do-re-mi versus a-b-c

Nu we het toch over cultuurverschillen hebben (over de spaanse bedrijfscultuur) in een periode waar muziek (kerst) een grote rol speelt, moet ik denken aan een ander groot verschil tussen Nederland en anderen Noorse landen en Spanje (en andere Zuidelijke landen) qua muzieknotatie. Aanvankelijk dacht ik dat de a-b-c-notatie de moderne variant was op het traditionele, ouerwetse do-re-mi-gebruik, maar dat is niet waar. Oorspronkelijk was de a-b-c-notatie de usance en kwam een benedictijnse monnik met een "innovatie". Zonder de technische details te kennen, gaat het hier dus om een verschil in gebruik en techniek.

Persoonlijk vind ik de a-b-c notatie (ionisch) eenvoudiger om te leren; het voordeel is namelijk dat de sequentie zichtbaar is. Na de "c" volgt logischerwijs de "d". Diegenen die hymmne "ut queant laxis," kent van Guido van Arezzo zal misschien ook de volgorde kennen van de ut(do)-re-mi, maar die ziet er toch minder logisch uit.

Welk systeem is nu beter? Zo'n vraag stelt natuurlijk de noordeling die alles uit het zuiden als traditioneel en ouderwets afdoet. Maar misschien is dit zo'n voorbeeld waar dat ontrecht is. Als het gaat om muziek heeft het Zuiden een stapje voor wellicht. (foto: de todo un poco)