Kan Twitter de mens wel veranderen?
Met kennis van het verleden doe je tegenwoordig niet veel. Ervaring is uit de mode. Dat wetende neem ik het risico.
Vroeger was het namelijk bekend dat een systeem aangepast moest worden aan de werking en cultuur van de organisatie. Menige systeemimplementatie is vastgelopen omdat het “pakket” was ontworpen op een gebruik in een land als Duitsland (om maar een voorbeeld te noemen waar SAP en voorgangers vandaan kwamen. Nu wordt SAP bij het Spaanse Telefonica geimplementeerd) waar men anders werkte dan hier in Nederland. Er waren teveel uitzonderingen die niet in het systeem opgenomen konden worden. Parameterisering en de latere variant “customizing” die uit de VS kwam was beperkt mogelijk, maar meestal niet toereikend.
Later zei de organisatieadviseur en de businessconsultant dat de organisatie en de business eenvoudiger moest. Meer standaarden en meer conform de werking van het systeem.
De mens veranderde niet door de invoering van een nieuw systeem. En ook voor cultuurverandering was meer nodig.
Maar dat was toen en – even snel geschetst met alle risico’s...
Nu is er een nieuw systeem, met nieuwe sociale wetgeving en specifiek opgelegde beperkingen: Twitter. Het is zelfs zo dat de beperking: slechts 140 karakters per bericht, de hype rond het gebruik in stand houdt of zelfs aanscherpt.
140 karakters. Gericht op een tijdperk van nu waarin het moment geldt. Dus niet lang nadenken, maar snel formuleren en heel Amerikaans: To-the-point en rekening houdend met de time-to-market.
In Europa draaien we doorgaans nogal rond de hete brei heen, maar in de VS houdt men van kort en krachtig te zeggen waar het op staat.
Maar werkt het ook zo? Dus gaat de mens nu veranderen. Neemt hij kort de tijd om zo bondig mogelijk te formuleren of geeft hij zijn pen – keyboard – de vrije hand en ziet hij wel wat er van komt? Submit!
Skeptisch vraag ik me inderdaad af of de mens hierdoor verandert. Mijn stelling is dat de gebruiker van het Twittersysteem niet de tijd neemt en maar formuleert wat het moment ingeeft en dat gaat ten koste van de kwaliteit van de boodschap. We zijn niet allemaal taal kunstenaars en de gemiddelde gebruiker laat zich opjagen door de sociale druk van het NU en gooit eruit ook al is de boodschap nog niet rijp.
Denk eens aan de Slow-Food variant van Twitter. Dat is ook een technologie die gebruikt wordt bij het invoeren van een post op een blog. Het werkt als volgt:
- U tikt uw bericht in, met alle ruimte die u nodig heeft, zowel in tijd als in aantal tekens.
- U klikt op Submit (enter, invoeren, akkoord of ok, etc)
- Het systeem leest u vervolgens via een text-to-speech module de ingevoerde tekst voor. Dit gebeurt via een zware stem van een autoritair-voorkomende nieuwslezer. U luistert naar wat u geschreven heeft.
- Aansluitend vraagt het systeem: bent u tevreden met de stijl en inhoud?
- U geeft wederom akkoord
- Daarop vraagt het systeem: Weet u het zeker, het komt namelijk nogal ruw en bot over. Bedoelt u dit echt? Realiseert u zich dat dit bericht zo op het Internet blijft hangen tot in lengte van dagen?
- Bent u niet te kwetsend, vraagt het systeem uiteindelijk en dan denkt u. ok, toch nog even een wijziging aan brengen.
Door de kwalitatieve toets verandert de inhoud van uw bericht, maar met grote kans dat deze verbetert.
Kwaliteitsprocessen hebben een vertragende werking, in tegenstelling tot kwantitatieve processen die een versnellende werking hebben. Daarom worden kwaliteitsmedewerkers zo verafschuwd in de business, omdat ze het process tegenhouden.
De Slow-food-beweging is zich van de kwaliteit van het eten en het effect op de levenswijze en visa versa bewust geworden en heeft de kwaliteit van het leven op een dienblad voorgeschoteld om ons een spiegel voor te houden. Voor diegenen die willen afkicken kunnen deze beweging omarmen. Zouden er twitteraars zijn onder de slow-food-bevolking?
Twitter zal m.i. niet leiden tot een verbetering van taalgebruik op het internet. Het past in het performance tijdperk, maar gaat ten koste van de kwaliteit van de inhoud.
Dit schrijft een niet-Twitteraar zult u denken. Inderdaad. Ik neem mezelf hiervoor in bescherming, want het twitter-systeem biedt me geen enkele.
