Madness & maatschappij
Van het oude Griekenland tot de Verlichting en uiteindelijk tot de jaren zestig, toen Foucault Waanzin en Beschaving (Geschiedenis van de Waanzin) schreef, veranderde het begrip van de zogenaamde 'waanzin' in de Europese samenleving enorm. Honderden jaren geleden werden mensen met een psychische aandoening uit het zicht geduwd en opgesloten naast arme mensen, criminelen en andere mensen die als "ongewenst" werden beschouwd. Autoriteiten exploiteerden de beperkte bevolking als goedkope en nutteloze arbeidskrachten, en de behandeling was vaak beledigend en controlerend. Uiteindelijk werden er psychiatrische inrichtingen gecreëerd en begonnen mensen met psychische problemen langzaam menselijker te worden behandeld. Geleidelijk aan werd de benadering van geestesziekten gebaseerd op de psychologie. (bron: https://thebooksummaries.com/pdf/madness-and-civilization/)
1. Na de middeleeuwen, faciliteiten die voor leprozen werden gebruikt werden toegeëigend voor mentale zieken en voor andere sociale outcasts.
2. De opening van een algemeen ziekenhuis marked de start van een systematische opsliuting van sociale outcasts.
3. Anders dan andere opsluitingen, werden de zgn madmen vaak behandeld als dieren.
4. Na het eind van de achttiende eeuw, werden mensen met een mentale ziekte gescheiden van misdadigers, vaak om economische redenen.
5. De oorzaak van z.g.n. madness zou geleidelijk weg bewegen van fysieke ziektes naar psychologische verklaringen. De zeventiende-eeuwse Engelse arts Thomas Willis erkende voor het eerst de verandering van manie en melancholie, die tegenwoordig bekend staat als bipolaire disorder.
6. De moderne psychiatrische institutie werd geboren in de negentiende eeuw toen doctoren de gevangenis-beheerders vervingen.
--
CONCLUSIE (uit het boek): De Goya die The Madhouse schilderde moet hebben meegemaakt
voor dat kruipen van vlees in de leegte, die naaktheid onder de blote muren, iets gerelateerd aan een hedendaags pathos: het symbolische klatergoud dat de krankzinnige koningen kroonde, in het volle zicht achtergelaten smeekbede lichamen, lichamen die kwetsbaar zijn voor kettingen en zwepen, wat in tegenspraak was met het delirium van de gezichten, minder door de armoede van deze attributen dan
door de menselijke waarheid die straalde van al dat onheilige vlees.
De man in de tricorne is niet gek omdat hij een oude hoed heeft geplakt op zijn naaktheid; maar binnenin stijgt deze gek met een hoed op - door de... onuitgesproken kracht van zijn gespierde lichaam, van zijn wilde en wonderbaarlijk onbegrensde jeugd - al een menselijke aanwezigheid bevrijd en op de een of andere manier vrij sinds het begin der tijden, door zijn geboorterecht. The Madhouse is minder bezig met waanzin en die vreemde gezichten vind je trouwens elders in de Caprichos dan met de enorme eentonigheid van deze nieuwe lichamen, weergegeven in al hun kracht, en wiens gebaren, als ze hun dromen oproepen, vieren vooral hun duistere vrijheid: haar taal staat dicht bij de wereld van
Pinel.
Volledige samenvatting (zie bovenstaande bron):
Zoals Foucault uitlegt, is onze relatie met geestesziekten en hoe we deze herkennen, begrijpen en behandelen enorm veranderd, hoewel we in sommige opzichten koppig onwetend zijn gebleven. Foucault richt zich vooral op het einde van de middeleeuwen en de jaren rond de Verlichting, die begon in het begin tot het midden van de 17e eeuw. Het is gedurende deze tijd dat Foucault een "grote opsluiting" herkende; toen de ongewenste elementen van de samenleving - inclusief de armen, de onwettige en zogenaamde "gekken" - werden bijeengedreven en buiten het zicht van het publiek opgesloten.
