Cuba (ooit weer) libre? ... And who cares
Met het overlijden van de "Comandante" kunnen we in het westen één ding wel concluderen: nobody cares anymore. Fidel was een anachronisme geworden. Een leider die ooit misschien nut heeft gehad, maar totaal geen antwoord had op de problemen van de moderne tijd. #Fail!
Trump noemde hem een "brutal dictator," en in meer gesofisticeerde nieuws- en opiniebladen kwam steeds weer boven dat het Castro puur om macht ging. In die zin was de studie die Fidel volgde wel typerend.
Fidel was de zoon van een Spaanse boer die naar Cuba migreerde en daar een succesvol landbouwbedrijf begon. Zijn zoon besloot rechten te gaan studeren. Rechten.
Bij het selecteren van een studie kan men letten op het aspect om mensen te willen helpen. Dat kan bij rechten. Maar stel nu dat je nu in de afgelopen 56 jaar rechten ging studeren in Cuba, welke toekomst heb je dan gehad? Je studeert het rechtssysteem van het regime van Castro.
Als leider zocht Castro een systeem om de bevolking koest te houden. Terwijl hij zelf een revolutie was begonnen heeft hij er alles aan gedaan om de cultuur van revoluties na zijn aantreden uit te bannen. Dat ging onder andere via de structuur en institutionalisering van burgerwachten, de zogenaamde CDR's: committee for the defence of the revolution. Het probleem van zo'n burgerwacht was dat dit de minst slimme laag van de bevolking aantrok. Het waren niet de medici, ingenieurs of andere academici die opteerden voor deze plekken (die eerst verplicht gesteld voor een bepaald aantal dagen per maand voor iedereen) maar personen die op macht en status uit waren en via deze organisatie het leven van anderen onmogelijk probeerden te maken. Er zaten natuurlijk ook logische taken bij zoals het controleren van onderhoudszaken aan de infrastructuur. (1)
Hoe dat bewakingssysteem uitgegroeid is in de eenentwintigste eeuw is mij niet bekend. Maar wat je kan afleiden is dat om veranderingen tegen te gaan, je een organisatie nodig hebt die anti-innovatief is. Denk aan het Vaticaan, maar dan op Cuba.
De censuurcultuur in Cuba is te vergelijken met een bedrijfscultuur die ook volgens strikte regels werkt: zoals de facebook duim die altijd naar boven wijst, en die model staat voor een cultuur van entertainment.
Over facebook - die een cultuur meebrengt die veel jonger is dan die van Cuba onder Castro - leerden we dat je alleen nieuws ontvangt als dat nieuws ook interessant gevonden werd door je persoonlijk preferenties en dus je netwerk. Het lijkt alsof we in een social media cocon zitten waar we alleen informatie krijgen op basis van onze voorkeuren. (have we been pulled into a cocoon by social media, International New York Times)
In Cuba wordt die censuur centraal gedecreteerd en decentraal georganiseerd, via facebook en de sociale media bepaal je zelf de censuur.
Zoveel verschil is er misschien niet. Ach Cuba heeft maar elf miljoen inwoners. Hoe het experiment eindigt laat de meeste onder ons gewoon koud. De term Cuba leeft alleen nog voort in de homoniem van het cocktail.
Menig redactioneel commentaar over het overlijden eindigt met de zin dat de geschiedenis zal oordelen over deze leider.
Als amateur denker zie ik het grote verschil tussen Fidel Castro die dus begon met een rechtenstudie en Che Guevara die arts was. Deze laatste wilde echt mensen helpen mijns inziens, de eerste keerde zich tegen de VS zijn grootste vijand, en ontwierp een alternatief systeem waar hij het voor het zeggen had. Of de bevolking daar nu tevreden mee was, was niet zijn zorg.
Voor velen is de echte held Che Guevara, misschien ook omdat die het niet gehaald heeft. De illusie stierf met hem mee.
De realiteit van en na de revolutie is nooit zo mooi als je het bij aanvang verkoopt. Een tijdloze les lijkt me.
--
2016/08/fidel-leeft-al-lang-niet-meer
2014/03/revolutie-made-in-rusland
-- 24 juli 2018
En ja hoor, volgens het nieuws bereid Cuba zich voor op een verandering van haar constitutie. Van communistisch land, naar een socialistische republiek. men zal het fenomeen eigendom introduceren en marktwerking, zolang het niet leidt tot grove zelfverrijking. Hoe een en ander er precies uit gaat zien is nog niet bekend.
