Hoeveel is genoeg?
Van sommige boeken heb je spijt dat je ze niet eerder gezien hebt. Dat is dit boek, dat ik nu pas las. Vader en zoon, Robert en Edward Skidelsky, de eerste - economisch historicus - vooral bekend van de biografie van Keynes, de laatste docent filosofie. Beide zijn de schrijvers. En,
... samen onderzoeken ze Keynes' idee van het "goede leven". Midden in de Grote Depressie stelde Keynes zich een toekomstige kapitalistische economie voor waar technologie en rijkdom betekenden dat we maar een korte tijd zouden hoeven werken om aan onze behoeften te voldoen en de rest van de tijd andere belangen konden nastreven - het goede leven. Je hoeft geen genie te zijn om te zien dat de wereld waarin we leven niet zo is. Alles bij elkaar genomen zijn we buitengewoon rijk vergeleken met elk moment in het verleden, maar Keynes zag niet de snelle bevolkingsgroei, de terugkeer van verpletterende ongelijkheid met de neoliberale economische hervormingen van de jaren tachtig, en het feit dat de behoeften van mensen ver voorbij de basisbehoeften en de vreemde luxe gegroeid om vrijwel onverzadigbaar te worden.
Betekent dit dat we ons allemaal verstoppen in een consumentenhel? De auteurs zijn optimistisch dat dit niet het geval hoeft te zijn en stellen dat het 'goede leven' nog steeds mogelijk is. Ze bespreken verschillende benaderingen van rijkdom en consumptie door de geschiedenis heen en over culturen heen en laten zien dat andere manieren van leven mogelijk zijn. Het centrale probleem is dat we nu slaven zijn van de consumptie, maar vreemd genoeg wordt er in dit boek niet gesproken over recente werken over welvaart en de rol ervan in het moderne kapitalisme. Het onderzoek van de auteurs naar het onderwerp komt niet verder dan Kenneth Galbraith en Herbert Marcuse, beide interessante denkers maar tientallen jaren geleden gepubliceerd.
Vader en zoon minachten terecht het bruto binnenlands product als maatstaf voor hoe goed we leven, maar verwerpen ook het idee om geluk als maatstaf te gebruiken. Geluk is de afgelopen jaren door zowel links als rechts verdedigd ... Maar er zijn goede redenen waarom het een slechte indicator is en de auteurs herhalen deze in het boek. Ze stellen dat er meer concrete maatregelen nodig zijn en het is moeilijk om het oneens te zijn.
Ze verwerpen ook het idee van grenzen aan groei, en in hoofdstuk 5 geven ze een lange en nogal vervelende kritiek op de groene beweging en de milieugrenzen aan groei. Het is niet duidelijk waarom ze dit doen, aangezien het niet centraal staat in hun argumentatie en veel van de punten die ze maken een zwakke logische basis hebben. Ze vergelijken klimaatverandering met oorlog of de pest, maar geen van beide heeft invloed op het medium waarin we leven. Klimaatverandering is een andere orde van probleem. Ze verwerpen ook planning op basis van onzekere voorspellingen van klimaatverandering, maar alle planning is gebaseerd op onzekerheden omdat we de toekomst nooit met volledige nauwkeurigheid kunnen kennen. Het enige wat we kunnen doen is analyse toepassen op wat we nu weten, gegevens blijven verzamelen en trends bekijken, en van daaruit hypothesen opstellen. Sommige analytische methoden zijn beter dan andere, maar geen enkele zal ons een bepaald beeld van de toekomst geven. Alleen als het probleem erg smal is en onze gegevens erg uitgebreid, komen we in de buurt. Er zijn maar weinig problemen met sociaal beleid die zo zijn. De auteurs beschuldigen de groene beweging ook van bangmakerij en gebruiken vervolgens precies dezelfde tactiek door de nazi-antecedenten van de beweging te benadrukken (via Heidegger). Het hoofdstuk doet hen helemaal geen eer aan.
... In het voorlaatste hoofdstuk voeren ze vier criteria aan voor het bepalen van elementen van het 'goede leven' en stellen vervolgens zeven 'basisgoederen' voor die dit leven zouden vormen. Zoals te verwachten is in elke algemene theorie, worden de zeven basisgoederen in zeer brede bewoordingen uiteengezet. De bespreking van elk van hen is beperkt en het is waarschijnlijk dat lezers zeer uiteenlopende opvattingen hebben over wat ze inhouden. Een daarvan is vriendschap, maar het is duidelijk dat de auteurs geen van de inmiddels uitgebreide antropologische literatuur over dit onderwerp hebben gelezen. Het is moeilijk om het terug te brengen tot de benadering die hier wordt gevolgd. Evenzo is respect inbegrepen in de zeven, maar het is nooit duidelijk hoe dit er in de praktijk uit zou zien, gezien de manier waarop macht wordt uitgeoefend in moderne staten. Tegen het einde van het hoofdstuk geven de auteurs een overzicht van de huidige status van hun zeven basisgoederen en het beeld is nogal deprimerend. Moderne kapitalistische samenlevingen - de rijke landen van de wereld - doen het in geen van hen goed. Zijn we daarom allemaal zo ellendig?