Het duurde honderden jaren voordat geesteszieken anders werden behandeld dan criminelen of zelfs dieren, maar zoals we in deze samenvatting zullen zien, zou ons begrip van de geest uiteindelijk evolueren.
Na de middeleeuwen begonnen voorzieningen voor leprapatiënten te worden gebruikt voor geesteszieken en andere sociale verschoppelingen.
In Europa, tijdens de late middeleeuwen van 1250 tot 1500, werd de zogenaamde "waanzin" anders begrepen dan wat het honderden jaren later werd. Mensen met psychische problemen werden in wezen beschouwd als gewoon 'anders'. Sommigen werden zelfs gezien als een wijsheid die de grenzen van de rede aantoonde.
Gedurende deze tijd liepen de meeste mensen met een psychische aandoening of stoornis vrij rond, zolang ze zich in de achtertuin van iemand anders bevonden. Als een vermeende "gek" in een Europese stad werd gevonden, zou hij naar een zeeman of koopman worden gestuurd die ze zou afzetten in een andere stad of een dunbevolkt gebied op het platteland.
Dit gebruik was vooral gebruikelijk in Duitsland: in het vijftiende-eeuwse Neurenberg blijkt uit verslagen hoe 31 van de 63 geesteszieken uit de stad werden verwijderd in koetsen en boten, terwijl in Frankfurt aan het einde van de veertiende eeuw zeelieden werden geïnstrueerd om rond omhoog en verwijder alle mensen die naakt ronddwalen.
De praktijk van het verschepen van geesteszieke stadsbewoners is waar we de uitdrukking 'schip van dwazen' vandaan halen, een term die door de jaren heen populair is geworden in literatuur en andere kunstwerken.
Verschillende werken verwijzen naar de Narrenschiff, of 'schip der dwazen', dat de wateren van de Rijn en de Vlaamse kanalen bevoer en de 'gekken' van de stad meevoerde. Hieronymus Bosch, de beroemde Nederlandse schilder, legde dit beeld ook vast in zijn schilderij, Het schip der dwazen, gemaakt tussen 1490 en 1500.
Pas enkele jaren later, na de afname van lepra in West-Europa, werden mensen met een psychische aandoening vastgehouden.
Lepra is een besmettelijke ziekte die de huid aantast. Toen de ziekte zich over Europa verspreidde, werden patiënten opgesloten in speciale voorzieningen, lazarenhuizen genaamd, aan de rand van steden.
Toen de lepra-uitbraken in Europa afnamen, kregen deze voorzieningen een nieuw doel in het opsluiten van criminelen, wanbetalers en mensen met een psychische aandoening. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de nieuwe gedetineerden werden gezien als dragers van ziekten. Net zoals middeleeuwse samenlevingen waren gekomen om de toen zogenaamde "melaatse" te marginaliseren en te stigmatiseren, deden de samenlevingen van de klassieke tijd hetzelfde met deze nieuwe mensen - waarbij ze de term "waanzin" associeerden met een verschoppeling zijn.
Maar het waren niet alleen lazarenhuizen die mensen met mentale problemen vasthielden. In het begin van de achttiende eeuw begonnen steden zulke mensen vast te houden op versterkte locaties, zoals de toren binnen de muren van Caen, Frankrijk, bekend als de 'Tour aux Fous'.
De opening van algemene ziekenhuizen markeerde het begin van een systematische opsluiting van sociale verschoppelingen.
Aan het begin van de zeventiende eeuw was luiheid - of een waargenomen gebrek aan interesse in werken - een kenmerk geworden dat de heersende klassen niet alleen verachtten, maar ook gevaarlijk voor de samenleving vonden. Daarom moesten de autoriteiten een manier vinden om dit gedrag zowel te beteugelen als het voor het publiek te verbergen.
De oorspronkelijke rol van de politie, die rond die tijd voor het eerst in de Europese landen verscheen, was ervoor te zorgen dat arme mensen werkten. In dezelfde geest werd het Hôpital Général, of algemeen ziekenhuis, niet opgericht om de zieken te behandelen, maar om het nutteloze en het ongewenste in te perken. Foucault wijst op deze ontwikkeling als het begin van de 'grote opsluiting'.