Vroeger was het namelijk bekend dat een systeem aangepast moest worden aan de werking en cultuur van de organisatie. Menige systeemimplementatie is vastgelopen omdat het “pakket” was ontworpen op een gebruik in een land als Duitsland (om maar een voorbeeld te noemen waar SAP en voorgangers vandaan kwamen. Nu wordt SAP bij het Spaanse Telefonica geimplementeerd) waar men anders werkte dan hier in Nederland. Er waren teveel uitzonderingen die niet in het systeem opgenomen konden worden. Parameterisering en de latere variant “customizing” die uit de VS kwam was beperkt mogelijk, maar meestal niet toereikend.
Later zei de organisatieadviseur en de businessconsultant dat de organisatie en de business eenvoudiger moest. Meer standaarden en meer conform de werking van het systeem.
De mens veranderde niet door de invoering van een nieuw systeem. En ook voor cultuurverandering was meer nodig.
Maar dat was toen en – even snel geschetst met alle risico’s...
Nu is er een nieuw systeem, met nieuwe sociale wetgeving en specifiek opgelegde beperkingen: Twitter. Het is zelfs zo dat de beperking: slechts 140 karakters per bericht, de hype rond het gebruik in stand houdt of zelfs aanscherpt.
140 karakters. Gericht op een tijdperk van nu waarin het moment geldt. Dus niet lang nadenken, maar snel formuleren en heel Amerikaans: To-the-point en rekening houdend met de time-to-market.
In Europa draaien we doorgaans nogal rond de hete brei heen, maar in de VS houdt men van kort en krachtig te zeggen waar het op staat.
Maar werkt het ook zo? Dus gaat de mens nu veranderen. Neemt hij kort de tijd om zo bondig mogelijk te formuleren of geeft hij zijn pen – keyboard – de vrije hand en ziet hij wel wat er van komt? Submit!
Skeptisch vraag ik me inderdaad af of de mens hierdoor verandert. Mijn stelling is dat de gebruiker van het Twittersysteem niet de tijd neemt en maar formuleert wat het moment ingeeft en dat gaat ten koste van de kwaliteit van de boodschap. We zijn niet allemaal taal kunstenaars en de gemiddelde gebruiker laat zich opjagen door de sociale druk van het NU en gooit eruit ook al is de boodschap nog niet rijp.
Denk eens aan de Slow-Food variant van Twitter. Dat is ook een technologie die gebruikt wordt bij het invoeren van een post op een blog. Het werkt als volgt:
- U tikt uw bericht in, met alle ruimte die u nodig heeft, zowel in tijd als in aantal tekens.
- U klikt op Submit (enter, invoeren, akkoord of ok, etc)
- Het systeem leest u vervolgens via een text-to-speech module de ingevoerde tekst voor. Dit gebeurt via een zware stem van een autoritair-voorkomende nieuwslezer. U luistert naar wat u geschreven heeft.
- Aansluitend vraagt het systeem: bent u tevreden met de stijl en inhoud?
- U geeft wederom akkoord
- Daarop vraagt het systeem: Weet u het zeker, het komt namelijk nogal ruw en bot over. Bedoelt u dit echt? Realiseert u zich dat dit bericht zo op het Internet blijft hangen tot in lengte van dagen?
- Bent u niet te kwetsend, vraagt het systeem uiteindelijk en dan denkt u. ok, toch nog even een wijziging aan brengen.
Door de kwalitatieve toets verandert de inhoud van uw bericht, maar met grote kans dat deze verbetert.
Kwaliteitsprocessen hebben een vertragende werking, in tegenstelling tot kwantitatieve processen die een versnellende werking hebben. Daarom worden kwaliteitsmedewerkers zo verafschuwd in de business, omdat ze het process tegenhouden.
De Slow-food-beweging is zich van de kwaliteit van het eten en het effect op de levenswijze en visa versa bewust geworden en heeft de kwaliteit van het leven op een dienblad voorgeschoteld om ons een spiegel voor te houden. Voor diegenen die willen afkicken kunnen deze beweging omarmen. Zouden er twitteraars zijn onder de slow-food-bevolking?
Twitter zal m.i. niet leiden tot een verbetering van taalgebruik op het internet. Het past in het performance tijdperk, maar gaat ten koste van de kwaliteit van de inhoud.
Dit schrijft een niet-Twitteraar zult u denken. Inderdaad. Ik neem mezelf hiervoor in bescherming, want het twitter-systeem biedt me geen enkele.
Reacties