Toch een interessant nieuwsfeit. Cuba dat als een van de laatste communistische bastions, die door het verlies aan steun van Rusland in de problemen kwam, en met haar leiders die de dood in de ogen kijken is het tijd geworden voor een verandering.
Trump noemde hem een "brutal dictator," en in meer gesofisticeerde nieuws- en opiniebladen kwam steeds weer boven dat het Castro puur om macht ging. In die zin was de studie die Fidel volgde wel typerend.
Fidel was de zoon van een Spaanse boer die naar Cuba migreerde en daar een succesvol landbouwbedrijf begon. Zijn zoon besloot rechten te gaan studeren. Rechten.
Bij het selecteren van een studie kan men letten op het aspect om mensen te willen helpen. Dat kan bij rechten. Maar stel nu dat je nu in de afgelopen 56 jaar rechten ging studeren in Cuba, welke toekomst heb je dan gehad? Je studeert het rechtssysteem van het regime van Castro.
Als leider zocht Castro een systeem om de bevolking koest te houden. Terwijl hij zelf een revolutie was begonnen heeft hij er alles aan gedaan om de cultuur van revoluties na zijn aantreden uit te bannen. Dat ging onder andere via de structuur en institutionalisering van burgerwachten, de zogenaamde CDR's: committee for the defence of the revolution. Het probleem van zo'n burgerwacht was dat dit de minst slimme laag van de bevolking aantrok. Het waren niet de medici, ingenieurs of andere academici die opteerden voor deze plekken (die eerst verplicht gesteld voor een bepaald aantal dagen per maand voor iedereen) maar personen die op macht en status uit waren en via deze organisatie het leven van anderen onmogelijk probeerden te maken. Er zaten natuurlijk ook logische taken bij zoals het controleren van onderhoudszaken aan de infrastructuur. (1)
Hoe dat bewakingssysteem uitgegroeid is in de eenentwintigste eeuw is mij niet bekend. Maar wat je kan afleiden is dat om veranderingen tegen te gaan, je een organisatie nodig hebt die anti-innovatief is. Denk aan het Vaticaan, maar dan op Cuba.
De censuurcultuur in Cuba is te vergelijken met een bedrijfscultuur die ook volgens strikte regels werkt: zoals de facebook duim die altijd naar boven wijst, en die model staat voor een cultuur van entertainment.
Over facebook - die een cultuur meebrengt die veel jonger is dan die van Cuba onder Castro - leerden we dat je alleen nieuws ontvangt als dat nieuws ook interessant gevonden werd door je persoonlijk preferenties en dus je netwerk. Het lijkt alsof we in een social media cocon zitten waar we alleen informatie krijgen op basis van onze voorkeuren. (have we been pulled into a cocoon by social media, International New York Times)
In Cuba wordt die censuur centraal gedecreteerd en decentraal georganiseerd, via facebook en de sociale media bepaal je zelf de censuur.
Zoveel verschil is er misschien niet. Ach Cuba heeft maar elf miljoen inwoners. Hoe het experiment eindigt laat de meeste onder ons gewoon koud. De term Cuba leeft alleen nog voort in de homoniem van het cocktail.
Menig redactioneel commentaar over het overlijden eindigt met de zin dat de geschiedenis zal oordelen over deze leider.
Als amateur denker zie ik het grote verschil tussen Fidel Castro die dus begon met een rechtenstudie en Che Guevara die arts was. Deze laatste wilde echt mensen helpen mijns inziens, de eerste keerde zich tegen de VS zijn grootste vijand, en ontwierp een alternatief systeem waar hij het voor het zeggen had. Of de bevolking daar nu tevreden mee was, was niet zijn zorg.
Voor velen is de echte held Che Guevara, misschien ook omdat die het niet gehaald heeft. De illusie stierf met hem mee.
De realiteit van en na de revolutie is nooit zo mooi als je het bij aanvang verkoopt. Een tijdloze les lijkt me.
--
2016/08/fidel-leeft-al-lang-niet-meer
2014/03/revolutie-made-in-rusland
(1) - Castro's final hour, Andres Oppenheimer
-- 24 juli 2018
En ja hoor, volgens het nieuws bereid Cuba zich voor op een verandering van haar constitutie. Van communistisch land, naar een socialistische republiek. men zal het fenomeen eigendom introduceren en marktwerking, zolang het niet leidt tot grove zelfverrijking. Hoe een en ander er precies uit gaat zien is nog niet bekend.
Toch een interessant nieuwsfeit. Cuba dat als een van de laatste communistische bastions, die door het verlies aan steun van Rusland in de problemen kwam, en met haar leiders die de dood in de ogen kijken is het tijd geworden voor een verandering.
Reacties