In 1632 werd een van de meest vooraanstaande lazarenhuizen, St. Lazare, omgebouwd tot algemeen ziekenhuis. In 1656 opende de Franse koning Lodewijk XIV de opening van het eigen algemene ziekenhuis van Parijs. De inhuldiging ging gepaard met een decreet dat bedelarij in de stad verbiedt, en iedereen die op heterdaad wordt betrapt, zou gedwongen worden - niet minder door een militie van boogschutters - om naar het ziekenhuis te verhuizen.
Dergelijke ontwikkelingen bleven geenszins beperkt tot Frankrijk. Andere Europese landen maakten soortgelijke aanpassingen in de manier waarop zij ongewenste mensen behandelden, en al snel werd een aanzienlijke populatie beperkt tot deze instellingen.
Een paar jaar nadat het zijn deuren had geopend, telde het algemene ziekenhuis van Parijs 6000 mensen - één procent van de bevolking van de stad! De groep omvatte bedelaars, kleine criminelen, sociale verschoppelingen, en natuurlijk degenen die leden aan een psychische stoornis.
Om luiheid en werkloosheid tegen te gaan, werden de bewoners van algemene ziekenhuizen gedwongen te werken en goederen te vervaardigen. In Parijs werden verschillende pogingen ondernomen om een aantal gebouwen van het algemeen ziekenhuis om te bouwen tot fabrieken. In de Franse stad Tulle kaardden en spinden bewoners wol voor een lokale zakenman. De voordelen van dit werkbeleid waren op zijn best twijfelachtig, aangezien de economische output van de bewoners lager was dan de kosten van hun opsluiting.
Eerst en vooral was de grote opsluiting een weerspiegeling van de morele normen van de heersende klassen - waaronder de kerk, de staat en de bourgeoisie - en het vermogen om hun normen op te leggen aan de armen. Het betekende ook het moment waarop de term 'waanzin' werd geassocieerd met het onvermogen om te werken en te integreren in de samenleving.
In tegenstelling tot anderen in opsluiting werden zogenaamde "gekken" vaak als dieren behandeld.
Toen ziekenhuizen voor het eerst werden opgericht, waren de mensen die daar opgesloten zaten kleine criminelen, daklozen en andere sociale verschoppelingen. In de meeste gevallen was deze opsluiting een manier om ongewenste elementen uit het zicht te plaatsen, waardoor de autoriteiten de illusie konden handhaven dat er geen problemen zijn in de publieke sfeer.
Maar deze ziekenhuizen waren niet alleen een manier voor de autoriteiten om schandalen te voorkomen, ze waren een manier voor families om ongewenste aandacht te vermijden. Als iemand in de middeleeuwen werd beschuldigd van crimineel gedrag, werd er een open proces gehouden waarbij de beschuldigden zou worden gevraagd om hun overtredingen in het openbaar te bekennen.
Dit zou natuurlijk gemakkelijk de familie van de beschuldigden te schande kunnen maken, daarom bood ziekenhuisopsluiting een aantrekkelijk alternatief. In veel gevallen kan worden geregeld dat de verdachte zonder openbaar proces in een ziekenhuis wordt geplaatst. De autoriteiten waren blij omdat de straten vrij waren van zwervers en "ongewensten", en de families waren vrij van enig schandaal.
Voor degenen die werden vastgehouden, was het leven echter niet zo ideaal. Tussen de zeventiende en achttiende eeuw moesten de wetenschap en de geneeskunde nog beseffen dat degenen die als 'gek' werden beschouwd, daadwerkelijk werden getroffen door een vorm van ziekte of psychische stoornis. Tragisch genoeg werden zulke mensen vaak behandeld als exotische dieren.
