Zorg. "Het is het systeem"
Een patiënt heeft geheugenverlies en leeft in een verzorgingstehuis. Dat is all-in. Alles wordt voor haar gedaan, en de zorg is via uitgebreide wetgeving regeregeld, waaronder de kosten.
Maar de maatschappij waar ze verzorgd wordt heeft ook haar eigen systeem. De leiding is in handen van een manager, logisch in deze wereld en dan zijn er de verzorgers. Die zijn er in verschillende niveaus (van verpleger, afdelingsarts, tot schoonmaker en vrijwilligers). Meestal is er een aanspreekpunt, maar door corona en vele ziektegevallen is het verloop extra groot en zijn er steeds weer nieuwe gezichten.
Hoe werkt zo'n systeem nu precies? Hoe werkt ons zorgsysteem in deze deels liberale wereld, van vrije markt en overheidsregels?
Een groot deel is opgelost door wetmatigheden vanuit de overheid. maar er is vrijheid van handelen van de particuliere partij.
Ik denk in dit geval dat zij werken met een kostencentrum. Alle kosten voor de verzorging worden toegerekend aan de unit die afhankelijk van het gebruik van de resources afgerekend wordt op het geheel van de kosten. De kosten van de manager komen dus in evenredigheid toe tot de unit wanneer daar meer noodzaak of gebruik van is.
Het wassen van een broek kost in zo'n systeem 0,94 Euro. Dat was het jaar ervoor 90 cent, maar nog voor de inflatie kwam er 5% bij. Dat zal zo zijn reden hebben en ik zie uit met deze inflatie wat het wassen van een broek nu gaat kosten.
Maar dan is er de medische hulp. een arts heeft al geprobeerd om een driemaandelijkse behandeling bij een ziekenhuis af te bouwen door de inzet van eigen medicijnen. Uit efficiëntie, maar of het beter is voor de patiënt? Dat leek te lukken, maar net voordat het laagste niveau was bereikt kreeg de patiënt symptomen die met deze afbouw in verband konden worden gebracht. De afbouw stopte en de patiënt mocht vier keer per jaar naar het ziekenhuis worden gebracht. Dat betekent natuurlijk extra kosten en ongemak voor het zorgtehuis.
Onlangs had de patiënt ast van diarree, nog al in chronische vorm en de was-kosten gingen evenredig mee omhoog. Maar het bleek dat de medicijnen voorgeschreven waren om juist die stoelgang te helpen op te weken. Daarin schoten ze dus voorbij hun doel. Wat met je nu met zo'n situatie. Naast het grote ongemak van deze maatregel zijn er natuurlijk de kosten, maar vooral ook de verantwoording. Wanneer je kosten gaat berekenen voor klanten (patiënt, excuus) dan moet dat ook fair zijn. Billijk.
Toen merkte ik dat er niveaus van dienstverlening zijn. Via een bepaalde indicatie kan een "bewoner" meer zorg krijgen. Dat is fijn, mar betekent ook dat die zorgbehandeling allemaal geadministreerd worden, zodat de zorg precies afgemeten wordt. Die krijgt 2 uur zorg, de ander 3,5.
Na een eerdere opmerking over het wat opmerkelijke zaken in deze aanpak, merkte ik iets op de afdeling waar de zorgverleners werkten. juist de echte zorgverleners waardeer ik hoog door hun inzet - voor sommigen is het echt een roeping - vooral ook in moeilijke tijden van corona, wetende dat het verloop hoog is door emotionele druk. De mensen op deze afdeling waar ik juist altijd een goed contact mee had, gedroegen zich anders...
De kritiek die ik bij de manager geuit had, kwam op de afdeling terecht. Blijkbaar en daarmee tot een verstoring van de relatie. Ook, blijkbaar. Dat is jammer, dat vooral want de zorg voor de patiënt mag er niet onder leiden dat je de organisatie ergens op aanspreekt. Als het enkel naar de contactpersoon is, dan is het prima.
Op dit soort momenten en situaties komt het op details aan. De managers zei letterlijk, "dat hebben wij fout gedaan."
Wij. daar zit denk ik een punt. "Wij" kan moeilijk bij verantwoording. In het geval van de Laloux-methode zou dat nog kunnen, maar dan is daar zelfs nog iemand die zich opricht op de rol van leider op te nemen. Die heeft dan tijdelijk verantwoordelijkheid en wanneer iemand van buiten hem of haar daar op aanspreekt, zal deze zeggen, ja dat heb ik niet goed gedaan.
Maar verder en belangrijker zie je in de zorg het hele systeem. Onbewust werkt iedereen mee aan een systeem van efficiëntie zonder dat een manager daar iets voor hoeft te doen. Iedereen weet zijn taak en het systeem is letten op de kosten. Net zoals een studie tegenwoordig niet langer dan 5 jaar mag duren, want dan is de tijd om, terwijl studenten daar in de jaren 70 eeuwig de tijd en gelegenheid voor kregen. Die tijd is definitief voorbij.
...
Reacties