#Ikook
"Ik ook" klinkt lang niet zo krachtig als #MeToo, maar het gaat om hetzelfde, het basis-gedrag waarop cultuur gebaseerd is: kopieergedrag. Kopiëren is snel en efficiënt, wanneer je iemand iets ziet doen dat jij ook wilt doe je het ook. Wanneer een schaap over de dam is...
Maar wat opvalt is dat de #metoo-beweging nu pas op gang komt en dat het door een actrice geïnitieerd is. Dat acteurs hun mening lieten zien zagen we eind vorig jaar toen het gilde massaal tegen Donald Trump begon te ageren. Misschien is de MeToo-uiting daar wel begonnen want Trump is zelf ook een behoorlijke macho.
Het grote verschil met andere metoo bewegingen in de cultuur is dat dit - het gaat om sexual harassment, seksuele intimidatie - een soort tegenbeweging is. Normaal is het kopieergedrag een stille beweging. Zo wordt men meer "hufterig" wanneer het slecht gaat in de economie en dat weerspiegelt individueel gedrag en zo doet de ene boosheid de andere ontvlammen. Hufterigheid wordt een fenomeen dat niet meer opvalt.
Pesten of het zwaardere bullying is ook een metoo-mechanisme. En het uit-de-kast-komen, dat is dan weer een soort tegenbeweging net als de huidige #metoo-hype. Opvallend genoeg komt men dus eerst uit de kast, maar seksuele intimidatie heeft blijkbaar een hoger kookpunt gehad, en had meer tijd nodig om te ontploffen.
Ik vraag me af wat het effect is van deze beweging juist doordat het in de acteurssubcultuur is opgekomen. Daardoor krijgt het de nodige aandacht maar verdampt het effect misschien ook wel snel als de acteurs weer aan de slag gaan, of een nieuwe hype vinden.
(Klinkt als #PanamaPapers (en nu weer #ParadisePapers), hoor je nooit meer van. Waait dus waarschijnlijk snel weer over).
--
2012/09/iedereen-doet-het
--
30 oktober. Vandaag kwam er een onthulling boven water in de #metoo-sfeer van een man die toen hij kind was aangerand was door Kevin Spacey, een beroemde acteur en tegenwoordig bijzonder actief als hoofdrolspeler in the House of Cards. Hij - Spacey - ontkende deze aanklacht niet, maar vertelde het zich niet te herinneren en, bood wel direct zijn excuses aan. In dezelfde verklaring stelde hij ook dat - het gerucht - dat hij homosexueel was klopte. Hier zie je dan direct een dubbel effect; allereerst iemand in de metoo-sfeer en vervolgens een bekend acteur die uit-de-kast-komt. Waarom had hij dat nooit eerder gedaan. Hij gebruikt m.i. het moment (de opportunity) om de laster van de aanranding te balanceren met zijn eigen #metoo-moment van uit de kast komen. Daarmee neutraliseert hij het effect...
--
31 oktober. Nederland heeft ook zijn eigen #MeToo-case:
--
#ikook vervolg:
Cultuur is gebaseerd op sex. Voor sex is een relatie nodig en bij aanranding of grovere misstanden is die relatie gebaseerd op machtsmisbruik. Juist over dat laatste gaat nu de #metoo-hype, acteurs of andere bekenden openen hun registers over seksuele intimidatie en machtsmisbruik. In het verleden.
Een van de redenen dat ik dacht dat deze hype wel snel zou overwaaien was precies dat: sex blijft in de taboesfeer, en de logica is dat het "gevoelig" ligt. In het nrc verklaart iemand waarom slachtoffers zwijgen (omdat men het risico loopt dat de klacht niet serieus genomen wordt), maar dat is maar een kant van het verhaal. De andere kant is m.i. dat de gevoeligheid bij seksuele relaties allerlei nuances met zich meebrengt die complexiteit meedragen die bij andere thema's ontbreken. Zoals Collateral Damage.
Ook vond ik en vind ik dat de hype uit de acteurs- en producentenwereld komt en die is sowieso niet erg geloofwaardig.
Dat is dus ook het risico van JBC. Hij heeft het profiel van een typische artiest - schrijver, acteur, producent, etc. iemand die zich met kunst bezighoudt of op dat raakvlak bevindt en zich dus al half buiten de normale regels begeeft.
Hoe begon deze affaire ook al weer? De feiten liggen als volgt. Er waait een enorm sterke hype over het land, #metoo, en kunstenaars en schrijvers zijn bijzonder competitief en moeten dus meedoen met deze hype. "OH, zo heb ik ook wel een verhaal." In feite begint zo zijn brief aan dagblad Trouw. Hij noemt de aanrander* niet, maar geeft de naam wel door aan de trouw-redactie en prompt wordt de geschiedenis openbaar. Dus een niet erg geloofwaardig verhaal. Al neem ik geen stelling, misschien is het onschuldig, ik weet niet wie van de twee nu de waarheid spreekt.
Ipv. aanranding of misbruik - een wat neutrale term - noemt hij het ook verkrachting. Dat is een bijzonder zwaar aangezette verklaring, terwijl de journalist, verslaggever, etc normaal gesproken veel genuanceerder schrijft.
Het risico van het metoo zit dus wat mij betreft niet in de aanklacht op zich, maar juist in de context en omgeving. De entertainment business is altijd al erg slordig omgesprongen met normen, vooral als het gaat om sex. En dan nu wil men in één keer schoon schip maken. Ja. Niet dus.
