Rivalen in de filosofie: Sartre en Camus
Een.
Via een tweet, kwam ik op deze blogpost: “De opstand is de eigenlijke impuls van het leven”. Een lezing over Albert Camus (1913-1960). Ik las het verhaal en kwam tot een deja-vu-gevoel toen ik over Camus en Sartre las. Sartre is langetijd mijn favoriet geweest en thuis pronken nog wat boeken, waaronder de bekende trilogie. Camus staat met La Peste ook in de kast. Maar over de persoon wist ik minder te verhalen..
De historicus van de tweet schrijft ook over beider relatie:
... Als pendant van De pest wordt altijd De mens in opstand beschouwd, als een soort van begeleidend essay. Maar dat miskent de politieke context waarin dat boek ontstond: de Algerijnse volksjongen Camus raakte tijdens en na de oorlog verzeild in intellectuele kringen, waarbij altijd de namen van Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir genoemd moeten worden. Hij voelde zich er nooit helemaal op zijn gemak. Geen wonder: Sartre was een stadse rationalist en een nazaat van Descartes, zo heel anders dan de natuurmens Camus.
In het klimaat van de Koude Oorlog na 1945 kende Frankrijk drie smaken: sympathiseren met het Westen, geleid door de Verenigde Staten, kiezen voor de Sovjetunie, zoals de communisten of kiezen voor ‘de Derde Weg’ tussen communisme en kapitalisme, met een sterke voorkeur voor het communisme, zonder zelf communist te zijn. Sartre koos voor die laatste weg. En Camus? Camus koos voor een vierde weg, een voor hem begaanbare weg die hij alleen moest gaan, in opstand tegen zijn tijd, maar heel anders dan zijn revolutionair gezinde broeder Sartre.
... Revolutionair denken, zo populair in Frankrijk waarin de Franse Revolutie anno 1951 (en nog) wordt gekoesterd, werd door Camus dus afgewezen. Hij stelde er de opstand tegenover. De opstand zoals Camus die tekent mondt niet uit in een starre ideologie maar is daarentegen een houding, een plaatsbepaling, een ethisch besef dat mensen in beweging brengt omdat iets niet deugt – niet meer, maar ook niet minder. De opstand is een daad van liefde, van humanisme en uiteindelijk van broederschap voor Camus ‘De opstand is de eigenlijke impuls van het leven. Zijn zuiverste kreet zorgt er telkens weer voor dat een mens zich verheft’. En als mensen dat gezamenlijk doen, dan, zo betoogt Camus aan het eind van De mens in opstand ‘bereiden wij allen een nieuw begin voor. Maar weinigen weten dat’, voegt hij eraan toe.
Dit klinkt wat vaag, zelfs wat utopisch en dat is ook wat zijn vriend Sartre hem verweet. Een jaar na de publicatie van De Mens in opstand rekende Sartre af met Camus, die hij een apolitieke, wereldvreemde instelling verweet. Camus zou blijven steken in morele aanklachten tegen het geweld in de wereld. Hij zou aan de kant staan, terwijl de geschiedenis doorging. Hij had partij te kiezen in de harde werkelijkheid en diende zich niet te verliezen in jammerklachten over een afwezige God en een wrede wereld.
Twee.
Jean-Paul Sartre en Albert Camus zijn twee grote iconen van het Franse intellectuele leven in de 20e eeuw, met name in de jaren 1940-1960. Hun werken en hun verplichtingen kruisen elkaar en reageren op elkaar zoals zoveel uitdagingen voor de wereld.
Sinds 1943 zijn Sartre en Camus, dikke vrienden, overal samen. Het publiek, zonder details, omvat de auteur van 'Nausea' en van 'The Stranger' onder het label 'Existentialist'.
Na de bevrijding is het existentialisme veel meer dan een modieuze filosofie, het is een levensstijl en een plek: Saint-Germain-des-Prés (regio Parijs). "Existentialisme is een humanisme" vat deze filosofie handig samen.
Voor het publiek kan het in één zin worden samengevat: “bestaan gaat vooraf aan essentie“.
Het existentialisme van Sartre is in de eerste plaats ontworpen als een filosofie van vrijheid en verantwoordelijkheid: we zijn wat we doen, geen wezens wiens lot vooraf is bepaald. Het sleutelwoord van de dag is 'commitment'.
Camus weigert zeker niet om zich in te zetten, maar weigert het label 'existentialist' en zelfs dat van filosoof. Vanaf 1947 worden de politieke meningsverschillen tussen Sartre en Camus dieper. Camus hekelde de kampen van Stalin, het communistische huishouden van Sartre.
