 2017 de Corporation of the New Cycle of Adolescentie op, die tot nu toe niet officieel is geregistreerd. Er waren 12 leiders en 134 deelnemers. Ze kwamen samen om het voetbalveld schoon te maken, ze klopten, ze keken films, ze gaven danstherapiecursussen en reggaeton- en bachatabijeenkomsten... “Ik organiseerde ze, maar ik was een van degenen die zaten en keken hoe anderen dansten”, lacht hij . Het gebrek aan commitment zorgde ervoor dat een deel van deze groep uiteenviel. De pandemie hielp niet.

De uitdaging is nu om de groep weer bij elkaar te krijgen. “We willen onze missie zien en we leren wet 743 (over gemeenschapsactieborden, de rechten en plichten van leiders) goed. We willen analyseren wat we verkeerd hebben gedaan en waarom we zijn ingestort”, legt hij uit.

Het trainen van jonge leiders wordt een beschermende ring tegen de reeks risico's waarmee zij in de gemeenschappen worden geconfronteerd: rekrutering, tienerzwangerschappen, consumptie...

Orlando Ortiz Medina, directeur van het Ayuda en Acción impactteam

AA is de organisatie die dit soort organisch leiderschap in de gemeenschappen ondersteunt. Voor Orlando Ortiz Medina, directeur van het impactteam en coördinator van de programma's van de entiteit in Colombia, zijn jongeren een fundamenteel onderdeel, juist omdat ze “midden in het construeren van hun waardenschaal” zijn: “Train en versterk ze om deze rollen op zich te nemen. Het wordt een soort beschermende ring tegen de reeks risico's waarmee ze worden geconfronteerd: rekrutering, tienerzwangerschappen, consumptie. Een jonge leider is een promotor van zijn omgeving, normaal gesproken door artistieke, culturele en sportieve activiteiten, die hem het meest motiveren en de aandacht trekken." Zo, zeggen ze, beginnen de veranderingen.

“Ik train al heel lang om een ​​goede leider te zijn”, zegt Acosta resoluut. “Ik heb initiatief, potentieel, ik begrijp dat er moeilijke momenten zijn... Het is geen gemakkelijke taak, maar als ik het opgeef heeft het geen zin. Noch voor mij, noch voor degenen die mij volgen”, zegt hij. “Ik verloor veel kansen toen ik cocaïne en marihuana gebruikte. Ik begrijp hoe het is om verslaafd te zijn, maar we zullen sterker terugkomen en andere kinderen vinden om ze te kwalificeren, net zoals ze bij mij deden."

Het repliceren van de kennis van andere promotors in het gebied is ook het doel van de NGO. “Wij kunnen de organisatie voor u legaliseren, wij betalen ervoor”, legt Angie Colmenares, hoofd van het project, uit. “Maar naast het juridisch vestigen van jezelf, moet je de organisatievorm die je al hebt versterken.” Hij knikt aandachtig, zijn ogen vol ambitie, alsof hij in gedachten noteert welke stappen hij moet volgen.

Met het werk van Socrates' leerling in de hand zegt hij een stuk: 'Het hebben van rijkdom op oudere leeftijd is beter omdat er geen angst is, zelfs als iemand de schulden niet heeft betaald voordat hij stierf. Ook is hij niet gestopt met het brengen van offers aan de goden.” Stop en kwalificeer: “Tussen aanhalingstekens, want er is maar één God.”

Deze jongeman met een bruine huid wil graag leren van een kind dat van dat recht is beroofd. Zijn eerste jeugdherinneringen houden verband met het verzorgen van de varkens en kippen op de boerderij van zijn vader en het doen van huishoudelijke klusjes. “Ik speelde niet en ging vroeg van school om in de kolenmijn te beginnen. Maar nu streef ik naar iets veel groters.”

 (bron: Noor Mahtani, Cúcuta, November 2021, https://elpais.com/planeta-futuro/que-mueve-a/2021-11-29/el-joven-que-habla-de-platon-en-la-frontera-colombiana-con-venezuela.html)