--
15 nov. JBC geeft "strijdt" op.
Maar wat opvalt is dat de #metoo-beweging nu pas op gang komt en dat het door een actrice geïnitieerd is. Dat acteurs hun mening lieten zien zagen we eind vorig jaar toen het gilde massaal tegen Donald Trump begon te ageren. Misschien is de MeToo-uiting daar wel begonnen want Trump is zelf ook een behoorlijke macho.
Het grote verschil met andere metoo bewegingen in de cultuur is dat dit - het gaat om sexual harassment, seksuele intimidatie - een soort tegenbeweging is. Normaal is het kopieergedrag een stille beweging. Zo wordt men meer "hufterig" wanneer het slecht gaat in de economie en dat weerspiegelt individueel gedrag en zo doet de ene boosheid de andere ontvlammen. Hufterigheid wordt een fenomeen dat niet meer opvalt.
Pesten of het zwaardere bullying is ook een metoo-mechanisme. En het uit-de-kast-komen, dat is dan weer een soort tegenbeweging net als de huidige #metoo-hype. Opvallend genoeg komt men dus eerst uit de kast, maar seksuele intimidatie heeft blijkbaar een hoger kookpunt gehad, en had meer tijd nodig om te ontploffen.
Ik vraag me af wat het effect is van deze beweging juist doordat het in de acteurssubcultuur is opgekomen. Daardoor krijgt het de nodige aandacht maar verdampt het effect misschien ook wel snel als de acteurs weer aan de slag gaan, of een nieuwe hype vinden.
(Klinkt als #PanamaPapers (en nu weer #ParadisePapers), hoor je nooit meer van. Waait dus waarschijnlijk snel weer over).
--
2012/09/iedereen-doet-het
--
30 oktober. Vandaag kwam er een onthulling boven water in de #metoo-sfeer van een man die toen hij kind was aangerand was door Kevin Spacey, een beroemde acteur en tegenwoordig bijzonder actief als hoofdrolspeler in the House of Cards. Hij - Spacey - ontkende deze aanklacht niet, maar vertelde het zich niet te herinneren en, bood wel direct zijn excuses aan. In dezelfde verklaring stelde hij ook dat - het gerucht - dat hij homosexueel was klopte. Hier zie je dan direct een dubbel effect; allereerst iemand in de metoo-sfeer en vervolgens een bekend acteur die uit-de-kast-komt. Waarom had hij dat nooit eerder gedaan. Hij gebruikt m.i. het moment (de opportunity) om de laster van de aanranding te balanceren met zijn eigen #metoo-moment van uit de kast komen. Daarmee neutraliseert hij het effect...
--
31 oktober. Nederland heeft ook zijn eigen #MeToo-case:
--
#ikook vervolg:
Cultuur is gebaseerd op sex. Voor sex is een relatie nodig en bij aanranding of grovere misstanden is die relatie gebaseerd op machtsmisbruik. Juist over dat laatste gaat nu de #metoo-hype, acteurs of andere bekenden openen hun registers over seksuele intimidatie en machtsmisbruik. In het verleden.
Een van de redenen dat ik dacht dat deze hype wel snel zou overwaaien was precies dat: sex blijft in de taboesfeer, en de logica is dat het "gevoelig" ligt. In het nrc verklaart iemand waarom slachtoffers zwijgen (omdat men het risico loopt dat de klacht niet serieus genomen wordt), maar dat is maar een kant van het verhaal. De andere kant is m.i. dat de gevoeligheid bij seksuele relaties allerlei nuances met zich meebrengt die complexiteit meedragen die bij andere thema's ontbreken. Zoals Collateral Damage.
Ook vond ik en vind ik dat de hype uit de acteurs- en producentenwereld komt en die is sowieso niet erg geloofwaardig.
Dat is dus ook het risico van JBC. Hij heeft het profiel van een typische artiest - schrijver, acteur, producent, etc. iemand die zich met kunst bezighoudt of op dat raakvlak bevindt en zich dus al half buiten de normale regels begeeft.
Hoe begon deze affaire ook al weer? De feiten liggen als volgt. Er waait een enorm sterke hype over het land, #metoo, en kunstenaars en schrijvers zijn bijzonder competitief en moeten dus meedoen met deze hype. "OH, zo heb ik ook wel een verhaal." In feite begint zo zijn brief aan dagblad Trouw. Hij noemt de aanrander* niet, maar geeft de naam wel door aan de trouw-redactie en prompt wordt de geschiedenis openbaar. Dus een niet erg geloofwaardig verhaal. Al neem ik geen stelling, misschien is het onschuldig, ik weet niet wie van de twee nu de waarheid spreekt.
Ipv. aanranding of misbruik - een wat neutrale term - noemt hij het ook verkrachting. Dat is een bijzonder zwaar aangezette verklaring, terwijl de journalist, verslaggever, etc normaal gesproken veel genuanceerder schrijft.
Het risico van het metoo zit dus wat mij betreft niet in de aanklacht op zich, maar juist in de context en omgeving. De entertainment business is altijd al erg slordig omgesprongen met normen, vooral als het gaat om sex. En dan nu wil men in één keer schoon schip maken. Ja. Niet dus.
--
15 nov. JBC geeft "strijdt" op.
Reacties