In die tijd vormden mensen met een psychische aandoening of stoornis slechts tien procent van de opgesloten bevolking, en in tegenstelling tot kleine criminelen en anderen die verborgen waren, werden ze tentoongesteld voor nieuwsgierige toeschouwers. Schokkend genoeg vond deze vertoning elke zondag plaats in het Bicêtre-ziekenhuis net ten zuiden van Parijs en ging door tot de opstand van de Franse Revolutie.
Een vroege leider van de revolutie, Honoré Mirabeau, beschreef de weerzinwekkende praktijk in zijn boek _Observations D'Un Voyageur Anglais _(1788). Hij schreef dat in de Bicêtre "gekken werden getoond als nieuwsgierige dieren, aan de eerste onnozele die bereid was een muntstuk te betalen."
Tot 1815 opende het Londense ziekenhuis in Bethlehem ook op zondag de deuren voor betalende klanten, zodat iedereen die een cent betaalde naar zulke mensen kon kijken.
Potentieel gewelddadige "gekken" werden vaak aan de muren geketend met boeien om hun enkels en droegen alleen ziekenhuisjassen. In een ziekenhuis in Nantes, Frankrijk, werden ze in individuele ijzeren kooien geplaatst. Verbazingwekkend genoeg ging het ziekenhuispersoneel ervan uit dat deze mensen moesten wennen aan pijn, kou en andere ongemakken en alleen konden worden getemd door brute discipline. Deze aandoeningen werden aangetroffen in ziekenhuizen in heel Europa.
Aan het begin van de achttiende eeuw werden mensen met een psychische aandoening gescheiden van criminelen, vaak om economische redenen.
Toen zogenaamde "gekken" naast kleine criminelen en veroordeelden ziekenhuizen bevolkten, waren de detentieomstandigheden voor beide groepen erbarmelijk. Tegen de achttiende eeuw, met het aanbreken van de Verlichting, was er een groeiende publieke bezorgdheid over mishandeling. Maar over welke groep waren ze eigenlijk bezorgd?
Verschillende faciliteitsdirecteuren die toezicht hielden op de opsluiting waren in de eerste plaats bezorgd over de veiligheid van de criminelen en verzochten daarom om gescheiden te worden van mensen met een psychische aandoening. De directeur van het detentiecentrum van Brunswick in Duitsland vond het geschreeuw en de verwarring die ze veroorzaakten verontrustend en beval in 1713 dat beide groepen uit elkaar moesten worden gehouden.
Maar vanaf het einde van de achttiende eeuw, tot in de negentiende eeuw, verschoof de bezorgdheid naar mensen met psychische stoornissen. In Frankrijk, Duitsland en Engeland waren ambtenaren die de ziekenhuizen bezochten geschokt door de omstandigheden waaraan de patiënten werden blootgesteld. Een Duitse arts, Johann Christian Reil, klaagde dat "de gekken als staatsmisdadigers in kerkers worden gegooid waar het oog van de mensheid nooit doordringt."
Reils klacht werd in het begin van de negentiende eeuw ondersteund door de Franse psychiater Jean-Etienne Esquirol, die betoogde dat “er een paar gevangenissen zijn waar de razende gek niet te vinden is; deze ongelukkigen zitten vastgeketend in kerkers naast criminelen. Wat een monsterlijke vereniging.” maar vaak nl de onderliggende redenen om de opsluitingsregels te heroverwegen waren economisch.
Toen de heersende klassen aan het eind van de zeventiende eeuw aan de grote opsluiting begonnen, was het doel om de status-quo te handhaven door niet alleen de lui uit het zicht te houden, maar ze ook te laten werken. In die tijd waren de kosten van opsluiting echter groter dan hun economische output. Maar aan het begin van de achttiende eeuw, toen de industriële revolutie op komst was, heroverwogen economische denkers de voordelen die konden worden gegenereerd door de nutteloze arbeid die achter de ziekenhuismuren lag.
Deze keer konden de autoriteiten erkennen dat het de kleine criminelen en de armen waren die de echte bron van goedkope arbeidskrachten waren, niet de "gekken". Ze wisten dat mensen met een psychische aandoening het personeel alleen maar zouden vertragen, dus scheidden ze hen van de gevangenen die hun brood konden verdienen door aan het werk te worden gezet.
