Schrijven is zilver, ...
Ik laat me graag inspireren door het doen en laten van anderen. Wat "ze" zeggen en schrijven. Sommigen noemen die parasitair gedrag, anderen vinden het slim of halen hun schouders op. Zelf denk ik dat wanneer je schrijft over organisatiecultuur, je de cultuur en het huidige tijdsbeeld niet mag vergeten. 
Zo las ik deze tweet:
@fredkrautwurst Fred Krautwurst:
Schrijven is zilver, spreken is goud! Blog: bit.ly/uKVsyn #fb
En direct begon ik te lezen. Ik verwachte een epistel over grote schrijvers als Borges tegenover de grote sprekers, zoals Obama er misschien één is op dit moment. Maar niets van dat alles. In de blog kwam de term SCHRIJVEN enkel maar in de titel voor. Typisch een marketeer denk ik dan: nieuwsgierigheid opwekken, maar niet je verwachting waarmaken.
Dit soort uitingen - provocatief wellicht - reflecteren het tijdsbeeld. Wie schrijft er nog geen boek tegenwoordig? Maar als spreker voor een groot audiëntie moet je wel wat in huis hebben. Maar niet elke schrijver kan spreken (Komrij) of elke Spreker (Matthijs van Nieuwkerk) kan schrijven (voorbeelden ten over - niet van Matthijs overigens). Ander voorbeeld, meer genuanceerd: de spreker Youp van het Hek, laat zien dat je als spreker ook lichamelijk moet performen. Spreken is discriminatoir, waar het persoonlijk uiterlijk telt; zonder zijn typische bril zou Youp misschien nooit groot geworden zijn. Of Freek of Jan Jaap van der Wal*. Schrijven is democratischer want achter het lelijke gezicht van de schrijver kan een prachtig betoog schuilgaan.
Er is een duidelijk productiviteitsverschil tussen beiden. Een schrijver kan op basis van zijn schrift NOOIT een verkoop sluiten. Daarvoor is namelijk persoonlijk contact vereist. Andersom kan het wel, maar een spreker voor een groot publiek zorgt ook niet per sé voor een deal. Een schrijver zal doorgaans de bron zijn voor de spreker. Hoe vaak haalt een spreker niet in zijn rede aan dat "een grot wijsgeer zei dat..." Een een groot wijsgeer is dan meestal een schrijver. Een schrijver denkt. De spreker denkt ook, natuurlijk maar creëert in zijn betoog nooit iets nieuws. Dat moet er al zijn. Wanneer de spreker te lang nadenkt over een vraag uit het publiek komt dit zijn betoog niet ten goede. "Ad rem" is vaak de term die men dan gebruikt.
Duidelijker dan deze uiting over presenteren kan het tijdsbeeld niet zijn: spreken is verkopen, schrijven is produceren, zonder ooit zeker te zijn of je werk verkocht wordt. Spreken is vluchtig. Schrijven is blijvend; wie schrijft die blijft.
Omdat de spreker moet verkopen of op zijn minst moet verleiden zal deze minder waarheidsvast zijn. De schrijver kan jaren later nog afgerekend worden op wat hij schreef en zal veel meer authentiek moeten zijn.
We leven in een tijd waar de inhoud van het product er niet al te veel toe doet. Als het maar verkoopt. Marketing is oppermachtig.
Onderaan de tekst van de blog van Fred staat de boodschap om zijn boek te kopen. Hoe paradoxaal kan de wereld in elkaar zitten.
Als schrijven zilver is, dan is de kroon op het werk van de schrijver dat deze gelezen wordt. Schrijven is zilver, lezen is goud?
Zo las ik deze tweet:
@fredkrautwurst Fred Krautwurst:
Schrijven is zilver, spreken is goud! Blog: bit.ly/uKVsyn #fb
En direct begon ik te lezen. Ik verwachte een epistel over grote schrijvers als Borges tegenover de grote sprekers, zoals Obama er misschien één is op dit moment. Maar niets van dat alles. In de blog kwam de term SCHRIJVEN enkel maar in de titel voor. Typisch een marketeer denk ik dan: nieuwsgierigheid opwekken, maar niet je verwachting waarmaken.
Dit soort uitingen - provocatief wellicht - reflecteren het tijdsbeeld. Wie schrijft er nog geen boek tegenwoordig? Maar als spreker voor een groot audiëntie moet je wel wat in huis hebben. Maar niet elke schrijver kan spreken (Komrij) of elke Spreker (Matthijs van Nieuwkerk) kan schrijven (voorbeelden ten over - niet van Matthijs overigens). Ander voorbeeld, meer genuanceerd: de spreker Youp van het Hek, laat zien dat je als spreker ook lichamelijk moet performen. Spreken is discriminatoir, waar het persoonlijk uiterlijk telt; zonder zijn typische bril zou Youp misschien nooit groot geworden zijn. Of Freek of Jan Jaap van der Wal*. Schrijven is democratischer want achter het lelijke gezicht van de schrijver kan een prachtig betoog schuilgaan.
Er is een duidelijk productiviteitsverschil tussen beiden. Een schrijver kan op basis van zijn schrift NOOIT een verkoop sluiten. Daarvoor is namelijk persoonlijk contact vereist. Andersom kan het wel, maar een spreker voor een groot publiek zorgt ook niet per sé voor een deal. Een schrijver zal doorgaans de bron zijn voor de spreker. Hoe vaak haalt een spreker niet in zijn rede aan dat "een grot wijsgeer zei dat..." Een een groot wijsgeer is dan meestal een schrijver. Een schrijver denkt. De spreker denkt ook, natuurlijk maar creëert in zijn betoog nooit iets nieuws. Dat moet er al zijn. Wanneer de spreker te lang nadenkt over een vraag uit het publiek komt dit zijn betoog niet ten goede. "Ad rem" is vaak de term die men dan gebruikt.
Duidelijker dan deze uiting over presenteren kan het tijdsbeeld niet zijn: spreken is verkopen, schrijven is produceren, zonder ooit zeker te zijn of je werk verkocht wordt. Spreken is vluchtig. Schrijven is blijvend; wie schrijft die blijft.
Omdat de spreker moet verkopen of op zijn minst moet verleiden zal deze minder waarheidsvast zijn. De schrijver kan jaren later nog afgerekend worden op wat hij schreef en zal veel meer authentiek moeten zijn.
We leven in een tijd waar de inhoud van het product er niet al te veel toe doet. Als het maar verkoopt. Marketing is oppermachtig.
Onderaan de tekst van de blog van Fred staat de boodschap om zijn boek te kopen. Hoe paradoxaal kan de wereld in elkaar zitten.
Als schrijven zilver is, dan is de kroon op het werk van de schrijver dat deze gelezen wordt. Schrijven is zilver, lezen is goud?
* - JJvdW zei ooit over Van Gaal, dat deze niet het niveau had om Obama te bekritiseren.
Reacties