In 1952 werd Jeanson (Sartre's vriend) gepubliceerd in Sartre's tijdschrift 'Modern Times', een zeer kritisch verslag van The Rebel. Camus 'laatste boek wordt beschouwd als reactionair en vol verkeerde beoordelingen. Camus negeert Jeanson en reageert direct op Sartre. Het volgende nummer van de moderne tijd gepubliceerd naast de brief van Camus 'krachtige reactie op Sartre:
“Een donkere mengeling van zelfgenoegzaamheid en kwetsbaarheid heeft altijd ontmoedigd om de hele waarheid te zeggen... Het kan zijn dat je arm was, maar dat ben je niet meer. Je bent een burger en zoals Jeanson net als ik... wordt je moraal eerst veranderd in moralisme, vandaag is het meer dan literatuur, morgen kan het immoreel zijn. ”
Camus en Sartre zullen elkaar nooit ontmoeten. Maar vier jaar later, toen het Rode Leger de opstand in Boedapest neersloeg, brak Sartre op zijn beurt (gevolgd door een groot aantal intellectuelen) met de Communistische Partij. Maar de oorlog in Algerije tussen Sartre weer, een voorstander van onafhankelijkheid, Camus, die nog steeds in een compromis wil geloven.
Albert Camus (1913-1960), Nobelprijswinnaar in 1957, was eerste stuurman en toen tegenstander van Jean-Paul Sartre. In tegenstelling tot Sartre, een man van de burgerlijke samenleving, was Camus een man van de arme buitenwijken. Camus voelt de vertegenwoordiger van het mediterrane denken, met andere woorden, de helderheid (Grieks, Latijn, klassiek). Duidelijkheid tussen instrumenteel in het ontwerp van het absurde en de absurde mens is vooral iemand die lucide in het leven staat. Deze houding van "Helleens" of "Hellenistisch" is nog meer uitgesproken dan dat Camus, ondanks zijn contact met de Arabische cultuur of het Spaans, nooit door de islam is beïnvloed, gesloten blijft.
Het existentialisme van Camus is een wanhoop-existentialist, maar dan zonder de Sartreaanse misselijkheid en walging. Het is een wanhopige helderziende, grondlegger van de grootsheid van de mens en het Camusiaanse humanisme.
De absurde mens staat centraal in het denken van Camus. Net als bij andere existentialistische filosofen is het gevoel van absurditeit een gevolg van de ongegronde aard van het menselijk bestaan – niet beperkt tot het gezicht van het absolute in het buitenland, geworpen in een onverschillige wereld. Maar, zoals Camus laat zien, het absurde ligt noch in de mens, noch in het universum: het is het resultaat van hun verslag en het paradoxale besef dat de man in a. Er zijn meerdere houdingen mogelijk. Camus ontkende die ontsnappingshoudingen: zelfmoord, die wordt ingetrokken door het te verwijderen, een van de voorwaarden van de contradictie (de onderdrukking van het bewustzijn). Hij verwerpt ook de doctrines van deze wereld ligt buiten de gronden en hoopt dat ze zin zouden geven aan het leven, religieuze overtuigingen, filosofische zelfmoord van het denken (Kierkegaard, Jaspers, Shestov).
De absurde man is iemand die de uitdaging helder aangaat, dit is de basis van zijn opstand die hem ertoe brengt zowel zijn vrijheid als zijn eigen tegenstellingen te nemen door te besluiten te leven met passie en alleen met wat hij weet.
Camus' Werk: De mythe van Sisyphus (1942), The Rebel (1951), The Stranger (1944), The Plague (1947) & The Fall (1956),
Sartre: Existentialisme is een humanisme: 1946. Bij het overwegen van een gefabriceerd object zoals een boek of een papiersnijder, werd dit object vervaardigd door een vakman die werd geïnspireerd door een concept dat hij verwees naar het concept van gesneden papier, en ook een techniek van preproductie die deel uitmaakt van het concept, wat eigenlijk een recept is. De opener is dus zowel een object dat op een bepaalde manier voorkomt als aan de andere kant een bepaald voordeel heeft, en we kunnen niet aannemen dat een man een papieren mes zou produceren zonder te weten wat het doel dient. Laten we zeggen dat voor de kotter benzine - dat wil zeggen alle recepten en kwaliteiten die het kunnen produceren en definiëren - aan het bestaan voorafgaat, en dus wordt de aanwezigheid voor mij bepaald, zoals briefopeners of zo'n boek. Hier hebben we een technische visie op de wereld waarin we kunnen zeggen dat productie aan bestaan voorafgaat.