De oorzaak van zogenaamde "waanzin" zou geleidelijk van fysieke aandoening naar psychologische verklaringen gaan.
Tegen het einde van de middeleeuwen geloofden artsen nog steeds dat er alleen fysieke redenen waren voor psychische stoornissen.
De populaire overtuiging was dat onze lichamen vier 'humor' hadden die verantwoordelijk waren voor elke kwaal en stemming die zich voordeed: zwarte gal, gele gal, bloed en slijm. Vroege behandelingen voor geestesziekten waren gericht op manieren om deze aandoeningen tegen te gaan en omvatten lichaamsbeweging en voedingsregimes, zoet- of zeewaterbaden en koude douches.
Er waren ook vier verschillende soorten psychische stoornissen die verband hielden met de lichaamsvochten: melancholie, manie, hypochondrie en hysterie.
Aangezien melancholie en manie de oudste psychische stoornissen waren die werden gediagnosticeerd, waren hun behandelingen onveranderd gebleven sinds de dagen van het oude Griekenland. Melancholie was vergelijkbaar met hoe we tegenwoordig over depressie denken, terwijl manie als het tegenovergestelde werd beschouwd - een toestand van constante overmatige opwinding.
Wat betreft hypochondrie en hysterie, dit waren relatief nieuwe aandoeningen, die in de zeventiende eeuw de kop opstaken.
Hypochonders waren degenen die dachten dat ze ziek waren, ook al waren er geen kwalen te vinden, terwijl hysterie werd gebruikt als een overkoepelende term voor een verscheidenheid aan psychische stoornissen die verband houden met overmatige opwinding en emotionele instabiliteit. Opgemerkt moet worden dat hysterie oorspronkelijk verband hield met vrouwelijke patiënten, de term is afgeleid van hystera, het oude Griekse woord voor 'baarmoeder'.
In de zeventiende en achttiende eeuw, tijdens wat Foucault de 'klassieke periode' noemde, breidde het begrip van psychische aandoeningen of stoornissen zich uiteindelijk uit tot voorbij fysieke oorzaken en omvatte ook psychologische. In bepaalde privépraktijken, zoals die van de Portugees-Nederlandse arts Zacatus Lusitanus (1575-1642), werden psychologische behandelingen toegevoegd aan het bestaande repertoire van fysieke behandelingen.
Eén praktijk was om patiënten te 'wekken' tot ideale moraal en gedrag door te proberen hen voor te lichten over acceptabel gedrag alsof ze kinderen waren.
In andere gevallen werd waangedrag met theater behandeld, zoals het plaatsen van een zware loden bal op het hoofd van een patiënt die dacht dat hij geen hoofd had. De druk en het immense ongemak waren bedoeld om de patiënt te laten beseffen dat hij inderdaad een hoofd had.
Terwijl er meer delicate psychologische behandelingen zouden worden ontwikkeld, moest het concept van psychologie in die tijd nog worden uitgevonden. Toen deze vroege behandelingen werden bedacht, werden ze niet gezien als fundamenteel verschillend van de fysieke behandelingen, hoewel we achteraf kunnen zien dat dit de eerste stappen waren om de geest anders te behandelen dan de rest van het lichaam.
De moderne psychiatrische inrichting ontstond in de negentiende eeuw toen artsen de gevangenisdirecteuren vervingen.
Toen degenen met psychische problemen werden gescheiden van andere slachtoffers van de grote opsluiting en psychologische behandelingen nog in de kinderschoenen stonden, werden de eerste moderne 'gekkenhuizen' gecreëerd. Een groot deel van de eer voor het tot leven brengen van deze vroege instellingen gaat naar de illustere Franse arts Philippe Pinel en de Engelse filantroop en zakenman William Tuke.
