Made in Culemborg
Tja vroeger, hoorde ik menigeen zeggen als reactie op de kersttoespraak van de Koningin. Vroeger was het beter... Soms denk ik dat Beatrix gelijk had. Van een afstand is het allemaal makkelijk praten. Anoniem een bericht achter laten kan iedereen, maar voor echt contact is er moed nodig... Vroeger was het leven in ieder geval overzichtelijker. Made in China betekende vooral "goedkoop" en "snel-stuk." Nu moeten we de Chinezen geloof ik dankbaar zijn omdat ze ons uit de crisis leiden.
Een land als Spanje werd als traditioneel gezien, er veranderde "daar" nooit iets, "met dat achtelijke stieren-vechten." Vroeger een macho, nogsteeds een macho. Maar onder de Spaanse huid verandert er heel veel, maar veranderingen gaan er anders dan in Nederland. Allereerst heeft men oog voor tradities wat er toe leidt dat men minder snel in een identiteitscrisis verzand raakt.
Vroeger was het leven overzichtelijk. De man jaagde en de vrouw stond achter het fornuis. Nu lopen alle taken door elkaar en iedereen is in de war. In een land met een macho-cultuur gaan de veranderingen niet zo hard. Want waarin moet die macho veranderen? Als je een Spanjaard vraagt wat ze van de gemiddelde Nederlandse man vinden dan zegt deze – als het hem al interesseert: "dat zijn watjes." In Spanje is het uitgesloten dat een Marokkaanse advocaat – zoals Enait- een rechter uitdaagt. Dan is het land te klein, of het nu Catatonië, Baskenland of Galicië betreft. Dat gebeurt daar niet!
En is dus “Het probleem” met Marokkanen – om toch maar even die groep te noemen, nauwelijks een issue in Spanje omdat de Spanjaard meer op de Marokkaan lijkt; beide komen uit een oorspronkelijk mannelijke cultuur en de Spanjaard laat zich niet het kaas van zijn brood eten.
De Nederlandse cultuur is niet alleen meer vrouwelijk maar ook veel meer open dan de Spaanse cultuur. Die twee bij elkaar opgeteld levert nogal wat problemen op. Maar identiteit is overigens in heel Europa een issue.
De politiek correct opvatting is – want die is er nog steeds volgens mij – dat alleen een zeer selecte groep Marokkanen het verpest voor het geheel. Evenals 10 antilianen het gehele imago (probleem) van die groep zouden verklaren. Ik geloof dat niet. De Marokkaan is nu even in beeld, maar deze staat voor een beweging. Of een tegenbeweging. Symbolisch.
Dat denk ik na het incident in Culemborg. Ook hier sta ik weer zeer ver vanaf, maar een uitspraak van een Nederlander op Pauw & Witteman – getrouwd met een Molukse vrouw, dus mogelijk met een “gekleurde” mening – doet me dit denken. Hij vertelde geëmotioneerd: “Molukkers, die vechten terug.” Vijfentwintig jaar na de Molukse-treinkaping krijgen we weer een beeld voorgeschoteld van de Molukse cultuur: die is erg vreedzaam, maar je moet deze mensen niet boos maken, “want dan vechten ze terug.” Hoe gaat dat bij dat huwelijk vraag je je dan af; zo'n mix op zich moet kunnen, maar cultuur gaat niet om individuele gevallen maar om grote groepen. Het is nogal een risico om op de mening van die persoon af te gaan, maar ik denk dat hij de kern van het probleem wel samenvat: de gemiddelde Nederlander vecht niet, laat staan dat deze terugvecht. De ontbrekende schakel zou je trots kunnen noemen. Iemand met een sterke identiteit is trots. [13 januari: Overigens hoorde ik vandaag in het programma Villa Vlederhof dat Rita Verdonk een Rooms_katholieke achtergrond heeft. Die past m.i. zeer goed in dit cultuurverhaal. RoomsKatholiek en trots past bijelkaar. Trots op Nederland is geen toevallige keuze van haar, cultureel gezien...]
