Behavioral Finance, aangeboden door ...
Als ik het artikel lees over Behavioral Finance moet ik direct denken aan organisaties en in hoeverre deze rationeel handelen. De schrijver van de column werkt bij een organisatie die als lemma heeft: de "investment engineers." Hoe rationeel zijn ingenieurs vraag ik me dan af? En houden die zich ook met emotie bezig? In de wereld van de echte ingenieurs is er maar één type ingenieur die zich met emotie bezighoudt en dat is de architect, en die wordt in het algemeen niet serieus genomen door de anderen die zichzelf "echte ingenieurs” noemen (werktuigbouw, electronica, etc...).
Aardig qua samenhang is de exercitie om aan de investment engineers te vragen wat ze van index-beleggen vinden; dat is qua behavioral finance beter want sluit de emotie uit, maar zo voelt het waarschijnlijk niet voor de investment engineer; die wil het idee houden om zelf de index te kunnen verslaan, met de beste aandelen. Zo nodig verandert deze het beleggingsspel.
De architect moet uit hoofde van zijn rol rekening houden met gevoel en ervaring. Maar kijkend naar een bedrijf als Philips waar ook van nature veel ingenieurs werken, mag men concluderen dat de ingenieur steeds meer met gevoel en emotie te maken heeft. Maar is dat dan geen samenspel, wordt de ingenieur niet in een team tot de emotionele orde geroepen?
Net als bij Philips waar er een duale cultuur is van ingenieur en verkopers zou bij de investment engineers ook deze duale cultuur aanwezig kunnen zijn; de marketeers vertegenwoordigen dan een overeenkomstige rol. Ook de klant helpt hierbij. Je zou kunnen stellen dat index-beleggen een goedkopere vorm van beleggen is, maar de klant wil vaak ook een beetje voor de gek gehouden worden; het moet er sexy uitzien en kostenbesparingen door de index-methode is misschien ook moeilijk aan de klant te verkopen. Bovendien is de klant van de investment engineer, niet dezelfde als de klant die bij een andere bedrijf zijn beleggingen onder brengt. Index-beleggen klinkt dat opeens een stuk gevaarlijker, terwijl de zorgvuldig uitgekozen beleggingsportefeuille vertrouwen wekt. Maar hoe rationeel is dat vertrouwen. En heeft vertrouwen wel met ratio te maken?
Ik dwaal af.
Op de universiteit schijnt er een leerstoel te zijn - binnen het vakgebied economie - die tot het terrein de pico-economie (in aansluiting op micro, meso en macro) heeft en ook gefocust is op het ultiem beperkte grensgebied tussen emotie en rationaliteit.
Het lijkt me dat behavioral finance nog in de nice-to-know ontwikkelingsfase is. De echte wereld bestaat nog uit de echt ingenieurs. Desalniettemin moeten we blijven zoeken naar nieuwe invalshoeken, verbeteringen en vernieuwingen van bestaande kennis. Maar zo’n vaart neemt dat niet.
Aardig qua samenhang is de exercitie om aan de investment engineers te vragen wat ze van index-beleggen vinden; dat is qua behavioral finance beter want sluit de emotie uit, maar zo voelt het waarschijnlijk niet voor de investment engineer; die wil het idee houden om zelf de index te kunnen verslaan, met de beste aandelen. Zo nodig verandert deze het beleggingsspel.
De architect moet uit hoofde van zijn rol rekening houden met gevoel en ervaring. Maar kijkend naar een bedrijf als Philips waar ook van nature veel ingenieurs werken, mag men concluderen dat de ingenieur steeds meer met gevoel en emotie te maken heeft. Maar is dat dan geen samenspel, wordt de ingenieur niet in een team tot de emotionele orde geroepen?
Net als bij Philips waar er een duale cultuur is van ingenieur en verkopers zou bij de investment engineers ook deze duale cultuur aanwezig kunnen zijn; de marketeers vertegenwoordigen dan een overeenkomstige rol. Ook de klant helpt hierbij. Je zou kunnen stellen dat index-beleggen een goedkopere vorm van beleggen is, maar de klant wil vaak ook een beetje voor de gek gehouden worden; het moet er sexy uitzien en kostenbesparingen door de index-methode is misschien ook moeilijk aan de klant te verkopen. Bovendien is de klant van de investment engineer, niet dezelfde als de klant die bij een andere bedrijf zijn beleggingen onder brengt. Index-beleggen klinkt dat opeens een stuk gevaarlijker, terwijl de zorgvuldig uitgekozen beleggingsportefeuille vertrouwen wekt. Maar hoe rationeel is dat vertrouwen. En heeft vertrouwen wel met ratio te maken?
Ik dwaal af.
Op de universiteit schijnt er een leerstoel te zijn - binnen het vakgebied economie - die tot het terrein de pico-economie (in aansluiting op micro, meso en macro) heeft en ook gefocust is op het ultiem beperkte grensgebied tussen emotie en rationaliteit.
Het lijkt me dat behavioral finance nog in de nice-to-know ontwikkelingsfase is. De echte wereld bestaat nog uit de echt ingenieurs. Desalniettemin moeten we blijven zoeken naar nieuwe invalshoeken, verbeteringen en vernieuwingen van bestaande kennis. Maar zo’n vaart neemt dat niet.
Samenhang?
Onlangs hoorde ik van een tweelingenonderzoek waarin een bio-psychologe en een biofysicus samenwerkten om de vraag te beantwoorden wat de erfelijke factoren zijn bij het ontstaan van borderline. Ook daar zie je dat psychologie en emotieonderzoek samengaat met exacte wetenschap.
Reacties