Twee Vrouwen (in Spanje)
Ook ik wilde opnieuw een boek van hem lezen en de keuze viel op het kleinste werkje. Onlangs zag ik nog een film over de laatste dagen uit het leven van Hitler en iets langer geleden zag ik de verfilming van het boek van John Boyne de jongen in de gestreepte pyjama, maar in De Aanslag had ik op een bepaalde manier geen zin meer. Ook aan Een Hemel van rond de negenhonderd pagina’s moest ik niet denken; ik zou het boek niet uitlezen. In die tijd kon het nog net een dergelijk omvangrijk werk schrijven, nu koopt men deze boeken nog wel, maar ik vraag me af of ze gelezen worden. Zou men destijds het schervengericht van AFTH gelezen hebben, waarvoor hij de prijs kreeg?
Als je een keer Twee Vrouwen hebt gelezen, vergeet je het verhaal niet meer en de afloop stond me dan ook nog helder voor de ogen. Het was een verademing om weer eens een boek in het Nederlands te lezen. Hoe veel boeken ik hier ook lees en blijf lezen, ik blijf woorden tegenkomen die ik niet ken. De Spaanse woordenschat is nu eenmaal omvangrijker dan die in het Nederlands.
En ik begrijp waarom mensen nu opeens weer boeken gaan lezen van de overleden schrijver. Een dergelijke event geeft aanleiding. Een ander event ook: toen Vargas Llosa de Nobelprijs ontving stonden hier al zijn boeken weer in de bibliotheek uitgestald in de hoop dat mensen deze zouden meenemen. De Nobelprijs.
Ik heb weinig reacties gelezen over de dood van de schrijver. Ik heb niet speciaal de krant gekocht, die hier moeilijk te vinden is (behalve de Telegraaf) en ook op het internet ben ik niet speciaal gaan surfen. Enkel even op twitter gekeken. Daar las ik overigens van het overlijden...
Toch hoorde ik natuurlijk opnieuw wat al langer bekend was: “Hij was een van de drie belangrijkste naoorlogse schrijvers in Nederland...”
Wat ik ook hoorde is dat het nieuwe kabinet cultuursubsidies wil afschaffen of korten. En dat bericht begreep ik precies, het leek perfect te plaatsen in het huidige tijdsbeeld.
Het is me namelijk ook niet ontgaan dat ene meneer van ’t Hek voor zijn zoon moest opkomen. Is die komiek er nog steeds, vroeg ik me af. Meer dan ooit blijkt het antwoord als je het internet napluist. Hij trekt volle zalen. Is hij ook een van de drie belangrijkste cabaretiers, was mijn volgende vraag. Terwijl ik hier in Zuid-Spanje lekker geniet van een Buckler (inclusief een komische reclame) – iets dat in Nederland blijkbaar niet meer kan – probeer ik een antwoord te formuleren.
Bij organiseren binnen bedrijven is het vaak zo dat iemand aanblijft tot het tijd wordt om op te staan. De voorbeelden liggen voor het oprapen. We hebben de financiële crisis gezien en de manager die destijds de grote winsten binnen haalden werden weggestuurd toen de problemen echt begonnen.
Bij ABN veranderde Rijkman Groenink in Gerrit Zalm. Dat geeft een beetje aan hoe en wat er allemaal veranderd is.
Het feit dat een oude komiek kan door blijven werken en geen ruimte laat voor nieuw talent, geeft misschien aan dat er weinig vraag is naar nieuw talent. Het past bij deze tijd dat men meer behoudend is, en dan is het oude vertrouwde gevraagd en is er weinig ruimte voor innovatie en echte vernieuwing. Logisch dat er dan ook geen cultuursubsidies komen, want er is toch geen vraag naar cultuur. Dat blijkt wel.
Met het heengaan van de grote schrijver, sluiten we vooral een tijdperk af van de drie belangrijksten; een tijdperk van Nederland Eén, Nederland Twee en Nederland Drie. En nu zitten we in een periode die even divers is als volatiel en vluchtig, met desondanks niet al te veel echte smaken.
-- 26 feb 2017
Ruim veertig jaar na dato is er een toneelbewerking naar een van Harry Mulisch’ populairste romans: 'Twee vrouwen'. Over de universele waarde van vrouwenliefde. En over het gedachtegoed van de jaren zeventig.
https://www.trouw.nl/cultuur/hij-is-een-vrouw-schreef-mulisch-in-de-kantlijn~a8908a04/
Reacties