Damage control 101
Er kwamen tal van voorbeelden over de laatste jaren, met als VW Volkswagen de typische case hoe het niet moet: zij, de VW leiding verdedigde tot het laatste moment de VW-ingenieurs terwijl ze eenvoudig hadden moeten toegeven dat er fouten werden gemaakt in de diesel-gate affaire.
Anderen, gaven het eerder al - dan misschien schoorvoetend - toe dat er fouten waren gemaakt.
En wat doet Clinton: die geeft de FBI de schuld van haar campagneverlies. Dat is in eerste plaats toonbeeldig voor een slecht verliezer, maar ook het resultaat van matig damage control. De uitlekte e-mails was misschien wel een groter olievlek dan het ongeval van BP. Maar waar deze laatste snel zaken op orde zette, bleef Clinton maar hat onhandig over haar gemaakte "fout". I was wrong. Maar daarmee was de kous nog lang niet af. Ze had de FBI veel meer als stakeholder moeten zien, terwijl ze duidelijk genoeg enkel oog had voor haar klant (bepaalde focusgroepen die als swing-states de meeste resultaat zouden opleveren).
Eigen schuld dus? Arrogantie?
Damage control speelt dus op organisatorisch vlak, maar is veel beter te begrijpen als je het verplaatst naar de individuele invloedssfeer. Dan lijkt het bijzonder veel op: VERLIES NEMEN.
Verlies nemen is een concept dat beleggers en vooral handelaren gebruiken in de beurswereld. Ze kopen een beleggen, doen een investering, een trade, maar die blijkt zich niet goed te ontwikkelen. Niet alleen de onervaren handelaren laten het verlies eerst wat oplopen om te zien hoe "het" zich ontwikkelt, terwijl ze wel weten dat er iets fout zit. Van te voren kan je hier met jezelf afspraken over maken, maar in het echt, wanneer het drama zich voordoet, is het toch anders.
Van een klein verlies kan je te maken gaan krijgen met een gigantische ellende. Persoonlijk, maar vooral ook zakelijk, denk dan bijvoorbeeld aan de affaire Nick Leeson, die ook begon met een klein verlies en dat zich als een olievlek / sneeuwbal ontwikkelde en waar damage control geen mogelijkheid meer was.
Alleen door ervaring kan je damage control de baas worden. Je moet het een keer meegemaakt hebben (verlies nemen) of bij andere hebben zien fout gaan en ervaren wat de consequenties zijn geweest (VW, BP, ...). Zonder die ervaring probeer je - als organisatie - alles te verzinnen om de ellende te beheersen, met complexe en tegenstrijdige acties. Maar het antwoord is meestal heeft simpel: stoppen en toegeven dat het fout zit. Bij organisaties wordt dat soms bemoeilijkt omdat het niet een gewoon bedrijfs- of organisatorisch probleem is maar een cultuurprobleem (de cultuur van de fout bij de ander leggen bv).
Misschien is verlies nemen niet (precies) hetzelde als damage control. Maar denk toch maar eens aan de vergelijking.
En wat doet Clinton: die geeft de FBI de schuld van haar campagneverlies. Dat is in eerste plaats toonbeeldig voor een slecht verliezer, maar ook het resultaat van matig damage control. De uitlekte e-mails was misschien wel een groter olievlek dan het ongeval van BP. Maar waar deze laatste snel zaken op orde zette, bleef Clinton maar hat onhandig over haar gemaakte "fout". I was wrong. Maar daarmee was de kous nog lang niet af. Ze had de FBI veel meer als stakeholder moeten zien, terwijl ze duidelijk genoeg enkel oog had voor haar klant (bepaalde focusgroepen die als swing-states de meeste resultaat zouden opleveren).
Eigen schuld dus? Arrogantie?
Damage control speelt dus op organisatorisch vlak, maar is veel beter te begrijpen als je het verplaatst naar de individuele invloedssfeer. Dan lijkt het bijzonder veel op: VERLIES NEMEN.
Verlies nemen is een concept dat beleggers en vooral handelaren gebruiken in de beurswereld. Ze kopen een beleggen, doen een investering, een trade, maar die blijkt zich niet goed te ontwikkelen. Niet alleen de onervaren handelaren laten het verlies eerst wat oplopen om te zien hoe "het" zich ontwikkelt, terwijl ze wel weten dat er iets fout zit. Van te voren kan je hier met jezelf afspraken over maken, maar in het echt, wanneer het drama zich voordoet, is het toch anders.
Van een klein verlies kan je te maken gaan krijgen met een gigantische ellende. Persoonlijk, maar vooral ook zakelijk, denk dan bijvoorbeeld aan de affaire Nick Leeson, die ook begon met een klein verlies en dat zich als een olievlek / sneeuwbal ontwikkelde en waar damage control geen mogelijkheid meer was.
Alleen door ervaring kan je damage control de baas worden. Je moet het een keer meegemaakt hebben (verlies nemen) of bij andere hebben zien fout gaan en ervaren wat de consequenties zijn geweest (VW, BP, ...). Zonder die ervaring probeer je - als organisatie - alles te verzinnen om de ellende te beheersen, met complexe en tegenstrijdige acties. Maar het antwoord is meestal heeft simpel: stoppen en toegeven dat het fout zit. Bij organisaties wordt dat soms bemoeilijkt omdat het niet een gewoon bedrijfs- of organisatorisch probleem is maar een cultuurprobleem (de cultuur van de fout bij de ander leggen bv).
Misschien is verlies nemen niet (precies) hetzelde als damage control. Maar denk toch maar eens aan de vergelijking.
Reacties