Dit alles zou passen met de opkomst van Wilders. Zijn aanhang bestaat uit Nederlanders die nooit teruggevochten hebben en nu opeens in opstand komen. Dat komt dan denk ik omdat deze mensen zich eerst de kaas van het brood hebben laten eten. Dus jarenlang onder het imago van tolerantie accepteren en er nu op terugkomen. Maar je was er toch zelf bij?
Minister Plasterk vraagt aan de Nationale Mental Coach – Wim de Bie, alias Tedje van Es:
“Jacobse, 80.000 koaches wat motten die hier, Hê? Van Es, die mensen zijn zeer hard nodig, luister: ...”
– waarom de gemiddelde Nederlander toch zo zenuwachtig is. Ik denk dat het hiermee te maken heeft. Dat past bij de zoektocht naar een nieuwe identiteit. Bedankt Maxima! Ooit hoorde ik dat Buenos Aires het grootste aantal psychologen per vierkante meter kent in de wereld. Vraag het maar aan Maxima, het gaat om de wijk “Barrio Norte.” Zal ook wel zo’n mythe zijn.
Een coach is een halve psycholoog, waar het mythische verhaal over gaat dat hij zijn eigen problemen niet kon oplossen en daarom maar psychologie is gaan studeren. Onder soortgelijke motieven biedt de coach ook zijn hulp aan. 80.000 op een beroepsbevolking van 5 miljoen (?) dat is dus bijna 2%. Geen wonder dat de werkeloosheid in Nederland zo laag is. Maar wat doet het land productief gezien, is dan de volgende vraag? (meer naar een psycholoog)
Kortom, het gaat m.i. niet om die beperkte groep Marokkanen die het verpesten voor de rest. Nee, er is een algemene beweging gaande waar de Nederlander zich bezint op wat hij is, en wat hij doet. En met zoveel culturele diversiteit heeft hij genoeg om bij af te kijken. “Dat terugvechten is eigenlijk best wel aardig,” denkt deze nu, terwijl hij wel ziet dat hij heel wat terrein heeft verloren. Het komt er nu op aan om ruimte terug te winnen. Elke verandering begint met veroveren van ruimte.
In dezelfde tijd is Wim de Bie dus verkozen. Hij denkt zelf dat dat komt door zijn ervaring met typetjes - "verdiep je in je eigen typetje." De waarheid is dat hij geselecteerd is onder een conservatief motto in een progressieve VPRO-jas; men wil gewoon terug naar de tijden van het Simplistisch Verbond. Daar gaat het fout, want die ... komen niet meer terug.
Een land als Spanje werd als traditioneel gezien, er veranderde "daar" nooit iets, "met dat achtelijke stieren-vechten." Vroeger een macho, nogsteeds een macho. Maar onder de Spaanse huid verandert er heel veel, maar veranderingen gaan er anders dan in Nederland. Allereerst heeft men oog voor tradities wat er toe leidt dat men minder snel in een identiteitscrisis verzand raakt.
Vroeger was het leven overzichtelijk. De man jaagde en de vrouw stond achter het fornuis. Nu lopen alle taken door elkaar en iedereen is in de war. In een land met een macho-cultuur gaan de veranderingen niet zo hard. Want waarin moet die macho veranderen? Als je een Spanjaard vraagt wat ze van de gemiddelde Nederlandse man vinden dan zegt deze – als het hem al interesseert: "dat zijn watjes." In Spanje is het uitgesloten dat een Marokkaanse advocaat – zoals Enait- een rechter uitdaagt. Dan is het land te klein, of het nu Catatonië, Baskenland of Galicië betreft. Dat gebeurt daar niet!
En is dus “Het probleem” met Marokkanen – om toch maar even die groep te noemen, nauwelijks een issue in Spanje omdat de Spanjaard meer op de Marokkaan lijkt; beide komen uit een oorspronkelijk mannelijke cultuur en de Spanjaard laat zich niet het kaas van zijn brood eten.
De Nederlandse cultuur is niet alleen meer vrouwelijk maar ook veel meer open dan de Spaanse cultuur. Die twee bij elkaar opgeteld levert nogal wat problemen op. Maar identiteit is overigens in heel Europa een issue.