Tuke's faciliteit op het platteland van York, Engeland, stond bekend als The Retreat en opende zijn deuren in 1796. Als Quaker beoefende Tuke's instelling ook een bepaalde moraliteit die barbaarse kerkers en beledigende behandelingen afschafte. In plaats van fysieke straffen te gebruiken, werden de bewakers getraind om reden en discussie te gebruiken wanneer een patiënt ongewenst gedrag vertoonde.
In Frankrijk had Philippe Pinel al mensen met een psychische aandoening bevrijd van lichamelijke gebondenheid en pijn. Drie jaar voordat The Retreat zijn deuren opende, verwijderde Pinel de kettingen van het Bicêtre-ziekenhuis in Parijs en deed al snel hetzelfde in het Salpêtrière-ziekenhuis. Pinel maakte ook een einde aan de ruwe behandelingen van bloeden, zuiveren en blaarvorming, en verving ze door meer humane en psychologische benaderingen. Onder leiding van Pinel werden patiënten bewuster gemaakt van hun handelen en aangemoedigd om na te denken over hun overtredingen ons.
Dankzij Pinel en Tuke werden patiënten niet langer aan dergelijk misbruik onderworpen. Maar deze instellingen versterkten nog steeds de waarden en machtsdynamiek van de burgerlijke samenleving, maar deze keer was de relatie tussen het personeel en de gevangene meer een vader-kind-dynamiek.
Andere veranderingen in de manier waarop mensen met psychische problemen werden behandeld, waren onder meer het vervangen van de voormalige gevangenisadministratie door artsen.
Vanaf het einde van de achttiende eeuw had elke instelling voor geesteszieke patiënten een medisch attest nodig. Artsen hadden nu een centrale rol in deze nieuwe instellingen, ze bezochten regelmatig patiënten terwijl ze hun gezondheid en vooruitgang in de gaten hielden, en het was in deze gecertificeerde instellingen dat de moderne psychiatrische praktijk tot bloei kwam.
Vóór het einde van de achttiende eeuw was de studie van de zogenaamde "waanzin" niet voldoende ontwikkeld om als zijn eigen vakgebied van de geneeskunde te worden beschouwd. Maar toen de gestichten eenmaal waren geboren, kon de discipline van de psychiatrie zich ontwikkelen als een wetenschap op zich. Ten slotte kunnen behandelingen worden getest in een gecontroleerde omgeving en kan empirisch bewijs worden verzameld.
-- update 24 dec 2021.
-- update 30 november 2022
Een samenvatting van dit werk van de hand van Shaun Gamboa:
"Foucault Madness and Civilization: A History of Insanity in the Age of Reason/History of Madness. Summary and Notes"
Onredelijkheid: dat alles is, om reden, het dichtst bij en het verst verwijderd, het leegst en het meest
compleet; alles wat zich aan de rede aandient in vertrouwde structuren - autorisatie a
kennis, en dan een wetenschap, die positief probeert te zijn - en alles wat is
zich voortdurend terugtrekkend van de rede, in het ontoegankelijke domein van het niets.
Waanzin: de truc waarmee mannen, in het gebaar van soevereine reden dat
hun buurman opsluiten, communiceren en elkaar herkennen in de
genadeloze taal van niet-waanzin; de identiteit van hetzelfde in de "regering van
waarheid"
Hij geeft zes Conclusie vanuit het werk:
• Waanzin is de absolute breuk met een kunstwerk; het vormt het constitutieve moment van de afschaffing, dat in de tijd de waarheid van het werk van oplost
kunst; het tekent de buitenrand, de lijn van ontbinding, de contour ertegen
de leegte. (pag. 287)
• Waanzin is niet langer de ruimte van besluiteloosheid waardoor het mogelijk was
om een glimp op te vangen van de oorspronkelijke waarheid van het kunstwerk, maar de beslissing daarbuiten waarop deze waarheid onherroepelijk ophoudt en voor altijd boven de geschiedenis hangt. (p. 287)
• ...door waanzin, een werk dat lijkt te verdrinken in de wereld, te onthullen
daar zijn onzin, en om zichzelf te transfigureren met de kenmerken van pathologie
alleen, houdt zich feitelijk bezig met de tijd van de wereld, beheerst deze en leidt
het; door de waanzin die het onderbreekt, opent een kunstwerk een leegte, a
moment van stilte, een vraag zonder antwoord, veroorzaakt een breuk zonder
verzoening waarbij de wereld gedwongen wordt zichzelf in vraag te stellen. (pag. 288)
• Voortaan, en door tussenkomst van waanzin, is het de wereld die
schuldig wordt (voor het eerst in de westerse wereld) in relatie tot de
kunstwerk; het wordt nu aangeklaagd door het kunstwerk, verplicht zichzelf te ordenen
door zijn taal, gedwongen door het tot een taak van erkenning, van eerherstel, tot
de taak om de rede te herstellen van die onredelijkheid en naar die onredelijkheid. (p.
