Antonio te groot voor Malaga
Malaga is een klein provinciestadje in het Zuiden van Spanje. De cultuur in het zuiden van Andalusië en de cultuur in Malaga is ook typisch provinciaals. En de burgemeester, de politieke partijen en veel andere geïnteresseerde proberen dit beeld te wijzigen. Malaga moet groter op de kaart gezet worden. Hiervoor is de afgelopen jaren een hoop geïnvesteerd, in een betere haven waar de grootste cruiseschepen aanmeren en duizenden toeristen uitstromen en ondernemers willen een hotel in diezelfde haven oprichten, echter de huidige politiek limiteert het aantal verdiepingen. "Er mag geen toren komen."
Malaga weet iedereen ook is de geboorteplaats van Picasso, die de stad geen warm hart toedroeg. Hij vluchtte en kwam nooit meer terug. Onlangs heeft een kunstenaar zijn lichaam levensecht opgebaard. Alsof hij terugkeerde naar de door hem verfoeide provinciale cultuur.
Een andere grootheid - Antonio Banderas - schaamt zich echter totaal niet op zijn geboortestad. Hij is er zelfs trots op, hij heeft er de theaterschool gevolgd en in Malaga het vak geleerd dat hem later aanzien heeft gegeven. Als wereldberoemd acteur.
Dit geeft een beetje de context van een mooi cultureel probleem dat zich ontwikkeld heeft in de stad. Onlangs werd er namelijk een publieke aanbesteding gedaan voor een huizenblok waar al sinds 2016 het ingesloten theater en een bioscoop waren gesloten. De politiek dacht na over een projectdefinitie om het braakliggende terrein nieuw leven in te blazen. De toeristen die uit de cruiseschepen komen vergapen zich aan leegstand die niet bevorderlijk is.
En dus kwam er een aanbesteding. En het toeval wil - de aanbesteding was anoniem - dat het Project van Antonio Banderas wint. En ander toeval wil dat de architect hiervan dezelfde is die ook de hoteltoren in de haven wil bouwen.
aanvankelijk was iedereen tevreden met deze uitkomst. Malaga groeide in aanzien doordat een wereldberoemd acteur de stad sponsort. Banderas zou in het project veel eigen geld stoppen om te zorgen dat de aanloopkosten - van de exploitatie - voor een aantal jaren geregeld zou zijn.
Daarnaast was iedereen gewoon enthousiast over het centrum dat o.a. een cultureel ingrediënt zoals een jazz-centrum zou toevoegen aan het palet van toeristische attracties.
Echter er kwam kritiek op het initiatief van Banderas. Allereerst zou hij er geld mee verdienen, een argument dat met zijn toezeggingen moeilijk serieus te nemen was. Antonio kan meer dan geld verliezen, hij zet zijn goede (en goed verdiende) naam op het spel. Maar er kwam meer weerstand, van twee politieke partijen de Izquierda Unida (extreem links) en Malaga Ahora, de Podemos van het Zuiden (ook extreem links).
Op zich is die weerstand te begrijpen vanuit links politieke gelederen. Een grootmacht zoals Banderas komt de stad binnen en denkt als een Zorro even de harten van het publiek te veroveren. Hij had al een appartement in de stad aangeschaft en wilde zelfs een nieuw huis laten bouwen. "Banderisme," scandeerden de linkse tegenstanders, dezelfde tegenstanders die pronken met de politiek van Venezuela.
En Banderas liet zich verslaan. Hij schreef een brief die paginabreed in de krant van het Zuiden werd gepubliceerd en waar hij afstand doet van het project.
Cultuur ten voeten uit.
Niet zozeer het geschetste theater en het aangekondigde jazz café, maar de cultuur van jaloezie. In Spanje heerst meer dan in Nederland en cultuur van leven-en-laten-leven. Mensen hebben hier in het algemeen geen mening en wijzen niet als een dominee in burgenkleding met het vingertje. Maar er heerst jaloezie in alle hoeken en straten. Men is meer dan normaal jaloers op anderen. "Zien is (ook) willen," zo werkt de cultuur hier.