De politiek correct opvatting is – want die is er nog steeds volgens mij – dat alleen een zeer selecte groep Marokkanen het verpest voor het geheel. Evenals 10 antilianen het gehele imago (probleem) van die groep zouden verklaren. Ik geloof dat niet. De Marokkaan is nu even in beeld, maar deze staat voor een beweging. Of een tegenbeweging. Symbolisch.
Dat denk ik na het incident in Culemborg. Ook hier sta ik weer zeer ver vanaf, maar een uitspraak van een Nederlander op Pauw & Witteman – getrouwd met een Molukse vrouw, dus mogelijk met een “gekleurde” mening – doet me dit denken. Hij vertelde geëmotioneerd: “Molukkers, die vechten terug.” Vijfentwintig jaar na de Molukse-treinkaping krijgen we weer een beeld voorgeschoteld van de Molukse cultuur: die is erg vreedzaam, maar je moet deze mensen niet boos maken, “want dan vechten ze terug.” Hoe gaat dat bij dat huwelijk vraag je je dan af; zo'n mix op zich moet kunnen, maar cultuur gaat niet om individuele gevallen maar om grote groepen. Het is nogal een risico om op de mening van die persoon af te gaan, maar ik denk dat hij de kern van het probleem wel samenvat: de gemiddelde Nederlander vecht niet, laat staan dat deze terugvecht. De ontbrekende schakel zou je trots kunnen noemen. Iemand met een sterke identiteit is trots. [13 januari: Overigens hoorde ik vandaag in het programma Villa Vlederhof dat Rita Verdonk een Rooms_katholieke achtergrond heeft. Die past m.i. zeer goed in dit cultuurverhaal. RoomsKatholiek en trots past bijelkaar. Trots op Nederland is geen toevallige keuze van haar, cultureel gezien...]
Dit alles zou passen met de opkomst van Wilders. Zijn aanhang bestaat uit Nederlanders die nooit teruggevochten hebben en nu opeens in opstand komen. Dat komt dan denk ik omdat deze mensen zich eerst de kaas van het brood hebben laten eten. Dus jarenlang onder het imago van tolerantie accepteren en er nu op terugkomen. Maar je was er toch zelf bij?
Minister Plasterk vraagt aan de Nationale Mental Coach – Wim de Bie, alias Tedje van Es:
“Jacobse, 80.000 koaches wat motten die hier, Hê? Van Es, die mensen zijn zeer hard nodig, luister: ...”
– waarom de gemiddelde Nederlander toch zo zenuwachtig is. Ik denk dat het hiermee te maken heeft. Dat past bij de zoektocht naar een nieuwe identiteit. Bedankt Maxima! Ooit hoorde ik dat Buenos Aires het grootste aantal psychologen per vierkante meter kent in de wereld. Vraag het maar aan Maxima, het gaat om de wijk “Barrio Norte.” Zal ook wel zo’n mythe zijn.
Een coach is een halve psycholoog, waar het mythische verhaal over gaat dat hij zijn eigen problemen niet kon oplossen en daarom maar psychologie is gaan studeren. Onder soortgelijke motieven biedt de coach ook zijn hulp aan. 80.000 op een beroepsbevolking van 5 miljoen (?) dat is dus bijna 2%. Geen wonder dat de werkeloosheid in Nederland zo laag is. Maar wat doet het land productief gezien, is dan de volgende vraag? (meer naar een psycholoog)
Kortom, het gaat m.i. niet om die beperkte groep Marokkanen die het verpesten voor de rest. Nee, er is een algemene beweging gaande waar de Nederlander zich bezint op wat hij is, en wat hij doet. En met zoveel culturele diversiteit heeft hij genoeg om bij af te kijken. “Dat terugvechten is eigenlijk best wel aardig,” denkt deze nu, terwijl hij wel ziet dat hij heel wat terrein heeft verloren. Het komt er nu op aan om ruimte terug te winnen. Elke verandering begint met veroveren van ruimte.
In dezelfde tijd is Wim de Bie dus verkozen. Hij denkt zelf dat dat komt door zijn ervaring met typetjes - "verdiep je in je eigen typetje." De waarheid is dat hij geselecteerd is onder een conservatief motto in een progressieve VPRO-jas; men wil gewoon terug naar de tijden van het Simplistisch Verbond. Daar gaat het fout, want die ... komen niet meer terug.
Reacties