Post-Apartheid, dertig jaar later...

Nog maar (minder dan) vijf jaar geleden sinds Madela is overleden. De man van de geleidelijke en vooral vreedzame verandering. In een P & W uitzending - toen nog - sprak men over de veranderingen in het land, waar deze zin me bijgebleven is:

Volgens P&W's informatie beheersen acht tot negen boeren de gehele landbouw in Zuid Afrika. Daar is nog wat ruimte voor verandering denk ik dan.

Anno 2017, maar vooral nu in 2018 hoor je over de boerenmoorden, de boeren die worden vermoord dan wel uit roversmotief, dan wel uit jaloezie of pure haat. Het twitter staat er vol van. Zelfs nu een bericht waar de president van Australië wil onderzoeken om Zuid Afrikaanse boeren op te nemen als vluchtelingen. Hoeveel is er veranderd in vijf jaar tijd?

Elsevier bericht over de nieuwe president in Zuid Afrika, Cyril Ramaphosa die gekozen is na de val van zijn corrupte voorganger. "Hij vindt dat de landonteigening van blanke boeren moet doorgaan. Hij spreekt van een erfzonde [ten tijde van de Apartheid] die moet worden hersteld... zo snel mogelijk wil afpaken van blanke boeren en 'teruggeven'' aan zwarte boeren..." (Elsevierweekblad.nl).

Zuid Afrika ken ik een beetje omdat ik er zes maanden gewoond heb, ten tijde van de apartheid. Ik weet nog goed dat ik niet enthousiast mocht terug komen, want er was van alle kanten kritiek op mijn reis. Ik merkte daar dat het apartheidvraagstuk niet zo zwart-wit was als iedereen maar dacht. Maar bij mijn terugkomst wist ik in ieder geval dat een verandering naar een democratie nooit soepel zou verlopen. En volgens mij waren het juist de Afrikanen (De Hollandse boeren, tegenover de Engelsen Africans die meer in de steden woonden) die het meeste racistisch waren. Zij waren minder hoog opgeleid, en los van het landbezit dat hen grotendeels onrechtmatig is toegekomen, waren zij het meest tegen de verandering. Nu wordt duidelijk waarom. De Engelsen waren meer industrieel gericht en konden bij de verandering veel beter mee gaan met de nieuwe koerswijziging van de regering. Heel veel mensen zijn uit het land vertrokken toen duidelijk werd dat apartheid zou worden afgeschaft. Maar niet iedereen geeft zich zo maar over aan een verandering. Wat dit aan gaat is het een schoolboek-case over veranderingsmanagement en weerstand.

Een van de meest voorkomende berichten op twitter is dat men die vroeger kritiek had op apartheid nu niets laat weten over de situatie waarin de blanke boeren verkeren. Ook dat is en element in de discussie. De afschaffing van de apartheid werd nagenoeg volledig door externe invloeden bereikt in een wereld die steeds meer tegen het regime in Zuid Afrika stond opgesteld. Nu is het stil aan die zijde. Al beginnen nu - anno 2018 - bijna dertig jaar na de grote verandering (1990) berichten in de mainstreammedia te komen van de keerzijde van deze afschaffing.

Op wikipedia staat een statistisch onderzoek waaruit blijkt of moet blijken dat er inderdaad significant meer moorden op blanken zijn.
Je hoeft overigens niet in het land geweest te zijn om te kunnen voelen hoe een blanke boer zich voelt in het post-apartheid-tijdperk. Lees Disgrace van Coetzee en je komt een heel eind.

Alle verhalen die je over deze problematiek hoort hebben het macroperspectief in zich; het gaat om onrechtmatig verkregen land en dat nu even onrechtmatig teruggevorderd wordt dan wel intimiderend wordt teruggeeist.
Maar wat zou het beeld op microniveau zijn. Hoe goed of slecht hebben deze boeren aan stakeholders management gedaan. Iedere blanke boer kent het probleem sinds 1990. Wat hebben deze individueel gedaan om hiervoor een oplossing te vinden? Dat vertelt het gewone verhaal niet.

--
2013/12/hoe-nu-verder-met-zuid-afrika


-- 3 april
Op youtube zijn amateurreportages over de penibele situatie van de blanke boeren, de landonteigening moet doorgang vinden ZONDER compensatie. Men - de blanken boeren - verwachten een burgeroorlog:

Zie youtube:"South Africa The Truth  #farmlands"  https://youtu.be/fr-DWa6P2vM