1q84 in het #metoo-tijdperk: man fragieler dan vrouw

Mijn stelling van een tijd terug was dat de #metoo gehyped was vanuit de Hollywoodomgeving en dat je er niet te veel veranderingen van mag verwachten. Ja de vrouwen voor de Golden Globe lopen gezamenlijk triomfantelijk in het zwart. Big deal.

Maar er wordt wel veel over geschreven. Dat is ook cultuur, dus er gebeurt wel wat. Zo las ik een stuk van een journalist - die blijkbaar wel vaker over het feminisme schrijft, Colin van Heezik en hij haalt daar (hoe de man in zijn eigen zwaard viel - ik begrijp deze titel niet goed) twee vrouwelijke filosofen aan, De eerste Olivia Gazalé die vindt dat viriliteit een mythe is, en de andere vrouw Elisabeth Badinter, vindt dat de emancipatie van de man achter loopt bij die van de vrouw, en zoals haar boektitel aangeeft - X en Y maken de identiteit van de man uit (losjes vertaald) en dat er twee type mannen bestaan, de harde en de zachte versie. In navolging van haar ideeën schrijft de journalist over de opkomst van mannelijkheid in het begin van de twintigste eeuw, toen fabriekswerk en de lopende man leidde tot de opkomst van het fascisme dat een mannelijke uitvinding is. Op You tube zag ik van de filosofe een gesprek over sekseverschillen en dat ambitie, macht en intelligentie "genderneutraal" zijn, of niets met sekse te maken hebben. Viriliteit, voegt ze hier nog aan toe, kent geen vrouwelijk synoniem.

Gazalé vindt (echter?) dat het fallussymbool mannelijke superioriteit aangeeft, ... "een falende fallus is dus het ergste wat een man kan overkomen, hij is impotent, machteloos."
Mooi geschreven artikel. Hij - in vertaling van wat de filosofe denkt - voegt er het voorbeeld aan toe van het succes van de viagra-pil en over de zestiende-eeuwse impotentierechtbanken, en dat bij de Grieken dat weer heel anders was omdat toen vrouwen enkel goed waren voor de technische voortplanting en niet voor plezier (dat hadden de jongens wel onder elkaar).

Toch ontbreekt er iets aan dit debat. En vele andere visies die dan wel over #metoo en sekseverschillen te maken hebben. Waar iedereen het wel over eens is, is dat cultuur een belangrijke rol speelt.
Maar juist de natuur, de natuurlijke verschillen tussen man en vrouw worden achterwege gelaten, en dat is nu juist zo jammer, want daar zitten pas de echte verschillen.

Dat merkte ik toen in 1Q84 las.

Ik kwam toevallig met deze schrijver (z'n boeken) in aanraking door toevallig Kafka aan het strand te lezen, daarna Tokyo Blues en toen gelijk ook maar 1q84 dat ik wel eens voorbij had zien komen. Na het eerste boek was ik er al van bewust dat in de verhalen van Haruki Murakami soms heel weinig gebeurt, maar dat  je dan toch door blijft lezen vond ik wel bijzonder.
In 1Q84 geeft Aomame sportles aan vrouwen, het zijn in essentie verdedigingstechnieken, omdat de vrouwen in haar groep meestal door mannen zijn lastig gevallen en ze zich voor / tegen nieuwe aanvallen willen beschermen:
- als je niet tegen de testikels schopt, is het voor een vrouw bijna onmogelijk om zich tegen een man te verdedigen.
Aldus instrueert ze.

Een groot schrijver, m.i. enkel al om deze passage, waar toch maar weinig mannen over durven te schrijven.  We hebben dus in het ene verhaal van de journalist de fallus en het fallussymbool (vaak met verwijzingen zoals naar de mannelijke stropdas), maar qua mannelijke architectuur zijn de ballen van de man veel belangrijker, want kwetsbaar. Een vrouw - zo schrijft Murakami in het verhaal - produceert in haar leven maar ca. 400 eicellen, terwijl de man miljarden zaadcellen fabriceert. Maar de essentie is: de bouw van de man is veel fragieler dan die van de vrouw als het op de reproductieapparatuur aankomt. Waarom komen we die grotere fragiliteit van de bouw van de man niet tegen in de cultuur?  De man is qua bouw fragieler (dan de vrouw waar haar reproductieorganen keurig en veilig inwendig zitten opgesloten), en dat compenseert hij door sterk te, krachtig te zijn en machtig te willen worden?

Ik stel de vraag. En heb ook geen antwoord.

Hoe komt het dus dat deze (natuurlijke) bouw van de man niet meegenomen wordt in de discours over viriliteit en feminisme en het klassieke (man-vrouw-dichotomie) #metoo. Laten die vrouwen eens wat vaker van zich afschoppen, dan zingt de man wel een toontje lager. Dat komt nu als eerste in me op, maar gaat natuurlijk te snel.

Uit het verhaal van de journalist komt de stelling dat de man zich best wat kwetsbaarder mag opstellen. Kwetsbaarheid is er in ieder geval genoeg bij de man...

--
2017/10/ikook

-- actueel is op dit moment 1984, en bij het lezen van dit boek kon je qua titel niet om die vergelijking heen, maar ik heb er destijds niks over geschreven, mede omdat ik de link naar 1984 zelf niet erg serieus vond. Wikipedia schrijft er het volgende over:

Er zijn drie hypotheses rond de titel van het werk. Volgens de eerste en populairste gaat het om een verwijzing naar de roman 1984 van George Orwell. Aomame, een van de hoofdpersonen uit het boek, gebruikt 1q84 om haar parallelle wereld van 1984 aan te duiden, ... Een tweede hypothese is een verwijzing naar de novelle Het ware verhaal van A Q van Lu Xun, terwijl het volgens anderen zou gaan over een IQ van 84.

De inhoud van het boek ondersteunt de orwelliaanse verwijzing. Aomame, een van de hoofdpersonages, leeft in een parallelle wereld gedurende het jaar 1984.

https://nl.wikipedia.org/wiki/1Q84