Weg met het kunstgras
In het nrc vond ik een verhaal over kunstgras. Over het pamflet van bekende topspelers die tegen kunstgras zijn in de (Nederlandse) ere-divisie.
Het artikel sluit af met de reactie van Excelsior-directeur Ferry de Haan: „Op basis van emotie zal iedereen voor gras kiezen, ook Excelsior.”
Emotie speelt dus een grote rol bij de beslissing voor en tegen kunstgras.
Maar hoe zat het toen kunstgras zijn intrede deed? Welke emotie speelde toen een / de rol bij de beslissing om in Nederland voorop te lopen met het innovatieve idee?
Was kunstgras beter? Was het goedkoper, in onderhoud? Welke regels hebben daarbij een rol gespeeld?
Dat is misschien moeilijk te achterhalen. Maar er is wel een grote gemene deler, en dat is dat Nederland voorop wil lopen, op allerlei gebied als het gaat om innovatie en de samenleving. In dit geval kunstgras voor voetbalvelden.
Dat lijkt nu een heel andere kant op te gaan. In Europa wil blijkbaar geen enkele club op kunstgras spelen en zeker niet in de hoogste divisie.
Los van de argumenten voor en tegen kunstgras hebben we hier te maken met een globalisatie-probleem. Nederland staat niet los van de rest van de wereld, en voornamelijk Europa waar de grote clubs bepalen wat er gebeurt. Dat blijkt dus nu pas, dat zes of zeven clubs in de eredivisie wel al overgegaan zijn, en de rest niet.
Kunstgras - denk ik dan maar even simpel - is in deze context te vergelijken met gravel of gras bij tennis, wat twee heel verschillende ervaringen oplevert. Binnen een toernooi is er enkel of het een (gravel) of het ander (gras). Met dat dilemma lijkt het Nederlandse voetballandschap te zitten.
Dat is duidelijk een cultuurprobleem: binnen de Nederlandse cultuur is de neiging om te snel iets nieuws te proberen (goedkope spaarrentes in het buitenland te zoeken) waar na nader onderzoek toch nadelige effecten van zijn aan te tonen. Andere meer conservatieve culturen hebben weer het probleem dat ze vaak te laat zijn. Meestal is dat een voordeel want dan zijn de kinderziektes uit de innovatie gehaald...
--
2014/02/koolstofvezel-van-ktc-naast-staal-en.html
Het artikel sluit af met de reactie van Excelsior-directeur Ferry de Haan: „Op basis van emotie zal iedereen voor gras kiezen, ook Excelsior.”
Emotie speelt dus een grote rol bij de beslissing voor en tegen kunstgras.
Maar hoe zat het toen kunstgras zijn intrede deed? Welke emotie speelde toen een / de rol bij de beslissing om in Nederland voorop te lopen met het innovatieve idee?
Was kunstgras beter? Was het goedkoper, in onderhoud? Welke regels hebben daarbij een rol gespeeld?
Dat is misschien moeilijk te achterhalen. Maar er is wel een grote gemene deler, en dat is dat Nederland voorop wil lopen, op allerlei gebied als het gaat om innovatie en de samenleving. In dit geval kunstgras voor voetbalvelden.
Dat lijkt nu een heel andere kant op te gaan. In Europa wil blijkbaar geen enkele club op kunstgras spelen en zeker niet in de hoogste divisie.
Los van de argumenten voor en tegen kunstgras hebben we hier te maken met een globalisatie-probleem. Nederland staat niet los van de rest van de wereld, en voornamelijk Europa waar de grote clubs bepalen wat er gebeurt. Dat blijkt dus nu pas, dat zes of zeven clubs in de eredivisie wel al overgegaan zijn, en de rest niet.
Kunstgras - denk ik dan maar even simpel - is in deze context te vergelijken met gravel of gras bij tennis, wat twee heel verschillende ervaringen oplevert. Binnen een toernooi is er enkel of het een (gravel) of het ander (gras). Met dat dilemma lijkt het Nederlandse voetballandschap te zitten.
Dat is duidelijk een cultuurprobleem: binnen de Nederlandse cultuur is de neiging om te snel iets nieuws te proberen (goedkope spaarrentes in het buitenland te zoeken) waar na nader onderzoek toch nadelige effecten van zijn aan te tonen. Andere meer conservatieve culturen hebben weer het probleem dat ze vaak te laat zijn. Meestal is dat een voordeel want dan zijn de kinderziektes uit de innovatie gehaald...
--
2014/02/koolstofvezel-van-ktc-naast-staal-en.html
Reacties