In die zin heeft Banderas misschien zelf een inschattingsfout gemaakt, door als groot acteur vanuit een internationale cultuur terug te keren naar de provincie. Ik kan wel begrijpen dat dat niet zonder de nodige weerstand gaat. En dan juist bij de niet traditionele politieke partijen, zoals Podemos die veranderingen willen. Het grote contrast en paradox daarbij is dat Podemos een leider zoals Nicolás Maduro aanbidt die qua "grootheid" niet onderdoet aan Antonio: Maduro werd gekozen door miljoenen stemmen in 2013. Hij is dus niet zonder merites. Maar het is waar wie je liever hebt...
Malaga weet iedereen ook is de geboorteplaats van Picasso, die de stad geen warm hart toedroeg. Hij vluchtte en kwam nooit meer terug. Onlangs heeft een kunstenaar zijn lichaam levensecht opgebaard. Alsof hij terugkeerde naar de door hem verfoeide provinciale cultuur.
Een andere grootheid - Antonio Banderas - schaamt zich echter totaal niet op zijn geboortestad. Hij is er zelfs trots op, hij heeft er de theaterschool gevolgd en in Malaga het vak geleerd dat hem later aanzien heeft gegeven. Als wereldberoemd acteur.
Dit geeft een beetje de context van een mooi cultureel probleem dat zich ontwikkeld heeft in de stad. Onlangs werd er namelijk een publieke aanbesteding gedaan voor een huizenblok waar al sinds 2016 het ingesloten theater en een bioscoop waren gesloten. De politiek dacht na over een projectdefinitie om het braakliggende terrein nieuw leven in te blazen. De toeristen die uit de cruiseschepen komen vergapen zich aan leegstand die niet bevorderlijk is.
En dus kwam er een aanbesteding. En het toeval wil - de aanbesteding was anoniem - dat het Project van Antonio Banderas wint. En ander toeval wil dat de architect hiervan dezelfde is die ook de hoteltoren in de haven wil bouwen.
aanvankelijk was iedereen tevreden met deze uitkomst. Malaga groeide in aanzien doordat een wereldberoemd acteur de stad sponsort. Banderas zou in het project veel eigen geld stoppen om te zorgen dat de aanloopkosten - van de exploitatie - voor een aantal jaren geregeld zou zijn.
Daarnaast was iedereen gewoon enthousiast over het centrum dat o.a. een cultureel ingrediënt zoals een jazz-centrum zou toevoegen aan het palet van toeristische attracties.
Echter er kwam kritiek op het initiatief van Banderas. Allereerst zou hij er geld mee verdienen, een argument dat met zijn toezeggingen moeilijk serieus te nemen was. Antonio kan meer dan geld verliezen, hij zet zijn goede (en goed verdiende) naam op het spel. Maar er kwam meer weerstand, van twee politieke partijen de Izquierda Unida (extreem links) en Malaga Ahora, de Podemos van het Zuiden (ook extreem links).
Op zich is die weerstand te begrijpen vanuit links politieke gelederen. Een grootmacht zoals Banderas komt de stad binnen en denkt als een Zorro even de harten van het publiek te veroveren. Hij had al een appartement in de stad aangeschaft en wilde zelfs een nieuw huis laten bouwen. "Banderisme," scandeerden de linkse tegenstanders, dezelfde tegenstanders die pronken met de politiek van Venezuela.
En Banderas liet zich verslaan. Hij schreef een brief die paginabreed in de krant van het Zuiden werd gepubliceerd en waar hij afstand doet van het project.
Cultuur ten voeten uit.
Niet zozeer het geschetste theater en het aangekondigde jazz café, maar de cultuur van jaloezie. In Spanje heerst meer dan in Nederland en cultuur van leven-en-laten-leven. Mensen hebben hier in het algemeen geen mening en wijzen niet als een dominee in burgenkleding met het vingertje. Maar er heerst jaloezie in alle hoeken en straten. Men is meer dan normaal jaloers op anderen. "Zien is (ook) willen," zo werkt de cultuur hier.
In die zin heeft Banderas misschien zelf een inschattingsfout gemaakt, door als groot acteur vanuit een internationale cultuur terug te keren naar de provincie. Ik kan wel begrijpen dat dat niet zonder de nodige weerstand gaat. En dan juist bij de niet traditionele politieke partijen, zoals Podemos die veranderingen willen. Het grote contrast en paradox daarbij is dat Podemos een leider zoals Nicolás Maduro aanbidt die qua "grootheid" niet onderdoet aan Antonio: Maduro werd gekozen door miljoenen stemmen in 2013. Hij is dus niet zonder merites. Maar het is waar wie je liever hebt...
Reacties