288)
• Er is geen waanzin behalve als het laatste moment van het kunstwerk—de
werk drijft eindeloos de waanzin tot het uiterste; hier is een kunstwerk,
er is geen waanzin; en toch is waanzin eigentijds met het kunstwerk,
omdat het de tijd van zijn waarheid inluidt. Het moment waarop, samen, de
kunstwerk en waanzin worden geboren en vervuld is het begin van de tijd
wanneer de wereld wordt aangeklaagd door dat kunstwerk en verantwoordelijk is
voordat het voor wat het is.
• Deceptie en nieuwe triomf van waanzin: de wereld die dacht te meten
en waanzin rechtvaardigen door middel van psychologie moet zichzelf rechtvaardigen vóór waanzin,
omdat het zich in zijn worstelingen en kwellingen meet aan de overdaad aan werken
zoals die van Nietzsche, van Van Gogh, van Artaud. En niets op zich,
vooral niet wat het van waanzin kan weten, verzekert de wereld dat het is
gerechtvaardigd door zulke werken van waanzin. (pag. 289)
(bron: Shaun Gamboa Concordia University Humanities, Academia.edu, voorlopig aut. vertaald met Google Translate)
-- 28 februari 2024. Copilot (Bing) op de vraag,
Wat is het percentage geesteszieken in Nederland ten opzichte van de totale aantal zieken?
Copilot
"In Nederland heeft bijna de helft (48%) van de volwassenen tussen de 18 en 75 jaar ooit in hun leven één of meerdere psychische aandoeningen gehad. Stemmingsstoornissen en angststoornissen komen beide bij ruim een kwart van de volwassenen voor1. Dit geeft aan dat psychische gezondheid een belangrijk aspect is dat een groot deel van de bevolking raakt.
Het is ook interessant om te vermelden dat het aantal gedwongen opnames in de geestelijke gezondheidszorg in zowel Vlaanderen als Nederland de laatste jaren is toegenomen. In Vlaanderen registreerde het Departement Welzijn, Volksgezondheid en Gezin in 2015 3.516 gestarte procedures voor gedwongen opnames, wat een stijging van 21% is ten opzichte van 2009. In Nederland registreert de politie sinds 2011 overlast door ‘verwarde’ personen, waarbij het aantal meldingen bijna is verdubbeld sinds 2011. Toch is slechts een kwart van die mensen daadwerkelijk psychiatrisch patiënt. Deze toename van verward gedrag lijkt samen te vallen met de stijging van het aantal zelfdodingen, daklozen en meldingen van overlast bij woningbouwverenigingen, wat suggereert dat het om een maatschappelijk probleem gaat2.
De geestelijke gezondheidszorg is voortdurend in ontwikkeling, en er wordt steeds meer nadruk gelegd op alternatieve behandelingen en kortere opnames om contact met de omgeving te behouden en vervreemding van de samenleving te voorkomen2. Het is belangrijk om bewust te zijn van psychische gezondheid en de uitdagingen waarmee mensen met psychische aandoeningen worden geconfronteerd." (Bron, Meer informatie 1trimbos.nl 2sociaal.net 3nivel.nl 4cbs.nl 5vzinfo.nl 6denederlandseggz.nl 7nltimes.nl)
Reacties