Het atheïstische existentialisme, dat ik vertegenwoordig, [...] zei dat als God niet bestaat, er in ieder geval wezens zijn in wie het bestaan aan de essentie voorafgaat, een wezen dat bestaat voordat het door enig concept kan worden gedefinieerd en dat dit wezen de mens is of, zoals Heidegger zegt , de realiteit-humaine1. Wat wordt hier bedoeld dat het bestaan aan de essentie voorafgaat? Dit betekent dat de mens eerst bestaat, voorkomt, ontstaat in de wereld, en dat wordt later gedefinieerd. De mens, zoals opgevat door het existentialisme, is niet definieerbaar, is dat het niet de eerste is. Het zal dan, en het zal zijn zoals het is gedaan. Er is dus geen menselijke natuur, aangezien er geen God is om haar te begrijpen. De mens is niet alleen zoals hij zich ontwikkelt, maar zoals hij wil, en zoals hij zich van daaruit ontwikkelt, zoals hij wil na deze stuwkracht naar het bestaan, de mens is niets anders dan wat hij is. Dit is het eerste principe van het existentialisme. […]
We bedoelen dat de mens eerst bestaat, dat wil zeggen dat de mens in de eerste plaats is wat in de toekomst wordt geworpen en wat bewust naar de toekomst kijkt. De mens is in de eerste plaats een project dat subjectief wordt beleefd, geen schuim, bederf of bloemkool. Niets bestaat voorafgaand aan dit project, niets is in de hemel te begrijpen2, en de mens zal eerst moeten worden geprojecteerd wat hij zal zijn.
1 – menselijke werkelijkheid: vertaald Duits Dasein (letterlijk “daar zijn”), wat de bestaanswijze van de mens betekent, zoals hij nog gepland is.
2 – In de hemel verstaanbaar: in de lucht ideeën, thuis, volgens Plato, de essentie van alle dingen.
Jean-Paul Sartre vs. Albert Camus. Sartre en Camus hebben geschreven zonder de werken te kennen die hen beroemd hebben gemaakt. Sartre waardeerde The Stranger terwijl Camus geïnteresseerd was in Nausea en The Wall. Maar we kunnen ons geen meer tegengestelde kijk op de wereld voorstellen dan Sartre, overschaduwd door een diepe gruwel van de natuur, en die van Camus, door de liefde voor de zonnige Middellandse Zee. Moeilijke vriendschap tussen de twee schrijvers na de bevrijding Camus stopte nooit om afstand te nemen van het existentialisme van Sartre. Hun breuk, die in 1952 grote opschudding veroorzaakte, markeerde waarschijnlijk de divergentie van beleidskeuzes, Sartre ervoer steeds meer sympathie en Camus groeiende afschuw van het Sovjet-communisme. Maar ze bracht de meeste scheiding door tussen twee levensopvattingen en literatuur: humanisme, rebellie, liefde voor geluk, liefde voor "goede vorm" Camus, politiek engagement, revolutie, obsessie met schuld, afkeer van de "literatuur" in Sartre. Als er achter al deze verschillen een zekere eenheid tussen hun respectieve werken schuilt, dan is het in de horizon van hetzelfde jaar dat ze gemeen hadden en dat ze mee vorm gaven. Het kan worden verklaard dat het existentialisme weinig verder gaat dan het bereik van een generatie, en hij had geen vruchtbaarheidsliteratuur die twintig jaar eerder het surrealisme had getoond. Mentor deze studenten hebben, maar geen nageslacht.
(bron: Tim, "Sartre vs. Camus: The battle of french philosophers, February 17, 2022, " in Philosophy & Philosophers, February 17, 2022, https://www.the-philosophy.com/sartre-vs-camus)
DRIE.
Zelf ben ik heel erg op zoek naar, en bezig met het thema mensenkennis. Wie van de beide personen zou dan het meeste mensenkennis bezitten? En dan denk ik toch dat Camus het heeft gewonnen van Sartre. Deze laatste had misschien de mooiste theorie, maar ...
Gaat het uiteindelijk niet om de vraag: wie heeft meer invloed, de schrijver of de filosoof in ons leven? En is dat, dan niet gewoon de schrijver. En daarmee Camus?
...
Reacties