Cultuurtyperingen: Washington versus New York

Ik las over dit boek op het internet, de commentaren op Amazon en zag vervolgens een aantal presentaties van de schrijfster op YouTube. Het is puur een psychologisch onderwerp, de vraag naar je mindset, dat dicht tegen beliefs aan zit. De centrale vraag voor iemand (op school, op werk, binnen (familie) relaties) is: denk jij dat je met inspanning alles kunt bereiken of zijn sommige doelen alleen voor de meest talentvolle professionals te bereikbaar? Hoe gaan talent en inspanning samen? En waar ligt je eigen focus?

De vraag of dit mindset-dilemma altijd zo zwart-wit ligt valt even buiten het thema.

Op het internet vertelt Professor Carol Dweck over (hele jonge) kinderen en dat deze eigenlijk nooit motivatieproblemen hebben. "kids are never unmotivated" waarom is dat? Omdat ze niet bang zijn om op voorhand te denken dat ze iets niet kunnen. En die faalangst is psychologisch, maar heeft alles te maken met de cultuur: een cultuur waar falen als normaal gezien wordt in een proces van groeien zal nooit leiden tot angstige kinderen die iets liever niet meer proberen.

Een ander voorbeeld is dat van een school die voor kinderen die niet slagen voor een test, het "cijfer" NOG NIET krijgen toebedeeld. En daar zit de essentie van het onderscheid, de ene groep (die van de fixed mindset) denkt in termen van NU, de andere groep, van de variabele- of groei-mindset denkt in termen van NOG NIET. Of Yet in het Engels, "the power of YET versus the Tyranny of NOW." "Praising talent makes people vulnerable," zegt Carol in een van de Ted Talks. De psychologie van fixed en growth gaat natuurlijk veel verder.  "Onze hersenen zijn als een spier, die je kan trainen...zo krijg je een learning curve." Er zijn ook theorieën die aangeven dat deze learning curve concaaf loopt en dat hoeveel iemand met een bepaald talent zich ook zal inspannen, nooit de perfectie zal bereiken. Maar over de psychologische details gaat het hier even niet.

Wat me vooral interesseert in deze theorie is haar verbinding met cultuurprocessen. Want daarbij gaat het om een aantal dimensies, waaronder die van status versus performance. Ook dit is een zwart-wit-benadering, maar het gaat natuurlijk om de gradaties en voorkeuren. Waar in onze organisaties en maatschappij zien we of de ene (status) dan wel de andere (performance) voorkeur...

Zelf ken ik diverse voorbeelden, maar een daarvan is zowel tijdloos als actueel en heeft te maken met geneeskunde.

Geneeskunde studenten worden via een complex mechanisme geselecteerd. Motivatie speelt daarbij een grote rol, want willen de universiteiten en UMC´s weten, hoe ontwikkelt zich een student gedurende deze studie? Is het een doorzetter, heeft zij affiniteit met de zorg en zal hij of zij de studie wel af kunnen maken.
De testers letten dus op zowel talent als op groei, waarbij de eerste natuurlijk het makkelijkste is om te toetsen. De cijfers van de vooropleiding zeggen al heel wat. En cum laude scholieren kunnen buiten de wachtrij om. Maar ook bij deze laatste groep weet je niet of dat cijfer door hard werken en doorzetten is bereikt of voornamelijk door talent.
Een van de cultuurproblemen in de geneeskunde heeft hier alles mee te maken. Na acht of tien jaar studeren, is de groei-mindset van de student volledig omgeslagen naar een fixed mindset: we zijn arts of specialist geworden en nu weten we het wel! Die geneeskundewereld van personen die met een inmiddels fixed mindset wordt bevolkt heeft moeite om nog (van elkaar) te leren, met alle problemen van dien. Een individuele mindset (psychologie) heeft wortel geschoten in een volledige omgeving die van de cure-zijde van de zorg (cultuur).

Performance als thema staat overigens niet geheel gelijk aan de Growth Mindset. Bij performance gaat het wel om inspanning, maar voornamelijk ook om het resultaat, waarbij de stijl (de manier waarop dit resultaat bereikt wordt) buiten beschouwing blijft. Een (professionele) topsporter zal een steile leercurve moeten hebben om gemotiveerd te blijven, anders is het de inspanning niet waard.

In Fire and Fury van Michael Wolff staat een duidelijke maar impliciete beschrijving van deze twee werelden. Die van Washington en die van New York, de ene van het Witte Huis, de andere van de Trump Tower, de ene symbool voor politiek en relaties de ander voor dealmaking ("Politics is a network business, a who-you-know-business... Trump did not have a career´s worth of political and government contacts to call on. He hardly even had his own political organization, .. it had been, at its core, a three-person-enterprise..." Chapter 2 - Trump Tower) Het boek beschrijft de cultuurverschillen tussen beide werelden en dat Trump "door zijn overwinning aan status had gewonnen," hij was misschien wel een miljardair, maar had geen enkel aanzien in het milieu van Washington. "Frank Sinatra was wrong, said David Bossie, one of Trump's longtime political advisors. 'If you can make it in New York, you can't necessarily make it in Washington'..."

Make it (in New York) betekent vooral doen en niet nadenken of iets wel kan of niet of je iets kunt of niet. Gewoon doen. Dat is de business wereld, waar talent misschien (of natuurlijk) ook wel een rol speelt, maar status pas komt na het succes (the art of the deal). En dan nog zijn het gescheiden werelden. De status van een academicus of senator is niet te vergelijken met die van een 'ordinaire' businessman.

...

--
11 juli. Hoofdstuk acht van Fire and Fury, "Org Chart" beschrijft de cultuur van de overheid in de VS: Most government and political organizations are not run for better or for worse, by MBA´s but by young people distinguised only by their earnestness and their public sector idealism and ambition.
Letterlijk tussen haakjes: it is an anamoly of republican politics that young people motivated  to work in the public sector find themselves working to limit the public sector. Careers advance by how well you learn on the job and how well you get along with the rest of the swamp and play its game.

-- 11 jan 2023, via deze site kwam ik deze figuur tegen over hetzelfde onderwerp:

https://charlottelabee.com/mindset/ Zij refereert niet aan de theorie van Carol Dweck, merk ik.