Enkele tastbare suggesties om het `goede leven' tot stand te brengen verschijnen in het laatste hoofdstuk, voornamelijk gericht op belastingen en arbeidshervormingen. Ze herleven Nicholas Kaldor's idee van een verbruiksbelasting en overwegen hervormingen zoals basisinkomensvoorziening en het delen van werk. Er zijn de kiemen van enkele doordachte voorstellen, maar uiteindelijk wordt er niet veel uitgewerkt.
Het boek richt zich sterk op de rol van de staat en de auteurs geven de voorkeur aan 'niet-dwingend paternalisme' om het 'goede leven' te helpen bereiken. De benadering heeft veel te danken aan de ideeën die zijn uiteengezet in Nudge (2008) van Thaler & Sunstein, hoewel de auteurs dit niet erkennen. Meer ideeën over de rol van de particuliere sector en maatschappelijke organisaties zouden hun argument veel sterker hebben gemaakt.
Er staan een aantal belangrijke punten in dit boek. Een daarvan is de veranderende aard van het moderne kapitalisme, waar het scheppen van rijkdom vaak het resultaat is van investeringen in financiële instrumenten in plaats van in productie. Beleggers lijken door hun ideeën voor productie heen te raken, behalve om ouderwetse productie naar arme landen te exporteren. Een ander voorbeeld is het creëren van eindeloze wensen door middel van advertenties en door consumenten te isoleren, zodat hun sociale interacties voornamelijk passieve consumptie van media of online gesprekken zijn in plaats van elkaar persoonlijk te ontmoeten of groepen te vormen. Met een toegenomen sociaal isolement is het moeilijk weerstand te bieden aan het verlangen naar materiële goederen voor emotionele bevrediging of om onszelf gerust te stellen over onze sociale status. Alles krijgt een geldwaarde en alles is te koop, dus het is moeilijk om consumentistisch denken te vermijden. Hoe gaan we om met deze trends om over te gaan naar een meer duurzame en bevredigende manier van leven? De auteurs ploeteren langs de randen van deze problemen, maar pakken ze nooit direct aan.
Het is ironisch dat Adam Smith, die icoon van neoliberale economen, geloofde dat spaarzaamheid zo'n belangrijk onderdeel van eigenbelang was dat wetten tegen buitensporige uitgaven of verspilling volkomen overbodig waren. Hij kon niet voorzien hoe zijn moderne toegewijden hebzucht zouden verheerlijken, geld zouden verspillen aan dingen die ze nooit gebruiken en meer geld zouden vergaren dan ze ooit kunnen uitgeven. Een zuinigheid van Adam Smith? fantastisch! Waar kan ik er zo een kopen?... (Acorn, Amazon review)
- Gezondheid – vanzelfsprekend, dat wil zeggen het volledig functioneren van het lichaam.
- Zekerheid – al even duidelijk: “De gerechtvaardigde verwachting dat … het leven zal doorgaan op zijn verwachte loop.”
- Respect – minder gemakkelijk te definiëren, misschien het beste als de status van volledige erkenning als mens, gebaseerd op enerzijds burgerrechten, maar ook op persoonlijke prestaties.
- Persoonlijkheid – weer complexer. "Het vermogen om een levensplan te ontwerpen en uit te voeren", maar ook met een element van "spontaniteit, individualiteit en geest". Een essentiële waarborg voor het ontwikkelen van persoonlijkheid is privébezit, niet het maandelijkse inkomen dat alleen geen onafhankelijkheid zou garanderen.
- Harmonie met de natuur – niet bedoeld als begunstiging van het plattelandsleven, maar als waarschuwing tegen vervreemding van de natuur.
- Vriendschap - dit is de bredere term, die ook is gekozen om familie te omvatten. De auteurs hebben het oude Griekse woord 'philia' in gedachten, dat 'alle robuuste, aanhankelijke relaties' omvatte. Het moderne modewoord 'gemeenschap' wordt verworpen omdat het op een manipulatieve manier kan worden gebruikt.
- Vrije tijd - het is "niet alleen vrije tijd, maar een speciale vorm van activiteit op zich." Het is "gratis, niet-doelgerichte activiteit". Het betekent niet luiheid of passieve consumptie, het betekent werk naar eigen keuze nastreven. Dit kan betaald werk zijn, zolang je het niet alleen doet om geld te verdienen, maar omdat het is wat je echt wilt doen. Wel zien de auteurs dat niet iedereen daarop is voorbereid. “We kunnen niet verwachten dat een samenleving die is getraind in het slaafse en mechanische gebruik van tijd, van de ene op de andere dag een van vrije mannen wordt. Maar we mogen er niet aan twijfelen dat de opgave in principe mogelijk is.” De auteurs zouden dus willen dat scholen mensen ook voorbereiden op vrije tijd, niet alleen op de arbeidsmarkt.
Reacties