Weg van de minste weerstand
Hoe zit dat nu precies met De weg van de minste weerstand? Het is een bekend begrip, een uitgewoonde metafoor, dat zelfs een uitleg krijgt op wikipedia, met meetkundige of zelfs fysische principes en waar iedereen zich wat bij voor kan stellen: "Er zijn vele wegen van A naar B... "
Op het internet vind je desondanks maar weinig voorbeelden van deze weg, deze vond ik, met een waarschuwing, waar deze weg "als weglopen voor" mee krijgt.
De meeste voorbeelden zijn gericht op die ene persoon en op de weg die hij nemen kan. De psychologische invalshoek dus.
Op één van de presentaties op youtube van trader en psycholoog Bill Williams (PhD), vond ik ook een mooi voorbeeld. Hij stelt dat alles in de wereld aan drie principes voldoet:
De persoonlijke bedding komt vaak tot stand doordat we een keer die ene weg nemen en die weg slijt in, zodat ze steeds minder energie kost.
Bij veranderingsmanagement gaat het om het idee dat "die weg" vaak niet meer adequaat is. Het ingesleten "patroon" wil men veranderen. Dit is cultuur, want de hele organisatie beloopt dit patroon.
De energie om het oude te doen kost minder dan de stroom die nodig is voor een nieuw pad.
Het lastige van deze metafoor is dat deze een eigen leven kan leiden, voordat je weet hoe je deze effectief kan inzetten.
Het fenomeen van de rivier en haar bedding, van de weg van de minste weerstand is algemener gebruikt, o.a. binnen economie waar het Structure-Conduct-Performance paradigma uitgevonden is door econoom Edward Mason en wiens theorie bij industriële organisatie gebruikt wordt. Het concept staat wat mij betreft ook aan de basis van bedrijfsarchitectuur. Kijk eerst naar de structuren, dan naar het gedrag...
Zodra je de ingesleten paden herkent kan je vaak veranderen, ook bij jezelf...
En hoe zit dit (de weg van...) bij relaties?
Bij relaties zijn de punten A en B niet de locaties op een route, maar personen die elkaar ontmoeten, al dan niet voor een gezamenlijk doel. Wie komt dan wie tegemoet? A gaat naar B of B gaat naar A. Wat is dan de weg van de minste weerstand?
Het antwoord zal niemand verbazen, de weg van de minste weerstand is die gerelateerd aan de persoon, die deze weg het makkelijkst kan "afleggen."
Wanneer A een auto bezit bijvoorbeeld en B niet, dan is bij een afspraak de weg van de minste weerstand dat A naar B komt en niet andersom. Het is dezelfde weg, maar de richting is anders.
Maar dit is niet altijd de beste weg. Als iemand (A) geen tijd voor iemand anders heeft (B), dan kan diegene B besluiten naar A toe te komen. Tegemoet treden. De verhoudingen liggen dan echter niet in evenwicht.
Een zieke (A) kan zelf naar de dokter (B) gaan wanneer deze het te druk heeft of zich niet geroepen voelt om zelf te komen.
In dit geval is de weg van de minste weerstand afhankelijk van wie deze weg aflegt. als je weet dat de ander niet naar je toe komt en je zelf het initiatief neemt, neem je dan niet de weg van de minste weerstand?
Een voorbeeld hiervan schets de uitspraak: "ik doe het zelf wel," waar het eigenlijk doel was om een opdracht aan iemand anders te geven, eindigt met het zelf te doen, omdat het makkelijker is. Een weg met minder weerstand.
--
2008/07/weerstand-kan-geen-kwaad
2009/03/cultuurimpact-van-staatssteun
Op het internet vind je desondanks maar weinig voorbeelden van deze weg, deze vond ik, met een waarschuwing, waar deze weg "als weglopen voor" mee krijgt.
De meeste voorbeelden zijn gericht op die ene persoon en op de weg die hij nemen kan. De psychologische invalshoek dus.
Op één van de presentaties op youtube van trader en psycholoog Bill Williams (PhD), vond ik ook een mooi voorbeeld. Hij stelt dat alles in de wereld aan drie principes voldoet:
- Men (personen, bedrijven, ...) neemt in het algemeen de weg van de minste weerstand
- Structuren bepalen hoe die weg loopt. (Dit fenomeen is te herkennen aan het taalgebruik zoals "ingesleten" manieren, wegen, zoals een groef op een grammofoonplaat, etc.)
- Men kan die structuren veranderen.
De persoonlijke bedding komt vaak tot stand doordat we een keer die ene weg nemen en die weg slijt in, zodat ze steeds minder energie kost.
Bij veranderingsmanagement gaat het om het idee dat "die weg" vaak niet meer adequaat is. Het ingesleten "patroon" wil men veranderen. Dit is cultuur, want de hele organisatie beloopt dit patroon.
De energie om het oude te doen kost minder dan de stroom die nodig is voor een nieuw pad.
Het lastige van deze metafoor is dat deze een eigen leven kan leiden, voordat je weet hoe je deze effectief kan inzetten.
Het fenomeen van de rivier en haar bedding, van de weg van de minste weerstand is algemener gebruikt, o.a. binnen economie waar het Structure-Conduct-Performance paradigma uitgevonden is door econoom Edward Mason en wiens theorie bij industriële organisatie gebruikt wordt. Het concept staat wat mij betreft ook aan de basis van bedrijfsarchitectuur. Kijk eerst naar de structuren, dan naar het gedrag...
Zodra je de ingesleten paden herkent kan je vaak veranderen, ook bij jezelf...
En hoe zit dit (de weg van...) bij relaties?
Bij relaties zijn de punten A en B niet de locaties op een route, maar personen die elkaar ontmoeten, al dan niet voor een gezamenlijk doel. Wie komt dan wie tegemoet? A gaat naar B of B gaat naar A. Wat is dan de weg van de minste weerstand?
Het antwoord zal niemand verbazen, de weg van de minste weerstand is die gerelateerd aan de persoon, die deze weg het makkelijkst kan "afleggen."
Wanneer A een auto bezit bijvoorbeeld en B niet, dan is bij een afspraak de weg van de minste weerstand dat A naar B komt en niet andersom. Het is dezelfde weg, maar de richting is anders.
Maar dit is niet altijd de beste weg. Als iemand (A) geen tijd voor iemand anders heeft (B), dan kan diegene B besluiten naar A toe te komen. Tegemoet treden. De verhoudingen liggen dan echter niet in evenwicht.
Een zieke (A) kan zelf naar de dokter (B) gaan wanneer deze het te druk heeft of zich niet geroepen voelt om zelf te komen.
In dit geval is de weg van de minste weerstand afhankelijk van wie deze weg aflegt. als je weet dat de ander niet naar je toe komt en je zelf het initiatief neemt, neem je dan niet de weg van de minste weerstand?
Een voorbeeld hiervan schets de uitspraak: "ik doe het zelf wel," waar het eigenlijk doel was om een opdracht aan iemand anders te geven, eindigt met het zelf te doen, omdat het makkelijker is. Een weg met minder weerstand.
--
2008/07/weerstand-kan-geen-kwaad
2009/03/cultuurimpact-van-staatssteun
Reacties