Hollanders zijn nu eenmaal asociaal
Ten tijde van crisis leer je je vrienden kennen, maar ook jezelf. Een persoonlijke crisis leert uiteindelijk inzicht in wie je bent. En ten tijde van de huidige crisis wordt de identiteit van de Nederlander wat duidelijker. Dat we nu extra moeite hebben met buitenlanders is misschien aan de ene kant een algemene cultuur kwestie, maar ook typisch Nederlands: sociaal doen kost nu eenmaal geld.
En daar wringt de schoen, want de Nederlandse cultuur is typisch "voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten," of gewoonweg een beetje krenterig.
En sociaal doen kost geld. Bij een crisis merk je dat de identiteit bovenkomt en het sociale naar de achtergrond moet.
Stel je bent met een paar vrienden op stap. Soms betaalt de ene, soms de andere en bij echt sociaal gedrag zal misschien de sterkste net iets meer betalen. Maar per saldo kost sociaal doen geld. Het goedkoopste is thuis een pizza bestellen. En laat nu de thuisbezorg-services hoogtij vieren*.
Als je samen met een groep vrienden bent, dan sluit er steeds iemand bij. Het is gezellig en je praat met elkaar en wanneer het goed gaat merk je impliciet dat sociaal doen leuk is.
Maar er hoeft maar iets te gebeuren en iemand kruipt terug in zijn schulp en gaat thuis weer achter het gordijn zitten. Opeens doet de rekening er weer toe, en opeens gaat het erom hoeveel dat etentje precies gekost heeft. Je kijkt niet langer naar de opbrengsten, maar meer naar de kosten.
Nederlanders zijn misschien niet echt asociaal, maar onze handels-mentaliteit ligt toch altijd op de loer. We kunnen wel sociaal doen, maar minder goed dan de Belgen of de Spanjaarden die (laatste) veel meer genereus zijn. ""Ja, Spanjaarden,"" hoor je de Hollander denken, die denken niet aan morgen. Maar daar gaat het nu niet om. Als het erop aankomt hebben wij moeite om sociaal te doen, en dat komt omdat sociaal doen geld kost. En geld ligt hier altijd gevoelig.
* - Moederbedrijf thuisbezorgd.nl (Takeaway.com) wil naar de beurs
En daar wringt de schoen, want de Nederlandse cultuur is typisch "voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten," of gewoonweg een beetje krenterig.
En sociaal doen kost geld. Bij een crisis merk je dat de identiteit bovenkomt en het sociale naar de achtergrond moet.
Stel je bent met een paar vrienden op stap. Soms betaalt de ene, soms de andere en bij echt sociaal gedrag zal misschien de sterkste net iets meer betalen. Maar per saldo kost sociaal doen geld. Het goedkoopste is thuis een pizza bestellen. En laat nu de thuisbezorg-services hoogtij vieren*.
Als je samen met een groep vrienden bent, dan sluit er steeds iemand bij. Het is gezellig en je praat met elkaar en wanneer het goed gaat merk je impliciet dat sociaal doen leuk is.
Maar er hoeft maar iets te gebeuren en iemand kruipt terug in zijn schulp en gaat thuis weer achter het gordijn zitten. Opeens doet de rekening er weer toe, en opeens gaat het erom hoeveel dat etentje precies gekost heeft. Je kijkt niet langer naar de opbrengsten, maar meer naar de kosten.
Nederlanders zijn misschien niet echt asociaal, maar onze handels-mentaliteit ligt toch altijd op de loer. We kunnen wel sociaal doen, maar minder goed dan de Belgen of de Spanjaarden die (laatste) veel meer genereus zijn. ""Ja, Spanjaarden,"" hoor je de Hollander denken, die denken niet aan morgen. Maar daar gaat het nu niet om. Als het erop aankomt hebben wij moeite om sociaal te doen, en dat komt omdat sociaal doen geld kost. En geld ligt hier altijd gevoelig.
* - Moederbedrijf thuisbezorgd.nl (Takeaway.com) wil naar de beurs
Reacties