Trump - acht jaar later
Dat er maar twee kandidaten zijn, links of rechts of een beetje links van het midden en extreem rechts, ach het zijn maar labels. Maar, een enkele keuze? Hallo, is daar iemand ... anders?
In 2016 (zie foto) was het voor iedereen een grote verrassing dat zowel Trump gekozen werd als dat de #Brexit door ging. Maar hoe zit dat nu? Maak het überhaupt uit of Trump dan wel Kamala president wordt? Op de FT zag ik deze mening (als leeswijzer bij de automatisch vertaalde tekst en daarin het woord VREEMD voorkomt):
"Donald Trump weet een heel scala aan gevoelens bij mensen op te roepen — woede, angst, vermaak, bewondering, verbijstering — maar hij laat ze niet vaak ineenkrimpen; hij is daar meestal veel te zelfverzekerd voor. En toch ... toen ik zijn laatste poging zag om zichzelf en zijn running mate te verdedigen tegen de beschuldiging dat ze allebei "vreemd" zijn.
"Hij is vreemd, toch? Hij is vreemd. Ik ben niet vreemd. Hij is vreemd," zei Trump donderdag tijdens een stadhuisbijeenkomst in Wisconsin, terwijl hij nogal ongemakkelijk op een stoel leunde en de zaal rondkeek voor geruststelling. De "hij" waar Trump naar verwees is Tim Walz, gouverneur van Minnesota, de running mate van Kamala Harris en de man die verantwoordelijk is voor het maken van "vreemd" tot een van de bepalende woorden van de Amerikaanse verkiezingen van 2024.
“Kijk, ze komen met soundbites, ze hebben altijd soundbites, en een van de dingen is dat JD en ik raar zijn. We zijn niet — die gast [JD Vance] is zo hetero . . . Hij doet het geweldig, slim, top-student, geweldige kerel, en hij is niet raar en ik ben niet raar. Ik bedoel, we zijn veel dingen, maar we zijn niet raar.”
De man protesteert misschien een beetje te veel.
Het was in juli, voordat hij de kandidaat voor het vice-presidentschap werd, dat Walz het woord begon te gebruiken. “Dit zijn rare mensen aan de andere kant — ze willen boeken afpakken, ze willen in je examenlokaal zitten,” vertelde hij aan MSNBC. “Maak er geen doekjes om: dit zijn rare ideeën. Luister naar ze praten. Luister naar hoe ze over dingen praten.”
Sindsdien hebben de Democraten en hun aanhangers Walz’ standpunt overgenomen en zijn er vrolijk — en met winst — mee aan de slag gegaan. MSNBC publiceerde woensdag een “Trump breidt zijn coalitie van het vreemde uit”-segment nadat Trump Robert F. Kennedy Jr., een man die hij pas kort geleden een “radicale linkse gek” noemde, aan zijn presidentiële overgangsteam had toegevoegd. Barack Obama lachte Trumps “vreemde” obsessie met de grootte van de menigte op de Democratische Nationale Conventie vorige maand uit (voordat hij een geïmproviseerde “groottes”-insinuatie met zijn handen maakte).
Trump is duidelijk van streek. Hij is gewend om de pestkop te zijn die met de gemene grappen komt in plaats van het mikpunt ervan te zijn. En hoewel ik moet bekennen dat ik sommige van de bijnamen die hij voor eerdere tegenstanders heeft gebruikt erg grappig vond (“low energy Jeb Bush” is een persoonlijke favoriet), heeft “Laffin’ Kamala” gewoon niet veel klank, of steek. Het is vooral ineffectief omdat haar lach een verkoopargument is, terwijl Trump nooit lijkt te lachen, wat, als we eerlijk zijn, een beetje . . . raar is.
Het ironische aan Trumps schijnbare allergie voor het woord is dat zijn natuurlijke vreemdheid — zijn manier om woorden als “CHAINAH” uit te spreken; zijn handgebaren en dansbewegingen; zijn blijvende gehechtheid aan het nummer “YMCA” — eigenlijk een groot deel van zijn aantrekkingskracht is. Het laat hem authentiek overkomen en betekent dat hij onderhoudend en direct herkenbaar is. Dus waarom stoort het hem zo, en waarom is het zo effectief?
De eerste reden is simpelweg dat het grappig is, en lachen zorgt ervoor dat mensen zich goed voelen. Je zou kunnen denken dat Trump de grootste bedreiging vormt voor de liberale democratie sinds Hitler, je zou kunnen denken dat zijn tweede termijn verschrikkelijker, dictatoriaal en schadelijker zou zijn dan de eerste, je zou kunnen denken dat hij de gevaarlijkste presidentskandidaat ooit is, maar geen van deze waarschuwingen is motiverend of dwingend voor de gemiddelde onbesliste kiezer. Spotten is dat wel. En hoewel Trump de enige was die humor effectief leek te kunnen gebruiken toen Biden de genomineerde was, is dat met Harris en Walz niet langer het geval.
De tweede reden is dat het ontdaan is van enige morele grootspraak. Een van Trumps grootste sterke punten is dat hij, ondanks zijn bevoorrechte opvoeding, overkomt als een man van het volk. Iemand 'vreemd' noemen, brengt de scheldkanonnade naar het juiste niveau: gemeen, maar niet laag genoeg om als onder de gordel te worden beschouwd.
Ten derde is het de andere kant die de 'gekken' moeten zijn. Een van de belangrijkste aanvalslijnen van rechts de afgelopen jaren is het afschilderen van links als raar: “rare” travestieten die boeken voorlezen aan kinderen; “rare” voorstanders van abortus die baby’s willen doden; “rare” vrouwen die ervoor kiezen geen kinderen te krijgen. Het moet dan ook behoorlijk ongemakkelijk zijn om plotseling te horen dat het jouw kant is die “griezelig” is.
Het komt hierop neer: de Democraten verslaan Trump momenteel op zijn eigen terrein. Het intellectualiseren, het moraliseren, de hysterie over Trumps bedreiging voor de stabiliteit in de wereld — dat was allemaal te saai en deprimerend en te duidelijk partijdig om overtuigend te zijn. Maar giechelen om hem en zijn “cat lady”-geobsedeerde running mate — dat is iets waar iedereen zich in kan vinden." (bron: Why does calling Trump Wierd hurt him so much?, Jemima Kelly, https://www.ft.com/content/29334b17-e5bf-4650-8578-866cb2c980f4)
Reacties